22 ΜΑΪΟΥ

Νάχα τ' αθάνατο νερό, ψυχή καινούργια νάχα, να σούδινα, να ξύπναγες για μια στιγμή μονάχα. 

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ

Αητέντς' επαραπέτανεν
Ψηλά 'ς σα επουράνια
ούϊ αμάν, αμάν.

Είχεν τσιαγκία κόκκινα
Και το κουδούκ' νατ' μαύρον
ούϊ αμάν, αμάν.

Κι εκράτ' νεν και 'ς σα κάρτσια του
Παλληκαρί' βρασιόνας
ούϊ αμάν, αμάν.

Αητέ μ' για δός μ' ας σο κρατείς
Για πε με όθεν κείται
ούϊ αμάν, αμάν.

Ας' σο κρατώ 'κι δίγω σε
Αρ' όθεν κείται λέγω
ούϊ αμάν, αμάν.

Ακεί 'ς 'σο πέραν το ρασίν
Σο πέραν καν τ' ελάτια
ούϊ αμάν, αμάν.

Μαύρα πουλία τρωγν' ατον
Και άσπρα τριγυλίσκουν
ούϊ αμάν, αμάν.

Τραντέλλεναν εσκότωσαν
και κείται ματωμένος
ούϊ αμάν, αμάν...

'Σ σην θάλασσαν κολυμπετής
σ' ομάλια πεχληβάνος
ούϊ αμάν, αμάν.

'Σ σον πόλεμον τραντέλλενας
Του Πόντου παλληκάρι
ούϊ ναϊλιε 'μεν ντο θα 'ίνουμε.

ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΕΚΑΡΑ

Η Αγιά Σοφιά σε κοιτάει περήφανα

Τα κύματα του Βοσπόρου σου στέλνουν χαιρετίσματα

Οι αλησμόνητες Πατρίδες σ' αγκαλιάζουν

Ο εμπνευστής σου σε καμαρώνει

Ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς σε περιμένει

Οι δρόμοι μιλάνε για σένα

Οι άνθρωποι σε λατρεύουν

ΑΕΚ Ιδέα μοναδικιά

29 ΜΑΙΟΥ Η ΠΟΛΗ ΠΕΦΤΕΙ ΩΡΑ 20.00-ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΕΝΟΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΗ

Το παρακάτω είναι μια λαϊκή αφήγηση για τις τελευταίες ώρες ενός ανώνυμου Ελληνα πολεμιστή στα τείχη της Πόλης. Εντυπωσιάζει η χρονολογική ακρίβεια των γεγονότων, έτσι όπως έχει σωθεί σε χειρόγραφο του 15ου αιώνα και η παραστατικότητα με την οποία μιλάει ο συγκεκριμένος, ο οποίος τελικά πρέπει να διασώθηκε.

Aπό αυτή την μαρτυρία και από άλλες όπως του Ρωσικού Χρονικού και του
Χρονικού της Αλωσης του Φραντζή, οι Τούρκοι μπήκαν στη Πόλη μεταξύ 19.30 και 20.00 το απόγευμα της 29ης Μαΐου 1453, ακριβώς 561 χρόνια πριν.

"Πλησιάζει η ενδέκατη ώρα της ημέρας. Φοβάμαι. Τα δόντια μου τρίζουν κάθε φορά που ακούγεται μια δυνατή ομοβροντία. Το βλήμα ταξιδεύει στον αέρα και πέφτει πάνω στα τείχη σκορπίζοντας τους ηρωικούς υπερασπιστές τους. Το σφύριγμά του δεν είναι προειδοποιητικό –είναι το τραγούδι της φωτιάς πριν πέσει στα κεφάλια μας. Ίσως το επόμενο κεφάλι να ‘ναι το δικό μου.

Για 56 ολόκληρες μέρες μας σφυροκοπάνε οι Οθωμανοί από τη στεριά και τη θάλασσα. Εμείς λιγοστεύουμε μέρα με τη μέρα, ενώ αυτοί μαζεύουν στρατό από όλες της πλευρές και μας σφίγγουν μέσα στα τείχη σαν τη θηλιά στο λαιμό. Σήμερα βρέχει ασταμάτητα από το πρωί και μια πυκνή ομίχλη έχει θρονιαστεί πάνω στην Πόλη. Κακό σημάδι. Το Χρυσό Κέρας έχει χαθεί από τα μάτια μας.

Καθώς σουλατσάρουν ανενόχλητα στα νερά του τα πλοία του εχθρού, το μόνο που φαίνεται είναι η φωτιά που φτύνουν τα κανόνια όταν βαράνε. Πίσω μου οι Βλαχερνές είναι παραδοσμένες στον καπνό και τη σκόνη. Παντού πτώματα και οδυρμοί.

Τα σοκάκια γέμισαν θρήνους και όσοι μείναμε να πολεμάμε έχουμε θεριστεί από την πείνα, τη βρώμα, την αϋπνία και τα κανόνια. Μόνο η Παναγιά των Βλαχερνών στέκεται όρθια, θαρρείς πως έχει ρίξει πάνω της ο Θεός ένα βέλο που την προστατεύει.

Με το ηθικό μας να ‘χει γίνει σμπαράλια, ευτυχώς υπάρχει και η Παναγιά να μας κρατάει όρθιους στην άνιση τούτη μάχη. Βγάζω το σταυρό από το στήθος και τον φιλάω. Σφίγγω γερά τη σπάθα μου και την καρδιά μου για ν’ αντέξω.

Πλησιάζει η μέση της μέρας. Για μια στιγμή τα κανόνια σιωπούν. «Στα τείχη, στα τείχη γρήγορα!» ακούγεται η βροντερή κραυγή του γενοβέζου στρατηγού Ιουστινιάνη, καθώς πετάγεται όρθιος με το ξίφος στο χέρι. Οι Οθωμανοί απλώνουν σκάλες στα τείχη μας που έχουν χαμηλώσει και μας πιέζουν. «Κρατάτε γερά ορέ Ρωμιοί!» φωνάζει καθώς αποκρούουμε τα κύματα των γεννίτσαρων που προσπαθούν με λύσσα να μας απωθήσουν.

Σκαρφαλώνουν στα τείχη κι εμείς από πάνω τους ρίχνουμε καυτό λάδι και φωτιά, μα αυτοί, σαν να τους σπρώχνει ένα αόρατο χέρι, δεν εγκαταλείπουν, ούτε σκιάζονται, κατεχόμενοι από μια μανία απάνθρωπη πεθαίνουν με οργή στα μάτια, όχι με φόβο.

Κάθε φορά τους νικάμε, κάθε φορά ξανάρχονται όλο και περισσότεροι, σαν τα κύματα της θάλασσας που φουρτουνιάζει και δεν την βαστάει ο μόλος. Εμείς αντέχουμε, μα οι νίκες αυτές δεν φτάνουν για να μας ανεβάσουν το πεσμένο ηθικό, φαντάζουν προσωρινές μπρος στο κακό που έχει σκύψει από πάνω μας και μας πλακώνει. Φοβάμαι κι εγώ, φοβούνται κι όλοι δίπλα μου, ο φόβος μας μυρίζει στον αέρα και φτάνει στις μύτες των Οθωμανών.

Τα αδύναμα τείχη αυτά είχαν προδώσει την Πόλη πριν από 250 χρόνια, όταν οι Φράγκοι είχαν πάρει την Πόλη. Οι εχθροί μας το ξέρουν, γι’ αυτό τώρα το χτυπούν με τα μεγάλα κανόνια τους. Και τι δεν έχουν δοκιμάσει για να μπουν στην Πόλη οι εχθροί…

Μέρες και νύχτες έσκαβαν Σέρβοι σκαφτιάδες ν’ ανοίξουν σήραγγα κάτω από τα τείχη, αλλά ανακαλύψαμε το κόλπο τους και τους σακατέψαμε. Από όλη την Ανατόλια έστειλαν άτακτους βαζιβουζούκους σαν πρόβατα σε σφαγή, αφού ήμασταν καλά ταμπουρωμένοι και τους διαλύσαμε. Κατάφεραν όμως να πάρουν τον Γαλατά και να κόψουν τις προμήθειες που μας έφερναν οι Γενοβέζοι με τα πλοία τους. Τότε μπήκαν στο Χρυσό Κέρας και από τότε μας χαλάνε τα τείχη πέτρα την πέτρα.

Ο ήλιος έχει περάσει από την μέση. Πρέπει να πλησιάζει απόγευμα. Οι γεννίτσαροι μας έχουν ζώσει από κάτω. Κάτι ετοιμάζουν.

Σε λίγο βραδιάζει. Λες να γλιτώσουμε και σήμερα; Αλλά πώς; Μια γερή κανονιά είχε γκρεμίσει το τείχος πάνω από την Κερκόπορτα και την άνοιξε. Όταν το κατάλαβαν οι Οθωμανοί, ξεχύθηκαν μέσα στην Πόλη.

Πρώτος ο Ιουστινιάνης ορμά στη μάχη μαζί με τα πρωτοπαλίκαρά του για να σπρώξουν τους Οθωμανούς έξω από τα τείχη. Ανταμώσαμε τους γεννίτσαρους μέσα στα χαλάσματα και ήρθαμε στα χέρια. Πίσω τους ακολουθούν εκατοντάδες άλλοι κραυγάζοντας, ενώ εμείς είμαστε μια χούφτα πολεμιστές.

Οι κατάφρακτοι εφορμούν μέσα στη μάχη, τα άλογα πατάνε πάνω σε πτώματα αλλά εκεί τους περιμένουν με κοντάρια οι Οθωμανοί και τους ανακόπτουν. Δίχως ορμή οι καβαλάριδες μέσα στη μάχη παλεύουν να σταθούν, αλλά με τα χέρια και τις λόγχες τους πετάνε κάτω.

Ο φόβος πλέον έχει κυριεύσει τα κορμιά μας που τρέμουν και σαν κλοτσιά στο στομάχι μας καλεί η φυγή, να φύγουμε όλοι, να ζήσουμε λίγο ακόμα, να κατεβάσουμε τα όπλα και να παραδοθούμε στον εχθρό μήπως δείξει επιείκεια και μας αφήσει να ζήσουμε. Η Πόλη όμως μας κοιτά και βασίζεται πάνω μας. Πρέπει να πολεμήσουμε. Για την Πόλη. Για τον Αυτοκράτορα. Για το Θεό μας.

Ξαφνικά ο Ιουστινιάνης πέφτει κάτω βαριά τραυματισμένος από μια λόγχη στο πλευρό. Οι Γενοβέζοι τρομάζουν βλέποντας τον ατρόμητο αρχηγό τους στα αίματα και κάνουν πίσω. Είναι πολλοί οι εχθροί και δεν τους βαστάμε άλλο.

Πισωπατάμε και πέφτουμε ένας ένας. Τα πρώτα λάβαρα των Οθωμανών στήνονται πάνω στα τείχη. Τότε από άκρη σε άκρη η τρομακτική είδηση φτάνει σε όλη την Πόλη. «Η Πόλις Εάλω».

Ο ήλιος αρχίζει να δύει και μαζί του κι εμείς. Πόλη την λένε επειδή είναι η ομορφότερη πόλη του κόσμου. Ο Γαλατάς, η Πέρα, ο Βόσπορος και η Αγιά Σοφιά θα μείνουν θύμησες να ταξιδεύει ο νους μου εκεί στον κάτω κόσμο και να φχαριστιέται.

Δεν με βαστά το βάρος του σπαθιού και η πανοπλία με κουράζει.

Ας βγάλω την περικεφαλαία ν’ αντικρύσω καλά για τελευταία φορά την Πόλη.

Ας γονατίσω περιμένοντας τη μοίρα μου.

Δεν θα την ξαναδώ ποτέ"...
Πηγή : http://www.anti-ntp.net/2014/05/29-1453-2000-vid.html

ΚΑΜΙΑ ΔΥΝΑΜΗ...

ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΡΟΜΟ ΟΥΤΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΟΜΟΡΦΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΛΑΜΠΡΗ

Όμορφη πού 'ναι η Λαμπρή απ' όλες τσι σκολάδες,
που βγάζουν την Aνάσταση μ' ολόχρυσες λαμπάδες
Έβγα να με δεις που ήρθα
τ' άστρι μ' έφερε τη νύχτα.

Όμορφη πού 'ναι η Λαμπρή με όλα τα ζουμπούλια
που σμίγουνε οι λέφτεροι μ' όλα κοπελούδια
Bιόλα μου και κατιφέ μου
δε σ' αλησμονώ ποτέ μου.

Όμορφη πού 'ναι η Λαμπρή φέρνει το καλοκαίρι
που λουλουδίζουν τα βουνά και χαίρεται τ' αγέρι.
Σένα πρέπει, σένα πρέπει
το γαρίφαλο στην τσέπη.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΝΩΣΙΤΕΣ

Ο ΘΩΜΑΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΝΑΟ...

Του Θοδωρή Καρβουνιάρη

Πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το βράδυ που ο ουρανός της Φιλαδέλφεια "έκλαιγε" στο ποδοσφαιρικό "αντίο" του Θωμά Μαύρου. Φιλικός αγώνας ΑΕΚ - Εθνική Ελλάδας με τον Θωμά να φοράει ένα ημίχρονο τη φανέλα της ΑΕΚ και άλλο ένα τη γαλανόλευκη. Ο μεγάλος Θ(ε)ωμάς, μιλάει στο aek365 και θυμάται με νοσταλγία εκείνο το τελευταίο ποδοσφαιρικό βράδυ στο Ναό...
Κύριε Θωμά, πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια...
«Ήταν ένα βράδυ χαράς και λύπης. Χαράς, γιατί γύρισα μπροστά στους οπαδούς μας και έπαιξα γι' αυτούς και λύπης γιατί τελείωσα με το ποδόσφαιρο εκείνο το βράδυ και επίσημα. Έπρεπε να αλλάξουμε τελείως ζωή από εκεί και πέρα. «Θα είμαστε σπίτι μας, κάθε Κυριακή», σκεφτόμουν «και όχι στα γήπεδα». Παρότι έπιασε μια φοβερή καταιγίδα εκείνο το βράδυ, όλα πήγα καλά και μου άρεσε αυτό που έζησα. Ελπίζω να το ευχαριστήθηκε και ο κόσμος που ήρθε στο γήπεδο και τους ευχαριστώ γι' αυτό».
Θυμάστε πως πάρθηκε η απόφαση να γίνει αυτό το φιλικό παιχνίδι προς τιμήν σας, αν και έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα;
«Ήταν μία πρωτοβουλία και του Μελισσανίδη και του Μπάγεβιτς και του Καρρά. Είπαν να το κάνουμε. Συμφώνησα και έγινε. Ήταν όμορφα...»
Πώς ήταν τότε αγωνιστικά ο Θωμάς Μαύρος, αν και στα 39 του;
(γέλια) «Καλά πήγαμε. Άντεξα αν και δεν βοηθούσε το γήπεδο. Μία χαρά ήταν, έβαλα και δύο γκολ με την ΑΕΚ και ένα με την Εθνική».
Θυμάστε καθόλου στιγμές από εκείνη την ημέρα. Από το πρωί για παράδειγμα που σηκωθήκατε και περιμένατε να περάσουν οι ώρες για να έρθει η στιγμή του αγώνα...
«Εκείνη την ημέρα ήμουν πραγματικά θολωμένος. Άδειος. Αυτό που λες περίμενα να έρθει η στιγμή να μπω ξανά σε αυτό το γήπεδο, μπροστά σε αυτό τον κόσμο. Θυμάμαι όμως πως ήμουν θολωμένος».
Γενικά πάντως δεν βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα να γίνονται παιχνίδια προς τιμήν παικτών με τεράστια καριέρα όπως εσείς.
«Ναι, όντως δυστυχώς δεν γίνονται τέτοια παιχνίδια. Καλό θα ήταν να γίνονται και με άλλους παίκτες. Πρέπει κάποια πράγματα να γίνονται, για να δείχνει μία ομάδα πως είναι οικογένεια. Ένιωσα μια ικανοποίηση που έγινε αυτό το φιλικό για μένα. Ένιωσα και τυχερός».
Τι κρατάτε από την καριέρα σας;
«Την αγάπη του κόσμου, την εκτίμηση και τον σεβασμό που έδειξαν προς το πρόσωπό μου. Και που ακόμα και τώρα δείχνουν. Αξίες ανεκτίμητες όλα αυτά».
Αγωνιστικά η καλύτερη στιγμή;
«Πάρα πολλές στιγμές. Έφτασα μεικτή Κόσμου και Ευρώπης να παίξω. Από εκεί και πέρα είναι τα αστέρια και ο ουρανός».
Με την ΑΕΚ;
«Με την ΑΕΚ... Η πορεία του '77 στο ΟΥΕΦΑ. Ενώ τα είχαμε πάει καλά ως τότε, πέσαμε με τη Γιουβέντους των 11 διεθνών και χάσαμε την ευκαιρία να πάμε στον τελικό. Τεράστια πορεία. Κρατάω επίσης το νταμπλ του 78', το πρωτάθλημα το '79, το Κύπελλο το 83'. Μεγάλες στιγμές και για την ομάδα και για μένα».
Η χειρότερη;
«Μόνο μία: Όταν έφυγα από την ΑΕΚ. Δεν ήταν σωστή η κρίση τότε των ανθρώπων που ήταν στην ΑΕΚ και αποδείχθηκε, όταν πήγα μετά στον Πανιώνιο και έδειξα κάποια πράγματα».
Πηγή http://www.aek365.com/a-301809/o-thwmas-thumatai-to-teleutaio-bradu-sto-nao.htm

MNHMH TΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Με συρροή πλήθους πιστών εορτάστηκε για δεύτερη χρονιά φέτος στο Διδυμότειχο η μνήμη του αγίου Ιωάννη του Βατάτζη, του Ελεήμονος, στο νεόδμητο ιερό ναό που είναι αφιερωμένος σε εκείνον και ο οποίος πέρσυ τέτοια ημέρα ετέθη στη δημόσια λατρεία. Σημειωτέον ότι ο άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1192 και είναι εκείνος ο βασιλιάς της αυτοκρατορίας της Νίκαιας που δημιούργησε τις προυποθέσεις για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261 μετά την κατάληψη της το 1204 από τους Φράγκους.

Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!! Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.

Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά παραμένει άσβεστος στη σκέψη και στη ψυχή  των Ελλήνων, ο Βυζαντινός Δικέφαλος που μας άφησε θα κυματίζει πάντα περήφανα στον ιστό, θα κοσμεί και θα καθοδηγεί λάβαρα και φανέλες των απογόνων υπερασπιστών της Ρωμιοσύνης

Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΧΟΣ

Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Αυτούς που χάθηκαν τους βλέπω πιο συχνά
από τα πέρατα του κόσμου να μου γνέφουν
πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά
από της νύχτας το ταξίδι επιστρέφουν
( ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΗΣΜΟΝΗΘΗΚΑΝ)
Οι στίχοι είναι του Ηλία, το τραγούδι είναι από μια άλλη ευαίσθητη φωνή αυτή του Παντελή, ναι του δικού μας Παντελή Θαλασσινού

Ο Ηλίας Κατσούλης γεννήθηκε το 1939 στο Λουτρό Κορινθίας, ήταν φιλόλογος αλλά έγινε γνωστός από τους στίχους του. Στίχους που έγραφε από πάντα, από μικρός. Από σύμπτωση μπήκε στη δισκογραφία, σύμπτωση που μας χάρισε ότι πιο υπέροχο και τρυφερό μπορεί να βγάλει μια ανθρώπινη ψυχή. Μερικές φορές οι συμπτώσεις αποδεικνύονται θεία δώρα.
Άνθρωπος καλλιεργημένος, ευαίσθητος, απλός, ταπεινός, ευγενέστατος. Στο βιογραφικό του έγραψε ότι ήταν τυχερός που υπηρέτησε δύο αγάπες, το σχολείο και το τραγούδι. Άλλες μεγάλες αγάπες τα βιβλία και το ποδόσφαιρο, η Α.Ε.Κ. βέβαια, άλλα και όλες οι προσφυγικές ομάδες.
Τα τραγούδια του μελοποίησαν πολλοί ( Τάτσης, Τερζής, Σπανός, Θαλασσινός, Γκρούς, Μαυρουδής, Νικολόπουλος κ.α. Τραγουδήθηκαν δε από τις καλύτερες φωνές όπως της Χαρούλας Αλεξίου, του Παντελή Θαλασσινού, του Μανώλη Λιδάκη, της Γλυκερίας, του Νταλάρα και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών.
 Στον ίδιο, πάντως, άρεσαν όπως  έλεγε «τα μελαγχολικά τραγούδια, όχι τα απαισιόδοξα, γιατί εκφράζουν τον ανθρώπινο πόνο, που είναι κατά τη γνώμη μου η γενεσιουργός αιτία της τέχνης. Αν δεν πονάει κανείς, αν δεν έχει υποφέρει, αν δεν έχει νιώσει στο πετσί του κάποιες καταστάσεις, τι να γράψει; Δεν μπορώ ν' ακούω στο τραγούδι "χαμογέλα, είναι όλα καλά", ή "να γελάς, να γελάς". Πώς να γελάσω; `Η, μάλλον, γελάω πικρά, με όλες αυτές τις ανοησίες». Τότε υπήρχαν φοβερές δυσκολίες, αλλά υπήρχαν οράματα. Σήμερα όλα είναι πολύ ιδιωτικά: τα συναισθήματα, οι αγωνίες που καθένας τις κρατάει μέσα του και δεν εκδηλώνεται, δεν συμμετέχει. Πόσοι πάνε στις πορείες; Μήπως κοινά πράγματα δε ζητάμε; Κάποιοι έχουν απογοητευτεί... Παράλληλα, η τηλεόραση έχει περάσει τελείως απατηλά μηνύματα. Εχει δημιουργήσει είδωλα, που είναι αστραφτερά, σε θαμπώνουν και σε αποπροσανατολίζουν από την ουσία.
Η τελευταία του ''αγάπη'' το τσιγάρο, μας τον στέρησε από κοντά μας τον Αύγουστο το 2008 ''έφυγε'' χτυπημένος από τον καρκίνο για ένα σίγουρο παράδεισο όπου δεν υπάρχει ο πόνος και η δυστυχία αλλά η πραγματική αγάπη και χαρά. Ισως εκεί πάνω οι στίχοι του να είναι ωδές στην ευτυχία και το μεγαλείο του κόσμου....ποιός ξέρει.
Θα σταθώ στη συνεργασία των δύο αγαπημένων μου Ενωσιτών, του Ηλία και του Παντελή: Του παραδείσου λεμονιά, Εισητήριο στη τσέπη σου, Πόνος άπονος, Θέλω απόψε, Κράτα για το τέλος, Καράβια Χιώτικα και το αγαπημένο μου τα Σμυρναίϊκα Τραγούδια, όπου εμφανίζεται και ο ίδιος στο βίντεοκλιπ.

Ο ίδιος όπως γράψαμε δεν ήταν πρόσφυγας αλλά έλεγε: γεννήθηκα σε ένα παραλιακό χωριό της Κορινθίας, ίσως στη Πόλη, στη Σμύρνη, στην Οδησσό, στην Αλεξάνδρεια σε προηγούμενες ζωές, αλλιώς δεν εξηγείται η αγάπη που τους έχω.
Δεν θα διαφωνήσω. Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Τα ίδια πίστευα και πιστεύω κι εγώ.

Με τρένο θα ξενιτευτώ με πλοίο θα σαλπάρω
και σε γυαλί χρωματιστό την Πόλη μου θα πάρω
Τη θάλασσα του Μαρμαρά, το κύμα του Βοσπόρου
όταν θα τρέμουν τα νερά, σαν φύλλα φθινοπώρου

Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και η αναφορά στην ΑΕΚ,  σε μελοποίηση Γκρού
Γήπεδο το σώμα μου για όλους τους αγώνες
βρεγμένο χόρτο η δική σου αγκαλιά
ξέρω πως αλλάξαν στο παιχνίδι οι κανόνες
μα σ`αγαπώ με μια δύναμη παλιά.
Όλα τα παιχνίδια πουλημένα τελικά
κι όλα τα φιλιά είναι αγορασμένα
όμως θα κρατάω στην καρδιά μου μυστικά
μια κερκίδα μοναχά, μοναχά για σένα.
 Πρίγκιπας δεν είμουνα ποτέ της Αραβίας
με την αγάπη σου στον κόσμο περπατώ
τώρα που γεμίσανε τα γήπεδα της βίας
εσένα έχω και κρυφά χειροκροτώ
 Γήπεδο το σώμα μου και θύρα 21
γίνε το χάδι στις αόρατες πληγές
πόρτα η ζωή μου ανοιχτή μόνο για σένα
να μπαίνεις όταν δυναμώνουν οι κραυγές

Ο Ηλίας Κατσούλης μας άφησε γύρω στα 350 υπέροχα τραγούδια, πραγματικές μελωδίες, πραγματικά αγγίγματα ψυχής, στοιχάκια με φτερά που σε παίρνουν και σε ταξιδεύουν..... που σου κάνουν πιο όμορφη τη ζωή που είναι με τη σειρά της κι αυτή ''ένα ταξίδι''.
Η ευαισθησία αν είχε χρώμα θα ήταν κιτρινόμαυρη γράφει το αδελφό blog ΑΕΚΟΡΑΜΑ.
Ο Ηλίας Κατσούλης και ο Παντελής Θαλασσινός μας το επιβεβαιώνουν.....

Με τρένο θα ξενιτευτώ/ με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν φύλλα Φθινοπώρου. - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr

Με τρένο θα ξενιτευτώ/ με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν φύλλα Φθινοπώρου. - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr

Με τρένο θα ξενιτευτώ/ με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν φύλλα Φθινοπώρου. - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr

ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ....(Νίκος Καρυστινός)

Μπήκα στο μπλογκ να γράψω για την επέτειο της αλώσεως της Πόλης, ευτυχώς η κίνηση μου να κοιτάξω πρώτα τι γράφουν τα αδελφά ενωσίτικα σάϊτ με έφερε μπροστά στο κείμενο του Νίκου Καρυστινού στο aek-live.gr. Ομολογώ με συγκίνησε, για αυτό δεν θα γράψω σήμερα, θα παραθέσω σ' αυτή την ταπεινή γωνιά του Ενωσίτικου Παλμού το κείμενο του αδερφού μας όπως ακριβώς το βρήκα:

Χαρσία Πύλη, Τρίτη 29 Μαίου 1453... Ξημέρωνε σιγά σιγά...Τα πρώτα σημάδια από το φως του ήλιου άρχισαν να "σπάνε" το πυκνό σκοτάδι. Δεν πάνε πολλές ώρες που αγκαλιάστηκε με τον αγαπημένο του αυτοκράτορα και ανανέωσαν τους όρκους πίστης υπέρ "βωμών και εστιών", υπερ της πατρίδας και της θρησκείας τους, υπερ της κίτρινης σημαίας με τον μαύρο Δικέφαλο αετό.
Αποφασισμένοι να δώσουν και την τελευταία σταγόνα αίματός τους, πεισμωμένοι να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω και ή να νικήσουν ή να πεθάνουν υπερ της λατρεμένης τους Κωνσταντινούπολης. Το γλυκό αεράκι που ερχόταν από τη θάλλασα στέγνωσε τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του. Ούτε που θυμόταν πόσα βράδια είχε να κοιμηθεί. Ο ίδιος είχε την ευθύνη να προστατεύει τη Χαρσία πύλη, ο αυθέντης κυρ Κωνσταντίνος του το είχε πει: "Θεόδωρε εσύ και οι δικοί σου είστε άριστοι τοξότες, μην αφήσετε τα σκυλιά του μουχαμέτη να ακουμπήσουν και να λερώσουν τα τείχη μας"!

Τα λόγια του βασιλιά του,πιστός πάντα στις παραδόσεις των προγόνων του, φλόγιζαν με θάρρος την καρδιά... 'Ενιωσε μαζί με τις σταγόνες του ιδρώτα και ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του. Δεν ήταν δάκρυ φόβου, δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή σε τούτη τη μάχη. Λυπόταν μόνο που δεν ήταν κι άλλοι εδώ, έτοιμοι να θυσιαστούν για την αθάνατη ιδέα που ποτέ δεν αλώθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Τη σκέψη του διέκοψε απότομα το χλιμίντρισμα ενός αλόγου. 'Ηταν εκείνος ξανά. Ακούραστος κάλπαζε από πύλη σε πύλη, να δει, να δώσει κουράγιο, να προσφέρει λίγο κρασί στους υπερασπιστές. Να τους πει πως "λίγο έμεινε, θα νικήσουμε, η Παναγιά ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη Της Κωνσταντίνου Πόλη. Πραγματικός αυτοκράτορας και συνάμα πιστός στρατιώτης...

Το πλήθος του εχθρού ετοιμαζόταν για την δική του τελική επίθεση. Το φανέρωναν τα τύμπανα και οι ιαχές τους. Το βλέμα του πλανήθηκε ξανά και σταμάτησε στην κίτρινη σημαία με το αυτοκρατορικό έμβλημα να κυματίζει περήφανα. 'Ενιωθε μια ανεξήγητη αγάπη για τα χρώματα και το σύμβολο που ο ίδιος δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Του έδινε τόση δύναμη, που τον έκανε ικανό να αντιμετωπίσει μόνος του όλους τους άπιστους με το τόξο και τα βέλη του και να τους κατατροπώσει. Το σάλπισμα ακούστηκε. Η επίθεση ξεκίνησε με πρώτο "κύμα" εκείνο των ατάκτων. 'Εκανε τρεις φορές το Σταυρό του, πήρε ένα βέλος, τέντωσε το τόξο και σημάδεψε... Νότια προάστεια, πρωινό Τετάρτης 29 Μαίου 2013 Ξύπνησε νωρίς σήμερα με εκείνον τον ανεξήγητο "κόμπο" στο στομάχι και το "πλάκωμα" στην καρδιά, όπως πάντα τέτοια μέρα. Ετοιμάστηκε γρήγορα, δεν ήπιε καφέ, ούτε έφαγε, μόνο πήρε το δρόμο που κάθε χρόνο ευλαβικά φροντίζει να ακολουθεί, κάθε 29η του Μαίου. Παραλία, και η θάλασσα ένιωσε να του φέρνει τη μακρινή αύρα από τον Βόσπορο. Το αεράκι στέγνωσε τον ιδρώτα που κύλαγε...

Το βλέμμα του "ταξίδεψε" τέρμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται το γαλάζιο του ουρανού με εκείνο της θάλασσας...'Εβγαλε τα κλειδιά του και κοίταξε τον Δικέφαλο αετό, λίγο πιο δίπλα του ο μαρμαρωμένος αυτοκράτορας πάνω στο άλογο, έτοιμος να δώσει το πρόσταγμα. Η σημαία, εκείνη που κυμάτιζε στα τείχη της Χαρσίας, κυμάτιζε και τώρα...'Ενιωσε πως ο χρόνος τον γύρισε απότομα 560 χρόνια πίσω, αντι κλειδιά κράταγε τόξο και βέλη, μόνο ο Δικέφαλος αετός δεν άλλαξε, αντί στο αριστερό μέρος από το μπλουζάκι που φόρεσε το πρωί, ήταν τεράστιος στον σιδερένιο του "θώρακα" και στην ασπίδα του. 'Ηταν δυνατόν; "Επόμενη στάση, Περισσός", τον επανέφερε η ψυχρή φωνή του τρένου και ο ήχος του βαγονιού που άνοιγε τις πόρτες του. Παραλίγο να έχανε τη στάση. Πήρε το δρόμο για έναν και μοναδικό προορισμό. 'Οπως του έλεγε και ένας φίλος του αδελφικός, "όλοι οι δρόμοι της Φιλαδέλφειας εκεί σε βγάζουν"...Φέτος ο κόμπος που ένιωθε ήταν διπλός. Εκτός από την άλωση της Πόλης, σκεφτόταν πως η αγαπημένη του ομάδα, το καμάρι της προσφυγιάς και ο συνδετικός δεσμός με τις ρίζες του, έπεσε φέτος και αυτή.

Όμως ήξερε πως, όπως κι εκείνος ο τοξότης στην πύλη, είχε κάνει το καθήκον του. Είχε σταθεί στο πλάι της, στο πόστο του, στα δικά της "τείχη" και με "βέλη" από την καρδιά και "τόξο" από την αγάπη του, την είχε υπερασπιστεί. 'Αλλωστε όπως και η Πόλη, έτσι και η Α.Ε.Κ. του, μπορεί να "έπεσε" αλλά θα "ξανασηκωθεί". Το ένιωθε αυτό μέσα του δίχως να έχει κάποια συγκεκριμένη πληροφορία. Του το έλεγε η διαίσθησή του. 'Εφτασε εκεί που η ίδια σημαία κυμάτιζε. Τα ίδια χρώματα, το ίδιο έμβλημα, όπως εκείνη στα Θεοφύλαχτα τείχη. Τείχη που θα ξαναχτιστούν εδώ, μπροστά της και εμείς ισόβιοι υπερασπιστές της θα ξαναπάμε στις θέσεις μας. Με εκείνη στην καρδιά, ακολουθώντας πιστά τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τότε στην Πόλη της Α.Ε.Κ.: "Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"... Πάντα δικιά μας θα'σαι!

 Νίκος Καρυστινός, aek-live.gr 

 Υ.Γ.: 'Οπως κάθε χρόνο, τέτοια αποφράδα μέρα, το κείμενο αυτό αφιερώνεται ως ελάχιστος φόρος τιμής, στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας και ιδιαίτερα στον επικεφαλή της φρουράς στη Χαρσία πύλη, Θεόδωρο Καρυστινό. Επίσης στον αθάνατο ιερωμένο, πατέρα Ελευθέριο Νουφράκη ο οποίος ακολουθώντας τη λεβεντιά των Κρητών υπερασπιστών στον πύργο του Βασιλείου, όπου η κιτρινόμαυρη σημαία της αυτοκρατορίας δεν έπεσε ποτέ, τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία στο ναό των ναών, στην Αγία Του Θεού Σοφία το 1919.
Πηγή: http://www.aek-live.gr/2013/05/blog-post_9357.html

Κείμενα όπως αυτό του Νίκου μας δίνουν χαρά και κουράγιο, στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας για τα δίκια της ΑΕΚ και του Προσφυγικού Ελληνισμού.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ' ἐμὸν ἐστίν οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν. (Το να σου (παρα)δώσω όμως την πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της-διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν θα υπολογίσουμε τη ζωή μας)
 Το βράδυ της 28ης Μαϊου τελείται στην Αγία Σοφία η τελευταία Θεία Λειτουργία. Εκεί ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και υπερασπιστές της Πόλης μεταλαμβάνουν και ο Αυτοκράτορας εμψυχώνει το λαό.
Από το Χρονικό του Φραντζή

«Ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, και γενναιότατοι συστρατιώτες, και όλος ο πιστός και τίμιος λαός, ξέρετε καλά πως έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας θέλει με κάθε τέχνασμα και τρόπο να μας στενοχωρήσει περισσότερο και να μας κάνει πόλεμο σφοδρό, με μεγάλες συγκρούσεις και συρράξεις από στεριά και θάλασσα, για να κατορθώσει και να χύσει το δηλητήριό του, σαν φίδι, και να μας καταπιεί σαν ανήμερο λιοντάρι. Σας λέω λοιπόν να σταθείτε αντρειωμένοι και γενναιόψυχοι, όπως κάνατε πάντοτε ως τώρα εναντίον των εχθρών της πίστης. Σας παραδίνω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων.
Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας· δεύτερον, για την πατρίδα· τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό· και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους. Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε. Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, χάνουμε έτσι μια περίφημη πατρίδα και, ακόμη, την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε την άλλοτε περιφανή και σήμερα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και εξουθενωμένη βασιλεία, η οποία γίνεται έρμαιο του ασεβούς τυράννου. Τέταρτον, στερούμεθα τις προσφιλείς γυναίκες και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας.

Ο αλιτήριος αυτός αμιράς έχει πενήντα εφτά ημέρες αφότου ήρθε, και μας πολιορκεί και μας πολεμάει νυχθημερόν, με κάθε τέχνασμα και με όλη του την ισχύ. Χάρη στον παντεπόπτη Χριστό και Κύριό μας, διώχτηκε ντροπιασμένος κακήν κακώς πολλές φορές ως τώρα από τα τείχη. Μη δειλιάσετε και τώρα, αδερφοί, επειδή το τείχος έπεσε σε μερικά μέρη από τα βλήματα και τις εκπυρσοκροτήσεις των τηλεβόλων, γιατί, όπως και εσείς βλέπετε, όπως μπορούσαμε το διορθώσαμε.
Εμείς κάθε ελπίδα μας τη στηρίζουμε στην ακαταμάχητη δύναμη του Θεού. Αυτοί έχουν πλήθος όπλα και στρατό και ιππικό, αλλά εμείς έχουμε πίστη στο όνομα του Κυρίου και σωτήρα και, δεύτερον, στα χέρια μας και τη δύναμή μας, που μας χάρισε η θεία πρόνοια. Ξέρω ότι αυτό το αναρίθμητο μπουλούκι των εχθρών, καθώς είναι η συνήθειά τους, θα βαδίσει εναντίον μας με βαναυσότητα και με έπαρση, με πολύ θράσος και βία, για να μας συνθλίψουν, λόγω του ολιγάριθμου της παράταξής μας, και να μας καταπονήσουν με την κούραση, και με φωνές πολλές και ισχυρές να μας φοβίσουν. Τις φλυαρίες τους αυτές τις ξέρετε καλά και δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτές. Και σε λίγη ώρα θα τα κάνουν όλα αυτά, και θα πετάξουν πάνω μας σαν άμμο της θάλασσας αναρίθμητες πέτρες, βέλη και βλήματα. Ελπίζω να μη μας βλάψουν με αυτά, γιατί βλέποντάς σας χαίρομαι πολύ και τρέφω τη σκέψη μου με ελπίδες σαν κι αυτή, δηλαδή πως, αν και είμαστε λίγοι, είμαστε ωστόσο πολύ επιδέξιοι, επιτήδειοι, ρωμαλέοι, δυνατοί, ικανοί για μεγάλα έργα, και καλά προπαρασκευασμένοι. Με τις ασπίδες σας καλύπτετε καλά τα κεφάλια σας στις συμπλοκές και τις συρράξεις. Το δεξί σας χέρι, που κρατάει τη ρομφαία, να είναι πάντοτε μακρύ. Οι περικεφαλαίες σας, οι θώρακες και η σιδερένια πανοπλία σας είναι πολύ ικανά, όπως και τα άλλα σας όπλα, και στη συμπλοκή θα σας εξυπηρετήσουν πολύ. Οι αντίπαλοι ούτε έχουν τέτοια ούτε γνωρίζουν να τα χρησιμοποιούν. Εσείς είσαστε, επίσης, προστατευμένοι πίσω από τα τείχη, και οι απροστάτευτοι δύσκολα προχωρούν. Γι’ αυτό γίνετε μαχητές έτοιμοι, ισχυροί και μεγαλόψυχοι, για όνομα του Θεού. Μιμηθείτε τους λίγους ελέφαντες των αρχαίων Καρχηδονίων, που μόνο με τη φωνή και την όψη τους έτρεψαν σε φυγή μέγα πλήθος ρωμαϊκού ιππικού. Και αν είχαν τη δύναμη να τρέψουν σε φυγή ζώα χωρίς λογική, πόσο μάλλον εμείς που είμαστε κύριοι των ζώων· αυτοί που έρχονται να μας αντιπαραταχθούν σαν ζώα χωρίς λογική, είναι χειρότεροι απ’ αυτά. Τα δόρατά μας, οι ρομφαίες μας, τα τόξα μας και τα ακόντιά μας θα στραφούν εναντίον τους. Και φανταστείτε πως παίρνετε μέρος σε κυνήγι αγριόχοιρων, για να καταλάβουν οι ασεβείς ότι δεν αντιμάχονται με ζώα χωρίς λογική, όπως είναι αυτοί, αλλά με άρχοντες, και αφέντες τους, και απογόνους των Ελλήνων και των Ρωμαίων.
Ξέρετε καλά πως ο ασεβέστατος αυτός αμιράς και εχθρός της αγίας μας πίστης, χωρίς καμιά δικαιολογημένη αιτία, καταπάτησε την ειρήνη που είχαμε και αθέτησε τους πολλούς του όρκους χωρίς να λογαριάζει τίποτε· φτάνοντας ξαφνικά εδώ έστησε οχυρό στο στενό του Ασωμάτου, για να μπορεί να μας βλάπτει κάθε μέρα. Τα χωράφια μας, τους κήπους μας, τα οικογενειακά μας καταφύγια, τα σπίτια μας τα έχει κιόλας πυρπολήσει. Τους αδερφούς μας τους Χριστιανούς, όσους βρήκε, τους θανάτωσε και τους αιχμαλώτισε. Διέλυσε τη φιλία μας και έπιασε φιλίες με τους κατοίκους του Γαλατά, και αυτοί χαίρονται, μη γνωρίζοντας και αυτοί οι ταλαίπωροι το μύθο του παιδιού του γεωργού, που έψηνε σαλιγκάρια και είπε “ω ανόητα ζώα” και τα λοιπά. Ήρθε λοιπόν, αδερφοί, και μας απέκλεισε, και κάθε μέρα έχει ανοιχτό το αχανές στόμα του για να βρει ευκαιρία να μας καταπιεί, εμάς και την Πόλη που έκτισε ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος, και την αφιέρωσε στην πάναγνη και αειπάρθενη δέσποινά μας, τη Θεοτόκο· και τη χάρισε σ’ εκείνη, ώστε να είναι Κυρία της Πόλεως, αλλά και σύμμαχός της και σκέπη της πατρίδας μας και καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά όλων των Ελλήνων, το καύχημα όλων που ζουν κάτω από τον ήλιο. Και αυτός ο ασεβέστατος την άλλοτε περιφανή και ζωηρή σαν ρόδο του αγρού Πόλη θέλει να την υπαγάγει υπό την εξουσία του.
Αφού η αυτοκρατορία μας υποδούλωσε, μπορώ να πω, σχεδόν όλη την υφήλιο, και υπόταξε κάτω από τα πόδια της τον Πόντο, την Αρμενία, την Περσία, την Παφλαγονία, Αμαζόνες και Καππαδοκία, Γαλατία και Μηδία, Κολχούς και Ίβηρες, Βοσποριανούς και Αλβανούς, Συρία και Κιλικία και Μεσοποταμία, Φοινίκη και Παλαιστίνη, Αραβία και Ιουδαία, Βακτριανούς και ΣκύΘες, Μακεδονία και Θεσσαλία, Ελλάδα, Βοιωτία και Λοκρούς και Αιτωλούς, Ακαρνανία, Αχαΐα και Πελοπόννησο, Ήπειρο και Ιλλυρικό, τους Λυχνίτες κοντά στην Αδριατική, Ιταλία, Τοσκάνη, Κέλτες και Κελτογαλάτες, Ιβηρία ως τα Γάδειρα, Λιβύη και Μαυριτανία και Μαυρουσία, Αιθιοπία, Βελέδες Σκούδη, Νουμιδία και Αφρική και Αίγυπτο, Τώρα σκέφτεται αυτός να μας υποδουλώσει, και την Πόλη που κυριαρχεί στον κόσμο να την υποτάξει σε ζυγό και δουλεία, και τις άγιες εκκλησίες μας, όπου προσκυνούνταν η αγία Τριάδα και δοξολογούνταν ο Θεός, και όπου οι άγγελοι ακούγονταν να υμνούν τη Θεία και ένσαρκη πρόνοια του Λόγου του Θεού, Θέλει να τις κάνει προσκύνημα της δικής του βλασφημίας και του ανόητου ψευδοπροφήτη του Μωάμεθ, και στάβλο για άλογα και καμήλες.
Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, θυμηθείτε όλα αυτά, για να μνημονεύουν τη δόξα σας και την ελευθεροφροσύνη σας αιώνια». Στράφηκε τότε στους Ενετούς, που στέκονταν προς τα δεξιά και τους είπε: «Ευγενείς Ενετοί, αγαπημένοι αδερφοί μας εν Χριστώ τω Θεώ, άνδρες ισχυροί και δυνατοί στρατιώτες και δόκιμοι στους πολέμους, εσείς που με τις αστραφτερές σας ρομφαίες θανατώσατε πολλές φορές πλήθος Αγαρηνών, και το αίμα τους έτρεξε από τα χέρια σας σαν ποτάμι, σας παρακαλώ σήμερα την πόλη τούτη, που βρίσκεται σε τόση συμφορά πολέμου, να την υπερασπιστείτε ολόψυχα. Γνωρίζετε πως πάντα την είχατε δεύτερη πατρίδα σας και μητέρα σας. Σας λέω λοιπόν άλλη μια φορά, και σας παρακαλώ, αυτή την ώρα να ενεργήσετε ως φίλοι της πίστης, ομόθρησκοι και αδερφοί».
Κατόπιν, γυρίζοντας προς τα αριστερά, λέει στους Γενουάτες: «Ω Γενουάτες, αδερφοί εντιμότατοι, άντρες πολεμιστές και μεγαλόκαρδοι και φημισμένοι, ξέρετε καλά και καταλαβαίνετε ότι η δυστυχισμένη αυτή πόλη δεν ήταν πάντοτε μόνο δική μου, αλλά και δική σας, για πολλές αιτίες. Εσείς μας βοηθήσατε πολλές φορές πρόθυμα, και με τη δική σας συνδρομή σώθηκε από τους Αγαρηνούς εχθρούς. Τώρα πάλι έφτασε ο καιρός να δείξετε, βοηθώντας την, την αγάπη σας εν Χριστώ, την ανδρεία σας και τη γενναιότητά σας».
Και γενικά, αφού στράφηκε προς όλους, είπε: «Δεν έχω καιρό να πω περισσότερα· μοναχά το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το αναθέτω στα χέρια σας, για να το διαφυλάξετε με προθυμία. Σας παρακαλώ ακόμα, και ζητώ την αγάπη σας, να είστε πειθαρχικοί στους στρατηγούς σας, τους δημάρχους και τους εκατόνταρχους, ο καθένας κατά την τάξη του, τη θέση του και την υπηρεσία του.
Να ξέρετε τούτο: αν από μέσα από την καρδιά σας φυλάξετε τις εντολές μου, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε από την παρούσα δίκαιη απειλή του. Δεύτερον, σας περιμένει στον ουρανό το αδαμάντινο στεφάνι, και η μνήμη σας θα είναι αιώνια και άξια στον κόσμο».
Με αυτά τελείωσε τη δημηγορία του, ευχαριστώντας με δάκρυα και στεναγμούς το Θεό, ενώ όλοι, με ένα στόμα, του αποκρίνονταν με δάκρυα λέγοντας: «θα πεθάνουμε για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα μας».
Τα άκουσε ο αυτοκράτωρ και, αφού τους ευχαρίστησε θερμά, υποσχόμενος πολλές δωρεές, τους είπε τέλος: «Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, να είσαστε έτοιμοι το πρωί. Με τη χάρη και την αρετή που μας δώρισε ο Θεός και με τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος, στην οποία αναθέτουμε “την πάσαν ελπίδα μας”. Θα κάνουμε τον εχθρό να φύγει κακήν κακώς και ντροπιασμένος από εδώ»

ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ

Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά.
Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ΄τα σπαθιά.

Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου
πάνω στο σταυρό.

Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω.

Ουρανέ μου
διώχ΄τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα
μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
τον ήλιο σου φέρε μου
πάνω στο σταυρό.

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ-ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ

Από το 1908 με την επανάσταση των νεότουρκων είχαν μπει τα πρώτα σχέδια για την εξόντωση των ''διαφορετικών'' χριστιανικών πληθυσμών της οθωμανικής επικράτειας.
Εμπνευστές οι Ενβέρ, Ταλάατ και Τζεμάλ.
Εκτελεστές πέραν των ανωτέρω οι Μουσταφά Κεμάλ, Τοπάλ Οσάλ, Νουρεντίν πασάς
Θύματα οι χριστιανικοί πληθυσμοί των Αρμεναίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας.
Επίσημα δεν κηρύσσεται κανείς πόλεμος. Το σχέδιο είναι πολύ πιο έξυπνο αθόρυβο και ύπουλο. Επιστρατεύσεις και εκτοπίσεις πληθυσμών.
Όλοι οι άρρενες υποχρεωτικά πρέπει να καταταγούν στο στρατό στα τάγματα ''εργασίας''.  Αποτέλεσμα κανείς δε μένει ζωντανός, όλοι πεθαίνουν από την πείνα τη δίψα και τις κακουχίες. Όσοι αρνούνται να καταταγούν απαγχονίζονται.
Ολόκληρες πόλεις και χωριά παίρνουν διαταγές να εκκενώσουν τα σπίτια τους, να βγούν στους δρόμους σε πομπή για ένα νέο προορισμό. Μέρες και μήνες περπατάν μέσα στο κρύο και το παγετό. Ελάχιστοι επιβιώνουν από τις κακουχίες, τους βιασμούς και τις νυχτερινές επιθέσεις των εφίππων. Είναι μια πορεία χωρίς τέλος, χωρίς προορισμό.
Οι ανθελληνικοί διωγμοί αρχίζουν από το 1914, πρώτα πλήττεται η περιοχή του Πόντου. Οι περισσότεροι σκοτώνονται, άλλοι εξισλαμίζονται, άλλοι παίρνουν το δρόμο προς τη χριστιανική Ρωσσία  για να σωθούν.  Οι σφαγές αθώων, η αρπαγή βρεφών , οι διακορεύσεις ανήλικων κοριτσιών αποτελούν μέρος της ημερήσιας νεοτουρκικής πρακτικής. Εκκλησίες και μοναστήρια πυρπολούνται. Οι κραυγές των Ποντίων, οι κραυγές των Αρμενίων δεν φτάνουν στα αυτιά κανενός από τους μεγάλους της Κοινωνίας των Εθνών.

'' Εμπρός λοιπόν, καταστρέψτε την Αρμενία! Δοκιμάστε να το κάνετε. Στείλτε τους στην έρημο. Στερήστε τους το ψωμί και το νερό. Κάψτε τα σπίτια και τις εκκλησιές τους. Τότε θα δείτε αν το χαμόγελο τους ανθίσει ξανά, αν ξανατραγουδήσουν ή αν προσευχηθούν και πάλι. Γιατί αρκεί να συναντηθούν δύο απ' αυτούς, δεν έχει σημασία σε ποιό μέρος του κόσμου, για να δημιουργήσουν μια νέα Αρμενία''
( Αράμ Σαρογιάν )

1.500.000 Αρμένιοι είναι ο φόρος αίματος της αλ-τζιχάντ των κεμαλικών
350.000 αδερφοί μας Πόντιοι χάνουν τη ζωή τους μέχρι το 1924
Τα παραπάνω διαβάζονται σαν νούμερα, αλλά δεν είναι νούμερα είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ
Ανθρωποι με αξιοπρέπεια, με ταυτότητα, με καθημερινή ζωή, με σχέσεις, με εργασία, με ήθη και παραδόσεις, με πολιτισμό. Δεν είναι ένα ψυχρό νούμερο.
Γενοκτονίες! στο όνομα της ''πολιτισμικής διαφορετικότητας'' και της ορέξεως του ισχυρού.
Θάνατος, Όλεθρος, Προσφυγοποίηση
Δεν υπάρχουν άμορφες μάζες, υπάρχουν  ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ανθρωποι που ζούσανε και μεγαλουργούσανε επί χιλιάδες χρόνια δίπλα στα νερά της Μαύρης Θάλασσας.
Οι πρώτοι άποικοι οι Αργοναύτες ταξίδευσαν ανατολικά, οι διωγμένοι απόγονοι τους κατέφυγαν στη δύση. Μα το βλέμμα κοιτάει πάντα την Ανατολή.
Η περήφανη χώρα του Διογένη του Σινωπέα, του Μιθριδάτη και των Κομνηνών είναι στα χέρια των απογόνων των Ούννων.
Η 19 Μαΐου καθιερώθηκε μετά από προσπάθειες Ελλήνων Ποντίων όπως ο Μιχ. Χαραλαμπίδης ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. 19 Μαΐου του 1919 ήταν η μέρα που ο Κεμάλ με την καθοδήγηση των γερμανών συμβούλων του αποβιβάστηκε στη Τραπεζούντα για να αρχίσει ο 2ος κτηνώδης κύκλος της καταστροφής του Πόντου.

 ''Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο''
Η ποντιακή λύρα πάντα θα τραγουδά θρύλους, παραδόσεις και τον καημό των αλησμόνητων πατρίδων.

ΥΓ Σαν Ενωσίτης δεν μπορώ να μη σταθώ στο γεγονός ότι αυτές τις μέρες ο γιός του Ζώρα που αφιέρωσε όλη του τη ζωή για τη διατήρηση του πολιτισμού του Πόντου και για τους ξεριζωμένους Έλληνες, ο Δημήτρης Μελισσανίδης παίρνει στα χέρια του τις τύχες της Προσφυγικής Α.Ε.Κωνσταντινουπόλεως. Όπως ο Ζώρας ανέδειξε τα δίκαια αιτήματα των συμπατριωτών του έτσι και ο Δημήτρης είμαστε πεπεισμένοι θα αναδείξει το μεγαλείο του Δικέφαλου Αετού που κάποιοι μικροί και υποτελείς κατάφεραν να μειώσουν. Τα δίκαια της ΑΕΚ τα δίκαια εκατομμυρίων Ενωσιτών.

''Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται''
( Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης, ηγέτης της Ρωμιοσύνης )

Α.Ε.Κ. - ΠΟΝΤΟΣ - ΜΙΚΡΑΣΙΑ, ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

BOBBY SANDS

5 Μαίου 1981, ο 27χρονος Bobby Sands αφήνει τη τελευταία του πνοή μετά πολυήμερη απεργία πείνας στις φυλακές του Maze λίγα χιλιόμετρα έξω από το Μπέλφαστ. Τα περίφημα H-Blocks που ''φιλοξενούσαν'' τα παιδιά του IRA, τα παιδιά που δεν συμβιβάστηκαν με την βρετανική κατοχή.
Εκατοντάδες συλλήψεις ''εγκληματιών'', ''τρομοκρατών'' (έτσι ονομάζονται σύμφωνα με το θατσερικό λεξικό όσοι αγωνίζονται για την ανεξαρτησία) και φυλακίσεις στη Βόρειο Ιρλανδία στη δεκαετία 70 και στις  αρχές του 80.
Στις 30 Ιανουαρίου  του 1972 οι βρετανικές κατοχικές δυνάμεις ανοίγουν πυρ κατά της ειρηνικής πομπής διαδηλωτών Ιρλανδών για τα πολιτικά δικαιώματα στην πόλη  Derry.   Αιτία ;
Ηταν ''οπλισμένοι'' με τα άσπρα μαντηλάκια της πορείας. Θέλανε να πάψουν οι φυλετικές και πολιτικές διακρίσεις εναντίον τους. 18 αθώοι πέφτουν στο δρόμο από τις σφαίρες της ΑΥ της Βασίλισσας. Είναι η ματωμένη Κυριακή Bloody Sunday.
Ο Bobby είναι 18 χρονών όταν γίνεται μάρτυρας της Ματωμένης Κυριακής. Η αδούλωτη ψυχή του όπως και πολλών άλλων νέων παιδιών τους οδηγούν στις γραμμές του ΙRA.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΤΟ BELFAST ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 70

Συλλαμβάνεται το 1977. Αρνείται τη νομική σύσταση του τοπικού αγγλικού δικαστηρίου. Καταλήγει στην Her Majesty's Prison Maze στα The H Blocks or Long Kesh.

14 χρόνια η ποινή για τον Bobby Sands. Την 1η Μαρτίου του 1981 αρχίζει μαζί με άλλους απεργία πείνας. Ζητάνε να τους αναγνωρισθεί το στάτους του πολιτικού κρατούμενου ή του κρατούμενου πολέμου και όχι αυτό των κοινών εγκληματιών.
66 μέρες κρατά ο αγώνας του Bobby Το κορμί λυγίζει, τον αφήνει. Η ψυχή βγαίνει μια μέρα σαν τη σημερινή 5 Μαίου. Ο Bobby μπαίνει στο πάνθεο των ηρώων.
Η Ιρλανδία συγκλονίζεται αλλά η Θάτσερ που πρόσφατα έγινε δεκτή από τις πύλες της κολάσεως δηλώνει : ήταν το τελευταίο χαρτί τους, αναφερόμενη στον IRA.

100.000  λαού τον συνοδεύουν στις 7 Μαίου του 1981 στο τελευταίο του μεγάλο ταξίδι.

Ο Sands έφυγε αλλά Tiochfaidh àr là, θα έρθει η μέρα μας.
Η σπορά και τα παραδείγματα ζωής απλών ηρώων κάποτε θα ευδοκιμήσουν. Δεν μπορεί να έφυγαν άδικα.
ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΜΕΡΑ ΜΑΣ

ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ

Ενας μοναχικός ήρωας;
Ενας άρρωστος ονειροπόλος;
Ενας εραστής της ελευθερίας;
Ενας ήρωας της ελληνικής τραγωδίας;
Η απλά ένας ΑΝΤΡΑΣ;

Οτι και να είσουν  Αλέκο στα μάτια του κάθε ανθρώπου το μόνο σίγουρο είναι ότι
ΖΗΣ

Μπορεί η εξουσία να μην πέφτει ποτέ, στυγνή και εφιαλτική, μαύρο σύννεφο πάνω στις ανθρώπινες ζωές, αλλά είναι ΝΕΚΡΗ στις συνειδήσεις και στις καρδιές μας.

Ενώ ΕΣΥ
ΖΗΣ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

24 Απριλίου 1941 λίγο πριν την είσοδο των γερμανών στην Αθήνα αφήνει την τελευταία του πνοή ο ευπατρίδης και πρώτος πρόεδρος της Α.Ε.Κ. Κωνσταντίνος Σπανούδης. Δεν θα άντεχε είχε πεί να τους δεί να καταλαμβάνουν και να υποδουλώνουν την Ελλάδα.
Γεννημένος στην Κωνσταντινούπολη το 1871, απόφοιτος της Μεγάλης του Γένους Σχολής, σπουδαγμένος στη Σορβώνη στις Πολιτικές Επιστήμες, συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου στο κίνημα της Εθνικής Αμύνης, κυνηγημένος από τους τούρκους, βουλευτής μετά με το κόμμα τών φιλελευθέρων ένας εκ των εμπνευστών και μετέπειτα πρόεδρος της μεγάλης Ιδέας, της μεγάλης μας αγάπης της ΑΕΚΑΡΑΣ μας. Άνθρωπος του πνεύματος και της τέχνης ασχολήθηκε με την πεζογραφία, την αρθρογραφία στην εφημερίδα Πρόοδος που εξέδιδε στην Πόλη, με την βυζαντινή τέχνη στη Ραβένα όπου σώζονται τα περίφημα ψηφιδωτά στο Σαν Απολινάρε. Άνθρωπος δραστήριος με τις αξίες του Βυζαντινού ελληνισμού που μεταλαμπάδευε όπου κι αν πήγαινε.
Διετέλεσε Πρόεδρος του Συλλόγου μας από το 1924 έως το 1932.

Μετά από πολλά χρόνια η Ελλάδα θυμήθηκε, με πρωτοβουλίες όμως της Βασιλικής Καραγιάννη, άξιο τέκνο ενός εκ των ιδρυτών του Δικεφάλου, του Παντελή Καραγιάννη να δώσει το όνομα της σπουδαίας αυτής προσωπικότητας στη πλατεία του σταθμού στα Κάτω Πατήσια.
Διηγείται η κυρα-Βασιλική:
Ηταν ένας στόχος ζωής για μένα. Ηθελα να βγάλω τον Σπανούδη από τη λήθη. Αυτόν το μεγάλο Ελληνα που αφιέρωσε τη ζωή του για να γίνει μια μεγάλη Ελλάδα και να διατηρήσουν τα δικαιώματά τους οι Ελληνες της Κωνσταντινούπολης. Ηταν το ελάχιστο που μπορούσα να κάνω» Αναφέρθηκε στις δυσκολίες, αλλά και στον επόμενο στόχο: «Ηταν μια σύνθετη διαδικασία. Πέρασα από επτά διαφορετικά διαμερισματικά συμβούλια. Τελικά το δημοτικό συμβούλιο αποφάσισε να δώσει το όνομά του σε αυτήν την πλατεία που συμβολίζει τις χαμένες πατρίδες και δεν απέχει πολύ από τη Ν. Φιλαδέλφεια. Επόμενος στόχος είναι να εγκρίνει ο δήμος, αφού λάβει γράμμα από την ΑΕΚ και την Ενωση Κωνσταντινουπολιτών, να διορθωθεί ο μεγάλος σταυρός στον τάφο του Σπανούδη και να γίνει μια προτομή στην πλατεία που θα φέρει το όνομά του».

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΚΥΡΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΓΙΑ ΟΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΤΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΜΑΣ

Και σένα Κωνσταντίνε Σπανούδη σε ευχαριστούν εκατομμύρια Ενωσιτών ανά την οικουμένη για το υπέροχο δώρο που του έκανες, αυτή την Μεγάλη Ιδέα που λέγεται Α.Ε.Κ.!
Κάποιοι βέβαια, τώρα τελευταία, ανάξιοι των παρακαταθηκών που εσείς οι προγενέστεροι αφήσατε αμαύρωσαν την Ιδέα και το Σύμβολο του Συλλόγου μας.
Σου δίνουμε το λόγο μας εμείς οι απόγονοι των προσφύγων και τα εκατομμύρια πνευματικά παιδιά σου, ότι σύντομα οι Αξίες, οι Ιδέες και τα Σύμβολα θα επανέλθουν στη σωστή τους θέση.
ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Η ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Σε προγούμενο άρθρο με τίτλο '' Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά'' http://enwsitikospalmos.blogspot.com/2012/11/blog-post.html 

είχα κάνει αναφορά για την προφητεία που βρέθηκε χαραγμένη με κωδικό στον τάφο του Μ. Κωνσταντίνου και την αποκρυπτογράφηση της από τον μετέπειτα Πατριάρχη Γεννάδιο. Σήμερα παρουσιάζουμε πιο αναλυτικά την παραπάνω προφητεία:

Η επιγραφή αναφέρει: Τ. πτ. τ. ιδτ. Η βελ. τ. ιμλ. Ο Κλμν. μαμθ. μ. δ. ν. τρπσ. γν. τ. πλολγ. τ. επτλφ. κρτσ. εσθ. βελε. εθν. ππλ. κτξ. κ. τ. νσ. ερμσ. μχρ. τ. εξν. πτ. ιστργτν. πθσ. τ. ινδκτ. πλυσ. κτδ. τ. εντ. τ. ιδκτ. ε. τβρ. τ. μρ. μλ. δ. ν. στρτσ. τ. δκτ. τ. ιδκτ. τ. δμτ. τρπσ. πλ. επστψ. ετ. χν. τ. δμτ. πλμ. εγρ. μγ. μρκτ. στρβν. κ. τ. πλθ. κ. τ. φλ. σνδ. τ. επρ. δ. θλσ. κ. ξρ. τ. πλμ. σνω. κ. τ. ισμλ. τρπσ. τ. απγν. ατ. βσλσ. ελτ. μκρ. ολγ. τ. δ. ξθ. γν. αμ. μτ. τ. πκτρ. ολ. ιμλ. τπσ. τ. επλφ. επρο. μετ. τ. πρμ. ττ. πλμ. εγρ. εφλ. ηγρων. μχ. τ. ππτ. ωρ. κ. φν. βσ. ττ. στ. στ. μτ. φβ. σπστ. πλ. σδω. ε. τ. δξ. τ. μρ. αδ. ερτ. γν. θμστ. κ. ρμλο. ττ. εξτ. δσπυ. φλ. γ. εμ. υπχ. κ. ατ. πρλβτ. θλμ. εμ. πλρτ.

Τ. πτ τα ιστ. Η β.σλ. τ. Ισμ λ. = Τη πρωτη της Ινδικτου η βασιλεια του Ισμαηλ
ο κλμν Μ.αμθ μλ δ. ν τρπσ. = ο καλουμενος Μωαμεθ μελλει διανα τροπωση
γν τ πλολγ. τ επτλφ κρτσ = γενος των Παλαιολογων την επταλοφον κρατησει
εσθ βσλσ εθν πμπλ, κτρξ, κ. = εσωθεν βασιλευσει ενθνη πομπολλα καταρξει και
τ. νς ερμ μχρτ Εξν Πντ = τας νησους ερημωσει μεχρι του ευξεινου Ποντου
Ισ. Γν πθσ τ ογδ τ ισκτ = ιστρογειτονας πορθησει, τη ογδοη της Ινδικτου
Πλπνσ κτξ τ. εντ τ ισκτ = Πελοποννησον καταρξει τη εννατη της Ινδικτου
ε βρ τα μρ μλ δν στρτσ τ = εις τα βορεια τα μερη μελλει δια να στρατευση τη
δκτ τ. ι.δκτ τα Δλμ τρπσ = δεκατη της Ινδικτου τους Δαλματας τροπωσει
πλ επσψ ετ χν τ Δλμ Πλμ = παλιν επιστρεψει ετι χρονον τοις Δαλματαις πολεμον
εγρ μγ. μρκ τ στβν. κτ = εγειρει μεγαν μερικον τε συντριβηναι και τα
πθ κτφλ σνδ τ εσπρ δθλσ = πληθη και τα φυλα συνοδοι των εσπεριων δια θαλασσης
κ ξρ τ πλμ σνψ κ τε Ισμλ τρπσ. = και ξηρας τον πολεμον συναψουν και τον Ισμαηλ τροπωσουν.
Τ δ απγν. ατ βσλσ. ελτ = Το δε απογονον αυτό βασιλευσει ελαττον
μκρ ολγ. Τδ ξθν γν αμ μτ = μικρον ολιγον. Το δε ξανθον γενος αμα μετα
τ πρκρ ολν ισμλ τρπσ τ επτλφ = των πρακτορων ολων Ισμαηλ τροπωσουν την επταλοφον
επρν μττ πρνμν ττ. πλμ = επαρουν μετα των προνομιων τοτε πολεμον
εγρ εφλ. ηγρωμ μχ τππτ = εγειρουν εμφυλον ηγριωμενον μεχρι της πεμπταιας
ωρ κ φν βησ ττν στ στ = ωρας και φωνη βοησει τριτον στητε στητε
στ. μτ φβ. σπστ πλ σδ = στητε μετα φοβου σπευσατε πολλα σπουδαιως
ετ δξ τα μρ αδρ ερτ γν θμστν = εις τα δεξια τα μερη ανδρα ευρητε γενναιον θαυμαστον
κ ρμλ. ττ εξτ δσπτ φλ = και ρωμαλεον τουτον εξετε δεσποτην φιλος
γ εμ υπχ κ ατ πρλβν = γαρ εμου υπαρχει και αυτόν παραλαβοντες
θλμ εμ πλρτ. = θελημα εμον πληρουται.
(Από χειρόγραφο  της Ι. Μ Κωσταμονίτου)

Σημ: (1) Η πρώτη Ινδίκτου θεωρείται το νέο εκκλησιαστικό έτος εκείνης της εποχής που συμπίπτει με την 1η Σεπτεμβρίου. (2) Η προφητεία έχει γραφεί πριν της αλώσεως (3) Ο Μ. Κων/νος ετάφη το 339 μ.Χ. (4) Θεωρώ ότι η εποχή που διανύουμε συμπίπτει με την σειρά  ''το δε απόγονον αυτό βασιλεύσει έλαττον''. Αναμένονται τα επόμενα.....