29 ΜΑΙΟΥ Η ΠΟΛΗ ΠΕΦΤΕΙ ΩΡΑ 20.00-ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ

Το παρακάτω είναι μια λαϊκή αφήγηση για τις τελευταίες ώρες ενός ανώνυμου Ελληνα πολεμιστή στα τείχη της Πόλης. Εντυπωσιάζει η χρονολογική ακρίβεια των γεγονότων, έτσι όπως έχει σωθεί σε χειρόγραφο του 15ου αιώνα και η παραστατικότητα με την οποία μιλάει ο συγκεκριμένος, ο οποίος τελικά πρέπει να διασώθηκε.

Aπό αυτή την μαρτυρία και από άλλες όπως του Ρωσικού Χρονικού και του
Χρονικού της Αλωσης του Φραντζή, οι Τούρκοι μπήκαν στη Πόλη μεταξύ 19.30 και 20.00 το απόγευμα της 29ης Μαΐου 1453, ακριβώς 561 χρόνια πριν.

"Πλησιάζει η ενδέκατη ώρα της ημέρας. Φοβάμαι. Τα δόντια μου τρίζουν κάθε φορά που ακούγεται μια δυνατή ομοβροντία. Το βλήμα ταξιδεύει στον αέρα και πέφτει πάνω στα τείχη σκορπίζοντας τους ηρωικούς υπερασπιστές τους. Το σφύριγμά του δεν είναι προειδοποιητικό –είναι το τραγούδι της φωτιάς πριν πέσει στα κεφάλια μας. Ίσως το επόμενο κεφάλι να ‘ναι το δικό μου.

Για 56 ολόκληρες μέρες μας σφυροκοπάνε οι Οθωμανοί από τη στεριά και τη θάλασσα. Εμείς λιγοστεύουμε μέρα με τη μέρα, ενώ αυτοί μαζεύουν στρατό από όλες της πλευρές και μας σφίγγουν μέσα στα τείχη σαν τη θηλιά στο λαιμό. Σήμερα βρέχει ασταμάτητα από το πρωί και μια πυκνή ομίχλη έχει θρονιαστεί πάνω στην Πόλη. Κακό σημάδι. Το Χρυσό Κέρας έχει χαθεί από τα μάτια μας.

Καθώς σουλατσάρουν ανενόχλητα στα νερά του τα πλοία του εχθρού, το μόνο που φαίνεται είναι η φωτιά που φτύνουν τα κανόνια όταν βαράνε. Πίσω μου οι Βλαχερνές είναι παραδοσμένες στον καπνό και τη σκόνη. Παντού πτώματα και οδυρμοί.

Τα σοκάκια γέμισαν θρήνους και όσοι μείναμε να πολεμάμε έχουμε θεριστεί από την πείνα, τη βρώμα, την αϋπνία και τα κανόνια. Μόνο η Παναγιά των Βλαχερνών στέκεται όρθια, θαρρείς πως έχει ρίξει πάνω της ο Θεός ένα βέλο που την προστατεύει.

Με το ηθικό μας να ‘χει γίνει σμπαράλια, ευτυχώς υπάρχει και η Παναγιά να μας κρατάει όρθιους στην άνιση τούτη μάχη. Βγάζω το σταυρό από το στήθος και τον φιλάω. Σφίγγω γερά τη σπάθα μου και την καρδιά μου για ν’ αντέξω.

Πλησιάζει η μέση της μέρας. Για μια στιγμή τα κανόνια σιωπούν. «Στα τείχη, στα τείχη γρήγορα!» ακούγεται η βροντερή κραυγή του γενοβέζου στρατηγού Ιουστινιάνη, καθώς πετάγεται όρθιος με το ξίφος στο χέρι. Οι Οθωμανοί απλώνουν σκάλες στα τείχη μας που έχουν χαμηλώσει και μας πιέζουν. «Κρατάτε γερά ορέ Ρωμιοί!» φωνάζει καθώς αποκρούουμε τα κύματα των γεννίτσαρων που προσπαθούν με λύσσα να μας απωθήσουν.

Σκαρφαλώνουν στα τείχη κι εμείς από πάνω τους ρίχνουμε καυτό λάδι και φωτιά, μα αυτοί, σαν να τους σπρώχνει ένα αόρατο χέρι, δεν εγκαταλείπουν, ούτε σκιάζονται, κατεχόμενοι από μια μανία απάνθρωπη πεθαίνουν με οργή στα μάτια, όχι με φόβο.

Κάθε φορά τους νικάμε, κάθε φορά ξανάρχονται όλο και περισσότεροι, σαν τα κύματα της θάλασσας που φουρτουνιάζει και δεν την βαστάει ο μόλος. Εμείς αντέχουμε, μα οι νίκες αυτές δεν φτάνουν για να μας ανεβάσουν το πεσμένο ηθικό, φαντάζουν προσωρινές μπρος στο κακό που έχει σκύψει από πάνω μας και μας πλακώνει. Φοβάμαι κι εγώ, φοβούνται κι όλοι δίπλα μου, ο φόβος μας μυρίζει στον αέρα και φτάνει στις μύτες των Οθωμανών.

Τα αδύναμα τείχη αυτά είχαν προδώσει την Πόλη πριν από 250 χρόνια, όταν οι Φράγκοι είχαν πάρει την Πόλη. Οι εχθροί μας το ξέρουν, γι’ αυτό τώρα το χτυπούν με τα μεγάλα κανόνια τους. Και τι δεν έχουν δοκιμάσει για να μπουν στην Πόλη οι εχθροί…

Μέρες και νύχτες έσκαβαν Σέρβοι σκαφτιάδες ν’ ανοίξουν σήραγγα κάτω από τα τείχη, αλλά ανακαλύψαμε το κόλπο τους και τους σακατέψαμε. Από όλη την Ανατόλια έστειλαν άτακτους βαζιβουζούκους σαν πρόβατα σε σφαγή, αφού ήμασταν καλά ταμπουρωμένοι και τους διαλύσαμε. Κατάφεραν όμως να πάρουν τον Γαλατά και να κόψουν τις προμήθειες που μας έφερναν οι Γενοβέζοι με τα πλοία τους. Τότε μπήκαν στο Χρυσό Κέρας και από τότε μας χαλάνε τα τείχη πέτρα την πέτρα.

Ο ήλιος έχει περάσει από την μέση. Πρέπει να πλησιάζει απόγευμα. Οι γεννίτσαροι μας έχουν ζώσει από κάτω. Κάτι ετοιμάζουν.

Σε λίγο βραδιάζει. Λες να γλιτώσουμε και σήμερα; Αλλά πώς; Μια γερή κανονιά είχε γκρεμίσει το τείχος πάνω από την Κερκόπορτα και την άνοιξε. Όταν το κατάλαβαν οι Οθωμανοί, ξεχύθηκαν μέσα στην Πόλη.

Πρώτος ο Ιουστινιάνης ορμά στη μάχη μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του για να σπρώξουν τους Οθωμανούς έξω από τα τείχη. Ανταμώσαμε τους γεννίτσαρους μέσα στα χαλάσματα και ήρθαμε στα χέρια. Πίσω τους ακολουθούν εκατοντάδες άλλοι κραυγάζοντας, ενώ εμείς είμαστε μια χούφτα πολεμιστές.

Οι κατάφρακτοι εφορμούν μέσα στη μάχη, τα άλογα πατάνε πάνω σε πτώματα αλλά εκεί τους περιμένουν με κοντάρια οι Οθωμανοί και τους ανακόπτουν. Δίχως ορμή οι καβαλάριδες μέσα στη μάχη παλεύουν να σταθούν, αλλά με τα χέρια και τις λόγχες τους πετάνε κάτω.

Ο φόβος πλέον έχει κυριεύσει τα κορμιά μας που τρέμουν και σαν κλοτσιά στο στομάχι μας καλεί η φυγή, να φύγουμε όλοι, να ζήσουμε λίγο ακόμα, να κατεβάσουμε τα όπλα και να παραδοθούμε στον εχθρό μήπως δείξει επιείκεια και μας αφήσει να ζήσουμε. Η Πόλη όμως μας κοιτά και βασίζεται πάνω μας. Πρέπει να πολεμήσουμε. Για την Πόλη. Για τον Αυτοκράτορα. Για το Θεό μας.

Ξαφνικά ο Ιουστινιάνης πέφτει κάτω βαριά τραυματισμένος από μια λόγχη στο πλευρό. Οι Γενοβέζοι τρομάζουν βλέποντας τον ατρόμητο αρχηγό τους στα αίματα και κάνουν πίσω. Είναι πολλοί οι εχθροί και δεν τους βαστάμε άλλο.

Πισωπατάμε και πέφτουμε ένας ένας. Τα πρώτα λάβαρα των Οθωμανών στήνονται πάνω στα τείχη. Τότε από άκρη σε άκρη η τρομακτική είδηση φτάνει σε όλη την Πόλη. «Η Πόλις Εάλω».

Ο ήλιος αρχίζει να δύει και μαζί του κι εμείς. Πόλη την λένε επειδή είναι η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Ο Γαλατάς, η Πέρα, ο Βόσπορος και η Αγιά Σοφιά θα μείνουν θύμησες να ταξιδεύει ο νους μου εκεί στον κάτω κόσμο και να φχαριστιέται.

Δεν με βαστά το βάρος του σπαθιού και η πανοπλία με κουράζει.

Ας βγάλω την περικεφαλαία ν’ αντικρύσω καλά για τελευταία φορά την Πόλη.

Ας γονατίσω περιμένοντας τη μοίρα μου.

Δεν θα την ξαναδώ ποτέ"...
Πηγή : http://www.anti-ntp.net/2014/05/29-1453-2000-vid.html

Η ΑΠΟΒΑΣΗ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΣΤΗΝ ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ ΚΑΙ Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (19 ΜΑΙΟΥ 1919)

Η Γενοκτονία των Ποντίων θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.

Η γενοκτονία ήταν ένα προμελετημένο έγκλημα, το οποίο η κυβέρνηση των Νεότουρκων έφερε σε πέρας με συστηματικότητα. Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ήταν ο ξεριζωμός, η εξάντληση στις κακουχίες, τα βασανιστήρια, η πείνα και η δίψα, και τα στρατόπεδα θανάτου στην έρημο.

Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα βόρεια της Μικράς Ασίας, στην περιοχή του Πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας το 1461 από τους Οθωμανές δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα -το 40% του πληθυσμού, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα.

Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του Πόντου ανέρχονταν σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.000 και στις αρχές του 20ου αιώνα άγγιζαν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον Πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονται σε 1401, ανάμεσά τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφεία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα, που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.
 Το 1908 ήταν μια χρονιά - ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή εκδηλώθηκε και επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων, που έθεσε στον περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα, όμως, οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό εθνικιστικό τους πρόσωπο, εκπονώντας ένα σχέδιο διωγμού των χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού της περιοχής, επωφελούμενοι της εμπλοκής των ευρωπαϊκών κρατών στο Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ελληνικό κράτος, απασχολημένο με το «Κρητικό Ζήτημα», δεν είχε τη διάθεση να ανοίξει ένα ακόμη μέτωπο με την Τουρκία.
 Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του κράτους» εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα, μέσω των λεγόμενων «ταγμάτων εργασίας» («Αμελέ Ταμπουρού»). Στα «Τάγματα Εργασίας» αναγκάζονταν να υπηρετούν οι άνδρες που δεν κατατάσσονταν στο στρατό. Δούλευαν σε λατομεία, ορυχεία και στη διάνοιξη δρόμων, κάτω από εξοντωτικές συνθήκες. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και αρρώστιες.
Αντιδρώντας στην καταπίεση των Τούρκων, τις δολοφονίες, τις εξορίες και τις πυρπολήσεις των χωριών τους, οι Ελληνοπόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά για να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Ελληνοπόντιους. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 χρόνια!

Το 1919 οι Έλληνες μαζί με τους Αρμένιους και την πρόσκαιρη υποστήριξη της κυβέρνησης Βενιζέλου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα αυτόνομο ελληνοαρμενικό κράτος. Το σχέδιο αυτό ματαιώθηκε από τους Τούρκους, οι οποίοι εκμεταλλεύθηκαν το γεγονός για να προχωρήσουν στην «τελική λύση».

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 οι Ελληνοπόντιοι που έχασαν τη ζωή τους ξεπέρασαν τους 200.000, ενώ κάποιοι ιστορικοί ανεβάζουν τον αριθμό τους στις 350.000. Όσοι γλίτωσαν από το τουρκικό σπαθί κατέφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισέφεραν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη την εποχή ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρειο Ελλάδα.

Με αρκετή, ομολογουμένως, καθυστέρηση, η Βουλή των Ελλήνων ψήφισε ομόφωνα στις 24 Φεβρουαρίου 1994 την ανακήρυξη της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.

defencenet

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΞΙΑ, ΦΑΡΟΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΣΠΗΛΑΙΟ ΤΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΙΩΑΝΝΗ

 Λένε πως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, ο οποίος βρέθηκε παντελώς άφθαρτος στον τάφο του στην Μικρασία, τόσο ο ίδιος, όσο και τα βασιλικά του ενδύματα! Όμως με τις αλώσεις των Φράγκων και των Τούρκων, χάθηκαν τα ίχνη του αγίου άφθαρτου και ολόσωμου λειψάνου, το οποίο βρίσκεται όπως φαίνεται στην Κωνσταντινούπολη, κρυμμένο, σε μυστικό σπήλαιο, το oποίο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, που φυλούν το ιερό μυστικό για αιώνες, αναμένοντας την έγερση του μαρμαρωμένου!

Να τι είχε διηγηθεί συγκεκριμένα ο Γέροντας Εφραίμ της Αμερικής, το οποίο πρωτακούσαμε άφωνοι πριν 14 σχεδόν χρόνια στο Άγιον Όρος από κασέτα με τη φωνή του ίδιου του γέροντα:

" ...Υπάρχει κοιμώμενος Στρατηγός ονόματι Ιωάννης, ο οποίος, τότε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ θα υποδείξει εις τους Χριστιανούς ότι αυτός θα βασιλεύσει τώρα. Θα τους υποδείξει με το δάχτυλό του τον τόπο και θα τον καλέσουν να ηγηθεί και να βασιλεύσει εις τον ελληνικό και ορθόδοξο λαό. Και θα γίνει αυτό.

Λέει «υπάρχει αυτός ο κοιμώμενος βασιλεύς και θα αναστηθεί»!

Του λέμε «ποτέ Γέροντα; Πότε άγιε Αρχιερέα του Θεού»;

Λέει, «όταν θα γίνει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος»!

Και επίσης μας είπε ότι «το δεξί του χέρι είναι στη λαβή του σπαθιού! Το οποίο σπαθί είναι μες στην θήκη».

Και μας έλεγε «όταν το σπαθί βγει από τη θήκη του, τότε θα αρχίσει ο 3ος Παγκόσμιος Πόλεμος».

Και εμείς από την περιέργεια μας του λέγαμε:

«Σεβασμιότατε πόσο απέχει το σπαθί από την θήκη»;

«Ολίγοι πόντοι εναπέμειναν για να βγει» λέει..."!

Η αποκάλυψη αυτή του Αρχιερέως Ιεροθέου έγινε λίγο πριν τα γεγονότα του Πογκρόμ του 1955 σε Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη, ζώντος του οσίου Γέροντος Ιωσήφ Ησυχαστή του Σπηλαιώτη, ο οποίος κοιμήθηκε στις 15 Αυγούστου του 1959 μ.Χ..
Από : http://anekshghta.blogspot.it/2014/04/blog-post_2439.html

ΟΙ ''ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΕΣ'' ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

1. Διάταγμα βασιλέως Κωνσταντίνου

Νόμος 2870/1922

2. Εθνοσωτήρ Βενιζέλος : Επιστολή εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων "Νόμπελ" το 1932, διά να απονείμει ή επιτροπή το "Νόμπελ Ειρήνης" παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ σφαγέα 3 εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων

«Κύριε πρόεδρε,

Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο. Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.

Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό "Εθνάρχης" μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ' αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.

Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.

Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών.

Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή.

Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.

Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ' όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.

Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.

Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.

Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.

Υπογραφή,
Ελευθέριος Βενιζέλος,

Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».

 και οι αποδείξεις:

The Nomination Database for the Nobel Prize
in Peace, 1901-1956

Year:	1934
Number:	24-1
Nominee:
Name:	Mustafa Pascha Kemal
Gender:	M
Year, birth:	1881
Year, death:	1938
Profession/Category:	Founder and president of the Republic of Turkey (1923-1938)
Country:	TR (TURKEY)
Motivation:
Nominator:
Name:	BK Veniselos
Gender:	M
Profession/Category:	Member of the Greek parliament
City:	Athens
Country:	GR (GREECE)

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΜΑΣ

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΕΙΧΗ  ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝΕ ΠΟΤΕ

ΘΡΥΛΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΑΕΚ

Κλεάνθης Μαρόπουλος (1919-1991) ''Ο ξανθός Αετός''
Γεννήθηκε το 1919 στην Κωνσταντινούπολη και το 1922 λόγω της Μικρασιατικής Καταστροφής η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα. Το 1933 μετακόμισαν οικογενειακά στην Καλογρέζα και ο Μαρόπουλος γράφτηκε στον τοπικό Εθνικό. Ένα χρόνο μετά εντάχθηκε στην ομάδα των "τσικό" της ΑΕΚ. Το 1936 έκανε το ντεπούτο του με την πρώτη ομάδα. Αγωνίστηκε σαν κυνηγός. Φημιζόταν για το τρομερό του σουτ. Φόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας.
Κέρδισε 2 πρωταθλήματα (1939, 1940), 3 κύπελλα (1939, 1949, 1950) και 4 πρωταθλήματα Αθηνών (1940, 1946, 1947, 1950). Είχε με την ΑΕΚ 205 συμμετοχές σε επίσημους αγώνες σημειώνοντας 124 γκολ (πρωτάθλημα Αθηνών 134/72, πρωτάθλημα 37/25, κύπελλο 34/27). Φόρεσε για τελευταία φορά τη φανέλα της ΑΕΚ το 1953.

Κώστας Νεγρεπόντης (1897-1974)
Ο Κώστας Νεγρεπόντης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1897. Αγωνίστηκε στην Προποντίδα Ταταύλων, τη Φενερμπαχτσέ και την Πέρα Κλουμπ. Το 1922 μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή βρέθηκε στη Γαλλία όπου δημιούργησε σημαντική φήμη σαν ποδοσφαιριστής μέχρι το 1926 που ήρθε στην Ελλάδα και μεταγράφηκε στην ΑΕΚ. Με την ΑΕΚ αγωνίστηκε 6 σεζόν σαν ποδοσφαιριστής σε επίσημα ματς. Κατέκτησε μαζί της το κύπελλο 1931-32. Ήταν ο αρχηγός της ομάδας και αγωνίστηκε σαν έξω δεξιά, μέσα δεξιά και σέντερ φορ. Έπαιξε σε 42 επίσημους αγώνες σημειώνοντας 30 γκολ (πρωτάθλημα 6/2, κύπελλο 1/1, πρωτάθλημα Αθηνών 35/27). Αγωνίστηκε και στην Εθνική Ελλάδας.
Έκανε σημαντική καριέρα και σαν προπονητής δουλεύοντας σε αρκετές ομάδες. Στην ΑΕΚ κάθησε στον πάγκο της συνολικά 14 σεζόν, πράγμα που αποτελεί ρεκόρ για την ομάδα: 1933-36, 1937-40, 1944-48, 1955-59 (τις σεζόν 1947-48, 1956-57, 1957-58 δεν ήταν ο μοναδικός προπονητής). Κατέκτησε με την Ένωση 2 πρωταθλήματα (1939, 1940), 2 κύπελλα (1939-νταμπλ, 1956), 3 πρωταθλήματα Αθηνών (1940, 1946, 1947).

Σπύρος Κοντούλης (1915-1944)
Ο Σπύρος Κοντούλης γεννήθηκε στην Κοκκινιά το 1915 και πήρε μετεγγραφή στην ΑΕΚ το 1935 από την Άμυνα Νίκαιας. Αγωνιζόταν στη θέση του σέντερ χαφ. Με την ΑΕΚ κατέκτησε 2 πρωταθλήματα (1939, 1940), 1 κύπελλο (1939) και 1 πρωτάθλημα Αθηνών (1940). Έπαιξε συνολικά σε 83 επίσημους αγώνες σημειώνοντας 1 γκολ (πρωτάθλημα 30/1, πρωτάθλημα Αθηνών 44, κύπελλο 9). Με την Εθνική είχε 3 συμμετοχές. Ένα βράδυ τον Απρίλιο του 1944 συνελήφθη από τους Ναζί στο Πεδίο του Άρεως και οδηγήθηκε στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου. Εκεί συνάντησε τον αδελφό του Βασίλη που εκτελέστηκε και το συμπαίκτη του στην ΑΕΚ Κώστα Χριστοδούλου που βασανίστηκε φρικτά πριν τον αφήσουν ελεύθερο. Ο Σ. Κοντούλης στα μέσα Ιουνίου 1944 οδηγήθηκε με ένα καμιόνι στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής για να εκτελεστεί. Όμως στο δρόμο στην περιοχή του Μετς πήδηξε έξω από το αυτοκίνητο τρέχοντας προς την ελευθερία. Τότε δέχθηκε πυρά από Γερμανούς στρατιώτες και έπεσε νεκρός σε ηλικία 29 ετών...

13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1924 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

Τα πλοία τραβούσαν δυτικά, άφηναν πίσω τη στεριά τυλιγμένη σε μαύρο καπνό και τη θάλασσα κόκκινη από αίμα. Εκατοντάδες ανθρώπινες σκιές στοιβαγμένες στις κουπαστές, πρόσωπα τραβηγμένα από την κούραση, την αϋπνία, τη φρίκη των εικόνων του χαλασμού. Τούς πήγαιναν δυτικά εκεί που κάποτε ταξίδευε ο Ηρακλής στις άγνωστες εσπερίδες για να δοξάσει με τους άθλους του την ελληνική ιστορία. Δυτικά τούς είπαν υπάρχει ελεύθερη πατρίδα που θα σας δεχτεί, δεν υπήρχε άλλη λύση, η σωτηρία ήταν δυτικά, από τότε μάς το λένε, ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, χωρίς να μάς ρωτήσουν, χωρίς να αφουγκραστούν τη ψυχή μας, χωρίς να  να καταλάβουν τη σκέψη μας, χωρίς να δούν το βλέμμα μας που είναι στραμμένο στην Ανατολή. 

Η μητέρα πατρίδα  όντως περίμενε.  Γέμισαν οι αποβάθρες των λιμανιών από απελπισμένα στίφη, βουβές  τρομαγμένες, αλλοιωμένες μάσκες  προσώπων. Οι αρχές ήταν εκεί. 

Καταγράψτε τους και εξελληνίστε τα επίθετα τους. Πρέπει να φαίνονται Έλληνες! Προσωρινά αντίσκηνα στήθηκαν και σε λίγες μέρες νέα πορεία για τον τελικό τόπο προορισμού, όσο το δυνατόν μακριά από τα αστικά κέντρα για να μην διαταραχτεί η ηρεμία του ντόπιου πληθυσμού. Ήταν πολλοί και παράξενοι αυτοί οι πρόσφυγ(κ)ες, προκαλούσαν απορία και φόβο στους φιλήσυχους ντόπιους. Και άρχισε η νέα ζωή στην ελεύθερη νέα πατρίδα. Λαμαρίνες,  λάσπη άχυρα και πισσόχαρτα πήραν τη θέση των αρχοντικών της  Πόλης, της Σμύρνης, της Τραπεζούντας. Μπήκαν τα κεφάλια μέσα. Ησύχασαν. Μα το βράδυ πουρχεται το όνειρο μας παίρνει στη Πέργαμο μάς φέρνει και το Μαρμαρά. Ένα ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο μια βόλτα στη παραλία τού Καί. Άντε λίγη υπομονή ακόμα, θα φτιάξουν τα πράματα και θα γυρίσουμε. Δεν ξέρανε από ανταλλαγές πληθυσμών, δεν ξέρανε απο Διεθνείς Συνθήκες και Κοινωνίες των Εθνών που σε σβήνουν και σε μεταφέρουν με μια μολυβιά στο Χάρτη. Τόσο απλά για αυτούς, τόσο δύσκολα για μάς. Η παραμονή έγινε αποδοχή αλλά η σκέψη ελεύθερη συνέχισε να πετά στα όμορφα καλντερίμια, στους ανθοστόλιστους μαχαλάδες, στις λέσχες, στα θέατρα, στις αγορές. Ήταν ξένη τούτη η νέα πατρίδα με την αγωνία για το μεροκάματο, την εκμετάλλευση, την ταπείνωση και με τις νέες διαταγές. Ήταν τόσα πολλά και όμορφα αυτά που αφήσανε πίσω. Το μαράζι έγινε πονεμένος αμανές σε ένα γκρίζο θαμπό καφενέ και το ρεμπέτικο το άνοιγμα της ψυχής. 

Πέτρα πέτρα ξαναχτίστηκαν απλά όμορφα σπιτάκια με αυλές γεμάτες γλάστρες με λουλούδια, ασβεστωμένοι τοίχοι, ασβεστωμένα  δρομάκια  πού έβγαζαν στην επιφάνεια την αρχοντιά  μιάς μαυρισμένης από τον πόνο ψυχής. Νέοι δρόμοι χαράχτηκαν για να δώσουν προσδιορισμό στις νέες προσφυγικές συνοικίες: Περγάμου, Φωκών, Καππαδοκείας, Χρυσοστόμου Σμύρνης, Προσκόπων Αϊδινίου, Κωνσταντινουπόλεως... Ο κάθε δρόμος με ένα δικό του όνομα, με μια δικιά του ιστορία, με μια δικιά του θύμηση, το μόνο αντίδοτο στη λησμονιά, η μόνη αναφορά στην ελπίδα. Που ξέρεις κάποτε....

Οι νέοι μαχαλάδες άρχισαν να παίρνουν χρώμα και ζωή. Ο καιρός ημέρεψε κάπως τον πόνο, η καθημερινή ζωή άρχισε να παίρνει τους νέους ρυθμούς, απλά ταπεινά με αξιοπρέπεια, οι παλιές ενασχολίες, οι παλιές συνήθειες ξαναβγήκαν στην επιφάνεια του μυαλού, οι παραδόσεις ξύπνησαν και μια μεγάλη ανάγκη ταυτότητας άρχισε να εμφανίζεται στις προθέσεις και στις πράξεις των ανθρώπων. Θυμάσαι Kώστα τι ωραία που ήταν στη Σμύρνη στη καλαθόσφαιρα όταν έπαιζε ο Σπόρτινγκ και η Νήαρ Ηστ; Θυμάσαι τα παιδιά  στην Πόλη που πήραν το πρωτάθλημα με τη Πέρα Κλούμπ πριν το διωγμό; Τις ιπποδρομίες, τους κωπηλατικούς αγώνες, το στίβο; Τι όμορφα που τανε. Ναί ήταν όμορφα, δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν. 

Κάπως έτσι απλά συζητώντας με άσβεστες τις μνήμες, σε ένα πατάρι μαγαζιού αθλητικών ειδών στη στοά Λούξ στη Βερανζέρου, μια γλυκιά ανοιξιάτικη μέρα στις 13 Απρίλη του ‘24 εβγήκε η φωτεινή σπίθα από το μυαλό, μια σπίθα που θα γινόταν φλόγα αναγέννησης της ιδέας της Πόλης και της Ρωμιοσύνης. Ήταν μια παρέα από ευγενείς Πολίτες και  Μικρασιάτες πού είχαν θητεύσει στη Πέρα Κλούμπ στην Ένωση Ταταύλων στο Ερμή στον Ήφαιστο και σε άλλους συλλόγους. Ναί θα φτιάξουμε σύλλογο αθλητικό όπως παλιά στην Πόλη μας και θα τον ονομάσουμε Αθλητική Ενωσις Κωνσταντινουπόλεως κι όχι μόνο εδώ στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας για να θυμίζει την Βασιλεύουσα, την Πόλη των Πόλεων. Συμφωνούμε;  Ναί ναί αυτό θα κάνουμε!

Πάνω από 40 υπογραφές έπεσαν για την ίδρυση του νέου σωματείου. Διαλέχτηκαν τα χρώματα το κίτρινο και το μαύρο, διαλέχτηκε το σύμβολο ο  Βυζαντινός Δικέφαλος Αετός που πετά περήφανα με ανοιχτά τα φτερά κρατώντας το σκήπτρο και το σπαθί… Που ξέρεις μπορεί να τον ξαναδούμε να στέκεται αγέρωχος και καμαρωτός πάνω στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς να φυλάει το βιός και τις πατρίδες τών Ρωμιών. 

Καταστατικόν : Υπό τών εν Αθήναις και Πειραιεί εκ Κωνσταντινουπόλεως αθλητών και φιλάθλων ιδρύεται γυμναστικός σύλλογος υπό την επωνυμίαν ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ με έδραν τας Αθήνας.  Σκοπός του συλλόγου : Η περισυλλογή και συγκέντρωσις  τών εκ Κωνσταντινουπόλεως εν Αθήναις και Πειραιεί αθλητών προς συνέχισιν του έργου τών διαφόρων αθλητικών και γυμναστικών εν γένει σωματείων Κωνσταντινουπόλεως , τών οποίων ενεργά μέλη ήσαν οι αθληταί ούτοι, καθώς και η διάδοσις της γυμναστικής και του φίλαθλου αισθήματος παρά τη νεολαία, και ιδία τή εκ Κωνσταντινουπόλεως τοιαύτη, προς διάπλασιν αλκίμων σωμάτων, ψυχών θαρραλέων και χαρακτήρων ευγενικών, ικανών προς εκπλήρωσιν πασών τών προς την Πατρίδα, τα άτομα, την κοινωνίαν και την οικογένειαν υποχρεώσεων, ενισχυομένης ούτω εκ πνεύματος αμίλλης και αδιασπάστου αλληλεγγύης, τής προόδου τού Έθνους.

Έγινε η αρχή, ο ευπατρίδης Κωνσταντίνος Σπανούδης αναλαμβάνει πρώτος Πρόεδρος πλαισιωμένος από τους Ελεόπουλο, Δημόπουλο, Ιερεμιάδη, Τάγαρη και Καροτσιέρη. Βρέθηκαν και οι παίχτες για ποδοσφαιρική ομάδα. Η ιστορία αναφέρει τα κάτωθι ονόματα που πρωτοτίμησαν αυτή που θα γινόταν στο χρόνο η πιό δοξασμένη φανέλα αθλητικού συλλόγου: Κίτσιος, Ιερεμιάδης, Ασδένης, Κεχαγιάς, Παρασκευάς, Δημόπουλος, Καραγιαννίδης, Μπαλτάς, Μήλας, Ηλιάδης, Γεωργιάδης.

Δρόμο δρόμο βρήκαμε χώμα και νερό απ' τον πόνο βγήκαμε κι από το χαμό, συννεφάκια αρμένισαν σ' άλλους ουρανούς τα παιδιά μας γέννησαν κόρες κι εγγονούς. Τα παιδιά με το Δικέφαλο στο στήθος με αγάπη και ενθουσιασμό πλαισιώνουν τα αθλητικά τμήματα της Α.Ε.Κ. Γεμίζει η Αθήνα, γεμίζει η Ελλάδα, η λέξη ΑΕΚ ακούγεται παντού, γράφεται με κάρβουνο και μπογιά στους τοίχους, τραγουδιέται το όνομα της σε όλες τις γωνιές της χώρας, γράφεται και ο πρώτος ύμνος που συνοδεύει τις προσπάθειες των παιχτών μας στα γήπεδα:


Ο αρχηγός είναι ο φίλος μας ο Νεγκρό (Κώστας Νεγρεπόντης)
που έχει μπόι συμμαζεμένο και μικρό
Είν' απ' την Πόλη
τον τρέμουν όλοι
κι έχει σουτάρισμα αλήθεια φοβερό
Έχουν γκολκίπερ ένα νεο εκπληκτικό (Γιώργος Γιάμαλης)
μελαχρινό,ομορφομάτη και γλυκό
Που αν αριβάρουν
και του σουτάρουν
τους παίζει αυτός σαν γάτα με τον ποντικό.
Τα Πολιτάκια τα Πολιτάκια
είναι παιδιά ευγενικής ψυχής
μικρά - μεγάλα
παίζουνε μπάλα
και λένε "εν τη Ενώση η ισχύς"

Τραβούνε πέναλτι που δεν τον συγκινεί
και στου αγώνος την πιο κρίσιμη στιγμή
ορθός εκείνος
σαν Βαλεντίνος
ποζάρει δίπλα στο φιλέ σαν στο πανί
Τα Πολιτάκια τα Πολιτάκια
είναι παιδιά ευγενικής ψηγής
μικρά - μεγάλα
παίζουνε μπάλα
και λένε "εν τη Ενώση η ισχύς"

Αυτός είναι ο πρώτος μεγάλος αθλητικός σεβντάς που γνώρισε η Ελλάδα, μια λέξη-σύμβολο πού άμα τη γνωρίσεις δεν θα την αφήσεις ποτέ, ταυτίζεσαι μαζί της και πορεύεσαι μαζί της στην αιωνιότητα. ΑΕΚ. ΑΕΚ. ΑΕΚ. Η Birlesik Istanbul Spor  που έγραψαν και οι Τούρκοι αρχίζει σαν μια θλιμένη ιστορία προσφύγων που αποκτά όλη της τη μεγαλοπρέπεια στο χρόνο στην Αθήνα ενώ πίσω στην Πόλη η έλλειψη του ζωντανού ελληνικού στοιχείου φέρει το μαράζωμα  εκεί που παλιά ήκμαζαν οι σύλλογοι της Πέρα Σπορ της Μπεγιογλού Σπορ. Η Βασιλεύουσα αρχίζει και βγάζει μια θλιμένη αριστοκρατική μορφή που θα καταγράψει ανάγλυφα χρόνια αργότερα ο συγγραφέας Ορχάν Παμούκ. Η αθάνατη Πόλη που φαίνεται να ζεί αδιάφορα στο χρόνο  περιμένοντας κάτι....

Πίσω στις συνοικίες Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Χαλκηδόνα, φίλαθλοι και παίχτες έψαχναν στέγαση. Με πρωτοβουλία του  Ιωάννη Χρυσάφη μέλος της Επιτροπής Στεγάσεως Προσφύγων και μέλους της ΑΕΚ, το υπουργείο Πρόνοιας παραχωρεί δενδροφυτεμένο χώρο στη Φιλαδέλφεια για μελλοντικό γυμναστήριο.  Ήταν η αρχή, που τα παιδιά της ΑΕΚ μέσα σε μια νύχτα! με τσεκούρια και πριόνια καθάρισαν το χώρο τον οριοθέτησαν και του έδωσαν μια μορφή γηπέδου. Η πρόχειρη μάντρα φτιάχτηκε με υλικά που φέραν απο τα σπίτια τους. Αυτό ήταν! Εκεί θα σηκωνόταν σιγά-σιγά στα χρόνια κομάτι κομάτι εκείνο που θα γινόταν η σκέπη μας, το σπίτι μας, το αρχοντικό μας. Τζαμί των ‘τούρκων’ για τους αλλόθρησκους,  ο ΝΑΟΣ  για μάς. O Ναός όπου λατρευόταν σα Θεός ο Δικέφαλος!

Και άρχισε να γράφεται η πιο ένδοξη ιστορία εντός των ελληνικών συνόρων. Οι εικόνες τρέχουν στο μυαλό σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία οι τίτλοι σε ποδόσφαιρο σε μπάσκετ, με τον ξανθό αετό να επελαύνει, το Τρόντζο να σκεπάζει τα καλάθια, το Μάντικα να δρέπει δάφνες στους στίβους, η καρδιά να χτυπά, η συγκίνηση να ζώνει όλο το κορμί.  Δεν λείπουν και οι τραγικές στιγμές όπως αυτή του Κοντούλη που πέφτει κάτω από τις σφαίρες τών Γερμανών, ο Ποδονίφτης να γεμίζει με σκοτωμένα παλικάρια, ήταν η μεγάλη ομάδα του ’40 που είχε πατήσει τον οσφπ με 7-3 και δεν χάρηκε τίτλους και μεγαλεία. Οι τίτλοι του 41 και 43 δεν αναγνωρίστηκαν. Αλλά η ΑΕΚ συνεχίζει την ιστορία της, παρά τις δυσκολίες, τις αδικίες και την αδιαφορία του ελλαδικού κράτους που δεν αντιμετώπισε ποτέ αυτόν τον σύλλογο ισότιμα με άλλους. Ένα ξένο σώμα για την εξουσία, μια μεγάλη παθολογική αγάπη για τον απλό κόσμο. Δεν πειράζει, ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ  τής Ρωμιοσύνης  είναι παντού σε όλα τα αθλητικά τμήματα συνεχίζοντας να δοξάζει  τις παραδόσεις της Πόλης, της Θράκης, του  Πόντου, της Μικρασίας και αυτές της Ελλάδας. Είναι κοντά σε αυτούς που δοκιμάζονται εντός και εκτός συνόρων. Ένα πλοίο για τους βασανισμένους  πολιορκημένους, ένα ταξίδι κάτω απο τις βόμβες ενάντια στην αγριότητα του πολέμου. Χρειάζονται εκατοντάδες τόμοι για να μπορέσουν να χωρέσουν οι λαμπρές σελίδες του κιτρινόμαυρου αθλητικού σωματείου. 

Ο Μεγάλος Σκοπός, η Μεγάλη Ιδέα επετεύχθησαν. Οι αξίες το ήθος τα γράμματα και πολιτισμός των προσφύγων σκέπασε την Ελλάδα, τα δε Σύμβολα και η Ιστορία ξαναζωντάνεψαν, γαλουχώντας χιλιάδες ψυχές, δείχνοντας το δρόμο για το αύριο. Η ΑΕΚ είναι η πυξίδα η ΑΕΚ είναι ο οδηγός, αλλά ΑΕΚ είναι κι η καρδιά μας, ΑΕΚ είναι ο τρόπος ζωής μας. Η μεγαλειώδης φωνή του Οικουμενικού Πατριάρχη αναγνωρίζει κι αναγγέλλει: Η ΑΕΚ είναι Ιδέα και οι Ιδέες δεν πεθαίνουν. Τα αθάνατα λόγια του Bασίλη Γεωργίου και του Λουκά Μπάρλου μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας. 

ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ! 

Σημείωση 1: Το κείμενο αυτό το έγραψα πριν ακριβώς 2 χρόνια και είχε δημοσιευτεί στο παλιό μου blog aekscript. Το ξαναέβαλα όπως ήταν.

Σημείωση 2: Αύριο φεύ στο παιχνίδι με τον Πανθρακικό κρίνεται η τύχη του ένδοξου Συλλόγου μας. Δεν θα αναλύσουμε επί του παρόντος πως και γιατί μικρά ανθρωπάκια που ανέλαβαν τις τύχες του ΔΙΚΕΦΑΛΟΥ τα τελευταία χρόνια έφεραν την Α.Ε.Κωνσταντινουπόλεως σε αυτή τη θλιβερή και απαξιωτική κατάσταση.

Ευχόμαστε οι παίχτες με το Δικέφαλο Αετό στο στήθος καθοδηγούμενοι από τον αξεπέραστο Ενωσίτικο Λαό του ΟΑΚΑ και την υψίστης δύναμη των Ιδρυτών της, των Αθάνατων Προέδρων και Παιχτών της να κρατήσουν ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ που με τόσο κόπο και θυσίες οι προγενέστεροι μας χάρισαν. 

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ........

Ήξεις Αφίξεις

Αριστείδης  Στεργιάδης  Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης  

18 Μαΐου 1919

Ο Στεργιάδης έφτασε στη Σμύρνη το μεσημέρι της 18ης Μαΐου 1919, με το αντιτορπιλικό «Λέων». Όταν οι Έλληνες της Σμύρνης πληροφορήθηκαν την είδηση πανηγύριζαν διότι έβλεπαν στο πρόσωπο του Υπάτου Αρμοστή να εδραιώνεται η ελευθερία στον τόπο τους ύστερα από πολλών αιώνων σκλαβιάς. Την επόμενη μέρα οι πρόκριτοι της πόλης έσπευσαν στο γραφείο του να τον υποδεχτούν. Με λόγια πατριωτικά εξέφραζαν τα αισθήματα χαράς που ένιωθαν για την παρουσία του στην πόλη.

Μετά τις προσφωνήσεις τους απάντησε ο Στεργιάδης με ένα σύντομο λόγο γεμάτο βίαιες εκφράσεις και απειλές: «Έφερα μαζί μου δια να διοικήσω καλώς τον τόπον, έναν βούρδουλα, τον οποίον δεν θα διστάσω να χρησιμοποιήσω, σκληρώς και αδιακρίτως».

Και οι Έλληνες πρόκριτοι, που με τις θυσίες και τις προσφορές τους στήριζαν την οικονομία και την εκπαίδευση του τόπου ακούγοντας από την εκπρόσωπο του επίσημου κράτους, του ελληνικού, τις απειλές, μένουν άναυδοι. Δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Απλά στέκονται εκεί και σκέφτονται. Ένας δημοσιογράφος, ο Μιλτιάδης Σεϊζάνης, τόλμησε να απαντήσει: «Κύριε Ύπατε Αρμοστά. Καλά θα κάνετε να κρεμάσετε το βούρδουλα στον τοίχο. Εκατοντάδες χρόνια επεριμέναμε την σημερινή ημέραν. Μη θέλετε να δηλητηριάσετε την χώραν μας»


8 Σεπτεμβρίου 1922

.......Το απόγευμα της ίδιας ημέρας επιβιβάστηκε στο αγγλικό πλοίο “Iron Duke”  (σιδηρούς δουξ),  ο Ύπατος Αρμοστής της Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης, με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, η οποία τότε ήταν υπό τη διοίκηση των Συμμάχων. Από εκεί μετέβηκε στη Γαλλία, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, χωρίς ποτέ να πατήσει πόδι σε ελληνικό έδαφος. Για τον Στεργιάδη γράφει τα ακόλουθα ο διδάκτορας Ιστορίας Βλάσης Αγτζίδης:

Είναι χαρακτηριστικός -και απίστευτος- ο διάλογος Παπανδρέου-Στεργιάδη, που παραθέτει ο ιστορικός του μεσοπολέμου Γρηγόρης Δαφνής στο δίτομο έργο του «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων». Όταν ο Στεργιάδης ανακοίνωσε στο νεαρό τότε πολιτικό Γεώργιο Παπανδρέου την επερχόμενη καταστροφή, δέχθηκε την ερώτηση: «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;». Η απάντηση του Έλληνα Αρμοστή Σμύρνης ήταν η εξής: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα>>

Με άλλα λόγια "ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις" για τον προστάτη του Ελληνισμού Στεργιαδη
Αντιθέτως   "ηξεις, αφήξεις ουκ, εν πολέμω θνήξεις" για εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων.   

ΕΜΠΡΟΣ ΑΕΤΕ ΔΙΚΕΦΑΛΕ

Συμβολισμός
Ηλιακό έμβλημα. Το σύμβολο όλων των Ουράνιων θεών, ο ήλιος του μεσημεριού, η πνευματική αρχή, βασιλεία, ισχύς, ύψος, αντιπροσωπεύει την Πνευματική αρχή στον άνθρωπο, η οποία είναι ικανή να πετάει στα Ουράνια. Ο Ουράνιος θόλος είναι «κάτι τελείως διαφορετικό», από το ελάχιστο που αντιπροσωπεύει ο άνθρωπος και ο ζωτικός του χώρος. Η υπερβατικότητα του Ουρανού προέρχεται από την απλή, θα λέγαμε συνειδητοποίηση του ύψους του. το «πολύ ψηλό», γίνεται έτσι χαρακτηριστικό της θεότητας. Το ύψος σαν νόημα για τον άνθρωπο είναι ασύλληπτο. ανήκει δικαιωματικά σε υπεράνθρωπες δυνάμεις και υπάρξεις. Έτσι ο αετός, εξαιτίας της ικανότητάς του να υπερίπταται των νεφών και να ατενίζει κατ' ευθεία τον ήλιο, και αλάθητα το καθετί θεωρήθηκε Ουράνιο και Ηλιακό σύμβολο και βασιλιάς των πουλιών στον ουρανό, όπως το λιοντάρι στη γη. Επειδή ατενίζει τον Ήλιο, είναι σύμβολο του αγνού πνευματικού φωτός.

Ο δικέφαλος αετός θεωρείται κατεξοχήν Βυζαντινό σύμβολο και αντικατέστησε τον μονοκέφαλο

Στο έμβλημα του τάγματος του Κριναετού, ο δικέφαλος αετός συμβολίζει την Σοφία. Η δεξιά κεφαλή με το ράμφος κλειστό ατενίζει το φως και η αριστερή με το ράμφος ανοιχτό είναι έτοιμη να επιτεθεί σε κάθε δυσαρμονική επήρεια. Είναι το σύμβολο του μύστη που γνωρίζει να προφυλάσσεται αλλά και να αντλεί τις ουράνιες δυνάμεις.

Το σύμβολο του Δικεφάλου υιοθετούν και οι ιδρυτές της ομάδας μας το 1924 για να αποδείξουν τη καταγωγή, τις αξίες, την παλιά αίγλη και τον πολιτισμό που έφεραν από τους τόπους που ξεριζώθηκαν. Μπορούμε να πούμε συγκρίνοντας τις φωτογραφίες που παραθέτω στην αριστερή πλευρά του blog, ότι ο Δικέφαλος της Α.Ε.Κ είναι ένα μείγμα του Πατριαρχικού: μαύρη απεικόνιση με 2 κορώνες και του Βυζαντινού Πολεμικού του Βατάτζη: μαύρη απεικόνιση με το ξίφος της ισχύος και της κυριαρχίας από τη μια πλευρά και την υδρόγειο από την άλλη σύμβολο πνευματικότητας και πολιτισμού. Ο Αετός μας εκφράζει ταυτόχρονα και τον θρησκευτικό και τον πολεμικό Δικέφαλο της Ρωμιοσύνης.
Να προσθέσω ότι οι αυτοκρατορικοί βυζαντινοί αετοί αναπαρίστανται είτε με χρυσό είτε με πορφυρό χρώμα που συμβολίζουν τη δύναμη και τον πλούτο των κυβερνώντων. Με τον Βατάτζη ο Δικέφαλος γίνεται μαύρος (δηλαδή η σκιά του επίσημου) που συμβόλιζε τα κατώτερα πλατιά στρώματα, αυτά που ουσιαστικά ήταν η πηγή δύναμης της Βασιλικής Ισχύος. Αυτό είναι και το χρώμα το Μαύρο του Λαού που η ομάδα μας περήφανα φέρει σε κίτρινο φόντο. Γιατί όπως όλοι γνωρίζουν Α.Ε.Κ σημαίνει Προσφυγιά ξεριζωμένη.