ΤΟ Δ.Σ. ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΑΙΠΕΔ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΑ

Την «προσφυγή σε κάθε νόμιμο ένδικο μέσο, για την προάσπιση των συμφερόντων των πολιτών της Αθήνας», αποφάσισε ομόφωνα το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου Αθηναίων για τα προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Όπως αναφέρεται στο ομόφωνο ψήφισμα, το Δημοτικό Συμβούλιο Αθηναίων καταδικάζει την επιχειρούμενη από την κυβέρνηση μέσω του ΤΑΙΠΕΔ εκποίηση δημοτικής περιουσίας στα Προσφυγικά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.
Καλεί, δε, την κυβέρνηση να ανακαλέσει την απόφασή της, σεβόμενη την ιστορικότητα και την πολιτισμική αξία τους, δηλώνοντας ότι θα προσφύγει σε κάθε νόμιμο, ένδικο μέσο για την προάσπιση των συμφερόντων των πολιτών της Αθήνας.
Υπενθυμίζεται ότι πρόκειται για τις οκτώ πολυκατοικίες που χτίστηκαν την περίοδο 1933-1935 για να στεγάσουν τους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Το κτηριακό συγκρότημα αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά αρχιτεκτονικά έργα του 20ού αιώνα στη χώρα μας.
Στους τοίχους τους σώζονται οι σφαίρες των Δεκεμβριανών του 1944 ενώ σήμερα από τα 228 διαμερίσματα του συγκροτήματος κατοικούνται περί τα 50.

ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗΣ

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΚΑΜΙΑ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ

 Ο Μικρασιατικός Σύλλογος Καισαριανής ,παρατηρώντας τις κινήσεις της συγκυβέρνησης για ένταξη των προσφυγικών πολυκατοικιών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στο Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, γνωστού ως ΤΑΙΠΕΔ, εκφράζει την ριζική αντίθεση του σε κάτι τέτοιο. Το προηγούμενο διάστημα η συγκυβέρνηση με το πρόσχημα του δημοσίου χρέους επεδίωξε να εντάξει ακόμα και το Σκοπευτήριο της Καισαριανής(!) στο ίδιο ταμείο, γεγονός που βρήκε το σύλλογό μας εντελώς αντίθετο. Όλες αυτές οι κινήσεις εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο της παραχάραξης της ιστορίας και αλλοίωσης της αλήθειας.

ΤΟΤΕ

ΣΗΜΕΡΑ

 Ως γνωστόν ,οι πολυκατοικίες της Λεωφόρου Αλεξάνδρας έχουν κηρυχθεί ιστορικό διατηρητέο μνημείο από το 2009 και αποτελούν έναν από τους πλέον κατάλληλους χώρους για να δημιουργηθεί Μουσείο του Ελληνισμού της Ανατολής. Σύμφωνα με το Αρχείο Νεοτέρων Μνημείων του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, οι πολυκατοικίες κτίστηκαν την περίοδο 1933-1935 για να στεγάσουν εξαθλιωμένους Μικρασιάτες πρόσφυγες. Το κτηριακό συγκρότημα (συνολικά 228 διαμερίσματα) αποτελεί το πρώτο δείγμα λαϊκής πολυκατοικίας και συγκαταλέγεται ανάμεσα στα 113 πιο σημαντικά έργα της Ελληνικής Αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα διότι πρόκειται για ένα οικιστικό συγκρότημα που σηματοδότησε την «παρθενική» χρήση της πολυκατοικίας για την επίλυση του στεγαστικού προβλήματος στη Μεσοπολεμική Ελλάδα και ειδικά των προσφύγων της Μικρά Ασίας.
Προτείνουμε την αναβάθμισή τους με πλήρη ευθύνη του κράτους, δημιουργία σύγχρονων εστιών για τους ιδιοκτήτες, χώρων πρασίνου καθώς και στέγασης Μουσείου για τον Ελληνισμό της Ανατολής. Η σταδιακή απαξίωση των προσφυγικών κατοικιών τα προηγούμενα χρόνια έχει σαν αποτέλεσμα το ξεπούλημα τους σήμερα. Δεν πρέπει να το επιτρέψουμε!
Στηρίζουμε την προσπάθεια της Ομοσπονδίας Προσφυγικών Σωματείων Ελλάδας να κινηθεί νομικά στο Συμβούλιο της Επικρατείας για το θέμα των προσφυγικών πολυκατοικιών της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και καλούμε όλα τα προσφυγικά σωματεία ανά την επικράτεια να εκδώσουν ψηφίσματα καταδίκης τέτοιων ενεργειών και να αντισταθούν στην προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της δημόσιας προσφυγικής περιουσίας

Κάτω τα χέρια από τα προσφυγικά!
Η ιστορία και η μνήμη δεν είναι εμπόρευμα!
ΤΟ Διοικητικό Συμβούλιο 

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ

 

—Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
 χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
 με εικόνες που έχεις αναθρέψει
 κάτω από ξένους ουρανούς
 μακριά απ’ τον τόπο το δικό σου.
 
—Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
 τα δέντρα μού έρχουνται ώς τη μέση
 κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
 κι όμως σαν ήμουνα παιδί
 έπαιζα πάνω στο χορτάρι
 κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
 κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
 ώρα πολλή λαχανιασμένος.
 
—Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
  σιγά σιγά θα συνηθίσεις·
  θ’ ανηφορίσουμε μαζί
  στα γνώριμά σου μονοπάτια
  θα ξαποστάσουμε μαζί
  κάτω απ’ το θόλο των πλατάνων
  σιγά σιγά θα ’ρθουν κοντά σου
  το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.
 
—Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
 με τ’ αψηλά τα παραθύρια
 σκοτεινιασμένα απ’ τον κισσό
 γυρεύω την αρχαία κολόνα
 που κοίταζε ο θαλασσινός.
 Πώς θες να μπω σ’ αυτή τη στάνη;
 οι στέγες μού έρχουνται ώς τους ώμους
 κι όσο μακριά και να κοιτάξω
 βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
 λες κάνουνε την προσευχή τους.
 
—Παλιέ μου φίλε δε μ’ ακούς;
 σιγά σιγά θα συνηθίσεις
 το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
 κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
 σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
 γλυκά να σε καλωσορίσουν.
 
—Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
 σήκωσε λίγο το κεφάλι
 να καταλάβω τί μου λες
 όσο μιλάς τ’ ανάστημά σου
 ολοένα πάει και λιγοστεύει
 λες και βυθίζεσαι στο χώμα.
 
—Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά σιγά θα συνηθίσεις
η νοσταλγία σού έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ’ τη γης κι απ’ τους ανθρώπους.
 
—Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν
χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.

 Είναι άνοιξη του 1938 ο Γιώργος Σεφέρης συγκινημένος με την προοπτική να γυρίσει στη Σμύρνη του ως διπλωμάτης γράφει τον Γυρισμό του Ξενιτεμένου, που βρίσκει το χώρο του μαζί με άλλα στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΤΑΣΤΡΩΜΑΤΟΣ Α'