ΠΟΛΗ - ΠΟΝΤΟΣ - ΜΙΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ Α.Ε.Κ. ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προσφυγικός Ελληνισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Προσφυγικός Ελληνισμός. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2016

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΞΕΧΝΑ


Μπορεί το ελλαδικό κράτος να σε ξέχασε και να μην σε αναφέρει πουθενά, αλλα εμείς οι απόγονοι των διασωθέντων της Μικρασιατικής καταστροφής δε σε ξεχνάμε. Η ευγνωμοσύνη μας και η σκέψη μας σε συνοδεύουν πάντα, υπέροχε άνθρωπε και σωτήρα ψυχών Ασα Τζένιγκς.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Πέμπτη 19 Μαΐου 2016

19 ΜΑΪΟΥ


Το αίμα των αθώων, οι διωγμοί, η προσφυγιά, ο αγώνας για τη ζωή, τα πανάρχαια δίκια μας κι ότι κατέγραψε η νεότερη ιστορία, μας χαλυβδώνουν τη ψυχή.
Δεν ξεχνάμε.
Α.Ε.Κ. και Πόντος με μπροστάρη τον ΑΕΤΟ προχωράνε.....προχωράνε μαζί.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

ΑΛΙΜΟΝΟ ΑΝ ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΕΞΑΡΤΩΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΙΛΗ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΑΚΗ ΤΗΝ ΓΙΑΦΚΑ (-ΕΣ) ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΤΟ ΒΑΘΥ ΚΡΑΤΟΣ

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Δεν είναι μόνο ο Φίλης. Είναι μια σταλινογενής Κεμαλοφασιστική αριστερά, ψευτοαριστερά που πεθαίνει. Όσον αφορά το ζήτημα της Ποντιακής γενοκτονίας. Αλίμονο αν το Ποντιακό εξαρτώνταν από το τι λέει ο Φίλης, ο Γιωργάκης, η Αυγή, η γιάφκα (-ες) του ΣΥΡΙΖΑ και το βαθύ περιφερειακό νεοεθνικόφρων κράτος. Εκεί δεξιοί και αριστεροί συναντώνται. Αυτό θα σήμαινε ότι δεν είμαστε σοβαροί, υπεύθυνοι
.Το Ποντιακό κινείται σε άλλες υψηλές διανοητικές, επιστημονικές, ηθικές και αισθητικές σταθερές. Για αυτό έχει μεγάλες νίκες, μεγάλη αίγλη διεθνώς. Στους διεθνείς θεσμούς, στην κοινωνία πολιτών, στους ακαδημαϊκούς θεσμούς.
Πολλά μπορώ να σας διηγηθώ. Μου προκάλεσε όμως εντύπωση, δεν το περίμενα, παρ’ όλο που η γνώμη μου δεν είναι καλή για αυτόν τον κόσμο, η σιωπή των φίλων και συγγενών του Ανδρέα Παπανδρέου. Ένας κόσμος που έκανε καριέρες και περιουσίες. «Δεν θα τους ήξερε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους χωρίς τον Ανδρέα». Όπως ειπώθηκε.
Ο φασισμός του κειμένου του Φίλη της 20ής Αυγούστου του 2014 εντοπίζεται, εκφράζεται στην αναφορά του στο Ανδρέα Παπανδρέου, τον Πρωθυπουργό της αναγνώρισης της Ποντιακής γενοκτονίας. Θα ήμουν ανέντιμος αν δεν υπεράσπιζα την μνήμη του σ’ αυτήν την πολιτική του στιγμή. Σε μια υγιή χώρα θα παρενέβαιναν από τότε οι θεσμοί και εκπρόσωποι όλων των επιπέδων και χώρων. Μόλις εμφανίσθηκε αυτό το φασιστικό κείμενο στην Αυγή. Τότε υπήρξε σιωπή. Τώρα πολλές κραυγές είναι κραυγές ενόχων που θέλουν να νομιμοποιηθούν.
Ποιο είναι το θετικό, το ελπιδοφόρο. Ότι όλος αυτός ο κόσμος καταρρέει, μετατοπίζεται, μεταφέρεται όχι στο χρονοντούλαπο αλλά στην χωματερή της ιστορίας. Εκεί που η ιστορία μαζεύει τα μπάζα της. Τα τοξικά μπάζα της.

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

ΜΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΚΑΙ ΤΗΣ Α.Ε.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Η ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΤΕΦΑΝΩΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ


Η φετινή  κεντρική εκδήλωση τιμής  και μνήμης για την 561 επέτειο από την Αλωση της Πόλης, της  Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών ολοκληρώθηκε το πρωί της Κυριακής,  με την κατάθεση στεφάνων στο Σύνταγμα.
Mετά από απουσία πολλών ετών, μαζί με τα Κωνσταντινουπολίτικα Σωματεία και τα λάβαρα με τον δικέφαλο αετό, στην κατάθεση στεφάνων συμμετείχε και  η Αθλητική Ενωση Κωνσταντινουπόλεως (ΑΕΚ),  με τον Γενικό Διευθυντή της κ. Αλέξη Δέδε. Η παρουσία της ΑΕΚ και του κ. Δέδε, έγινε δεκτή με ιδιαίτερη ικανοποίηση από τους Κωνσταντινουπολίτες που βλέπουν την ομάδα να οργανώνεται σε όλα τα επίπεδα.
Οταν ξαναβλέπεις την ΑΕΚ στο Σύνταγμα, όταν η ομάδα δίνει σημασία και στις λεπτομέρειες, σημαίνει ότι ξαναμεγαλώνουμε, ερχόμαστε…σχολίασαν με χαμόγελα ικανοποίησης στο mikrasiatis.gr παράγοντες των Κωνσταντινουπολιτών.
Πηγή Δίκτυο Mikrasiatis.gr http://mikrasiatis.gr/me-symmetoxi-kai-tis-aek-i-katathesi-stefanon/

Δευτέρα 19 Μαΐου 2014

Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΣΤΗΝ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (19 ΜΑΙΟΥ 1919)


Η Γενοκτονία των Ποντίων θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.

Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
 Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
 Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000. Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.


defencenet

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

ΠΛΑΝΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΟΤΑΝ ΗΡΘΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟ 1922


Το 1922, ο νεαρός τότε απεσταλμένος της Toronto Star, Έρνεστ Χέμινγουεϊ, εκλήθη από τον αρχισυντάκτη του, μιας και βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, να καλύψει την ανταλλαγή των πληθυσμών, μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Η Μικρασιατική εκστρατεία που ξεκίνησε το 1918 με τους καλύτερους οιωνούς για την Ελλάδα, κατέληξε το 1922 σαν ο χειρότερος εφιάλτης. Ο πλέον μπαρουτοκαπνισμένος και ισχυρός στρατός της Νοτιανατολικής Ευρώπης, έγινε ένα τσούρμο φοβισμένων φαντάρων και ανίκανων – πλην εξαιρέσεων- αξιωματικών.
Ο νεαρός τότε ανταποκριτής είχε συγκλονιστεί από τα βάθη της ψυχής του αφού βίωσε λεπτό προς λεπτό τις θηριωδίες και τις σφαγές. Είναι χαρακτηριστικό το απόσπασμα από την πρώτη του εκδοτική δουλειά , του 1925, “Στην προκυμαία της Σμύρνης” , όπου ο ήρωας του Χέμινγουεϊ, κάποιος αξιωματικός ενός πολεμικού πλοίου των ΗΠΑ που είναι αγκυροβολημένο στον κόλπο της Σμύρνης αφηγείται : «Το χειρότερο, ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα. Τελικά έπρεπε να τους τα πάρουμε με τη βία...»
Σε άλλο σημείο της αφήγησης του ο ήρωας του μυθιστορήματος αναφέρει για τις Ελληνίδες μητέρες της Σμύρνης: «Είχαμε ρητές εντολές να μην επέμβουμε, να μη βοηθήσουμε... Το πλοίο μας είχε τόση δύναμη που θα μπορούσαμε να βομβαρδίσουμε όλη τη Σμύρνη και να σταματήσουμε το μακελειό, αλλά η εντολή ήταν να μην κάνουμε τίποτα... Το παράξενο ήταν, [είπε ο υποτιθέμενος αξιωματούχος του αμερικάνικου πολεμικού που διηγείται την ιστορία], πώς ούρλιαζαν κάθε νύχτα τα μεσάνυχτα. Δεν ξέρω γιατί ούρλιαζαν αυτή την ώρα. Ήμασταν στο λιμάνι κι αυτές στην προκυμαία και τα μεσάνυχτα άρχιζαν να ουρλιάζουν. Στρέφαμε πάνω τους τους προβολείς και κι αυτές τότε σταματούσαν. ...».
 Στην ανταπόκριση του για την εφημερίδα στην έκδοση της 20ης Οκτωβρίου του 1922 ο Χέμινγουεϊ που ακολουθεί και καταγράφει τα καραβάνια των χιλιάδων Ελλήνων προς τη Μακεδονία, αναφέρει: «Ο άντρας σκεπάζει με μια κουβέρτα την ετοιμόγεννη γυναίκα του πάνω στον αραμπά για την προφυλάξει από τη βροχή. Εκείνη είναι το μόνο πρόσωπο που βγάζει κάποιους ήχους [από τους πόνους της γέννας]. Η μικρή κόρη τους την κοιτάζει με τρόμο και βάζει τα κλάματα. Και η πομπή προχωρά... Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει αυτό το γράμμα να φτάσει στο Τορόντο, αλλά όταν εσείς οι αναγνώστες της Σταρ το διαβάσετε να είστε σίγουροι ότι η ίδια τρομακτική, βάναυση πορεία ενός λαού που ξεριζώθηκε από τον τόπο του θα συνεχίζει να τρεκλίζει στον ατέλειωτο λασπωμένο δρόμο προς τη Μακεδονία».
Σε άλλη του ανταπόκριση στις 14 Νοεμβρίου του 1922 ο Αμερικάνος νεαρός δημοσιογράφος αναφέρει: «Ό,τι και να πει κανείς για το πρόβλημα των προσφύγων στην Ελλάδα δεν πρόκειται να είναι υπερβολή. Ένα φτωχό κράτος με μόλις 4 εκατομμύρια πληθυσμό πρέπει να φροντίσει για άλλο ένα τρίτο των κατοίκων. Και τα σπίτια που άφησαν οι Μουσουλμάνοι που έφυγαν δεν επαρκούν σε τίποτα, χώρια η διαφορά στο επίπεδο κουλτούρας που είχαν συνηθίσει οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη». Και συνεχίζει: «Βρίσκομαι σε ένα άνετο τρένο, αλλά με τη φρίκη της εκκένωσης της Θράκης, όλα μου φαίνονται απίστευτα. Έστειλα τηλεγράφημα στη «Σταρ» από την Αδριανούπολη. Δεν χρειάζεται να το επαναλάβω. Η εκκένωση συνεχίζεται.... Ψιχάλιζε. 
Στην άκρη του λασπόδρομου έβλεπα την ατέλειωτη πορεία της ανθρωπότητας να κινείται αργά στην Αδριανούπολη και μετά να χωρίζεται σ’ αυτούς που πήγαιναν στη Δυτική Θράκη και τη Μακεδονία. .. Δε μπορούσα να βγάλω από το νου μου τους άμοιρους ανθρώπους που βρίσκονταν στην πομπή γιατί είχα δει τρομερά πράγματα σε μια μόνο μέρα. Η ξενοδόχισσα προσπάθησε να με παρηγορήσει με μια τρομερή τούρκικη παροικία: «Δε φταίει μόνο το τσεκούρι, φταίει και το δέντρο»
Αυτά αποτύπωσε με την πένα του ένας από τους κορυφαίους δημοσιογράφους και συγγραφείς του προηγούμενου αιώνα. Όμως ένα παιχνίδι της μοίρας... ένα σκονισμένο κουτί σε κάποιο κλειστό για χρόνια σεντούκι, αποκάλυψε τη δύναμη της εικόνας...
Το 2008, ο Αρμενικής καταγωγής Ρόμπερτ Νταβιντιάν καθώς έψαχνε τα πράγματα του αγαπημένου του παππού, του Τζώρτζ Μαγκάριαν, ανακάλυψε σε ένα σεντούκι ένα σκονισμένο κλειστό κουτί. Το άνοιξε και μέσα βρήκε ένα φιλμάκι των 35mm που ο παππούς του είχε “τραβήξει” και σκηνοθετήσει το 1922. Στη συνέχεια βρήκε μια παλιά μηχανή προβολής και αφού την έθεσε σε λειτουργία έβαλε να δει τι ακριβώς είχε αποτυπώσει ο παππούς του...
Ο Νταβίντιαν συγκλονίστηκε. Ο παππούς του που γεννήθηκε στο Ικόνιο το 1895 και αργότερα διετέλεσε διευθυντής στην Χριστιανική Οργάνωση Νέων (YMCA) Ικονίου, κατέγραψε σε ένα φιλμάκι 10 λεπτών το δράμα των Ελλήνων προσφύγων. Από την ανέμελη ζωή στη Σμύρνη μέχρι την αθλιότητα των προσφυγικών καταυλισμών στην Αθήνα. Από την υψηλού βιοτικού επιπέδου καθημερινότητα με τις όπερες, με το εμπόριο με τις τράπεζες με τη κεντρική παραλία, τη γεμάτη καταστήματα, πίσω σε μια Ελλάδα που τους αποκαλούσε Τουρκόσπορους...Ποιους; αυτούς που μέσα τους έτρεχε αίμα Ελληνικό. Τους γνήσιους Ίωνες, οι εδώ “ελληνάρες” αποκαλούσαν Τουρκόσπορους και τις Σμυρνιές τις έλεγαν Παστρικιές, επειδή...πλενόντουσαν.
Το βίντεο είναι σπάνιο. Δείτε το δράμα αυτών των ανθρώπων. Δείτε επίσης πως ήταν η Αθήνα το 1922.
Το βίντεο ξεκινάει με την καθημερινότητα στη Σμύρνη με τον γαλλικό δρόμο και τα πολυάριθμα καταστήματα να σφύζουν από ζωή.
Και μετά η καταστροφή, τα καμμένα ερείπια, τα κατεστραμμένα κτίρια, ο ξεριζωμός, το ολοκαύτωμα, οι νεκροί...
Πλάνα από τα πλοία, ο κόσμος ξυπόλητος, τα παιδάκια πεινάνε, οι μητέρες τα σφίγγουν στην αγκαλιά τους. Κλαίνε.
Επόμενο πλάνο: Αθήνα. Δεκάδες παιδιά όρθια περιμένουν ένα πιάτο φαγητό. Ένας χωροφύλακας περνάει μπροστά από την κάμερα. Πλάνο τα ανάκτορα, η σημερινή Βουλή. Ο κόσμος απέξω κατά χιλιάδες περιμένει...
Ένας πρόχειρα στημένος καταυλισμός. Σιδερένιες πόρτες κλειστές. Ο κόσμος θέλει να μπει μέσα. Θέλει να φάει. Στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό.
Προσφυγιά...
Επόμενο πλάνο. Δεκάδες παιδάκια μπροστά από ένα πρόχειρα στημένο σχολείο. Πεινάνε. Δεν κάθονται στην ουρά. Δεν τους ενδιαφέρουν εκείνη την ώρα τα γράμματα. Θέλουν απλά να φάνε. Έχασαν μάνες, πατέρες, αδέλφια... Είναι προσφυγόπουλα, είναι ορφανά.
Στήνονται οι πρώτες σκηνές. Ολόλευκες. Το βράδυ ξεπαγιάζουν και την ημέρα σκάνε. Προσπαθούν να βρουν τους ρυθμούς τους. Μια γιαγιά κάνει μπάνιο το εγγονάκι της.
Φαγητό. Νερόβραστη σούπα. Τα παιδιά πεινάνε. Κάτι είναι και η σούπα. Τουλάχιστον δεν θα πεθάνουν από ασιτία. Μέλη της ΧΑΝ μοιράζουν και ένα κομμάτι ψωμί. Τα πλάνα σου μαυρίζουν την ψυχή. Εκατοντάδες παιδάκια, μανούλες, γιαγιάδες σπρώχνουν για λίγο φαγητό.
Το επόμενο πρωινό μοιράζουν γάλα. Δεκάδες μικρά λεπτά χεράκια υψώνουν στον ουρανό τις τσάσκες που κρατάνε για να τους τις γεμίσουν με γάλα.
Το μεσημέρι ψωμί και σούπα. Γευματίζουν μπροστά στις σκηνές τους. “μοιάζει με πικνικ” γράφει ο Μαγκαριάν “αλλά δεν είναι”
Ο θάνατος... το δράμα. Η ΧΑΝ στήνει υπαίθριες ξύλινες κατασκευές και πάνω κολάει καταλόγους με εκατοντάδες ονόματα αγνοουμένων, νεκρών αλλά και ζωντανών. Όλοι τρέχουν με την ελπίδα να διαβάσουν το όνομα κάποιου δικού τους. Όπως ο Νίκος Αναγνωστόπουλος που βρήκε το όνομα της μικρής του κόρης. Είναι ζωντανή σε άλλο καταυλισμό στη Θεσσαλονίκη. Τώρα μπορεί να βάλει κάτι στο στομάχι του να στυλωθεί , να χορτάσει .
Επόμενο πλάνο. Η ΧΑΝ προσπαθεί να κάνει τα παιδάκια να ξεχάσουν τον εφιάλτη. Διοργανώνει χορούς και παιχνίδια. Επόμενο πλάνο άρρωστα παιδάκια περιμένουν για περίθαλψη μπροστά από ένα πρόχειρα στημένο νοσοκομείο.
Επόμενο πλάνο. Μια κυρία κρατά στα χέρια της ένα δίχρονο παιδάκι που βρήκε παρατημένο στα σκαλιά μιας εκκλησίας στη Σμύρνη, όταν οι Τούρκοι έμπαιναν και έσφαζαν.
Αισιοδοξία. Οι πρόσφυγες είναι μια σπάνια ράτσα. Ικανή. Ικανότερη από πολλούς. Δεν τα παρατάνε. Ξεκινάνε μια νέα ζωή από την αρχή. Χτίζουν σπίτια. Τα νέα τους σπίτια. Στα πλάνα πρέπει να είναι η περιοχή του Νέου Κόσμου.
Όσοι δεν είναι σε καταυλισμό όπως η μητέρα στα πλάνα με τα παιδιά της ζουν σε σιδερένια τόλ.
Στην ουρά για ρούχα. Όλοι έφυγαν από τη Σμύρνη με ότι φορούσαν εκείνη τη στιγμή. Η ΧΑΝ μοιράζει ρούχα.
Ρούχα γεμάτα αίματα, βρωμιά, γεμάτα μυρωδιές από τα καμένα της Σμύρνης...
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ





Πηγή ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ
http://www.logiosermis.net/2011/04/1922_30.html#.U2QEfaLDVaB 

Σάββατο 5 Απριλίου 2014

ΟΙ ΠΑΡΑΓΚΕΣ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ...

Μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες στο Δίκτυο Ελλήνων Συντηρητικών που αφορά τα προσφυγικά στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, την αναδημοσιεύω:

Άρθρο του Ιωάννη Σ. Λάμπρου, Πολιτικού Επιστήμονος
Ανακοινώθηκε, προ ολίγων ημερών, από το Υπουργείο Οικονομικών απόφαση της Διυπουργικής Επιτροπής Αποκρατικοποιήσεων με την οποία μεταβιβάζονται 168 ακίνητα στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Μεταξύ των ακινήτων περιλαμβάνονται ακίνητα του εξωτερικού, ολυμπιακά ακίνητα, κτίρια στην Πλάκα αλλά και τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στην Αθήνα.
Σημειώνεται ότι τα εν λόγω κτίρια έχουν από το Νοέμβριο του 2008  κηρυχθεί  ως διατηρητέα από το Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων με τον τότε Υπουργό Πολιτισμού Α. Σαμαρά να αποδέχεται αυτή την απόφαση τον επόμενο χρόνο. Το εν λόγω συγκρότημα των προσφυγικών πολυκατοικιών οικοδομήθηκε μεταξύ των ετών 1933-1935, βάσει σχεδίων των υπαλλήλων του Υπουργείου Πρόνοιας Κίμωνα Λάσκαρι και Δημητρίου Κυριακού και αποσκοπούσαν, αποκλειστικά, για την εγκατάσταση προσφύγων του 1922 όντας καθαρά λειτουργικά κτίρια.
Παρά την απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού  το 2009, η εμπλοκή του ΤΑΙΠΕΔ, τα έσοδα του οποίου από τις ιδιωτικοποιήσεις χρησιμοποιούνται για την απόσβεση του δημοσίου χρέους, εγείρει ανησυχίες για διάθεση των κτιρίων αυτών σε ιδιώτες προς «αξιοποίηση» και αν όχι κατεδάφιση, τουλάχιστον κάποιων από αυτά, σίγουρα αλλοίωση του χαρακτήρα των κτισμάτων. Η μια διάσταση του ζητήματος έχει να κάνει με την διαχρονική στάση του κράτους απέναντι στην προσφυγική περιουσία. Η πρακτική του ελλαδικού κράτους αναφορικά με την χρήση και διάθεση της προσφυγικής περιουσίας, συνίσταται είτε στην οικειοποίηση της  από το ίδιο το κράτος είτε στην ανοχή  στην παράνομη απόκτηση εκ μέρους τρίτων σημαντικών εκτάσεων.
Η στάση αυτή κορυφώθηκε με την κατάργηση, μέσω του ΠΔ 137/1998, του Ταμείου Ανταλλάξιμης Περιουσίας και Αποκαταστάσεως Προσφύγων, το οποίο είχε ιδρυθεί το 1957 και από το οποίο χρηματοδοτούντο προσφυγικές οργανώσεις προς διατήρηση της ιστορικής μνήμης και πολιτιστικής παράδοσης.
Οι τρέχουσες οικονομικές ανάγκες της χώρας δεν αλλοιώνουν τον χαρακτήρα και τη φύση της ανταλλαξίμου περιουσίας, η οποία ρυθμίζεται από διεθνείς συνθήκες [ (Συνθήκη Λοζάννης (1923)  και Συμφωνία Αγκύρας (1930) ] και της οποίας ο μοναδικός σκοπός είναι η αποκατάσταση των προσφύγων και η πλήρης αποζημίωση για τις περιουσίες που εγκαταλείφθηκαν. Επομένως, η ανταλλάξιμη περιουσία θα πρέπει να εξαιρείται από την υπαγωγή της στο ΤΑΙΠΕΔ.
Η καλύτερη δυνατή αξιοποίηση της προσφυγικής περιουσίας δεκάδων χιλιάδων ακινήτων, προς όφελος της ιστορικής μνήμης, των προσφυγικών οργανώσεων αλλά και του κράτους μπορεί να λάβει χώρα, μόνον, με την επανασύσταση του Ταμείου Ανταλλάξιμης Περιουσίας και Αποκατάστασης Προσφύγων ή ανάλογου καθηκόντων νομικού προσώπου, στο οποίο θα συμμετέχουν - με δυνατότητα συμμετοχής στις αποφάσεις και κατάθεσης προτάσεων -  εκπρόσωποι αναγνωρισμένων προσφυγικών οργανώσεων με προεξάρχουσα την Ομοσπονδία Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδος.
Προς αποφυγή, μάλιστα, προνομιακής χρηματοδότησης κάποιων οργανώσεων από το επανασυσταθέν ΤΑΠΑΠ, μπορούν να προβλεφθούν αυστηρά κριτήρια βάσει των οποίων θα γίνεται η χρηματοδότηση· ύπαρξη νόμιμης διοικητικής δομής, αντιπροσωπευτικότητα, αριθμός μελών, εκδοτική δραστηριότητα, διοργάνωση συνεδρίων και επιστημονικών συμποσίων, παροχή υποτροφιών, διαλέξεις, κ.α.
Ποια  Αξιοποίηση;
Η δεύτερη διάσταση αφορά την φερόμενη αξιοποίηση των προσφυγικών κτιρίων. Τα επιχειρήματα υπέρ της εμπορικής παρέμβασης-αξιοποίησης δεν ευσταθούν διότι ο συγκεκριμένος χώρος δεν είναι σαν τους άλλους. Διαθέτει ιδιαίτερο συμβολισμό. Τα επιχειρήματα περί αναζωογόνησης της αγοράς ακινήτων, απλά, δεν βρίσκουν εφαρμογή στην εν λόγω περίπτωση. Η εικαζόμενη παρέμβαση ενός οιουδήποτε ιδιώτη δεν θα έχει ως σκοπό την ανάδειξη της ιστορικότητας ( υπό την έννοια της ανάδειξης της Προσφυγιάς και της Γενοκτονίας ) όπως η παρέμβαση του Πικιώνη να τοποθετήσει πλάκες στον αρχαιολογικό χώρο γύρω από την Ακρόπολη που είχε ως στόχο την ανάδειξη της ιστορικής αξίας του συγκεκριμένου χώρου. Αντίθετα, σε μια υποθετική παρέμβαση ενός ιδιώτη ( ενός ξένου ή ακόμα και ενός Τούρκου εφόσον μόνο το αντίτιμο μετράει), η επιδίωξη χρηματικού κέρδους ακυρώνει το μοναδικό είδος αξιοποίησης που πρέπει σε αυτόν τον χώρο, την ανάδειξη της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Καθ’Ημάς Ανατολής. Δεν υπάρχει αξιοποίηση της ιστορικής μνήμης από ένα ιδιώτη. Αυτό είναι καθήκον του κράτους. Ακόμα και αν αυτός ο ιδιώτης έδειχνε την καλή διάθεση να επιβαρυνθεί το κόστος, η προάσπιση της ιστορικής μνήμης δεν επαφίεται στην καλή διάθεση του οιουδήποτε  ιδιώτη. Αποτελεί την υποχρέωση του κράτους, σε αυτό το οποίο ήρθαν ξυπόλυτοι και ρακένδυτοι οι πρόσφυγες για να βρουν καταφύγιο…
Αξιοποίηση δεν σημαίνει χώροι αναψυχής, περιβαλλοντικά πάρκα, κοινόχρηστοι χώροι πρασίνου, παιδότοποι και λοιπά  τσιτάτα της πολιτικής ορθότητας. Αυτά μπορούν να γίνουν σε ουδέτερους χώρους χωρίς ιστορικό συμβολισμό. Πρώτιστο μέλημα, στην συγκεκριμένη περίπτωση, αποτελεί η ανάδειξη της ιστορικότητας του κτιριακού συγκροτήματος  και πάνω από όλα τον λόγο που αυτά χτίστηκαν, άρα και το λόγο της προσφυγιάς και άρα τη Γενοκτονία. Ο τρόπος που αυτό θα γίνει, πάντα σε συνεργασία, με τους υπάρχοντες ιδιοκτήτες αποτελεί δευτερεύον ζήτημα. Παράλληλα, οι αλλοδαποί που διαμένουν στα κτίρια αυτά πρέπει να φύγουν από εκεί. Ο χώρος αυτός είναι συνυφασμένος με το δράμα συμπατριωτών μας και μόνον. Αποτελεί τη νοητή προέκταση της  Μικρασιατικής  Γης. Δεν είναι καταφύγιο λαθρομεταναστών. Αποτέλεσε το καταφύγιο δικών ΜΑΣ ανθρώπων. Τα ερειπωμένα κτίρια αντιπροσωπεύουν τα ερειπωμένα σπίτια που άφησαν πίσω τους οι πρόσφυγες. Οι Έλληνες πρόσφυγες.
Ο χώρος δεν ενδείκνυται για ανάδειξη ευφάνταστων, προοδευτικών προτάσεων πολυπολιτισμικής συνύπαρξης αλλά για μια σεμνή προσπάθεια ανάδειξης της ιστορίας του συγκεκριμένου χώρου και μόνον αυτό. Η ιστορικότητα του χώρου δεν έχει σχέση με την αρχιτεκτονική αξία των κτιρίων ούτε με τα ίχνη από σφαίρες του Δεκεμβρίου του 1944. Η αξία των κτιρίων δεν έγκειται στην αξία τους καθ’ εαυτή αλλά στο σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκαν.
Αυτοί οι άνθρωποι, οι οποίοι θέλουν να «αξιοποιήσουν» τις προσφυγικές πολυκατοικίες δεν μπορούν να καταλάβουν, οι καημένοι, ότι σε κάθε ένα από αυτά τα διαμερίσματα υπάρχει η ιστορία μιας ξεκληρισμένης οικογένειας και οι θύμησες των αλησμόνητων πατρίδων.
Αν κάτσει κάποιος από αυτούς σε κάθε ένα από αυτά τα δωμάτια και κάνει απόλυτη ησυχία θα ακούσει τις χαρούμενες φωνές από τους γάμους των Ελλήνων της Ανατολής, τις μουσικές τους, θα μυρίσει τις γεύσεις τους, θα ακούσει τον χτύπο των καμπαναριών της μικρασιατικής γης, θα νιώσει τις φλόγες των σπιτιών τους στην καταστροφή, θα ακούσει τις κραυγές των κοριτσιών στα χέρια των τσετών, θα ακούσει το βουβό κλάμα των προσφύγων όταν αντίκρυζαν για τελευταία φορά τη γενέθλια γη…
Η συμπερίληψη των προσφυγικών κατοικιών στο ΤΑΙΠΕΔ προς «αξιοποίηση», είτε πρόκειται περί πρόχειρης ενέργειας είτε αποτέλεσμα της πίεσης των δανειστών να ιδιωτικοποιηθεί ο δημόσιος πλούτος σε τιμές κατώτερες της αξίας του δεν στέλνει το σωστό μήνυμα στο δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό. Η διάθεση προς πώληση σε ιδιώτες κτιρίων, τα οποία συνδέονται με την μεγαλύτερη καταστροφή από την ίδρυση του νεώτερου ελληνικού κράτους, κτίρια τα οποία, εμμέσως, αποτελούν απόδειξη της γενοκτονικής πολιτικής των Τούρκων εις βάρος ομοεθνών Ελλήνων, πλήττει το φρόνημα και τον αυτοσεβασμο του Έθνους,  στοιχεία τα οποία η πολιτική ηγεσία οφείλει να διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού.
Ταυτόχρονα, δίνει το λάθος μήνυμα στην ελλαδική κοινωνία  ότι όλα πουλιούνται, ότι μοναδικό κριτήριο και ύψιστη αρχή είναι η αποκομιδή χρηματικού κέρδους. Σε μια κοινωνία μεγάλο μέρος της οποίας πένεται, τέτοια νοοτροπία  αποτελεί ενθάρρυνση στους ανθρώπους της κοινωνίας αυτής να κάνουν το οτιδήποτε αρκεί να τους αποφέρει απόλαυση, υλικό κέρδος. Δεν υπάρχει ντροπή, δεν υπάρχουν φραγμοί, δεν υπάρχουν σταθερές. Το αιώνιο νόημα της ζωής. Ότι φάμε και ότι πιούμε. Το χρήμα. Όλα προς πώληση. Τα πάντα. Ακόμα και η ιστορική μνήμη. Αρκεί να υπάρχει το «κατάλληλο αντίτιμο». Κυρίες και Κύριοι, τις προσφορές Σας. Το Έθνος των Ελλήνων ξεπουλάει…
Επίλογος
Προ ημερών εμφανίστηκε ως σχόλιο, στο διαδίκτυο, σε άρθρο σχετικό με τις προσφυγικές πολυκατοικίες, η φράση  « επιτέλους ας βρεθεί ένας ήρωας να γκρεμίσει από προσώπου γης αυτές τις φρικτές παράγκες του καραγκιόζη. » Και, όμως, αυτές οι παράγκες επιτελούν  ένα έργο σημαντικό. Έτσι ακριβώς όπως είναι.  Μάλλον επειδή είναι ακριβώς έτσι.
Κάθε φορά που περνάει από εκεί ένα μικρό παιδί με τον πατέρα του, ίσως παραξενευμένο για την κατάσταση των κτιρίων θα ρωτήσει τι είναι αυτά τα παλιά κτίρια. Ο πατέρας του θα απαντήσει πως αυτά δόθηκαν, πολλά χρόνια πριν,  σε Έλληνες που ήρθαν από την Ανατολή. Τότε, ίσως το παιδί ρωτήσει γιατί ήρθαν εδώ αυτοί οι άνθρωποι. Ο πατέρας του, τότε, θα του πει πως τους έδιωξαν από τα σπίτια τους. Το παιδί, ίσως, συνεχίσει ρωτώντας γιατί και ποιοι τους έδιωξαν από τα σπίτια τους. Και  τότε ο πατέρας θα του πει πως κάποτε υπήρχε στην Ανατολή ένας άλλος Ελληνικός Κόσμος, ο οποίος δεν υπάρχει πια γιατί κάποιοι τον κατέστρεψαν. Το μικρό παιδί θα σιωπήσει. Δεν θα ρωτήσει τίποτα άλλο. Θα έχει καταλάβει…
Όλα έχουν τη χρησιμότητα τους σε αυτή τα ζωή. Ακόμα και οι παράγκες…

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

ΤΟ Δ.Σ. ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑΙΠΕΔ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ


Την «προσφυγή σε κάθε νόμιμο ένδικο μέσο, για την προάσπιση των συμφερόντων των πολιτών της Αθήνας», αποφάσισε ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου Αθηναίων για τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Όπως αναφέρεται στο ομόφωνο ψήφισμα, το Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων καταδικάζει την επιχειρούμενη από την κυβέρνηση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ εκποίηση δημοτικής περιουσίας στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Καλεί, δε, την κυβέρνηση να ανακαλέσει την απόφασή της, σεβόμενη την ιστορικότητα και την πολιτισμική αξία τους, δηλώνοντας ότι θα προσφύγει σε κάθε νόμιμο, ένδικο μέσο για την προάσπιση των συμφερόντων των πολιτών της Αθήνας.
Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για τις οκτώ πολυκατοικίες που χτίστηκαν την περίοδο 1933-1935 για να στεγάσουν τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Το κτηριακό συγκρότημα αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά έργα του 20ού αιώνα στη χώρα μας.
Στους τοίχους τους σώζονται οι σφαίρες των Δεκεμβριανών του 1944 ενώ σήμερα από τα 228 διαμερίσματα του συγκροτήματος κατοικούνται περί τα 50.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

 Ο Μικρασιατικός Σύλλογος Καισαριανής ,παρατηρώντας τις κινήσεις της συγκυβέρνησης για ένταξη των προσφυγικών πολυκατοικιών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, γνωστού ως ΤΑΙΠΕΔ, εκφράζει την ριζική αντίθεση του σε κάτι τέτοιο. Το προηγούμενο διάστημα η συγκυβέρνηση με το πρόσχημα του δημοσίου χρέους επεδίωξε να εντάξει ακόμα και το Σκοπευτήριο της Καισαριανής(!) στο ίδιο ταμείο, γεγονός που βρήκε το σύλλογό μας εντελώς αντίθετο. Όλες αυτές οι κινήσεις εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της παραχάραξης της ιστορίας και αλλοίωσης της αλήθειας.
ΤΟΤΕ

ΣΗΜΕΡΑ

 Ως γνωστόν ,οι πολυκατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έχουν κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 2009 και αποτελούν έναν από τους πλέον κατάλληλους χώρους για να δημιουργηθεί Μουσείο του Ελληνισμού της Ανατολής. Σύμφωνα με το Αρχείο Νεοτέρων Μνημείων του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, οι πολυκατοικίες κτίστηκαν την περίοδο 1933-1935 για να στεγάσουν εξαθλιωμένους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Το κτηριακό συγκρότημα (συνολικά 228 διαμερίσματα) αποτελεί το πρώτο δείγμα λαϊκής πολυκατοικίας και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 113 πιο σημαντικά έργα της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα διότι πρόκειται για ένα οικιστικό συγκρότημα που σηματοδότησε την «παρθενική» χρήση της πολυκατοικίας για την επίλυση του στεγαστικού προβλήματος στη Μεσοπολεμική Ελλάδα και ειδικά των προσφύγων της Μικρά Ασίας.
Προτείνουμε την αναβάθμισή τους με πλήρη ευθύνη του κράτους, δημιουργία σύγχρονων εστιών για τους ιδιοκτήτες, χώρων πρασίνου καθώς και στέγασης Μουσείου για τον Ελληνισμό της Ανατολής. Η σταδιακή απαξίωση των προσφυγικών κατοικιών τα προηγούμενα χρόνια έχει σαν αποτέλεσμα το ξεπούλημα τους σήμερα. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε!
Στηρίζουμε την προσπάθεια της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας να κινηθεί νομικά στο Συμβούλιο της Επικρατείας για το θέμα των προσφυγικών πολυκατοικιών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καλούμε όλα τα προσφυγικά σωματεία ανά την επικράτεια να εκδώσουν ψηφίσματα καταδίκης τέτοιων ενεργειών και να αντισταθούν στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της δημόσιας προσφυγικής περιουσίας

Κάτω τα χέρια από τα προσφυγικά!
Η ιστορία και η μνήμη δεν είναι εμπόρευμα!
ΤΟ Διοικητικό Συμβούλιο 


Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ




—Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
 χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
 με εικόνες που έχεις αναθρέψει
 κάτω από ξένους ουρανούς
 μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου.
 
—Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
 τα δέντρα μού έρχουνται ώς τη μέση
 κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
 κι όμως σαν ήμουνα παιδί
 έπαιζα πάνω στο χορτάρι
 κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
 κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
 ώρα πολλή λαχανιασμένος.
 
—Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
  σιγά σιγά θα συνηθίσεις·
  θ’ ανηφορίσουμε μαζί
  στα γνώριμά σου μονοπάτια
  θα ξαποστάσουμε μαζί
  κάτω απ’ το θόλο των πλατάνων
  σιγά σιγά θα ’ρθουν κοντά σου
  το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.
 
—Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
 με τ’ αψηλά τα παραθύρια
 σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό
 γυρεύω την αρχαία κολόνα
 που κοίταζε ο θαλασσινός.
 Πώς θες να μπω σ’ αυτή τη στάνη;
 οι στέγες μού έρχουνται ώς τους ώμους
 κι όσο μακριά και να κοιτάξω
 βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
 λες κάνουνε την προσευχή τους.
 
—Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς;
 σιγά σιγά θα συνηθίσεις
 το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
 κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
 σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
 γλυκά να σε καλωσορίσουν.
 
—Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
 σήκωσε λίγο το κεφάλι
 να καταλάβω τί μου λες
 όσο μιλάς τ’ ανάστημά σου
 ολοένα πάει και λιγοστεύει
 λες και βυθίζεσαι στο χώμα.
 
—Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σού έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους.
 
—Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.

 Είναι άνοιξη του 1938 ο Γιώργος Σεφέρης συγκινημένος με την προοπτική να γυρίσει στη Σμύρνη του ως διπλωμάτης γράφει τον Γυρισμό του Ξενιτεμένου, που βρίσκει το χώρο του μαζί με άλλα στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Α'

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

ΟΙ ''ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΕΣ'' ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

1. Διάταγμα βασιλέως Κωνσταντίνου
Νόμος 2870/1922
2. Εθνοσωτήρ Βενιζέλος : Επιστολή εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων "Νόμπελ" το 1932, διά να απονείμει ή επιτροπή το "Νόμπελ Ειρήνης" παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ σφαγέα 3 εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων

«Κύριε πρόεδρε,

Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο. Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.

Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό "Εθνάρχης" μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ' αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.

Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.

Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών.

Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή.

Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.

Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ' όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.

Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.

Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.

Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.

Υπογραφή,
Ελευθέριος Βενιζέλος,

Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».
 και οι αποδείξεις:

The Nomination Database for the Nobel Prize
in Peace, 1901-1956

Year: 1934
Number: 24-1
Nominee:
Mustafa Pascha Kemal
M
1881
1938
Founder and president of the Republic of Turkey (1923-1938)
TR (TURKEY)
Motivation:
Nominator:
BK Veniselos
M
Member of the Greek parliament
Athens
GR (GREECE)

Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013

Η Α.Ε.Κ. ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΣΕ ΦΙΛΙΚΟ ΣΤΗ ΘΗΒΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ


Η Ένωση Μικρασιατών Θήβας και το Δίκτυο Mikrasiatis.gr, διοργανώνουν ποδοσφαιρικό αγώνα παλαιμάχων μεταξύ των ομάδων του ΑΟ  ΘΗΒΑ και ΑΕΚ, τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013 στο Δημοτικό Στάδιο , με ώρα έναρξης του αγώνα 3:00 μμ .
 Οι παλαίμαχοι της Α.Ε.Κ. με την δεύτερη παρουσία τους στην πόλη (πριν λίγα χρόνια σε αντίστοιχο φιλικό αγώνα για την στήριξη των ΑΜΕΑ Θήβας, είχε συμμετάσχει για πρώτη φορά με την ομάδα και είχε τιμηθεί από την Ενωση Μικρασιατών Θήβας, ο πατριώτης μας Μικρασιάτης ποδοσφαιριστής Μιχάλης Κασάπης) συμβάλουν στην προσπάθεια που έχει ξεκινήσει για την δημιουργία του Μουσείου Μικρασιατικής Μνήμης Θήβας.
 Η αποστολή της ΑΕΚ θα αποτελείται από γνωστά αστέρια του παρελθόντος μεταξύ των οποίων οι Νεστορίδης, Σεραφίδης , Παπαιωάννου, Καραφέσκος, Τόσκας, Περισίδης, Καρακίδης, Μπατίστα, Κασάπης, Νικολάου, Αρδίζογλου, Στυλιανόπουλος, Γεωργιάδης, Σεβαστόπουλος, Βλαντής, Πυθαρούλης, Παπαδόπουλος, Ζήσης, Συμιγδαλάς, Αντωνόπουλος, Καρούσης, Μουσούρης κ.α.

Με την παρουσία σας συμβάλετε ουσιαστικά και εσείς στην δημιουργία του Μουσείου Μικρασιατικής Μνήμης Θήβας του οποίου οι εργασίες ξεκίνησαν .

Πηγή: http://mikrasiatis.gr/palaimaxoi-aek-filiko-thiva-gia-mouseiomikrasiatikismnimis/

Η Προσφυγομάνα Α.Ε.Κ, η Α.Ε.Κ. της Αγιάς Σοφιάς, του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού στη Ν. Φιλαδέλφεια, η Α.Ε.Κ. των Αλησμόνητων Πατρίδων, της Ιδέας, της Μνήμης, του Πολιτισμού και  της  Αλληλεγγύης δεν θα μπορούσε να λείπει από την πρωτοβουλία των αδελφών Μικρασιατών Θήβας.
Ευχόμαστε το συντομότερο να υλοποιηθεί η όλη προσπάθεια, για να κρατιέται άσβεστη η Μικρασιατική Μνήμη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ


Στη Σμύρνη σα μιας πιάσανε
ήταν Σάββατο βράδυ.
Εις το Κισλά μας πήγανε
χτυπώντας και τροχάδη.
Απ' το Κισλά μας πήρανε
χιλιάδες δεκαπέντε
κι ώσπου να παμ' στη Μαγνησιά
μείναμε μόνο πέντε.
Στην έρημη τη Μαγνησιά
Οτσίρ γκιαούρ!
Τσικάρ παρά...
Γιοκ εφέντη μου, παρά!
Και μας καρφώναν
τη λοχιά......
Είναι από τα αυτοσχέδια τραγούδια και τις διηγήσεις των ''τυχερών'' επιζώντων αιχμαλώτων για όσα ακολούθησαν μετά τη συγκέντρωση στη πλατεία της Σμύρνης. Είναι οι ελάχιστοι των 150.000 που με διαταγή του Νουρεντίν συγκεντρώθηκαν στη πλατεία μπροστά στο Κονάκι, με τα αποκαΐδια της όμορφης Σμύρνης να σκεπάζουν με τη μυρωδιά τους τον αέρα. Το μετά θα το δούμε μέσα απο τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών μαρτύρων: '' Η ιστορία ενός αιχμαλώτου'' του Δούκα, το ''Νούμερο 31328'' του Βενέζη, τις μαρτυρίες των διασωθέντων που τόσο γλαφυρά προβάλει το blog Απόγονοι Μικρασιατών http://apogonoimikrasiaton.blogspot.it/p/blog-page_6.html
Κοπάδια ανθρώπων συνεχίζουν και καταφθάνουν κυρίως στην πρωτεύουσα. Η κατάσταση των απελπισμένων προσφύγων αποτελεί καθημερινό θέμα για τον αθηναϊκό τύπο. Διαβάζουμε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ:
<< Σελίς μυθιστορήματος. Εις τον σιδηροδρομικόν σταθμόν του Μοναστηρίου εσημειώθη χθες το απόγευμα η εξής μυθιστορηματική σκηνή:
Δύο προσφυγόπουλα, πωλούντα κουλούρια εις τον σταθμόν, τη στιγμήν ακριβώς που είχε φθάσει η αμαξοστοιχία από τον Πειραιά και η αίθουσα είχε γεμίσει  από τους ανερχόμενους επιβάτας, εξεκρέμασαν με ταυτόχρονον έξαλλον κίνησιν τους ταβλάδες από τον λαιμόν των, τους επέταξαν κάτω και αφήκαν να κυλισθούν τα κουλούρια των εις το έδαφος, ως να είχαν καταληφθεί από αιφνιδίαν παραφροσύνην.
Και τα δύο παιδάκια έπεσαν εις τας αγκάλας ενός ανθρώπου που είχεν αναβεί και αυτός μαζί με τους άλλους επιβάτας και τον έσφιγγαν και τον φιλούσαν, ενώ και εκείνος, με δάκρυα εις τα μάτια έσφιγγε και φιλούσε εις τα μάγουλα, τα μάτια, τα μαλλιά, τους δύο μικρούς. Προφανώς ήτο ο πατέρας των, που θα τον θεωρούσαν χαμένον, όπως και αυτός θα εθεώρει χαμένα τα παιδιά του. Και το συγκινητικόν σύμπλεγμα, μέσα εις την πεζότητα του σιδηροδρομικού σταθμού, ήτο ως μία σελίς αποσπασθείσα από κάποιο μυθιστόρημα περιπετειών της ρομαντικής σχολής. (Εστία 27/05/1923) >>
Μικρά χαμένα απροστάτευτα αγγελάκια έχουν γεμίσει τους δρόμους, κάνουν τα πάντα για να μπορέσουν να βγάλουν λίγες δεκάρες. Ο Παύλος Νιρβάνας στο βιβλίο ''ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ'' περιγράφει το 24ωρο ενός μικρού στη Δραπετσώνα του 1924
<< το Αρμενάκι κουβαλάει ψώνια το πρωί, μετατρέπεται σε λούστρο την υπόλοιπη μέρα, χορεύει αρμένικους χορούς στο ρώσικο μπαρ του Νέου Φαλήρου το βράδυ και φτιάχνει σουραύλια στην παράγκα του μέχρι τις τέσσερεις το πρωί, που τα πουλάει στις πλατείες και στις γωνιές των δρόμων, εκείνες που δεν τις φτάνει ο αστυνόμος......>>
Πολλά από τα μικρά παιδιά χάνονται μέσα στην Αθήνα, όπου γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης κάθε είδους. Χαρτιά σε κολώνες και τοίχους εμφανίζονται, ''Απωλέσθη επί της οδού Πατησίων κοράσιον ετών 8, ονόματι Αναστασία Μάρκου εκ Μικράς Ασίας, κόρη θετή καλής οικογενείας, όχι υπηρέτρια, ο ευρών παρακαλείται να την παραδώσει εις την Αστυνομίαν.''
Τον Σεπτέμβρη του 1924 οι αθηναϊκές εφημερίδες εγκαινιάζουν την στήλη ευρέσεως εργασίας εκ μέρους των προσφύγων:
''Κύριος σοβαρός, πρόσφυξ, ζητεί να παραδίδη πιάνο εντός της οικίας, προ παντός εις παιδιά, με απολαβήν του ύπνου και του φαγητού μόνον. Γράψατε....''
''Νέος πρόσφυξ, απόφοιτος Γυμνασίου Ευαγγελικής Σχολής, ζητεί οιανδήποτε εργασίαν.''
''Έμπειρος υπάλληλος, πρόσφυξ, της μανιφατούρας και κιγκαλερίας ζητεί θέσιν.''
Λίγο αργότερα εμφανίζονται και ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Που να βρίσκεται ο Πατέρας, ψάχνει η Μάνα για Παιδιά
Μας εσκόρπισε ο αγέρας σ' άλλη Γη σ' άλλη στεριά

Αυτές οι αγγελίες που πρωτοεμφανίστηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στις εφημερίδες και τον Ερυθρό Σταυρό μετά, σημάδεψαν τη ζωή πολλών από εμάς. Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ του αγαπημένου προσώπου, ο ανήφορας μιας ζωής ψάχνοντας το φως στο σκοτάδι, η έννοια και η ελπίδα που συνόδεψαν χρόνια τη καρδιά της μάνας, του πατέρα, του παιδιού, Που να είναι άραγε; Ζούν; Μήπως έπαθαν κακό; Κάνε Παναγίτσα μου να είναι καλά...
Έτσι άρχισε η οδύσσεια χιλιάδων ανθρώπων...'' Η Μερούνα Μαυροθαλασσίτου αναζητεί τον υιόν της Βασίλη Μαυροθαλασσίτη, 18 ετών, εξ Αϊβαλί Μικράς Ασίας. Παρακαλώ ειδοποιήσατε προσφυγικήν κατασκήνωσιν εις Δημοτικόν Θέατρον Αθηνών, Β' πάτωμα....''
Πάντα θα θυμάμαι τα μεσημέρια στο ραδιόφωνο, αρχές της δεκαετίας του '60, τις αναζητήσεις μέσω Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μεσημέρι πριν τις ειδήσεις, η πιο ευλαβική, η πιο κατανυκτική ώρα της μέρας. Σιωπηλά πρόσωπα πάνω από ένα ραδιόφωνο. Σταμάταγαν τα πάντα, σταμάταγε όλη η φύση, απόλυτη σιγή, μόνο η σταθερή φωνή του εκφωνητή σκέπαζε τα πάντα.
''Η Αικατερινή Σφυρλή εκ Σμύρνης αναζητεί τον γιό της Δημήτρη Σφυρλή ετών 7, τελευταία φορά εθεάθη εις την Προκυμαίαν της Σμύρνης, έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Ο Δημήτρης την μέρα της εξαφάνισης φορούσε κοντό σκούρο πανταλόνι και μπλέ σκούρο πουκάμισο. Όποιος γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει με τη Διεύθυνση του ΕΕΣ''
Μια πίσω απ' την άλλη περνάγανε οι αγγελίες, άκουγες προσεκτικά αυτές των άλλων και περίμενες τη δικιά σου. Θα την ακούσει  κανείς που να ξέρει; θα έρθει και σε μας το πολυπόθητο τηλεγράφημα; θα βγάλει ανακοίνωση το μεγάφωνο της κοινότητας να μας ειδοποιήσει; Ενδόμυχα και με το παρακάλι στον Ύψιστο, περίμενες τη θαυματουργή στιγμή.
Σε ορισμένους ήρθε, σε άλλους δεν ήρθε ποτέ. Μάνες έκλεισαν τα μάτια χωρίς να ξαναδούν το σύζυγο και τα παιδιά. Αλλά και πριν το τέλος τις άκουγες να λένε, ''το ξέρω ότι ζούνε''. Η ελπίδα δεν πέθαινε ποτέ, την πήραν μαζί τους στο στερνό τους ταξίδι.
Η ατέρμονη ιστορία των αναζητήσεων συγκλόνισε την Ελλάδα, η 7η τέχνη μετέτρεψε σε ταινίες τις οδύσσειες των προσφύγων. Στη δεκαετία του '60 η ΚΛΑΚ Φιλμς σε σκηνοθεσία Απόστολου Τεγόπουλου προβάλει τη ''διλογία'' ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ και την ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟΥ. Πρωταγωνιστής το αγαπημένο παιδί του Λαού, ο Νίκος Ξανθόπουλος.
Ο Ξανθόπουλος γεννήθηκε στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας στην Αθήνα από Πόντιους γονείς. Στα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της Α.Ε.Κ. ''του  Σωματείου των Προσφύγων'' όπως ήταν γνωστός ο Σύλλογος μας εκείνα τα χρόνια.
 Σήμερα σαν φόρο τιμής θα θυμίσω στα αδέρφια Ενωσίτες τις ταινίες αυτές, ταινίες ασπρόμαυρες, όπως η ζωή των ανθρώπων που ζούσαν εκείνα τα χρόνια......

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ, ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΝΟΧΩΝ, ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

 
 Αρθρο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η συνεδρίαση της Επιτροπής του Κοινοβουλίου αποτελεί μια άλλη θλιβερή θεσμική στιγμή για την Ποντιακή υπόθεση μετά την Μεγάλη στιγμή του Φεβρουαρίου του 1994. Μικροί άνθρωποι που ευτελίζουν μια μεγάλη υπόθεση. Πάντοτε μια συνάντηση Ενόχων Ένθεν και Εκείθεν βουλευτών και «εκπροσώπων» παράγει μια παρακμιακή ατμόσφαιρα, εικόνα παρακμιακού καφενείου.
Αυτό γιατί απουσιάζει ο Λόγος, η Ερμηνεία, η Πολιτική, η Ηθική, η Αλήθεια, η Μνήμη, η Συγνώμη, η Μετάνοια. Τα θεμέλια του Πολιτισμού μας της ύπαρξης μας ως Έλληνες.
Εξεπλάγην με την χυδαιότητα, το ψέμα, την αυτογελοιοποίηση. Όλος αυτός ο μαύρος παρακμιακός καπνός, για να μην αποκαλυφθούν, ομολογηθούν οι ένοχες πράξεις τους. Αυτές που κατέγραψε η σύγχρονη πολιτική ιστορία και οι οποίες δεν παραχαράσσονται. Μετά το 1996 έως την δεκαετία του 2000 υπήρξε ένα πολιτικό Πογκρόμ, ένας βρώμικος πόλεμος εις βάρος της Ποντιακής υπόθεσης και των ανθρώπων που την υπερασπίσθηκαν.
Συστηματικές και συνεχείς απόπειρες κατάργησης της 19ης Μαΐου. Δεν είμαι υπερήφανος τόσο που την επέβαλα, όσο που την διατήρησα. Ήμουν πολύ μόνος αλλά τους νίκησα.
Ακύρωση του Νομοσχεδίου για την δημιουργία μιας νέας πόλης στην Θράκη, της Ρωμανίας. Η Ρωμανία δεν ήταν μόνο μια Πόλη, ήταν μια μεγάλη Πολιτική. Κλείσιμο των νέων προσφύγων στα γκέτο της Αττικής, της Θράκης, της Θεσσαλονίκης. Επιστροφή των Ποντίων στην κακή λαογραφία και τα ανέκδοτα. Πολιτικός Εξανδραποδισμός με μέσα την τρομοκράτηση, τους διορισμούς, την αγορά ψήφων ειδικά στις εκλογές του 2000. Το ανέφερε ένας βουλευτής στην συνεδρίαση. Παλινόρθωση της Κεμαλολαγνίας, της Κεμαλικής ρατσιστικής μορφωτικής και πολιτικής κυριαρχίας μετά την ήττα του Φεβρουαρίου του 1994 με την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως ημέρας Μνήμης.
Στήθηκε ένας μηχανισμός που η γεωμετρία και η γεωγραφία του δεν περιορίζονταν στον Ελλαδικό χώρο. Αποτελούνταν από Κυβερνήσεις, Υπουργεία, Μ.Μ.Ε., κόμματα, καλυμμένους πράκτορες έως εγχώριους έμμισθους Ποντίους Εσατζήδες, το Λούμπεν. Δέστε την επίθεση γνωστού Ποντίου Εσατζή, αριστεροφανούς μάλιστα, εναντίον μου. Υπάρχει στο διαδίκτυο. Η την χαφιέδικου τύπου επίθεση σε εφημερίδα την ημέρα μάλιστα της περιπέτειας μου στο Σικάγο τον Μάιο του 2008.
Ούτε η χούντα, ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Μπέρια θα τα έκαναν.
Καμία θετική συμβολή δεν είχε αυτή η άθροιση βουλευτών και «εκπρόσωπων» στις μεγάλες νίκες της Ποντιακής υπόθεσης. Καμία. Είχαν μια αρνητική συμβολή που χαρακτηρίζονταν από εχθρότητα και ασέβεια προς μια ιερή, ανθρωπιστική υπόθεση. Τα παραδείγματα είναι διαρκή και άπειρα. Η ίδια η συνάθροιση τους, το τι ειπώθηκε, μαρτυρεί την άγνοια, την απουσία, την αδιαφορία τους για αυτήν.
Γιατί οργανώθηκε αυτή η συνάντηση καφενείου τον μήνα της Μνήμης αποδεικνύοντας ότι δεν σέβεται ούτε τον Θεσμό του Κοινοβουλίου, ούτε την ημέρα Μνήμης.
Για να αποκαταστήσουν, να επανανομημοποιήσουν την σχέση τους με την Ποντιακή εκλογική πελατεία. Να νομιμοποιήσουν τους ελεγκτικούς χειραγωγικούς μηχανισμούς, παλιούς και νέους των Ποντίων. Να στρατολογήσουν νέους Καπό. Γιατί η Ποντιακή υπόθεση προχώρησε και οι ένοχοι είναι εκτεθειμένοι. Δέστε την επιστολή του Προέδρου του Κοινοβουλίου της Βάδης Βυτεμβέργης. Την πρώτη παρέμβαση στο Σουηδικό Κοινοβούλιο του Τάσου Σταφυλίδη. Την εισαγωγή του Ποντιακού στο Ευρωκοινοβούλιο το 2004. Πού ήταν όλοι αυτοί; Ήταν μαζί μου;
Όχι ήταν απέναντί μου.
Παρατηρώ ότι ακόμη και τα κομμάτια της γραφειοκρατίας του ΚΚΚΑΣΟΡ που μεταγράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν κήρυκες της Ποντιακής υπόθεσης στην πλέον μάλιστα εχθρική προς αυτήν εφημερίδα «Αυγή». Όταν όμως ο υιός προσκυνούσε τον Κεμάλ και άνοιγε τον δρόμο της επιστροφής στην Κεμαλολαγνία σιώπησαν. Είχαν ρόλο στο ομαλό πέρασμα, την αποδοχή αυτής της βαρβαρότητας από τους Έλληνες.
Έχουμε το χρόνιο στην χώρα μας όπως σε όλες τις υποανάπτυκτες πολιτικά κοινωνίες Φαινόμενο του Πολιτικού, Πολιτικάντικου Μεταμορφισμού που λέει ο Γκράμσι.
Η ανακύκλωση του Τέρατος η Τερατογονία θα έλεγα.
Χωρίς την Πολιτική Μνήμη, χωρίς την Πολιτική και Ηθική Κάθαρση, χωρίς την Δημόσια Συγνώμη δεν υπάρχει Πολιτική Αναγέννηση. Δεν υπάρχει μια συγχρονισμένη με την ιστορία έκφραση, των Εθνικών, Ευρωπαϊκών και Ανθρωπιστικών δυναμικών που περικλείει η Ποντιακή υπόθεση.
Μέχρι σήμερα δεν άκουσα μια ειλικρινή συγνώμη για τα Πέτρινα χρόνια, το Πογκρόμ των προηγούμενων δεκαετιών. Όταν μετά όλα αυτά αρνείσαι την συγνώμη στοχεύοντας στην λήθη των πράξεων σου, τότε κατατάσσεσαι σε μια άλλη κατηγορία και ανοίγεις τον δρόμο στον ολοκληρωτισμό.
Τότε καθήκον της αληθινής πολιτικής είναι να στείλει τα σκουπίδια της ιστορίας στην χωματερή της ιστορίας.

Κυριακή 19 Μαΐου 2013

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ-ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ


Από το 1908 με την επανάσταση των νεότουρκων είχαν μπει τα πρώτα σχέδια για την εξόντωση των ''διαφορετικών'' χριστιανικών πληθυσμών της οθωμανικής επικράτειας.
Εμπνευστές οι Ενβέρ, Ταλάατ και Τζεμάλ.
Εκτελεστές πέραν των ανωτέρω οι Μουσταφά Κεμάλ, Τοπάλ Οσάλ, Νουρεντίν πασάς
Θύματα οι χριστιανικοί πληθυσμοί των Αρμεναίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας.
Επίσημα δεν κηρύσσεται κανείς πόλεμος. Το σχέδιο είναι πολύ πιο έξυπνο αθόρυβο και ύπουλο. Επιστρατεύσεις και εκτοπίσεις πληθυσμών.
Όλοι οι άρρενες υποχρεωτικά πρέπει να καταταγούν στο στρατό στα τάγματα ''εργασίας''.  Αποτέλεσμα κανείς δε μένει ζωντανός, όλοι πεθαίνουν από την πείνα τη δίψα και τις κακουχίες. Όσοι αρνούνται να καταταγούν απαγχονίζονται.
Ολόκληρες πόλεις και χωριά παίρνουν διαταγές να εκκενώσουν τα σπίτια τους, να βγούν στους δρόμους σε πομπή για ένα νέο προορισμό. Μέρες και μήνες περπατάν μέσα στο κρύο και το παγετό. Ελάχιστοι επιβιώνουν από τις κακουχίες, τους βιασμούς και τις νυχτερινές επιθέσεις των εφίππων. Είναι μια πορεία χωρίς τέλος, χωρίς προορισμό.
Οι ανθελληνικοί διωγμοί αρχίζουν από το 1914, πρώτα πλήττεται η περιοχή του Πόντου. Οι περισσότεροι σκοτώνονται, άλλοι εξισλαμίζονται, άλλοι παίρνουν το δρόμο προς τη χριστιανική Ρωσσία  για να σωθούν.  Οι σφαγές αθώων, η αρπαγή βρεφών , οι διακορεύσεις ανήλικων κοριτσιών αποτελούν μέρος της ημερήσιας νεοτουρκικής πρακτικής. Εκκλησίες και μοναστήρια πυρπολούνται. Οι κραυγές των Ποντίων, οι κραυγές των Αρμενίων δεν φτάνουν στα αυτιά κανενός από τους μεγάλους της Κοινωνίας των Εθνών.

'' Εμπρός λοιπόν, καταστρέψτε την Αρμενία! Δοκιμάστε να το κάνετε. Στείλτε τους στην έρημο. Στερήστε τους το ψωμί και το νερό. Κάψτε τα σπίτια και τις εκκλησιές τους. Τότε θα δείτε αν το χαμόγελο τους ανθίσει ξανά, αν ξανατραγουδήσουν ή αν προσευχηθούν και πάλι. Γιατί αρκεί να συναντηθούν δύο απ' αυτούς, δεν έχει σημασία σε ποιό μέρος του κόσμου, για να δημιουργήσουν μια νέα Αρμενία''
( Αράμ Σαρογιάν )

1.500.000 Αρμένιοι είναι ο φόρος αίματος της αλ-τζιχάντ των κεμαλικών
350.000 αδερφοί μας Πόντιοι χάνουν τη ζωή τους μέχρι το 1924
Τα παραπάνω διαβάζονται σαν νούμερα, αλλά δεν είναι νούμερα είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ
Ανθρωποι με αξιοπρέπεια, με ταυτότητα, με καθημερινή ζωή, με σχέσεις, με εργασία, με ήθη και παραδόσεις, με πολιτισμό. Δεν είναι ένα ψυχρό νούμερο.
Γενοκτονίες! στο όνομα της ''πολιτισμικής διαφορετικότητας'' και της ορέξεως του ισχυρού.
Θάνατος, Όλεθρος, Προσφυγοποίηση
Δεν υπάρχουν άμορφες μάζες, υπάρχουν  ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ανθρωποι που ζούσανε και μεγαλουργούσανε επί χιλιάδες χρόνια δίπλα στα νερά της Μαύρης Θάλασσας.
Οι πρώτοι άποικοι οι Αργοναύτες ταξίδευσαν ανατολικά, οι διωγμένοι απόγονοι τους κατέφυγαν στη δύση. Μα το βλέμμα κοιτάει πάντα την Ανατολή.
Η περήφανη χώρα του Διογένη του Σινωπέα, του Μιθριδάτη και των Κομνηνών είναι στα χέρια των απογόνων των Ούννων.
Η 19 Μαΐου καθιερώθηκε μετά από προσπάθειες Ελλήνων Ποντίων όπως ο Μιχ. Χαραλαμπίδης ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. 19 Μαΐου του 1919 ήταν η μέρα που ο Κεμάλ με την καθοδήγηση των γερμανών συμβούλων του αποβιβάστηκε στη Τραπεζούντα για να αρχίσει ο 2ος κτηνώδης κύκλος της καταστροφής του Πόντου.

 ''Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο''
Η ποντιακή λύρα πάντα θα τραγουδά θρύλους, παραδόσεις και τον καημό των αλησμόνητων πατρίδων.

ΥΓ Σαν Ενωσίτης δεν μπορώ να μη σταθώ στο γεγονός ότι αυτές τις μέρες ο γιός του Ζώρα που αφιέρωσε όλη του τη ζωή για τη διατήρηση του πολιτισμού του Πόντου και για τους ξεριζωμένους Έλληνες, ο Δημήτρης Μελισσανίδης παίρνει στα χέρια του τις τύχες της Προσφυγικής Α.Ε.Κωνσταντινουπόλεως. Όπως ο Ζώρας ανέδειξε τα δίκαια αιτήματα των συμπατριωτών του έτσι και ο Δημήτρης είμαστε πεπεισμένοι θα αναδείξει το μεγαλείο του Δικέφαλου Αετού που κάποιοι μικροί και υποτελείς κατάφεραν να μειώσουν. Τα δίκαια της ΑΕΚ τα δίκαια εκατομμυρίων Ενωσιτών.

''Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται''
( Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης, ηγέτης της Ρωμιοσύνης )

Α.Ε.Κ. - ΠΟΝΤΟΣ - ΜΙΚΡΑΣΙΑ, ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ: ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΡΙΚΗΣ




..Ονομάζομαι Σοφία Νικολάου. Είμαι από το Ιβρινδί της Μικράς Ασίας... Είχαμε καταφύγει με τον άνδρα μου και τον γιο μας Μανωλάκη, 8 ετών, στον μύλο του Γκιούν-Γκιορκές... Ξαφνικά, φάνηκαν να έρχονται Τούρκοι χωριάτες. Τριγύρισαν τον μύλο βγάζοντας άγριες φωνές... Μετά έσπασαν την πόρτα του μύλου κι όρμησαν επάνω μας... Μπροστά στα μάτια του συγχωρημένου του άνδρα μου και του παιδιού μου με ατίμασαν πολλές φορές. Ύστερα, έσφαξαν το παιδί μου και κομμάτιασαν με τα μαχαίρια τους τον άνδρα μου. Του έβγαλαν τα εντόσθια και μου έδιναν να φάω το κρέας του. Μου φώναζαν πως, αν δεν έτρωγα από το κρέας τον άνδρα μου, θα έσφαζαν κι εμένα. Εκείνη τη ώρα ακούστηκαν πυροβολισμοί. Έριχναν οι ίδιοι οι Τούρκοι για να ειδοποιήσουν τους δικούς τους ότι έρχεται ο Ελληνικός στρατός... Περνούσε το σύνταγμα του Μπαλούκ-Κεσέρ. Στο άκουσμά του, έτρεξαν να φύγουν. Έτσι σώθηκα ...Είδαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες τα παθήματά μου και με πήραν μαζί τους...

Χαράλαμπος Τσακίρης...Την 27η Αυγούστου, ευρισκόμενος στην Σμύρνη, άκουσα ότι οι κεμαλικοί είχαν μπει στον Μπουρνόβα, χωριό που απέχει ένα τέταρτο από την Σμύρνη, όπου έσφαζαν τους Χριστιανούς και κατέστρεφαν το παν. Τρομοκρατημένος, πήρα την οικογένεια μου και καταφύ γαμε στην καθολική εκκλησία Σάντα Μαρία. Αργότερα, σκέφθηκα να τρέξω στο σπίτι μου για να πάρω μερικά τρόφιμα, αλλά στο μεταξύ είχαν φθάσει οι κεμαλικοί. Στον δρόμο, είδα πλήθος Χριστιανών να καταφεύγουν έντρομοι στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Αλλά κεμαλικοί μαζί με τσέτες καί πολίτες Τούρκους ορμούσαν μέσα στην εκκλησία όπου έσφαζαν αδιακρίτως άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλοί Χριστιανοί, στην απελπισία τους, πηδούσαν από τα παράθυρα και τους τοίχους. Αλλά κι αν δεν τραυματιζόντουσαν, τους περί μενε η ίδια τύχη. ...Κατόρθωσα να φθάσω μέχρι το σπίτι μου, όπου είχαν καταφύγει κι άλλοι γνωστοί και γείτονες. Οι γυναίκες έκρυψαν τους άνδρες στο υπόγειο. Αλλά όταν μπήκαν οι Τούρκοι, αφού τις λήστεψαν όλες, σκότωσαν δύο γυναίκες και δύο παιδιά και φεύγοντας πήραν μαζί τους τρία νεαρά κορίτσια. Την επομένη, χάρις σ' έναν Τούρκο που δωροδοκήσαμε, δίνοντας πολλά χρήματα και δώρα, μας οδήγησε στην παραλία, αλλά στον δρόμο άλλοι Τούρκοι σκότωσαν τον αδελφό μου Βασίλη, 24 ετών. Όλα όσα γινόντου σαν τα έβλεπαν πολλοί ξένοι, Άγγλοι και Γάλλοι, και Ιταλοί και Αμερικανοί...

Στέλλα Βρεκούση
...Εγκαταλείψαμε το χωριό και καταφύγαμε στην παραλία, στην θέση Οκτσάι. Εκεί κατέφθασαν τσέτες που συνέλαβαν τα ωραιότερα και καλύτερα κορίτσια του χωριού μας, όπως την Κατίνα του Αντωνίου Παπουτσή, 14 ετών, και την αδελφή της Μερσίνα, 17 ετών, την Ελένη Παπουτσή, την Ελένη και Χριστίνα Ψωμά και πολλές άλλες που από την σύγχυση δεν ενθυμούμαι τα ονόματά τους. Τα κορίτσια ριχνόντουσαν στην θάλασσαν να πνιγούν, προτιμώντας τον θάνατον από την ατίμωση, αλλά οι Τούρκοι τις κατεδίωκαν και τις άρπαζαν, ενώ τα δυστυχισμένα πλάσματα έκλαιγαν και σφάδαζαν. Ελήστευον όλους. Τον εκ Μαγνησίας Παπαγεώργη έσυραν από τα γένια μαζί με τα πέντε κορίτσια του, αφού δε του επήραν 500 λίρες τον απήγαγαν με όλη την οικογένεια του, άγνωστον πού.

Λεμονιά Σαντηρηκιάν, Ελληνίς εκ Σμύρνης
.Στις 28 Αυγούστου, έφυγε ξαφνικά ο ελληνικός στρατός. Όλοι οι Τούρκοι, ιδιαίτερα οι προύχοντες, έκαναν κάθε τι για να μας καθησυχάσουν, διαβεβαιώνοντας ότι δεν κινδυνεύουμε. Αλλά την επομένη μπήκαν στην κωμό πολή μας οι τσέτες κι αμέσως άρχισαν την σφαγή. Εμένα με συνέλαβαν, μου πήραν 1.000 λίρες και με έδεσαν σ' ένα δένδρο. Και μπροστά στα μάτια μου πήραν την αδελφή μου Πηνελόπη και την κόρη του Αντωνιάδη, Ελένη, κι αφού τις ντρόπιασαν κατά διαφορετικούς τρόπους τους έκοψαν τους μαστούς. Η σφαγή συνεχιζόταν όταν, γύρω στα μεσάνυχτα, ακούγεται ένας πυροβολισμός. Ερχότανε ο ελληνικός στρατός. Οι τσέτες αντιστάθηκαν 1-2 ώρες, αλλά αναγκάσθηκαν τελικά να υποχωρήσουν στα βουνά. Είχαν έλθει από την Κρεμαστή Κιρκάσιοτ με αρχηγό τον Δαούτ Εφένδη. Όταν με έλυσαν από το δένδρο, η αδελφή μου και η Ελένη Αντωνιάδου είχαν πεθάνει...

Δημήτριος Χατζή Διαμαντής, εκ Μοσχονησίων
...Την 23η Αυγούστου, πληροφορηθήκαμε ότι στην Σμύρνη είχαν καταπλεύσει πλοία για να μας παραλά­βουν. Φύγαμε σιδηροδρομικώς και μετά δυο ημέρες ήμασταν στην Σμύρνη. Μετά δυο ημέρες κατέφθασε ο κεμαλικός στρατός... Επειδή η πυρκαϊά επεκτείνετο, ο κόσμος είχε συγκε ντρωθεί στην παραλία, ζητώντας προστασία στα πλοία. Αλλά προτεραιότητα είχαν οι υπήκοοι ξένων χωρών, ενώ εμείς μέναμε στο έλεος των κεμαλικών... Πολλοί έπεφταν στην θάλασσα και επειδή δεν τους άφηναν να ανέβουν στα πλοία έμεναν εκεί και πνιγόντουσαν ...Το βράδυ μας πήραν τους μισούς περίπου στον Μπαλτζόβα, όπου ανενόχλητοι πια οι κεμαλικοί στρατιώτες διάλεγαν τις πιο ωραίες κοπέλες κι αφού χόρταιναν όλη την νύχτα τις ασελγείς ορμές τους τις επέστρεφαν το πρωί, αιμόφυρτες, στους γονείς τους...


Ηλίας Βενέζης
Κοντεύαμε σ’ ένα ρέμα. Ακούμε μιαν εξαντλημένη γυναικεία φωνή που καλούσε. Κοιταχτήκαμε μες στα μάτια. Μας τράβηξαν προς τη φωνή. Σε λίγο τη βρήκαμε. Ήταν μια χριστιανή. Τα φουστάνια της ήταν κομμένα, πεταμένα δίπλα, απ’ τη μέση και κάτου σχεδόν γυμνή. Οι δυο γυναίκες που είχαμε μαζί μας τρέξαν κοντά της, μα οι στρατιώτες τις εμπόδισαν. Στέκαμε κάμποσα μέτρα αλάργα, και κοιτάζαμε. Ο αρχηγός του αποσπάσματος τη ρωτούσε να μάθει. Ήταν σε μια προηγούμενη αποστολή. Αυτή ήταν ετοιμόγεννη, απόβαλε, την παράτησαν εκεί να τυραγνιστεί ώσπου να πεθάνει. Πάνου στα χαμόκλαδα πηχτά κομμάτια αίμα γυάλιζαν στον ήλιο σα γιούσουρο. Ο λοχίας έφτυσε με αηδία. Η γυναίκα τραβούσε ένα στρατιώτη απ’ το πανταλόνι, να τη σκοτώσει. Αυτός γύρεψε διαταγή. Του είπαν να μην την πειράξει. Έτσι την αφήσαμε ζωντανή και προχωρήσαμε».


Ελληνοπούλα είμαι ΄γω
απ΄ τη Μικρά Ασία
που είδαν τα ματάκια μου
μεγάλη απελπισία.

Είδα ΄γω Τούρκους με σπαθιά
και Τούρκους με μαχαίρια
που σφάζανε τους Έλληνες
με τα έρημα τους χέρια.
Δεν φτάνανε τα αίματα
που τρέχανε σαν λίμνη
παρά εβάλανε φωτιά
και κάψανε τη Σμύρνη.
Μας κάψανε τα σπίτια μας
και τα νοικοκυριά μας
και τώρα τα θυμόμαστε
και καίγεται η καρδιά μας.
( από τις παιδικές μνήμες της κυρίας Γεωργίας Σπάθα)


απόσπασμα από τίς «Χαμένες Πατρίδες» του Γιάννη Καψή
«Στο Σεβδίκιοϊ
Οι άνδρες του Ζεγγίνη, ανύποπτοι της τραγωδίας, πριν λίγες μέρες, πληροφορούνται, απο ακριτομυθίες, ότι σπεύδουν να παραδοθούν. Είναι κυκλωμένοι – έτσι τουλάχιστον τους λένε – και δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα. Και το ακμαίο μέχρι τότε ηθικό τους κατακερματίζεται. Μια εμπειροπόλεμη μονάδα μεταβάλλεται ξαφνικά σε μπουλούκι άτακτων. Και το μπουλούκι αυτό περνά απ” το Σεβδίκιοϊ.
Ηταν το Σεβδίκιοϊ μια γωνιά της μικρασιατικής γης ακραιφνώς ελληνική. Οι 17.000 κάτοικοι της ήταν, μέχρις ενός, Έλληνες – και υπέροχοι Έλληνες. Ήταν φημισμένοι για τη πατροπαράδοτη φιλοξενία τους και τα πλούτη τους. Ονομαστοί για τα βαρύτιμα σαλβάρια τους, τα γιορτινά. Τηρούσαν ευλαβικά, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όλες τις χριστιανικές γιορτές. Τηρούσαν ακόμη και τις εθνικές γιορτές – γιόρταζαν και την 25η Μαρτίου, χωρίς οι Τούρκοι να τολμούν να τους εμποδίσουν. Γιατί, περισσότερο κι απ” τη φιλοξενία τους, περισσότερο κι απ” τα πλούτη τους, ήταν φημισμένοι για τη παλικαριά τους οι Σεβδικιανοί.
Μόλις έμαθαν, ότι έφθασε ο Στρατός μας, οι Σεβδικιανοί ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ξεχύθηκαν, όχι για να τους χειροκροτήσουν – να τους εμψυχώσουν προσπάθησαν. – Πού πάτε, βρε παλικάρια; τους φώναξαν. Τους Τούρκους, μωρέ φοβάστε; Ρωτήστε εμάς.
Θύμιζε αρχαία ελληνική τραγωδία η διέλευση των ανδρών του Ζεγκίνη από το Σεβδίκιοϊ – ήταν σπαρακτικό το θέαμα. Περνούσαν με σκυφτό το κεφάλι οι στρατιώτες μας; προσπαθούσαν να κρύψουν την ντροπή τους. Δεν άφηναν πίσω τους μόνο άοπλους χωρικούς, άφηναν και γυναίκες και παιδιά απροστάτευτα στη μανία των Τούρκων. Κι οι λεβεντόκορμες Σεβδικιανές είχαν στηθεί στις αυλόπορτες των σπιτιών τους, κρατώντας τα παιδιά στην αγκαλιά τους, κι είχε το βλέμμα τους κλεισμένη όλη τη περηφάνια της φυλής μας. Καινούργιες Σπαρτιάτισσες, δεν έκλαιγαν, δεν κτυπιόντουσαν. Κοιτούσαν περιφρονητικά αυτούς που έφευγαν.
Κι οι στρατιώτες μας έσκυβαν πιότερο το κεφάλι, πώς να τις αντικρίσουν; – έφευγαν.
- Σταθήτε, παιδιά… Σταθήτε να πολεμήσουμε μαζί…
Πόσοι δεν θάθελαν να μείνουν! Και τη ζωή τους θάδιναν για να μην υποστούν το μαρτύριο του εξευτελισμού. Χρειάζεται, όμως, ατσαλένια νεύρα για να ξεκόψει κανείς από το μπουλούκι. Κι ύστερα, να μείνει, να πολεμήσει, αλλά πού; Πώς θα μπορούσε ν” απαιτήσει κανείς από τ” άμοιρα παλικάρια να μείνουν και να πολεμήσουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους, όταν μια ολόκληρη Στρατιά υποχωρούσε;
- Σταθήτε, παιδιά… Σταθήτε να πολεμήσουμε μαζί…
Κανείς δεν τους άκουγε. Και τότε άρχισαν να τους παρακαλούν:
- Έλληνες, αφήστε μας τουλάχιστον τα όπλα σας. Εμείς δεν φεύγουμε, θα μείνουμε.
Ένας νεαρός ανθυπολοχαγός, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, αγκαλιάζει έναν γέρο, που του ζητούσε το πιστόλι του:
- Έλα, γέρο μαζί μας, πάμε στα βαπόρια. Θα σκοτωθήτε εδώ. Έλα…
Αλλ” ο γέρος έχει καρδιά παλικαριού. Μένει ακλόνητος. Κι” ο ανθυπολοχαγός του δίνει το πιστόλι του και, με μια απότομη κίνηση, ξεσχίζει τις επωμίδες του. Τ” άμοιρο παλικάρι ένιωθε ντροπή να τις φορά, όταν άφηνε στους γέρους τη θέση του. Μήπως, όμως, έφταιγε αυτός;
Οι Σεβδικιανοί κάνουν τώρα έρανο – μαζεύουν όπλα. Κάποιος λοχίας, πανύψηλος σαν γίγας, προχωρεί σκυμμένος, κρατώντας το πολυβόλο στον ώμο του. Ένας από τους προεστούς, ένας γέρος με κατάλευκα γένια, τον πλησιάζει και τον σταματά:
- Στάσου, ωρέ παλικάρι. Δώσε μου το πολυβόλο σου. Εσένα δεν σου χρειάζεται πια.
Αλλ” ο λοχίας τον αποπαίρνει:
- Φεύγα από μπροστά μου, γέρο… Αφησε τους παλικαρισμούς…
Και τότε η τραγωδία κορυφώθηκε: Ο γέρο – Σεβδικιανός, προσβεβλημένος από τα λόγια του λοχία, κάνει ένα νεύμα στα παλικάρια του. Και οι νεαροί χωριανοί του, που εκλιπαρούσαν τους στρατιώτες μας, ορμούν εναντίον τους και τους αφοπλίζουν. Τα όπλα σ” αυτούς άξιζαν.
Έγραψαν μια ωραία σελίδα οι Σεβδικιανοί στην Ιστορία της Φυλής μας. Σήμερα, όμως, αναρωτιέται κανείς: “Αξιζε η θυσία τους; Οπλισμένοι με τα όπλα του Στρατού μας, όταν οι Τούρκοι τόλμησαν να μπουν στο χωριό τους, υπέστησαν πανωλεθρία. Μανιασμένος ο Νουρεντίν στέλνει εναντίον τους ιππικό και πυροβόλα. Κι οι Σμυρνιοί, για μια ολόκληρη μέρα, ακούν την οχλοβοή της μάχης του Σεβδίκιοϊ. Δυστυχώς, οι λεπτομέρειες της μάχης εκείνης δεν θα γίνουν γνωστές ποτέ. Κανείς από τους γενναίους Σεβδικιανούς, κανείς απ” αυτούς, που πολέμησαν, δεν έζησε, για να διηγηθεί τι συνέβη. Σκοτώθηκαν, έπεσαν μέχρι του τελευταίου, πολεμώντας για την ελευθερία τους – σφράγισαν με το αίμα τους την ελληνικότητα του χωριού τους.
Την ίδια ώρα, τη στιγμή, που οι Σέβδικιανοί πολεμούσαν, ο Ζεγγίνης πραγματοποιούσε το σκοπό του – παραδινόταν στους Τούρκους μαζί με 23 αξιωματικούς του και 1.000 στρατιώτες. Η παράδοση έγινε σ” ένα προάστειο της Σμύρνης, τον Παράδεισο. Κι αμέσως οι Τούρκοι έσυραν τους αξιωματικούς και πολλούς υπαξιωματικούς στη Μαγνησία. Υπήρχαν εκεί κι άλλοι αξιωματικοί μας αιχμάλωτοι. Και τους έσφαξαν όλους, μέχρις ενός.»