Μπήκα στο μπλογκ να γράψω για την επέτειο της αλώσεως της Πόλης, ευτυχώς η κίνηση μου να κοιτάξω πρώτα τι γράφουν τα αδελφά ενωσίτικα σάϊτ με έφερε μπροστά στο κείμενο του Νίκου Καρυστινού στο aek-live.gr. Ομολογώ με συγκίνησε, για αυτό δεν θα γράψω σήμερα, θα παραθέσω σ' αυτή την ταπεινή γωνιά του Ενωσίτικου Παλμού το κείμενο του αδερφού μας όπως ακριβώς το βρήκα:
Χαρσία Πύλη, Τρίτη 29 Μαίου 1453... Ξημέρωνε σιγά σιγά...Τα πρώτα σημάδια από το φως του ήλιου άρχισαν να "σπάνε" το πυκνό σκοτάδι. Δεν πάνε πολλές ώρες που αγκαλιάστηκε με τον αγαπημένο του αυτοκράτορα και ανανέωσαν τους όρκους πίστης υπέρ "βωμών και εστιών", υπερ της πατρίδας και της θρησκείας τους, υπερ της κίτρινης σημαίας με τον μαύρο Δικέφαλο αετό.
Αποφασισμένοι να δώσουν και την τελευταία σταγόνα αίματός τους, πεισμωμένοι να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω και ή να νικήσουν ή να πεθάνουν υπερ της λατρεμένης τους Κωνσταντινούπολης. Το γλυκό αεράκι που ερχόταν από τη θάλλασα στέγνωσε τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του. Ούτε που θυμόταν πόσα βράδια είχε να κοιμηθεί. Ο ίδιος είχε την ευθύνη να προστατεύει τη Χαρσία πύλη, ο αυθέντης κυρ Κωνσταντίνος του το είχε πει: "Θεόδωρε εσύ και οι δικοί σου είστε άριστοι τοξότες, μην αφήσετε τα σκυλιά του μουχαμέτη να ακουμπήσουν και να λερώσουν τα τείχη μας"!
Τα λόγια του βασιλιά του,πιστός πάντα στις παραδόσεις των προγόνων του, φλόγιζαν με θάρρος την καρδιά... 'Ενιωσε μαζί με τις σταγόνες του ιδρώτα και ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του. Δεν ήταν δάκρυ φόβου, δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή σε τούτη τη μάχη. Λυπόταν μόνο που δεν ήταν κι άλλοι εδώ, έτοιμοι να θυσιαστούν για την αθάνατη ιδέα που ποτέ δεν αλώθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Τη σκέψη του διέκοψε απότομα το χλιμίντρισμα ενός αλόγου. 'Ηταν εκείνος ξανά. Ακούραστος κάλπαζε από πύλη σε πύλη, να δει, να δώσει κουράγιο, να προσφέρει λίγο κρασί στους υπερασπιστές. Να τους πει πως "λίγο έμεινε, θα νικήσουμε, η Παναγιά ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη Της Κωνσταντίνου Πόλη. Πραγματικός αυτοκράτορας και συνάμα πιστός στρατιώτης...
Το πλήθος του εχθρού ετοιμαζόταν για την δική του τελική επίθεση. Το φανέρωναν τα τύμπανα και οι ιαχές τους. Το βλέμα του πλανήθηκε ξανά και σταμάτησε στην κίτρινη σημαία με το αυτοκρατορικό έμβλημα να κυματίζει περήφανα. 'Ενιωθε μια ανεξήγητη αγάπη για τα χρώματα και το σύμβολο που ο ίδιος δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Του έδινε τόση δύναμη, που τον έκανε ικανό να αντιμετωπίσει μόνος του όλους τους άπιστους με το τόξο και τα βέλη του και να τους κατατροπώσει. Το σάλπισμα ακούστηκε. Η επίθεση ξεκίνησε με πρώτο "κύμα" εκείνο των ατάκτων. 'Εκανε τρεις φορές το Σταυρό του, πήρε ένα βέλος, τέντωσε το τόξο και σημάδεψε... Νότια προάστεια, πρωινό Τετάρτης 29 Μαίου 2013 Ξύπνησε νωρίς σήμερα με εκείνον τον ανεξήγητο "κόμπο" στο στομάχι και το "πλάκωμα" στην καρδιά, όπως πάντα τέτοια μέρα. Ετοιμάστηκε γρήγορα, δεν ήπιε καφέ, ούτε έφαγε, μόνο πήρε το δρόμο που κάθε χρόνο ευλαβικά φροντίζει να ακολουθεί, κάθε 29η του Μαίου. Παραλία, και η θάλασσα ένιωσε να του φέρνει τη μακρινή αύρα από τον Βόσπορο. Το αεράκι στέγνωσε τον ιδρώτα που κύλαγε...
Το βλέμμα του "ταξίδεψε" τέρμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται το γαλάζιο του ουρανού με εκείνο της θάλασσας...'Εβγαλε τα κλειδιά του και κοίταξε τον Δικέφαλο αετό, λίγο πιο δίπλα του ο μαρμαρωμένος αυτοκράτορας πάνω στο άλογο, έτοιμος να δώσει το πρόσταγμα. Η σημαία, εκείνη που κυμάτιζε στα τείχη της Χαρσίας, κυμάτιζε και τώρα...'Ενιωσε πως ο χρόνος τον γύρισε απότομα 560 χρόνια πίσω, αντι κλειδιά κράταγε τόξο και βέλη, μόνο ο Δικέφαλος αετός δεν άλλαξε, αντί στο αριστερό μέρος από το μπλουζάκι που φόρεσε το πρωί, ήταν τεράστιος στον σιδερένιο του "θώρακα" και στην ασπίδα του. 'Ηταν δυνατόν; "Επόμενη στάση, Περισσός", τον επανέφερε η ψυχρή φωνή του τρένου και ο ήχος του βαγονιού που άνοιγε τις πόρτες του. Παραλίγο να έχανε τη στάση. Πήρε το δρόμο για έναν και μοναδικό προορισμό. 'Οπως του έλεγε και ένας φίλος του αδελφικός, "όλοι οι δρόμοι της Φιλαδέλφειας εκεί σε βγάζουν"...Φέτος ο κόμπος που ένιωθε ήταν διπλός. Εκτός από την άλωση της Πόλης, σκεφτόταν πως η αγαπημένη του ομάδα, το καμάρι της προσφυγιάς και ο συνδετικός δεσμός με τις ρίζες του, έπεσε φέτος και αυτή.
Όμως ήξερε πως, όπως κι εκείνος ο τοξότης στην πύλη, είχε κάνει το καθήκον του. Είχε σταθεί στο πλάι της, στο πόστο του, στα δικά της "τείχη" και με "βέλη" από την καρδιά και "τόξο" από την αγάπη του, την είχε υπερασπιστεί. 'Αλλωστε όπως και η Πόλη, έτσι και η Α.Ε.Κ. του, μπορεί να "έπεσε" αλλά θα "ξανασηκωθεί". Το ένιωθε αυτό μέσα του δίχως να έχει κάποια συγκεκριμένη πληροφορία. Του το έλεγε η διαίσθησή του. 'Εφτασε εκεί που η ίδια σημαία κυμάτιζε. Τα ίδια χρώματα, το ίδιο έμβλημα, όπως εκείνη στα Θεοφύλαχτα τείχη. Τείχη που θα ξαναχτιστούν εδώ, μπροστά της και εμείς ισόβιοι υπερασπιστές της θα ξαναπάμε στις θέσεις μας. Με εκείνη στην καρδιά, ακολουθώντας πιστά τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τότε στην Πόλη της Α.Ε.Κ.: "Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"... Πάντα δικιά μας θα'σαι!
Νίκος Καρυστινός, aek-live.gr
Υ.Γ.: 'Οπως κάθε χρόνο, τέτοια αποφράδα μέρα, το κείμενο αυτό αφιερώνεται ως ελάχιστος φόρος τιμής, στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας και ιδιαίτερα στον επικεφαλή της φρουράς στη Χαρσία πύλη, Θεόδωρο Καρυστινό. Επίσης στον αθάνατο ιερωμένο, πατέρα Ελευθέριο Νουφράκη ο οποίος ακολουθώντας τη λεβεντιά των Κρητών υπερασπιστών στον πύργο του Βασιλείου, όπου η κιτρινόμαυρη σημαία της αυτοκρατορίας δεν έπεσε ποτέ, τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία στο ναό των ναών, στην Αγία Του Θεού Σοφία το 1919.
Πηγή: http://www.aek-live.gr/2013/05/blog-post_9357.html
Κείμενα όπως αυτό του Νίκου μας δίνουν χαρά και κουράγιο, στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας για τα δίκια της ΑΕΚ και του Προσφυγικού Ελληνισμού.
Χαρσία Πύλη, Τρίτη 29 Μαίου 1453... Ξημέρωνε σιγά σιγά...Τα πρώτα σημάδια από το φως του ήλιου άρχισαν να "σπάνε" το πυκνό σκοτάδι. Δεν πάνε πολλές ώρες που αγκαλιάστηκε με τον αγαπημένο του αυτοκράτορα και ανανέωσαν τους όρκους πίστης υπέρ "βωμών και εστιών", υπερ της πατρίδας και της θρησκείας τους, υπερ της κίτρινης σημαίας με τον μαύρο Δικέφαλο αετό.
Αποφασισμένοι να δώσουν και την τελευταία σταγόνα αίματός τους, πεισμωμένοι να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω και ή να νικήσουν ή να πεθάνουν υπερ της λατρεμένης τους Κωνσταντινούπολης. Το γλυκό αεράκι που ερχόταν από τη θάλλασα στέγνωσε τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του. Ούτε που θυμόταν πόσα βράδια είχε να κοιμηθεί. Ο ίδιος είχε την ευθύνη να προστατεύει τη Χαρσία πύλη, ο αυθέντης κυρ Κωνσταντίνος του το είχε πει: "Θεόδωρε εσύ και οι δικοί σου είστε άριστοι τοξότες, μην αφήσετε τα σκυλιά του μουχαμέτη να ακουμπήσουν και να λερώσουν τα τείχη μας"!
Τα λόγια του βασιλιά του,πιστός πάντα στις παραδόσεις των προγόνων του, φλόγιζαν με θάρρος την καρδιά... 'Ενιωσε μαζί με τις σταγόνες του ιδρώτα και ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του. Δεν ήταν δάκρυ φόβου, δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή σε τούτη τη μάχη. Λυπόταν μόνο που δεν ήταν κι άλλοι εδώ, έτοιμοι να θυσιαστούν για την αθάνατη ιδέα που ποτέ δεν αλώθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Τη σκέψη του διέκοψε απότομα το χλιμίντρισμα ενός αλόγου. 'Ηταν εκείνος ξανά. Ακούραστος κάλπαζε από πύλη σε πύλη, να δει, να δώσει κουράγιο, να προσφέρει λίγο κρασί στους υπερασπιστές. Να τους πει πως "λίγο έμεινε, θα νικήσουμε, η Παναγιά ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη Της Κωνσταντίνου Πόλη. Πραγματικός αυτοκράτορας και συνάμα πιστός στρατιώτης...
Το πλήθος του εχθρού ετοιμαζόταν για την δική του τελική επίθεση. Το φανέρωναν τα τύμπανα και οι ιαχές τους. Το βλέμα του πλανήθηκε ξανά και σταμάτησε στην κίτρινη σημαία με το αυτοκρατορικό έμβλημα να κυματίζει περήφανα. 'Ενιωθε μια ανεξήγητη αγάπη για τα χρώματα και το σύμβολο που ο ίδιος δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Του έδινε τόση δύναμη, που τον έκανε ικανό να αντιμετωπίσει μόνος του όλους τους άπιστους με το τόξο και τα βέλη του και να τους κατατροπώσει. Το σάλπισμα ακούστηκε. Η επίθεση ξεκίνησε με πρώτο "κύμα" εκείνο των ατάκτων. 'Εκανε τρεις φορές το Σταυρό του, πήρε ένα βέλος, τέντωσε το τόξο και σημάδεψε... Νότια προάστεια, πρωινό Τετάρτης 29 Μαίου 2013 Ξύπνησε νωρίς σήμερα με εκείνον τον ανεξήγητο "κόμπο" στο στομάχι και το "πλάκωμα" στην καρδιά, όπως πάντα τέτοια μέρα. Ετοιμάστηκε γρήγορα, δεν ήπιε καφέ, ούτε έφαγε, μόνο πήρε το δρόμο που κάθε χρόνο ευλαβικά φροντίζει να ακολουθεί, κάθε 29η του Μαίου. Παραλία, και η θάλασσα ένιωσε να του φέρνει τη μακρινή αύρα από τον Βόσπορο. Το αεράκι στέγνωσε τον ιδρώτα που κύλαγε...
Το βλέμμα του "ταξίδεψε" τέρμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται το γαλάζιο του ουρανού με εκείνο της θάλασσας...'Εβγαλε τα κλειδιά του και κοίταξε τον Δικέφαλο αετό, λίγο πιο δίπλα του ο μαρμαρωμένος αυτοκράτορας πάνω στο άλογο, έτοιμος να δώσει το πρόσταγμα. Η σημαία, εκείνη που κυμάτιζε στα τείχη της Χαρσίας, κυμάτιζε και τώρα...'Ενιωσε πως ο χρόνος τον γύρισε απότομα 560 χρόνια πίσω, αντι κλειδιά κράταγε τόξο και βέλη, μόνο ο Δικέφαλος αετός δεν άλλαξε, αντί στο αριστερό μέρος από το μπλουζάκι που φόρεσε το πρωί, ήταν τεράστιος στον σιδερένιο του "θώρακα" και στην ασπίδα του. 'Ηταν δυνατόν; "Επόμενη στάση, Περισσός", τον επανέφερε η ψυχρή φωνή του τρένου και ο ήχος του βαγονιού που άνοιγε τις πόρτες του. Παραλίγο να έχανε τη στάση. Πήρε το δρόμο για έναν και μοναδικό προορισμό. 'Οπως του έλεγε και ένας φίλος του αδελφικός, "όλοι οι δρόμοι της Φιλαδέλφειας εκεί σε βγάζουν"...Φέτος ο κόμπος που ένιωθε ήταν διπλός. Εκτός από την άλωση της Πόλης, σκεφτόταν πως η αγαπημένη του ομάδα, το καμάρι της προσφυγιάς και ο συνδετικός δεσμός με τις ρίζες του, έπεσε φέτος και αυτή.
Όμως ήξερε πως, όπως κι εκείνος ο τοξότης στην πύλη, είχε κάνει το καθήκον του. Είχε σταθεί στο πλάι της, στο πόστο του, στα δικά της "τείχη" και με "βέλη" από την καρδιά και "τόξο" από την αγάπη του, την είχε υπερασπιστεί. 'Αλλωστε όπως και η Πόλη, έτσι και η Α.Ε.Κ. του, μπορεί να "έπεσε" αλλά θα "ξανασηκωθεί". Το ένιωθε αυτό μέσα του δίχως να έχει κάποια συγκεκριμένη πληροφορία. Του το έλεγε η διαίσθησή του. 'Εφτασε εκεί που η ίδια σημαία κυμάτιζε. Τα ίδια χρώματα, το ίδιο έμβλημα, όπως εκείνη στα Θεοφύλαχτα τείχη. Τείχη που θα ξαναχτιστούν εδώ, μπροστά της και εμείς ισόβιοι υπερασπιστές της θα ξαναπάμε στις θέσεις μας. Με εκείνη στην καρδιά, ακολουθώντας πιστά τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τότε στην Πόλη της Α.Ε.Κ.: "Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"... Πάντα δικιά μας θα'σαι!
Νίκος Καρυστινός, aek-live.gr
Υ.Γ.: 'Οπως κάθε χρόνο, τέτοια αποφράδα μέρα, το κείμενο αυτό αφιερώνεται ως ελάχιστος φόρος τιμής, στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας και ιδιαίτερα στον επικεφαλή της φρουράς στη Χαρσία πύλη, Θεόδωρο Καρυστινό. Επίσης στον αθάνατο ιερωμένο, πατέρα Ελευθέριο Νουφράκη ο οποίος ακολουθώντας τη λεβεντιά των Κρητών υπερασπιστών στον πύργο του Βασιλείου, όπου η κιτρινόμαυρη σημαία της αυτοκρατορίας δεν έπεσε ποτέ, τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία στο ναό των ναών, στην Αγία Του Θεού Σοφία το 1919.
Πηγή: http://www.aek-live.gr/2013/05/blog-post_9357.html
Κείμενα όπως αυτό του Νίκου μας δίνουν χαρά και κουράγιο, στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας για τα δίκια της ΑΕΚ και του Προσφυγικού Ελληνισμού.
