Η Α.Ε.Κ. ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΣΕ ΦΙΛΙΚΟ ΣΤΗ ΘΗΒΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Η Ένωση Μικρασιατών Θήβας και το Δίκτυο Mikrasiatis.gr, διοργανώνουν ποδοσφαιρικό αγώνα παλαιμάχων μεταξύ των ομάδων του ΑΟ  ΘΗΒΑ και ΑΕΚ, τη Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013 στο Δημοτικό Στάδιο , με ώρα έναρξης του αγώνα 3:00 μμ .
 Οι παλαίμαχοι της Α.Ε.Κ. με την δεύτερη παρουσία τους στην πόλη (πριν λίγα χρόνια σε αντίστοιχο φιλικό αγώνα για την στήριξη των ΑΜΕΑ Θήβας, είχε συμμετάσχει για πρώτη φορά με την ομάδα και είχε τιμηθεί από την Ενωση Μικρασιατών Θήβας, ο πατριώτης μας Μικρασιάτης ποδοσφαιριστής Μιχάλης Κασάπης) συμβάλουν στην προσπάθεια που έχει ξεκινήσει για την δημιουργία του Μουσείου Μικρασιατικής Μνήμης Θήβας.
 Η αποστολή της ΑΕΚ θα αποτελείται από γνωστά αστέρια του παρελθόντος μεταξύ των οποίων οι Νεστορίδης, Σεραφίδης , Παπαιωάννου, Καραφέσκος, Τόσκας, Περισίδης, Καρακίδης, Μπατίστα, Κασάπης, Νικολάου, Αρδίζογλου, Στυλιανόπουλος, Γεωργιάδης, Σεβαστόπουλος, Βλαντής, Πυθαρούλης, Παπαδόπουλος, Ζήσης, Συμιγδαλάς, Αντωνόπουλος, Καρούσης, Μουσούρης κ.α.

Με την παρουσία σας συμβάλετε ουσιαστικά και εσείς στην δημιουργία του Μουσείου Μικρασιατικής Μνήμης Θήβας του οποίου οι εργασίες ξεκίνησαν .

Πηγή: http://mikrasiatis.gr/palaimaxoi-aek-filiko-thiva-gia-mouseiomikrasiatikismnimis/

Η Προσφυγομάνα Α.Ε.Κ, η Α.Ε.Κ. της Αγιάς Σοφιάς, του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού στη Ν. Φιλαδέλφεια, η Α.Ε.Κ. των Αλησμόνητων Πατρίδων, της Ιδέας, της Μνήμης, του Πολιτισμού και  της  Αλληλεγγύης δεν θα μπορούσε να λείπει από την πρωτοβουλία των αδελφών Μικρασιατών Θήβας.
Ευχόμαστε το συντομότερο να υλοποιηθεί η όλη προσπάθεια, για να κρατιέται άσβεστη η Μικρασιατική Μνήμη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

KΥΠΡΟΣ: ΟΣΤΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Συγκλονιστικά στοιχεία για τη μοίρα πολλών αγνοουμένων, ισχυρίζεται ότι έχει στα χέρια του, ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ.

Το κείμενο του για την "εξαφάνιση" ομαδικών τάφων αγνοουμένων, δημοσιεύθηκε για την επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους.
Συγκεκριμένα, σε άρθρο του στην εφημερίδα "Πολίτης", και στη στήλη του "Άφρικα", επικαλούμενος μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, αναφέρει ότι το 1996, οι Τούρκοι έστειλαν ειδική ομάδα ανθρώπων στην Κύπρο, για να βρουν ομαδικούς τάφους αγνοουμένων του 1974 και να καταστρέψουν τα οστά, προκειμένου να εξαφανίσουν τα όποια ίχνη τους.
Σύμφωνα με τον Σενέρ Λεβέντ, "ήταν μια επιχείρηση που διεξήχθη με πολλή μυστικότητα. Οι ομαδικές σφαγές Ελληνοκυπρίων διενεργήθηκαν ειδικά μετά το μεγάλο έγκλημα στα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανδαλάρη.
Άρχισαν δολοφονίες Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων -παιδιών, ηλικιωμένων- χωρίς διακρίσεις από οργισμένους Τούρκους στρατιώτες και μερικούς Τουρκοκύπριους. Όσοι γνώριζαν, έδειξαν τους τάφους που ήξεραν, στην ειδική ομάδα που ήρθε από την Τουρκία. Στην Αφάνεια, στην Άσσια, στο Μπέκιοϊ, στο Τζιάος. Πήγαν και στο Βαρώσι που είναι κλειστό για χρόνια.
Εκεί υπήρχαν κάποιοι που δολοφονήθηκαν και θάφτηκαν μέσα σε χαβούζες για να αποφευχθεί ο κόπος του σκαψίματος τάφων. Και στοιβάχτηκε χώμα πάνω τους. Έγινε εκταφή όσων βρίσκονταν σε ομαδικούς τάφους. Φορτώθηκαν σε καμιόνια. Μεταφέρθηκαν και ρίχτηκαν στη θάλασσα. Και να που μας το ψιθυρίζουν στο αφτί μετά από τόσα χρόνια. Αν όλα αυτά αληθεύουν, σημαίνει ότι άδικα ψάχνουν όσοι τους αναζητούν. Δεν μπορούν να τους βρουν".
Ο Σενέρ Λεβέντ γράφει ακόμα ότι ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Κουτλού Ανταλί, της εφημερίδας "Γενί Ντουζέν", δολοφονήθηκε τον Ιούλιο 1996 έξω από το σπίτι του από τον τουρκικό στρατό, "για να μην αποκαλύψει το μυστικό του Αποστόλου Βαρνάβα".
Αναφέρεται στην αρθρογραφία του Ανταλί στην εφημερίδα του, σχετικά με την επιδρομή "αστυνομικών" και Τούρκων στρατιωτών στον περίβολο του μοναστηριού του Αποστόλου Βαρνάβα, όπου "ήταν θαμμένοι Ελληνοκύπριοι που είχαν δολοφονηθεί αλλού και τους είχαν θάψει εκεί".
Σύμφωνα με τον Λεβέντ, ο Ανταλί επρόκειτο να αποκαλύψει ότι την επιδρομή εκείνη διέταξε η ειδική ομάδα από την Τουρκία, με στόχο να καταστρέψει τον ομαδικό τάφο.
Και καταλήγει ως εξής: "Δεν μπορούμε να ξέρουμε τα λείψανα πόσων αγνοουμένων έχουν ριχθεί στη θάλασσα κατά τις επιχειρήσεις αυτές. Για να τους θυμόμαστε αιώνια, μπορούμε μόνο να στήσουμε ένα μνημείο του “αγνώστου θύματος”. Να κοιτάμε αυτό το μνημείο καθημερινά και να ντρεπόμαστε. Αφού ούτε αυτό θα είναι αρκετό για να συγχωρεθούμε".
Πηγή: εφημερίδα '' Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ''

Ο ΘΩΜΑΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΝΑΟ...

Του Θοδωρή Καρβουνιάρη

Πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το βράδυ που ο ουρανός της Φιλαδέλφεια "έκλαιγε" στο ποδοσφαιρικό "αντίο" του Θωμά Μαύρου. Φιλικός αγώνας ΑΕΚ - Εθνική Ελλάδας με τον Θωμά να φοράει ένα ημίχρονο τη φανέλα της ΑΕΚ και άλλο ένα τη γαλανόλευκη. Ο μεγάλος Θ(ε)ωμάς, μιλάει στο aek365 και θυμάται με νοσταλγία εκείνο το τελευταίο ποδοσφαιρικό βράδυ στο Ναό...
Κύριε Θωμά, πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια...
«Ήταν ένα βράδυ χαράς και λύπης. Χαράς, γιατί γύρισα μπροστά στους οπαδούς μας και έπαιξα γι' αυτούς και λύπης γιατί τελείωσα με το ποδόσφαιρο εκείνο το βράδυ και επίσημα. Έπρεπε να αλλάξουμε τελείως ζωή από εκεί και πέρα. «Θα είμαστε σπίτι μας, κάθε Κυριακή», σκεφτόμουν «και όχι στα γήπεδα». Παρότι έπιασε μια φοβερή καταιγίδα εκείνο το βράδυ, όλα πήγα καλά και μου άρεσε αυτό που έζησα. Ελπίζω να το ευχαριστήθηκε και ο κόσμος που ήρθε στο γήπεδο και τους ευχαριστώ γι' αυτό».
Θυμάστε πως πάρθηκε η απόφαση να γίνει αυτό το φιλικό παιχνίδι προς τιμήν σας, αν και έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα;
«Ήταν μία πρωτοβουλία και του Μελισσανίδη και του Μπάγεβιτς και του Καρρά. Είπαν να το κάνουμε. Συμφώνησα και έγινε. Ήταν όμορφα...»
Πώς ήταν τότε αγωνιστικά ο Θωμάς Μαύρος, αν και στα 39 του;
(γέλια) «Καλά πήγαμε. Άντεξα αν και δεν βοηθούσε το γήπεδο. Μία χαρά ήταν, έβαλα και δύο γκολ με την ΑΕΚ και ένα με την Εθνική».
Θυμάστε καθόλου στιγμές από εκείνη την ημέρα. Από το πρωί για παράδειγμα που σηκωθήκατε και περιμένατε να περάσουν οι ώρες για να έρθει η στιγμή του αγώνα...
«Εκείνη την ημέρα ήμουν πραγματικά θολωμένος. Άδειος. Αυτό που λες περίμενα να έρθει η στιγμή να μπω ξανά σε αυτό το γήπεδο, μπροστά σε αυτό τον κόσμο. Θυμάμαι όμως πως ήμουν θολωμένος».
Γενικά πάντως δεν βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα να γίνονται παιχνίδια προς τιμήν παικτών με τεράστια καριέρα όπως εσείς.
«Ναι, όντως δυστυχώς δεν γίνονται τέτοια παιχνίδια. Καλό θα ήταν να γίνονται και με άλλους παίκτες. Πρέπει κάποια πράγματα να γίνονται, για να δείχνει μία ομάδα πως είναι οικογένεια. Ένιωσα μια ικανοποίηση που έγινε αυτό το φιλικό για μένα. Ένιωσα και τυχερός».
Τι κρατάτε από την καριέρα σας;
«Την αγάπη του κόσμου, την εκτίμηση και τον σεβασμό που έδειξαν προς το πρόσωπό μου. Και που ακόμα και τώρα δείχνουν. Αξίες ανεκτίμητες όλα αυτά».
Αγωνιστικά η καλύτερη στιγμή;
«Πάρα πολλές στιγμές. Έφτασα μεικτή Κόσμου και Ευρώπης να παίξω. Από εκεί και πέρα είναι τα αστέρια και ο ουρανός».
Με την ΑΕΚ;
«Με την ΑΕΚ... Η πορεία του '77 στο ΟΥΕΦΑ. Ενώ τα είχαμε πάει καλά ως τότε, πέσαμε με τη Γιουβέντους των 11 διεθνών και χάσαμε την ευκαιρία να πάμε στον τελικό. Τεράστια πορεία. Κρατάω επίσης το νταμπλ του 78', το πρωτάθλημα το '79, το Κύπελλο το 83'. Μεγάλες στιγμές και για την ομάδα και για μένα».
Η χειρότερη;
«Μόνο μία: Όταν έφυγα από την ΑΕΚ. Δεν ήταν σωστή η κρίση τότε των ανθρώπων που ήταν στην ΑΕΚ και αποδείχθηκε, όταν πήγα μετά στον Πανιώνιο και έδειξα κάποια πράγματα».
Πηγή http://www.aek365.com/a-301809/o-thwmas-thumatai-to-teleutaio-bradu-sto-nao.htm

ΗΘΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Ο Μητροπολίτης Δράμας  διάβασε μήνυμα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου  από το βήμα της αίθουσας της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών κατά την παρουσίαση των σχεδίων του νέου γηπέδου της ΑΕΚ, ανακοίνωσε ότι θα κατατεθεί το ποσό των 50.000 ευρώ στην Δικέφαλος ΑΕ ως οικονομική βοήθεια  από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την ανέγερση του γηπέδου της ΑΕΚ στην Νέα Φιλαδέλφεια.Οι κερκίδες θα πάρουν ονόματα από προσφυγικές γειτονιές εκτός από την θύρα 21. Κάποια από τα ονόματα που ακούστηκαν είναι: Κωνσταντινούπολη, Πέργαμος, Μοσχονήσια, Σινώπη, Κασταμονή, Κερασούς, Αργυρούπολη, Οινόη, Έφεσσος, Νεάπολις, Σαφράμπολις, Αττάλεια, Δαρδανέλια, Νικομήδεια, Σμύρνη, Φιλαδέλφεια, Αξάριον, Κυδωνιές, Αϊδίνι, Αλικαρνασσός, Δίδυμα, Σαράντα Εκκλησιές, Φώκαια.
ΑΕΚ σημαίνει Προσφυγιά Ξεριζωμένη
Ο Θεός είναι μαζί μας.

Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΜΑΣ

ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΤΕΙΧΗ  ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝΕ ΠΟΤΕ

MNHMH TΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ

Με συρροή πλήθους πιστών εορτάστηκε για δεύτερη χρονιά φέτος στο Διδυμότειχο η μνήμη του αγίου Ιωάννη του Βατάτζη, του Ελεήμονος, στο νεόδμητο ιερό ναό που είναι αφιερωμένος σε εκείνον και ο οποίος πέρσυ τέτοια ημέρα ετέθη στη δημόσια λατρεία. Σημειωτέον ότι ο άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1192 και είναι εκείνος ο βασιλιάς της αυτοκρατορίας της Νίκαιας που δημιούργησε τις προυποθέσεις για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261 μετά την κατάληψη της το 1204 από τους Φράγκους.

Ο Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν Εθνικό Κτηματολόγιο) και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από τους μεγαλοκτήμονες και τους αριστοκράτες και τα διένειμε σε όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να ζουν άνετα και ανθρώπινα!!! Στάθηκε αληθινός “πατέρας των Ελλήνων”, πατάσσοντας με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού, νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους! Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια, που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία, νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες, έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά τα Μοναστήρια μας.

Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά παραμένει άσβεστος στη σκέψη και στη ψυχή  των Ελλήνων, ο Βυζαντινός Δικέφαλος που μας άφησε θα κυματίζει πάντα περήφανα στον ιστό, θα κοσμεί και θα καθοδηγεί λάβαρα και φανέλες των απογόνων υπερασπιστών της Ρωμιοσύνης

Ο ΞΕΝΟΣ

ΣΤΙΧΟΙΜΑ στίχοι:

Είναι η Οδύσσεια απ'του πλοίου τη κουβέρτα
κατέβηκε στον Πειραιά και του δωσαν μια τέντα
τους ρώτησε αν ήρθαν οι φίλοι του και τ'αδέρφια
και του παν μακρυά απο δώ κάπου στα Φιλαδέλφεια
τον ρώτησαν ποίοι είσαστε εγγόνια ποιών προγόνων
και απάντηση είμαστε Έλληνες τριών χιλιάδων χρόνων
και έσφιξε μέσα στα χέρια του χώμα και δυο πέτρες
αυτές που σπέρνουν πρόσφυγες και εκεί φυτρώνουν τέντες
και οι τέντες γίνανε φωνές μικρών παιδιών στους δρόμους
και οι φωνές γίναν φωτιές απ τη δουλειά στους ώμους

και άκομα στο κεφάλι του του πλοίου οι κουβέντες
εδω μας φέραν Έλληνες ή εδω μας στείλαν φέτες
και πες γιατι μας βρίκσει αλλού το πρώτο φως της μέρας
ποια Ιφιγένεια σκότωσαν για να φυσήξει αέρας
πόσοι στα στήθια φεύγοντας έκρυψαν την σημαία
ποσό κοστίζει ο άνθρωπος και πόσο μια ιδέα
ναι,τον είδανε να αναρωτιέται μεσ'τη μνήμη μου
κάθε φορά που μου'ρχεται η εικόνα εκείνη που
μετά το γκολ και όπως φλεγότανε το πέταλο
αυτός κρατούσε μια σημαία με έναν Δικέφαλο

Αρχή το ήμισυ ήμισυ το έτερον
τον είπαν ξένο αλλά αυτός ήταν τεμέτερον
πυρρίχιος χορός μετά απο νικητήριο
στην Πίνδο ήρωας και αντάρτης στον εμφύλιο
τους είχε φέρει δώρο τον πολιτισμό του
που ακούστηκε σαν μουσική απ'το προσφυγικό του
εκεί κλεισμένος γιατί ήταν ένας ξένος
και ο ξένος έγινε αδερφός και ο αδερφός μας ξένος
είναι η Οδύσσεια απ'του πλοίου την καρίνα
ο κόσμος έγινε Αϊβαλί και η Σμύρνη έγινε Αθήνα

και εκείνον μάλλον από την ιστορία τον διαγράψανε
σαν ένα μέρος πληθυσμού που ανταλλάξανε
το βλέμμα κάτω πάντα περπατούσε βιαστικά
ξυπόλητος και γύρω αγκάθια εθνικιστικά
άλλα συγχώρεσε και άλλα πολλά τα ξέχασε
και έφτιαξε άλλο κόσμο από τον κόσμο που έχασε
ο ξένος είναι εδώ περίπου χρόνια εκατό
η μνήμη έγινε σπόρος και ο σπόρος έλατο
και εχθές καθόταν με έναν φίλο μου στο πέταλο
με Τούμπα λίμπρε και στα στήθια έναν Δικέφαλο

Και δεν σταμάτησε να ταξιδεύει γρήγορα
και δεν φοβήθηκε εχθές να δει το σήμερα
είναι ο ξένος που είπαν θα φύγει γρήγορα
ο ξένος που έφτιαξε κάτι απο το τίποτα
τον είδανε στη Δεκελείας ξημερώματα
και στην πλατεία που έπαιζε με τα χώματα
είναι ο ξένος που θέλαν να φύγει γρήγορα
ο ξένος που θέλαν να φύγει μα μένει ως σήμερα

ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΑΚΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

 Του Παύλου Νιρβάνα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ΠΕΤΡΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ)

<<Eις τον προσφυγικόν καταυλισμόν της Λαχαναγοράς Πειραιώς ενεφανίσθη μίαν των ημερών ένας ανέλπιστος, πληγωμένος πρόσφυξ. Δεν ήτο ούτε Mικρασιάτης, ούτε Θραξ. Δεν τον είχαν κυνηγήσει αι ορδαί του Kεμάλ. Δεν του είχαν σπάσει το πόδι του οι Tούρκοι Tσέτηδες. Ήτον απλούστατα ένας αθώος σπουργίτης. Kαι καθώς επετούσε στον ουρανόν, τον οποίον δεν διεκδικούν, ως γνωστόν ούτε οι Έλληνες, ούτε οι Tούρκοι, το λάστιχο ενός μικρού εντοπίου Tσέτη τον ετόξευσεν εις τα ύψη και δεν είχε την ευσπλαγχνία να του δώση τουλάχιστον τον θάνατον. Tου ετσάκισε το ποδαράκι του. Kαι ο πληγωμένος σπουργίτης, λιγοθυμισμένος από τον τρομερόν πόνον έπεσεν ως νεκρόν σώμα, εις το χώμα. O μικρός Tσέτης έσπευσε να τον αιχμαλωτίση, και νεκρόν ακόμη. Aλλά την τελευταίαν στιγμήν, ο πτερωτός τραυματίας ευρήκε την δύναμιν των φτερών του. Kαι εσώθη πάλιν, εις τα ύψη από τα οποία έπεσε.

Tα φτερά του όμως απέκαμαν εις την ουρανίαν περιπλάνησιν. Eδοκίμασε ν' ακουμπήση σ' ένα κλαδί δένδρου να ξεκουρασθή. Aλλά πώς; Mόλις επροσπάθησε να στηριχθή στο ποδαράκι του, τρομεροί πόνοι τον έκαμαν να παραιτηθή από κάθε ιδέαν αναπαύσεως. Kαι με τας τελευταίας δυνάμεις, που απέμεναν στις μουδιασμένες φτερούγες του, εδοκίμασε πάλιν να πετάξη. Έκαμε δύο-τρεις γύρους εις τον αέρα, αλλά οι φτερούγες του δεν τον εκρατούσαν πλέον. Ένοιωθε τώρα ότι ύστερα από λίγα λεπτά, λίγα δευτερόλεπτα, θα ευρίσκετο κάτω στο χώμα, ανίκανος πλέον να σωθή από τους αγρίους Tσέτες της γειτονιάς. Eις ομοίαν περίστασιν, ο αεροπόρος, του οποίου εσταμάτησεν έξαφνα ο μοτέρ, κατοπτεύει βιαστικά το έδαφος και ζητεί το κατάλληλον έδαφος, δια να προσγειωθή, όσον ασφαλέστερα μπορεί.

Έτσι έκαμε και ο μικρός πτερωτός αεροπόρος. O μοτέρ του δεν εδούλευε πια. Kατώπτευσε το έδαφος. Παντού δρόμοι, με τρομερά παιδιά, που επερίμεναν με τα λάστιχα τεντωμένα. Παντού εχθρικοί αυλόγυροι. Παντού άξενα κεραμίδια, όπου ένας τραυματίας σπουργίτης, ανίκανος ν' αναζητήση αλλού την τροφήν του, θα εκινδύνευε ασφαλώς να πεθάνη από ασιτίαν. Έξαφνα, προς ένα σημείον του εδάφους διέκρινε μίαν αυλήν, όπου γυναικούλες και μικρά παιδάκια, εκινούντο, με ένα ύφος μεγάλης δυστυχίας. Kαι επειδή η δυστυχία εννοεί την δυστυχίαν, ο πληγωμένος σπουργίτης δεν άργησε να καταλάβη ότι οι άνθρωποι αυτοί ήσαν αδελφοί του και ότι η αυλή αυτή δεν ήταν όπως οι άλλες αυλές των κακών ανθρώπων.

― Mαζί με τους δυστυχισμένους κι εγώ! εσκέφθη ο μικρός σπουργίτης.
Kαι, μ' ένα τέλειον β ο λ - π λ α ν έ, το οποίον οι άνθρωποι εδιδάχθησαν, ως γνωστόν, από τα πουλιά, ευρέθη μέσα εις την αυλήν του προσφυγικού καταυλισμού, κατάκοιτος στο χώμα, ανίκανος να κινηθή, έτοιμος ν' αποθάνη. Aλλά δεν άργησε να βεβαιωθή ότι ευρίσκεται μεταξύ πονετικών ψυχών. Mία ατμοσφαίρα συμπαθείας και αγάπης εσχηματίσθη γύρω από την δυστυχίαν του. Oι άλλοι δυστυχισμένοι εννοούσαν τον πόνον του. Tα παιδάκια δεν ήσαν εκεί σκληρά και άσπλαχνα, όπως τα άλλα παιδιά. Oι μεγάλοι δεν ήσαν κακοί και αδιάφοροι. Aγαθά χέρια τον εσήκωσαν και τον εχουχούλισαν. Kαι, δια να συμπληρωθή η ευτυχία του, μία ακόμη πονετική ψυχή έσκυψε από πάνω του, ως Θεία Πρόνοια. Ήταν η αγαθή Πρόνοια και των άλλων δυστυχισμένων, η δεσποινίς, η διακονούσα την Φιλανθρωπίαν εις τον προσφυγικόν καταυλισμόν.

― Tο καϋμένο το πουλάκι! είπεν η δεσποινίς. Έχει σπασμένο το ποδαράκι του. Πρέπει να το κρατήσουμε κι αυτό δω, να το γιατρέψουμε, ώς που να μπορέση να ξαναπετάξη.
O μικρός σπουργίτης, μολονότι δεν εγνώριζε την γλώσσαν των ανθρώπων, εκατάλαβε πολύ καλά τί έλεγεν η δεσποινίς, διότι η γλώσσα της αγάπης είναι μία για όλα τα πλάσματα του Θεού. Kαι έσπευσε να ευχαριστήση την δεσποινίδα μ' ένα γλυκύτατον τσίου-τσίου.

― Eυχαριστώ, καλή μου κοπέλα, ευχαριστώ πολύ. Όταν γίνω καλά, θαρθώ να σου πω ένα ωραίο τραγουδάκι στο παράθυρό σου. Δεν τραγουδώ σαν το αηδόνι. Aλλά τα γλυκύτερα τραγούδια δεν είναι τα τεχνικώτερα. Eυχαριστώ, καλή μου κοπέλα, ευχαριστώ. Tσίου-τσίου!

Δύο τρυφερά χεράκια επήραν τον μικρόν πτερωτόν πρόσφυγα, του έδεσαν το ποδαράκι του, τον ετάισαν, τον επότισαν και ύστερα τον ετοποθέτησαν σε μια ζεστή και μαλακή φωλίτσα. Ήτο και αυτός ένα προσφυγόπουλο του ουρανού, όπου η κακία των ανθρώπων φθάνει κάποτε αγρία και τρομερά, ως να μην της έφθανε για να χορτάση αυτή η μεγάλη και απέραντη Γη.>>

Αν θέλουμε να μάθουμε ν' αγαπάμε πρέπει να αρχίσουμε από τα πολύ μικρά, αυτά που συνήθως δεν πέφτουν στην αντίληψη μας,.... αυτά που συνήθως δεν δίνουμε σημασία....

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΝΩΣΙΤΕΣ ΜΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Στη Σμύρνη σα μιας πιάσανε
ήταν Σάββατο βράδυ.
Εις το Κισλά μας πήγανε
χτυπώντας και τροχάδη.
Απ' το Κισλά μας πήρανε
χιλιάδες δεκαπέντε
κι ώσπου να παμ' στη Μαγνησιά
μείναμε μόνο πέντε.
Στην έρημη τη Μαγνησιά
Οτσίρ γκιαούρ!
Τσικάρ παρά...
Γιοκ εφέντη μου, παρά!
Και μας καρφώναν
τη λοχιά......
Είναι από τα αυτοσχέδια τραγούδια και τις διηγήσεις των ''τυχερών'' επιζώντων αιχμαλώτων για όσα ακολούθησαν μετά τη συγκέντρωση στη πλατεία της Σμύρνης. Είναι οι ελάχιστοι των 150.000 που με διαταγή του Νουρεντίν συγκεντρώθηκαν στη πλατεία μπροστά στο Κονάκι, με τα αποκαΐδια της όμορφης Σμύρνης να σκεπάζουν με τη μυρωδιά τους τον αέρα. Το μετά θα το δούμε μέσα απο τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών μαρτύρων: '' Η ιστορία ενός αιχμαλώτου'' του Δούκα, το ''Νούμερο 31328'' του Βενέζη, τις μαρτυρίες των διασωθέντων που τόσο γλαφυρά προβάλει το blog Απόγονοι Μικρασιατών http://apogonoimikrasiaton.blogspot.it/p/blog-page_6.html
Κοπάδια ανθρώπων συνεχίζουν και καταφθάνουν κυρίως στην πρωτεύουσα. Η κατάσταση των απελπισμένων προσφύγων αποτελεί καθημερινό θέμα για τον αθηναϊκό τύπο. Διαβάζουμε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ:
<< Σελίς μυθιστορήματος. Εις τον σιδηροδρομικόν σταθμόν του Μοναστηρίου εσημειώθη χθες το απόγευμα η εξής μυθιστορηματική σκηνή:
Δύο προσφυγόπουλα, πωλούντα κουλούρια εις τον σταθμόν, τη στιγμήν ακριβώς που είχε φθάσει η αμαξοστοιχία από τον Πειραιά και η αίθουσα είχε γεμίσει  από τους ανερχόμενους επιβάτας, εξεκρέμασαν με ταυτόχρονον έξαλλον κίνησιν τους ταβλάδες από τον λαιμόν των, τους επέταξαν κάτω και αφήκαν να κυλισθούν τα κουλούρια των εις το έδαφος, ως να είχαν καταληφθεί από αιφνιδίαν παραφροσύνην.
Και τα δύο παιδάκια έπεσαν εις τας αγκάλας ενός ανθρώπου που είχεν αναβεί και αυτός μαζί με τους άλλους επιβάτας και τον έσφιγγαν και τον φιλούσαν, ενώ και εκείνος, με δάκρυα εις τα μάτια έσφιγγε και φιλούσε εις τα μάγουλα, τα μάτια, τα μαλλιά, τους δύο μικρούς. Προφανώς ήτο ο πατέρας των, που θα τον θεωρούσαν χαμένον, όπως και αυτός θα εθεώρει χαμένα τα παιδιά του. Και το συγκινητικόν σύμπλεγμα, μέσα εις την πεζότητα του σιδηροδρομικού σταθμού, ήτο ως μία σελίς αποσπασθείσα από κάποιο μυθιστόρημα περιπετειών της ρομαντικής σχολής. (Εστία 27/05/1923) >>
Μικρά χαμένα απροστάτευτα αγγελάκια έχουν γεμίσει τους δρόμους, κάνουν τα πάντα για να μπορέσουν να βγάλουν λίγες δεκάρες. Ο Παύλος Νιρβάνας στο βιβλίο ''ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ'' περιγράφει το 24ωρο ενός μικρού στη Δραπετσώνα του 1924
<< το Αρμενάκι κουβαλάει ψώνια το πρωί, μετατρέπεται σε λούστρο την υπόλοιπη μέρα, χορεύει αρμένικους χορούς στο ρώσικο μπαρ του Νέου Φαλήρου το βράδυ και φτιάχνει σουραύλια στην παράγκα του μέχρι τις τέσσερεις το πρωί, που τα πουλάει στις πλατείες και στις γωνιές των δρόμων, εκείνες που δεν τις φτάνει ο αστυνόμος......>>
Πολλά από τα μικρά παιδιά χάνονται μέσα στην Αθήνα, όπου γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης κάθε είδους. Χαρτιά σε κολώνες και τοίχους εμφανίζονται, ''Απωλέσθη επί της οδού Πατησίων κοράσιον ετών 8, ονόματι Αναστασία Μάρκου εκ Μικράς Ασίας, κόρη θετή καλής οικογενείας, όχι υπηρέτρια, ο ευρών παρακαλείται να την παραδώσει εις την Αστυνομίαν.''
Τον Σεπτέμβρη του 1924 οι αθηναϊκές εφημερίδες εγκαινιάζουν την στήλη ευρέσεως εργασίας εκ μέρους των προσφύγων:
''Κύριος σοβαρός, πρόσφυξ, ζητεί να παραδίδη πιάνο εντός της οικίας, προ παντός εις παιδιά, με απολαβήν του ύπνου και του φαγητού μόνον. Γράψατε....''
''Νέος πρόσφυξ, απόφοιτος Γυμνασίου Ευαγγελικής Σχολής, ζητεί οιανδήποτε εργασίαν.''
''Έμπειρος υπάλληλος, πρόσφυξ, της μανιφατούρας και κιγκαλερίας ζητεί θέσιν.''
Λίγο αργότερα εμφανίζονται και ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

Που να βρίσκεται ο Πατέρας, ψάχνει η Μάνα για Παιδιά
Μας εσκόρπισε ο αγέρας σ' άλλη Γη σ' άλλη στεριά

Αυτές οι αγγελίες που πρωτοεμφανίστηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στις εφημερίδες και τον Ερυθρό Σταυρό μετά, σημάδεψαν τη ζωή πολλών από εμάς. Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ του αγαπημένου προσώπου, ο ανήφορας μιας ζωής ψάχνοντας το φως στο σκοτάδι, η έννοια και η ελπίδα που συνόδεψαν χρόνια τη καρδιά της μάνας, του πατέρα, του παιδιού, Που να είναι άραγε; Ζούν; Μήπως έπαθαν κακό; Κάνε Παναγίτσα μου να είναι καλά...
Έτσι άρχισε η οδύσσεια χιλιάδων ανθρώπων...'' Η Μερούνα Μαυροθαλασσίτου αναζητεί τον υιόν της Βασίλη Μαυροθαλασσίτη, 18 ετών, εξ Αϊβαλί Μικράς Ασίας. Παρακαλώ ειδοποιήσατε προσφυγικήν κατασκήνωσιν εις Δημοτικόν Θέατρον Αθηνών, Β' πάτωμα....''
Πάντα θα θυμάμαι τα μεσημέρια στο ραδιόφωνο, αρχές της δεκαετίας του '60, τις αναζητήσεις μέσω Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μεσημέρι πριν τις ειδήσεις, η πιο ευλαβική, η πιο κατανυκτική ώρα της μέρας. Σιωπηλά πρόσωπα πάνω από ένα ραδιόφωνο. Σταμάταγαν τα πάντα, σταμάταγε όλη η φύση, απόλυτη σιγή, μόνο η σταθερή φωνή του εκφωνητή σκέπαζε τα πάντα.
''Η Αικατερινή Σφυρλή εκ Σμύρνης αναζητεί τον γιό της Δημήτρη Σφυρλή ετών 7, τελευταία φορά εθεάθη εις την Προκυμαίαν της Σμύρνης, έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Ο Δημήτρης την μέρα της εξαφάνισης φορούσε κοντό σκούρο πανταλόνι και μπλέ σκούρο πουκάμισο. Όποιος γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει με τη Διεύθυνση του ΕΕΣ''
Μια πίσω απ' την άλλη περνάγανε οι αγγελίες, άκουγες προσεκτικά αυτές των άλλων και περίμενες τη δικιά σου. Θα την ακούσει  κανείς που να ξέρει; θα έρθει και σε μας το πολυπόθητο τηλεγράφημα; θα βγάλει ανακοίνωση το μεγάφωνο της κοινότητας να μας ειδοποιήσει; Ενδόμυχα και με το παρακάλι στον Ύψιστο, περίμενες τη θαυματουργή στιγμή.
Σε ορισμένους ήρθε, σε άλλους δεν ήρθε ποτέ. Μάνες έκλεισαν τα μάτια χωρίς να ξαναδούν το σύζυγο και τα παιδιά. Αλλά και πριν το τέλος τις άκουγες να λένε, ''το ξέρω ότι ζούνε''. Η ελπίδα δεν πέθαινε ποτέ, την πήραν μαζί τους στο στερνό τους ταξίδι.
Η ατέρμονη ιστορία των αναζητήσεων συγκλόνισε την Ελλάδα, η 7η τέχνη μετέτρεψε σε ταινίες τις οδύσσειες των προσφύγων. Στη δεκαετία του '60 η ΚΛΑΚ Φιλμς σε σκηνοθεσία Απόστολου Τεγόπουλου προβάλει τη ''διλογία'' ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ και την ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟΥ. Πρωταγωνιστής το αγαπημένο παιδί του Λαού, ο Νίκος Ξανθόπουλος.
Ο Ξανθόπουλος γεννήθηκε στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας στην Αθήνα από Πόντιους γονείς. Στα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της Α.Ε.Κ. ''του  Σωματείου των Προσφύγων'' όπως ήταν γνωστός ο Σύλλογος μας εκείνα τα χρόνια.
 Σήμερα σαν φόρο τιμής θα θυμίσω στα αδέρφια Ενωσίτες τις ταινίες αυτές, ταινίες ασπρόμαυρες, όπως η ζωή των ανθρώπων που ζούσαν εκείνα τα χρόνια......

Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΧΟΣ

Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Αυτούς που χάθηκαν τους βλέπω πιο συχνά
από τα πέρατα του κόσμου να μου γνέφουν
πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά
από της νύχτας το ταξίδι επιστρέφουν
( ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΗΣΜΟΝΗΘΗΚΑΝ)
Οι στίχοι είναι του Ηλία, το τραγούδι είναι από μια άλλη ευαίσθητη φωνή αυτή του Παντελή, ναι του δικού μας Παντελή Θαλασσινού

Ο Ηλίας Κατσούλης γεννήθηκε το 1939 στο Λουτρό Κορινθίας, ήταν φιλόλογος αλλά έγινε γνωστός από τους στίχους του. Στίχους που έγραφε από πάντα, από μικρός. Από σύμπτωση μπήκε στη δισκογραφία, σύμπτωση που μας χάρισε ότι πιο υπέροχο και τρυφερό μπορεί να βγάλει μια ανθρώπινη ψυχή. Μερικές φορές οι συμπτώσεις αποδεικνύονται θεία δώρα.
Άνθρωπος καλλιεργημένος, ευαίσθητος, απλός, ταπεινός, ευγενέστατος. Στο βιογραφικό του έγραψε ότι ήταν τυχερός που υπηρέτησε δύο αγάπες, το σχολείο και το τραγούδι. Άλλες μεγάλες αγάπες τα βιβλία και το ποδόσφαιρο, η Α.Ε.Κ. βέβαια, άλλα και όλες οι προσφυγικές ομάδες.
Τα τραγούδια του μελοποίησαν πολλοί ( Τάτσης, Τερζής, Σπανός, Θαλασσινός, Γκρούς, Μαυρουδής, Νικολόπουλος κ.α. Τραγουδήθηκαν δε από τις καλύτερες φωνές όπως της Χαρούλας Αλεξίου, του Παντελή Θαλασσινού, του Μανώλη Λιδάκη, της Γλυκερίας, του Νταλάρα και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών.
 Στον ίδιο, πάντως, άρεσαν όπως  έλεγε «τα μελαγχολικά τραγούδια, όχι τα απαισιόδοξα, γιατί εκφράζουν τον ανθρώπινο πόνο, που είναι κατά τη γνώμη μου η γενεσιουργός αιτία της τέχνης. Αν δεν πονάει κανείς, αν δεν έχει υποφέρει, αν δεν έχει νιώσει στο πετσί του κάποιες καταστάσεις, τι να γράψει; Δεν μπορώ ν' ακούω στο τραγούδι "χαμογέλα, είναι όλα καλά", ή "να γελάς, να γελάς". Πώς να γελάσω; `Η, μάλλον, γελάω πικρά, με όλες αυτές τις ανοησίες». Τότε υπήρχαν φοβερές δυσκολίες, αλλά υπήρχαν οράματα. Σήμερα όλα είναι πολύ ιδιωτικά: τα συναισθήματα, οι αγωνίες που καθένας τις κρατάει μέσα του και δεν εκδηλώνεται, δεν συμμετέχει. Πόσοι πάνε στις πορείες; Μήπως κοινά πράγματα δε ζητάμε; Κάποιοι έχουν απογοητευτεί... Παράλληλα, η τηλεόραση έχει περάσει τελείως απατηλά μηνύματα. Εχει δημιουργήσει είδωλα, που είναι αστραφτερά, σε θαμπώνουν και σε αποπροσανατολίζουν από την ουσία.
Η τελευταία του ''αγάπη'' το τσιγάρο, μας τον στέρησε από κοντά μας τον Αύγουστο το 2008 ''έφυγε'' χτυπημένος από τον καρκίνο για ένα σίγουρο παράδεισο όπου δεν υπάρχει ο πόνος και η δυστυχία αλλά η πραγματική αγάπη και χαρά. Ισως εκεί πάνω οι στίχοι του να είναι ωδές στην ευτυχία και το μεγαλείο του κόσμου....ποιός ξέρει.
Θα σταθώ στη συνεργασία των δύο αγαπημένων μου Ενωσιτών, του Ηλία και του Παντελή: Του παραδείσου λεμονιά, Εισητήριο στη τσέπη σου, Πόνος άπονος, Θέλω απόψε, Κράτα για το τέλος, Καράβια Χιώτικα και το αγαπημένο μου τα Σμυρναίϊκα Τραγούδια, όπου εμφανίζεται και ο ίδιος στο βίντεοκλιπ.

Ο ίδιος όπως γράψαμε δεν ήταν πρόσφυγας αλλά έλεγε: γεννήθηκα σε ένα παραλιακό χωριό της Κορινθίας, ίσως στη Πόλη, στη Σμύρνη, στην Οδησσό, στην Αλεξάνδρεια σε προηγούμενες ζωές, αλλιώς δεν εξηγείται η αγάπη που τους έχω.
Δεν θα διαφωνήσω. Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Τα ίδια πίστευα και πιστεύω κι εγώ.

Με τρένο θα ξενιτευτώ με πλοίο θα σαλπάρω
και σε γυαλί χρωματιστό την Πόλη μου θα πάρω
Τη θάλασσα του Μαρμαρά, το κύμα του Βοσπόρου
όταν θα τρέμουν τα νερά, σαν φύλλα φθινοπώρου

Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και η αναφορά στην ΑΕΚ,  σε μελοποίηση Γκρού
Γήπεδο το σώμα μου για όλους τους αγώνες
βρεγμένο χόρτο η δική σου αγκαλιά
ξέρω πως αλλάξαν στο παιχνίδι οι κανόνες
μα σ`αγαπώ με μια δύναμη παλιά.
Όλα τα παιχνίδια πουλημένα τελικά
κι όλα τα φιλιά είναι αγορασμένα
όμως θα κρατάω στην καρδιά μου μυστικά
μια κερκίδα μοναχά, μοναχά για σένα.
 Πρίγκιπας δεν είμουνα ποτέ της Αραβίας
με την αγάπη σου στον κόσμο περπατώ
τώρα που γεμίσανε τα γήπεδα της βίας
εσένα έχω και κρυφά χειροκροτώ
 Γήπεδο το σώμα μου και θύρα 21
γίνε το χάδι στις αόρατες πληγές
πόρτα η ζωή μου ανοιχτή μόνο για σένα
να μπαίνεις όταν δυναμώνουν οι κραυγές

Ο Ηλίας Κατσούλης μας άφησε γύρω στα 350 υπέροχα τραγούδια, πραγματικές μελωδίες, πραγματικά αγγίγματα ψυχής, στοιχάκια με φτερά που σε παίρνουν και σε ταξιδεύουν..... που σου κάνουν πιο όμορφη τη ζωή που είναι με τη σειρά της κι αυτή ''ένα ταξίδι''.
Η ευαισθησία αν είχε χρώμα θα ήταν κιτρινόμαυρη γράφει το αδελφό blog ΑΕΚΟΡΑΜΑ.
Ο Ηλίας Κατσούλης και ο Παντελής Θαλασσινός μας το επιβεβαιώνουν.....

Με τρένο θα ξενιτευτώ/ με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν φύλλα Φθινοπώρου. - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr

Με τρένο θα ξενιτευτώ/ με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν φύλλα Φθινοπώρου. - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr

Με τρένο θα ξενιτευτώ/ με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν φύλλα Φθινοπώρου. - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr

ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ

Συνέντευξη Χάρρυ Κλύν στον ΑΝΤ 1
Εξω απ' τα δόντια για όλους και όλα. Μεγάλες αλήθειες που πολλοί κάνουν ότι δεν ακούν και δεν βλέπουν.
Πέραν της πρόθεσης ψήφου που διαφαίνεται καθαρά και την οποία δεν συμμερίζομαι, τα υπόλοιπα είναι μια γεύση από την πικρή καθημερινή αλήθεια που βιώνει ο σκλαβωμένος έλληνας μέσα στην ίδια του την χώρα.
Αξίζει να το δείτε όλο μέχρι το τέλος.
Προσωπικά εδώ και πέντε χρόνια αρνούμαι να ψηφίσω σε μια κατεχόμενη χώρα, θεωρώντας ότι οι διάφορες συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις αποτελούν τις δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Μοναδική εξαίρεση μία ψήφος στη Δημοκρατική Περιφερειακή Ενωση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, όσο για τις άλλες παλιές προσελεύσεις...... ένα ψηφοδέλτιο με τη λέξη ΑΕΚΑΡΑ μέσα στη κάλπη.
Αυτά προς διευκρίνηση......

ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ

Η χρονική περίοδος 1908 (Κίνημα Νεοτούρκων) έως το 1923 (Συνθήκη της Λωζάννης) είναι ένα μοναδικό σημείο στην ιστορία της περιοχής μας και της ευρύτερης Εγγύς Ανατολής. Ένα σημείο οριστικής μετάβασης στη νεωτερικότητα. Δηλαδή στην αποχώρηση όλων των παλιών προνεωτερικών μορφών και στην αποδιάλυση των αντίστοιχων κρατικών μορφών, όπως ήταν η θρησκευτικής δομής και ιδεολογίας Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η εποχή του διάδοχου έθνους-κράτους όμως δεν θα γίνει μέσα σε αντίστοιχες με τις αρχές του 19ου αιώνα συνθήκες, όταν κυριαρχούσε και διαμόρφωνε τα ανερχόμενα στερεότυπα ο ουμανισμός του γαλλικού διαφωτισμού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το ιδεολογικό περιβάλλον θα το επηρεάζει καθοριστικά ο γερμανικός ρομαντισμός και οι φυλετικές αντιλήψεις.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα εμφανιστεί ένα εθνικιστικό κίνημα, το Νεοτουρκικό, που δεν θα έλκει την προέλευσή του από αστικά στρώματα, όπως ήταν η έως τότε παράδοση του εθνικισμού, αλλά από τον σκληρό μιλιταριστικό πυρήνα και τη γραφειοκρατία μιας εξουσίας που αποσαθρωνόταν.

Η απόφαση για τις γενοκτονίες
Η απόφαση για τη μετατροπή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε τουρκικό εθνικό κράτος ελήφθη πολύ νωρίς από την ακροδεξιά τάση των Νεότουρκων. Σε συνέδριό τους στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, τον Οκτώβριο του 1911, αποφάσισαν την υιοθέτηση πολιτικής εθνικής καταπίεσης των χριστιανικών κοινοτήτων. Η συμμετοχή τους λίγο αργότερα σ’ έναν σκληρό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα γίνει για λόγους ρεβανσισμού και καταξίωσης της αποικιοκρατικής πολιτικής που είχαν επιλέξει.
Παράλληλα, το περιβάλλον του πολέμου επέτρεψε την υλοποίηση των αποφάσεων. Από το 1914 ξεκινούν ομαδικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας, το 1915 πραγματοποιείται η γενοκτονία των Αρμενίων και το 1916 ξεκινά η γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Βορρά, των Ποντίων.
Ο στοχασμός για τα γεγονότα εκείνα δεν θα χαρακτηρίσει την ελλαδική κοινωνία μετά το 1922 και την τρομακτική Μικρασιατική Καταστροφή. Οι αιτίες είναι πολλές: Η απόρριψη και ο ρατσισμός κατά των προσφύγων από το Λαϊκό Κόμμα και τη μοναρχική παράταξη, η εργαλειακή τους αντιμετώπιση από τον κρατικιστικό βενιζελισμό και ο συντηρητισμός της Αριστεράς, σ’ ένα πολύ δύσκολο πολιτικό περιβάλλον που ως σημεία είχε τη δικτατορία Μεταξά, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τις μετεμφυλιακές συνθήκες και την απριλιανή Χούντα.
Μόνο με τη Μεταπολίτευση θα ξεκινήσει μια προσπάθεια επανατοποθέτησης των γεγονότων στο πραγματικό ιστορικό πλαίσιο.

Μιλώντας για τη Γενοκτονία
Η πρώτη ουσιαστική διαφοροποίηση του προσφυγικού λόγου, η ρήξη με το κλίμα συναίνεσης που είχε δημιουργηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες και η αμφισβήτηση της επικυριαρχίας των κυρίαρχων ερμηνειών -τόσο των καθεστωτικών όσο και αυτών της Αριστεράς- θα εμφανιστεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και θα οδηγήσει στη διατύπωση του αιτήματος για την αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Πόντιοι από τον τουρκικό εθνικισμό. Τη δεκαετία αυτή θα συμβεί μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη συνάντηση. Η υπάρχουσα πολιτική κληρονομιά του ποντιακού χώρου με τη γνώση και τις εύστοχες επισημάνσεις που είχε κληροδοτήσει η πρώτη γενιά συναντήθηκε με την πολιτική παράδοση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς -και ειδικά του μαοϊκού χώρου- και με τις αντιιμπεριαλιστικές φιλομπααθικές απόψεις της Αριστεράς του κυβερνώντος σοσιαλιστικού κόμματος και μετασχηματίστηκε σε σύγχρονο ριζοσπαστικό κίνημα.
Η συζήτηση για τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, αλλά και ευρύτερα του ελληνισμού της Ανατολής, κατά το πέρασμα στην εποχή των εθνών-κρατών, άρχισε πριν από μια εικοσαετία περίπου και εξελίχθηκε μ’ έναν εξαιρετικά ιδιόρρυθμο τρόπο. Η πλειονότητα των παραδοσιακών και «νέων» ιστορικών, ποικίλης πολιτικής προέλευσης, κινήθηκε μεταξύ ουδέτερης και απορριπτικής στάσης.
 Η μελέτη της σκοτεινής αυτής σελίδας της νεοελληνικής ιστορίας έμεινε τελικά ως αποκλειστικό αντικείμενο των ιστορικών που προέρχονταν από τους πρόσφυγες του ’22. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, μια πολύ σημαντική σελίδα της ιστορίας μελετήθηκε μόνο από τους προσφυγικής καταγωγής Έλληνες ιστορικούς και από τους αντιεθνικιστές νέους Τούρκους ιστορικούς σαν τον Taner Aksam, τον Fouat Dudar, την Dilek Guven, τον Hamit Bozarslan κ.ά.
Πάντως, το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων ήδη ξεφεύγει από το ποντιακό πλαίσιο και γίνεται ευρύτερα αποδεκτό. Εξάλλου, πολλά ζητήματα είναι στην πραγματικότητα λυμένα. Ο όρος «Γενοκτονία», που συνήθως παραθεωρείται και αντιμετωπίζεται ως κοινή λέξη της καθομιλουμένης, είναι ένας νομικός όρος του Διεθνούς Δικαίου που η χρήση του διέπεται από πέντε πολύ συγκεκριμένα κριτήρια. Επίσης, το μόνο αρμόδιο διεθνές επιστημονικό όργανο για να αποφανθεί εάν μια εγκληματική πράξη μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία είναι η International Association of Genocide Scholars (IAGS). Η διεθνής αυτή οργάνωση έχει ήδη αποφανθεί και έχει συμπεριλάβει τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (και όχι μόνο των Ποντίων) στις μεγάλες γενοκτονίες του 20ού αιώνα.
Το μόνο πραγματικό ζήτημα που υπάρχει πλέον -που δυστυχώς δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό- είναι η σωστή προσέγγιση και η τοποθέτηση του ιστορικού γεγονότος της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, σ' ένα τέτοιο πλαίσιο ώστε να αποφευχθεί η ιδεολογική χρήση των πραγματικών ιστορικών γεγονότων από ακροδεξιούς, ρατσιστές, αλυτρωτιστές.
Και αυτό είναι απολύτως εφικτό, αρκεί να γίνει κατανοητό και να σταματήσουν οι σκιαμαχίες, οι οποίες προσπαθούν να αμφισβητήσουν ή να μειώσουν τη σημασία μιας πραγματικά τραγικής σελίδας της σύγχρονης Ιστορίας.

Πηγή: http://e-dromos.gr/index.php?option=com_k2&view=item&id=11959:a%CF%82-%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BC%CE%B5-%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9%CF%87%CF%84%CE%AC-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%B7-%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%B1

ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ....(Νίκος Καρυστινός)

Μπήκα στο μπλογκ να γράψω για την επέτειο της αλώσεως της Πόλης, ευτυχώς η κίνηση μου να κοιτάξω πρώτα τι γράφουν τα αδελφά ενωσίτικα σάϊτ με έφερε μπροστά στο κείμενο του Νίκου Καρυστινού στο aek-live.gr. Ομολογώ με συγκίνησε, για αυτό δεν θα γράψω σήμερα, θα παραθέσω σ' αυτή την ταπεινή γωνιά του Ενωσίτικου Παλμού το κείμενο του αδερφού μας όπως ακριβώς το βρήκα:

Χαρσία Πύλη, Τρίτη 29 Μαίου 1453... Ξημέρωνε σιγά σιγά...Τα πρώτα σημάδια από το φως του ήλιου άρχισαν να "σπάνε" το πυκνό σκοτάδι. Δεν πάνε πολλές ώρες που αγκαλιάστηκε με τον αγαπημένο του αυτοκράτορα και ανανέωσαν τους όρκους πίστης υπέρ "βωμών και εστιών", υπερ της πατρίδας και της θρησκείας τους, υπερ της κίτρινης σημαίας με τον μαύρο Δικέφαλο αετό.
Αποφασισμένοι να δώσουν και την τελευταία σταγόνα αίματός τους, πεισμωμένοι να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω και ή να νικήσουν ή να πεθάνουν υπερ της λατρεμένης τους Κωνσταντινούπολης. Το γλυκό αεράκι που ερχόταν από τη θάλλασα στέγνωσε τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του. Ούτε που θυμόταν πόσα βράδια είχε να κοιμηθεί. Ο ίδιος είχε την ευθύνη να προστατεύει τη Χαρσία πύλη, ο αυθέντης κυρ Κωνσταντίνος του το είχε πει: "Θεόδωρε εσύ και οι δικοί σου είστε άριστοι τοξότες, μην αφήσετε τα σκυλιά του μουχαμέτη να ακουμπήσουν και να λερώσουν τα τείχη μας"!

Τα λόγια του βασιλιά του,πιστός πάντα στις παραδόσεις των προγόνων του, φλόγιζαν με θάρρος την καρδιά... 'Ενιωσε μαζί με τις σταγόνες του ιδρώτα και ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του. Δεν ήταν δάκρυ φόβου, δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή σε τούτη τη μάχη. Λυπόταν μόνο που δεν ήταν κι άλλοι εδώ, έτοιμοι να θυσιαστούν για την αθάνατη ιδέα που ποτέ δεν αλώθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Τη σκέψη του διέκοψε απότομα το χλιμίντρισμα ενός αλόγου. 'Ηταν εκείνος ξανά. Ακούραστος κάλπαζε από πύλη σε πύλη, να δει, να δώσει κουράγιο, να προσφέρει λίγο κρασί στους υπερασπιστές. Να τους πει πως "λίγο έμεινε, θα νικήσουμε, η Παναγιά ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη Της Κωνσταντίνου Πόλη. Πραγματικός αυτοκράτορας και συνάμα πιστός στρατιώτης...

Το πλήθος του εχθρού ετοιμαζόταν για την δική του τελική επίθεση. Το φανέρωναν τα τύμπανα και οι ιαχές τους. Το βλέμα του πλανήθηκε ξανά και σταμάτησε στην κίτρινη σημαία με το αυτοκρατορικό έμβλημα να κυματίζει περήφανα. 'Ενιωθε μια ανεξήγητη αγάπη για τα χρώματα και το σύμβολο που ο ίδιος δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Του έδινε τόση δύναμη, που τον έκανε ικανό να αντιμετωπίσει μόνος του όλους τους άπιστους με το τόξο και τα βέλη του και να τους κατατροπώσει. Το σάλπισμα ακούστηκε. Η επίθεση ξεκίνησε με πρώτο "κύμα" εκείνο των ατάκτων. 'Εκανε τρεις φορές το Σταυρό του, πήρε ένα βέλος, τέντωσε το τόξο και σημάδεψε... Νότια προάστεια, πρωινό Τετάρτης 29 Μαίου 2013 Ξύπνησε νωρίς σήμερα με εκείνον τον ανεξήγητο "κόμπο" στο στομάχι και το "πλάκωμα" στην καρδιά, όπως πάντα τέτοια μέρα. Ετοιμάστηκε γρήγορα, δεν ήπιε καφέ, ούτε έφαγε, μόνο πήρε το δρόμο που κάθε χρόνο ευλαβικά φροντίζει να ακολουθεί, κάθε 29η του Μαίου. Παραλία, και η θάλασσα ένιωσε να του φέρνει τη μακρινή αύρα από τον Βόσπορο. Το αεράκι στέγνωσε τον ιδρώτα που κύλαγε...

Το βλέμμα του "ταξίδεψε" τέρμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται το γαλάζιο του ουρανού με εκείνο της θάλασσας...'Εβγαλε τα κλειδιά του και κοίταξε τον Δικέφαλο αετό, λίγο πιο δίπλα του ο μαρμαρωμένος αυτοκράτορας πάνω στο άλογο, έτοιμος να δώσει το πρόσταγμα. Η σημαία, εκείνη που κυμάτιζε στα τείχη της Χαρσίας, κυμάτιζε και τώρα...'Ενιωσε πως ο χρόνος τον γύρισε απότομα 560 χρόνια πίσω, αντι κλειδιά κράταγε τόξο και βέλη, μόνο ο Δικέφαλος αετός δεν άλλαξε, αντί στο αριστερό μέρος από το μπλουζάκι που φόρεσε το πρωί, ήταν τεράστιος στον σιδερένιο του "θώρακα" και στην ασπίδα του. 'Ηταν δυνατόν; "Επόμενη στάση, Περισσός", τον επανέφερε η ψυχρή φωνή του τρένου και ο ήχος του βαγονιού που άνοιγε τις πόρτες του. Παραλίγο να έχανε τη στάση. Πήρε το δρόμο για έναν και μοναδικό προορισμό. 'Οπως του έλεγε και ένας φίλος του αδελφικός, "όλοι οι δρόμοι της Φιλαδέλφειας εκεί σε βγάζουν"...Φέτος ο κόμπος που ένιωθε ήταν διπλός. Εκτός από την άλωση της Πόλης, σκεφτόταν πως η αγαπημένη του ομάδα, το καμάρι της προσφυγιάς και ο συνδετικός δεσμός με τις ρίζες του, έπεσε φέτος και αυτή.

Όμως ήξερε πως, όπως κι εκείνος ο τοξότης στην πύλη, είχε κάνει το καθήκον του. Είχε σταθεί στο πλάι της, στο πόστο του, στα δικά της "τείχη" και με "βέλη" από την καρδιά και "τόξο" από την αγάπη του, την είχε υπερασπιστεί. 'Αλλωστε όπως και η Πόλη, έτσι και η Α.Ε.Κ. του, μπορεί να "έπεσε" αλλά θα "ξανασηκωθεί". Το ένιωθε αυτό μέσα του δίχως να έχει κάποια συγκεκριμένη πληροφορία. Του το έλεγε η διαίσθησή του. 'Εφτασε εκεί που η ίδια σημαία κυμάτιζε. Τα ίδια χρώματα, το ίδιο έμβλημα, όπως εκείνη στα Θεοφύλαχτα τείχη. Τείχη που θα ξαναχτιστούν εδώ, μπροστά της και εμείς ισόβιοι υπερασπιστές της θα ξαναπάμε στις θέσεις μας. Με εκείνη στην καρδιά, ακολουθώντας πιστά τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τότε στην Πόλη της Α.Ε.Κ.: "Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"... Πάντα δικιά μας θα'σαι!

 Νίκος Καρυστινός, aek-live.gr 

 Υ.Γ.: 'Οπως κάθε χρόνο, τέτοια αποφράδα μέρα, το κείμενο αυτό αφιερώνεται ως ελάχιστος φόρος τιμής, στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας και ιδιαίτερα στον επικεφαλή της φρουράς στη Χαρσία πύλη, Θεόδωρο Καρυστινό. Επίσης στον αθάνατο ιερωμένο, πατέρα Ελευθέριο Νουφράκη ο οποίος ακολουθώντας τη λεβεντιά των Κρητών υπερασπιστών στον πύργο του Βασιλείου, όπου η κιτρινόμαυρη σημαία της αυτοκρατορίας δεν έπεσε ποτέ, τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία στο ναό των ναών, στην Αγία Του Θεού Σοφία το 1919.
Πηγή: http://www.aek-live.gr/2013/05/blog-post_9357.html

Κείμενα όπως αυτό του Νίκου μας δίνουν χαρά και κουράγιο, στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας για τα δίκια της ΑΕΚ και του Προσφυγικού Ελληνισμού.

ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ - Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΟΜΙΛΙΑ

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ' ἐμὸν ἐστίν οὔτ' ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν. (Το να σου (παρα)δώσω όμως την πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της-διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν θα υπολογίσουμε τη ζωή μας)
 Το βράδυ της 28ης Μαϊου τελείται στην Αγία Σοφία η τελευταία Θεία Λειτουργία. Εκεί ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος και υπερασπιστές της Πόλης μεταλαμβάνουν και ο Αυτοκράτορας εμψυχώνει το λαό.
Από το Χρονικό του Φραντζή

«Ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, και γενναιότατοι συστρατιώτες, και όλος ο πιστός και τίμιος λαός, ξέρετε καλά πως έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας θέλει με κάθε τέχνασμα και τρόπο να μας στενοχωρήσει περισσότερο και να μας κάνει πόλεμο σφοδρό, με μεγάλες συγκρούσεις και συρράξεις από στεριά και θάλασσα, για να κατορθώσει και να χύσει το δηλητήριό του, σαν φίδι, και να μας καταπιεί σαν ανήμερο λιοντάρι. Σας λέω λοιπόν να σταθείτε αντρειωμένοι και γενναιόψυχοι, όπως κάνατε πάντοτε ως τώρα εναντίον των εχθρών της πίστης. Σας παραδίνω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων.
Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας· δεύτερον, για την πατρίδα· τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό· και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους. Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε. Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, χάνουμε έτσι μια περίφημη πατρίδα και, ακόμη, την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε την άλλοτε περιφανή και σήμερα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και εξουθενωμένη βασιλεία, η οποία γίνεται έρμαιο του ασεβούς τυράννου. Τέταρτον, στερούμεθα τις προσφιλείς γυναίκες και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας.

Ο αλιτήριος αυτός αμιράς έχει πενήντα εφτά ημέρες αφότου ήρθε, και μας πολιορκεί και μας πολεμάει νυχθημερόν, με κάθε τέχνασμα και με όλη του την ισχύ. Χάρη στον παντεπόπτη Χριστό και Κύριό μας, διώχτηκε ντροπιασμένος κακήν κακώς πολλές φορές ως τώρα από τα τείχη. Μη δειλιάσετε και τώρα, αδερφοί, επειδή το τείχος έπεσε σε μερικά μέρη από τα βλήματα και τις εκπυρσοκροτήσεις των τηλεβόλων, γιατί, όπως και εσείς βλέπετε, όπως μπορούσαμε το διορθώσαμε.
Εμείς κάθε ελπίδα μας τη στηρίζουμε στην ακαταμάχητη δύναμη του Θεού. Αυτοί έχουν πλήθος όπλα και στρατό και ιππικό, αλλά εμείς έχουμε πίστη στο όνομα του Κυρίου και σωτήρα και, δεύτερον, στα χέρια μας και τη δύναμή μας, που μας χάρισε η θεία πρόνοια. Ξέρω ότι αυτό το αναρίθμητο μπουλούκι των εχθρών, καθώς είναι η συνήθειά τους, θα βαδίσει εναντίον μας με βαναυσότητα και με έπαρση, με πολύ θράσος και βία, για να μας συνθλίψουν, λόγω του ολιγάριθμου της παράταξής μας, και να μας καταπονήσουν με την κούραση, και με φωνές πολλές και ισχυρές να μας φοβίσουν. Τις φλυαρίες τους αυτές τις ξέρετε καλά και δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτές. Και σε λίγη ώρα θα τα κάνουν όλα αυτά, και θα πετάξουν πάνω μας σαν άμμο της θάλασσας αναρίθμητες πέτρες, βέλη και βλήματα. Ελπίζω να μη μας βλάψουν με αυτά, γιατί βλέποντάς σας χαίρομαι πολύ και τρέφω τη σκέψη μου με ελπίδες σαν κι αυτή, δηλαδή πως, αν και είμαστε λίγοι, είμαστε ωστόσο πολύ επιδέξιοι, επιτήδειοι, ρωμαλέοι, δυνατοί, ικανοί για μεγάλα έργα, και καλά προπαρασκευασμένοι. Με τις ασπίδες σας καλύπτετε καλά τα κεφάλια σας στις συμπλοκές και τις συρράξεις. Το δεξί σας χέρι, που κρατάει τη ρομφαία, να είναι πάντοτε μακρύ. Οι περικεφαλαίες σας, οι θώρακες και η σιδερένια πανοπλία σας είναι πολύ ικανά, όπως και τα άλλα σας όπλα, και στη συμπλοκή θα σας εξυπηρετήσουν πολύ. Οι αντίπαλοι ούτε έχουν τέτοια ούτε γνωρίζουν να τα χρησιμοποιούν. Εσείς είσαστε, επίσης, προστατευμένοι πίσω από τα τείχη, και οι απροστάτευτοι δύσκολα προχωρούν. Γι’ αυτό γίνετε μαχητές έτοιμοι, ισχυροί και μεγαλόψυχοι, για όνομα του Θεού. Μιμηθείτε τους λίγους ελέφαντες των αρχαίων Καρχηδονίων, που μόνο με τη φωνή και την όψη τους έτρεψαν σε φυγή μέγα πλήθος ρωμαϊκού ιππικού. Και αν είχαν τη δύναμη να τρέψουν σε φυγή ζώα χωρίς λογική, πόσο μάλλον εμείς που είμαστε κύριοι των ζώων· αυτοί που έρχονται να μας αντιπαραταχθούν σαν ζώα χωρίς λογική, είναι χειρότεροι απ’ αυτά. Τα δόρατά μας, οι ρομφαίες μας, τα τόξα μας και τα ακόντιά μας θα στραφούν εναντίον τους. Και φανταστείτε πως παίρνετε μέρος σε κυνήγι αγριόχοιρων, για να καταλάβουν οι ασεβείς ότι δεν αντιμάχονται με ζώα χωρίς λογική, όπως είναι αυτοί, αλλά με άρχοντες, και αφέντες τους, και απογόνους των Ελλήνων και των Ρωμαίων.
Ξέρετε καλά πως ο ασεβέστατος αυτός αμιράς και εχθρός της αγίας μας πίστης, χωρίς καμιά δικαιολογημένη αιτία, καταπάτησε την ειρήνη που είχαμε και αθέτησε τους πολλούς του όρκους χωρίς να λογαριάζει τίποτε· φτάνοντας ξαφνικά εδώ έστησε οχυρό στο στενό του Ασωμάτου, για να μπορεί να μας βλάπτει κάθε μέρα. Τα χωράφια μας, τους κήπους μας, τα οικογενειακά μας καταφύγια, τα σπίτια μας τα έχει κιόλας πυρπολήσει. Τους αδερφούς μας τους Χριστιανούς, όσους βρήκε, τους θανάτωσε και τους αιχμαλώτισε. Διέλυσε τη φιλία μας και έπιασε φιλίες με τους κατοίκους του Γαλατά, και αυτοί χαίρονται, μη γνωρίζοντας και αυτοί οι ταλαίπωροι το μύθο του παιδιού του γεωργού, που έψηνε σαλιγκάρια και είπε “ω ανόητα ζώα” και τα λοιπά. Ήρθε λοιπόν, αδερφοί, και μας απέκλεισε, και κάθε μέρα έχει ανοιχτό το αχανές στόμα του για να βρει ευκαιρία να μας καταπιεί, εμάς και την Πόλη που έκτισε ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος, και την αφιέρωσε στην πάναγνη και αειπάρθενη δέσποινά μας, τη Θεοτόκο· και τη χάρισε σ’ εκείνη, ώστε να είναι Κυρία της Πόλεως, αλλά και σύμμαχός της και σκέπη της πατρίδας μας και καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά όλων των Ελλήνων, το καύχημα όλων που ζουν κάτω από τον ήλιο. Και αυτός ο ασεβέστατος την άλλοτε περιφανή και ζωηρή σαν ρόδο του αγρού Πόλη θέλει να την υπαγάγει υπό την εξουσία του.
Αφού η αυτοκρατορία μας υποδούλωσε, μπορώ να πω, σχεδόν όλη την υφήλιο, και υπόταξε κάτω από τα πόδια της τον Πόντο, την Αρμενία, την Περσία, την Παφλαγονία, Αμαζόνες και Καππαδοκία, Γαλατία και Μηδία, Κολχούς και Ίβηρες, Βοσποριανούς και Αλβανούς, Συρία και Κιλικία και Μεσοποταμία, Φοινίκη και Παλαιστίνη, Αραβία και Ιουδαία, Βακτριανούς και ΣκύΘες, Μακεδονία και Θεσσαλία, Ελλάδα, Βοιωτία και Λοκρούς και Αιτωλούς, Ακαρνανία, Αχαΐα και Πελοπόννησο, Ήπειρο και Ιλλυρικό, τους Λυχνίτες κοντά στην Αδριατική, Ιταλία, Τοσκάνη, Κέλτες και Κελτογαλάτες, Ιβηρία ως τα Γάδειρα, Λιβύη και Μαυριτανία και Μαυρουσία, Αιθιοπία, Βελέδες Σκούδη, Νουμιδία και Αφρική και Αίγυπτο, Τώρα σκέφτεται αυτός να μας υποδουλώσει, και την Πόλη που κυριαρχεί στον κόσμο να την υποτάξει σε ζυγό και δουλεία, και τις άγιες εκκλησίες μας, όπου προσκυνούνταν η αγία Τριάδα και δοξολογούνταν ο Θεός, και όπου οι άγγελοι ακούγονταν να υμνούν τη Θεία και ένσαρκη πρόνοια του Λόγου του Θεού, Θέλει να τις κάνει προσκύνημα της δικής του βλασφημίας και του ανόητου ψευδοπροφήτη του Μωάμεθ, και στάβλο για άλογα και καμήλες.
Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, θυμηθείτε όλα αυτά, για να μνημονεύουν τη δόξα σας και την ελευθεροφροσύνη σας αιώνια». Στράφηκε τότε στους Ενετούς, που στέκονταν προς τα δεξιά και τους είπε: «Ευγενείς Ενετοί, αγαπημένοι αδερφοί μας εν Χριστώ τω Θεώ, άνδρες ισχυροί και δυνατοί στρατιώτες και δόκιμοι στους πολέμους, εσείς που με τις αστραφτερές σας ρομφαίες θανατώσατε πολλές φορές πλήθος Αγαρηνών, και το αίμα τους έτρεξε από τα χέρια σας σαν ποτάμι, σας παρακαλώ σήμερα την πόλη τούτη, που βρίσκεται σε τόση συμφορά πολέμου, να την υπερασπιστείτε ολόψυχα. Γνωρίζετε πως πάντα την είχατε δεύτερη πατρίδα σας και μητέρα σας. Σας λέω λοιπόν άλλη μια φορά, και σας παρακαλώ, αυτή την ώρα να ενεργήσετε ως φίλοι της πίστης, ομόθρησκοι και αδερφοί».
Κατόπιν, γυρίζοντας προς τα αριστερά, λέει στους Γενουάτες: «Ω Γενουάτες, αδερφοί εντιμότατοι, άντρες πολεμιστές και μεγαλόκαρδοι και φημισμένοι, ξέρετε καλά και καταλαβαίνετε ότι η δυστυχισμένη αυτή πόλη δεν ήταν πάντοτε μόνο δική μου, αλλά και δική σας, για πολλές αιτίες. Εσείς μας βοηθήσατε πολλές φορές πρόθυμα, και με τη δική σας συνδρομή σώθηκε από τους Αγαρηνούς εχθρούς. Τώρα πάλι έφτασε ο καιρός να δείξετε, βοηθώντας την, την αγάπη σας εν Χριστώ, την ανδρεία σας και τη γενναιότητά σας».
Και γενικά, αφού στράφηκε προς όλους, είπε: «Δεν έχω καιρό να πω περισσότερα· μοναχά το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το αναθέτω στα χέρια σας, για να το διαφυλάξετε με προθυμία. Σας παρακαλώ ακόμα, και ζητώ την αγάπη σας, να είστε πειθαρχικοί στους στρατηγούς σας, τους δημάρχους και τους εκατόνταρχους, ο καθένας κατά την τάξη του, τη θέση του και την υπηρεσία του.
Να ξέρετε τούτο: αν από μέσα από την καρδιά σας φυλάξετε τις εντολές μου, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε από την παρούσα δίκαιη απειλή του. Δεύτερον, σας περιμένει στον ουρανό το αδαμάντινο στεφάνι, και η μνήμη σας θα είναι αιώνια και άξια στον κόσμο».
Με αυτά τελείωσε τη δημηγορία του, ευχαριστώντας με δάκρυα και στεναγμούς το Θεό, ενώ όλοι, με ένα στόμα, του αποκρίνονταν με δάκρυα λέγοντας: «θα πεθάνουμε για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα μας».
Τα άκουσε ο αυτοκράτωρ και, αφού τους ευχαρίστησε θερμά, υποσχόμενος πολλές δωρεές, τους είπε τέλος: «Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, να είσαστε έτοιμοι το πρωί. Με τη χάρη και την αρετή που μας δώρισε ο Θεός και με τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος, στην οποία αναθέτουμε “την πάσαν ελπίδα μας”. Θα κάνουμε τον εχθρό να φύγει κακήν κακώς και ντροπιασμένος από εδώ»

ΕΠΙΜΕΝΩ: ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΑΣΗ !

Το γνωστό σκουπίδι του Κουρέλι επανήλθε. Αυτή τη φορά ζητά από την αντιπολίτευση να… αντιδράσει, προκειμένου να μην περάσουν στο νομοσχέδιο όσα έχει αποφασίσει, ως Γενοκτονίες η Ελληνική Βουλή, δηλαδή της Μικράς Ασίας και των Ποντίων!
Εγώ επαναδημοσιεύω την πρόταση μου ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΠΟ ΤΗ ΧΩΡΑ http://enwsitikospalmos.blogspot.it/2012/10/blog-post_31.html

Η ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ, ΜΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΕΝΟΧΩΝ, ΜΙΑ ΘΛΙΒΕΡΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ

 

 Αρθρο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Η συνεδρίαση της Επιτροπής του Κοινοβουλίου αποτελεί μια άλλη θλιβερή θεσμική στιγμή για την Ποντιακή υπόθεση μετά την Μεγάλη στιγμή του Φεβρουαρίου του 1994. Μικροί άνθρωποι που ευτελίζουν μια μεγάλη υπόθεση. Πάντοτε μια συνάντηση Ενόχων Ένθεν και Εκείθεν βουλευτών και «εκπροσώπων» παράγει μια παρακμιακή ατμόσφαιρα, εικόνα παρακμιακού καφενείου.

Αυτό γιατί απουσιάζει ο Λόγος, η Ερμηνεία, η Πολιτική, η Ηθική, η Αλήθεια, η Μνήμη, η Συγνώμη, η Μετάνοια. Τα θεμέλια του Πολιτισμού μας της ύπαρξης μας ως Έλληνες.

Εξεπλάγην με την χυδαιότητα, το ψέμα, την αυτογελοιοποίηση. Όλος αυτός ο μαύρος παρακμιακός καπνός, για να μην αποκαλυφθούν, ομολογηθούν οι ένοχες πράξεις τους. Αυτές που κατέγραψε η σύγχρονη πολιτική ιστορία και οι οποίες δεν παραχαράσσονται. Μετά το 1996 έως την δεκαετία του 2000 υπήρξε ένα πολιτικό Πογκρόμ, ένας βρώμικος πόλεμος εις βάρος της Ποντιακής υπόθεσης και των ανθρώπων που την υπερασπίσθηκαν.

Συστηματικές και συνεχείς απόπειρες κατάργησης της 19^ης Μαΐου. Δεν είμαι υπερήφανος τόσο που την επέβαλα, όσο που την διατήρησα. Ήμουν πολύ μόνος αλλά τους νίκησα.

Ακύρωση του Νομοσχεδίου για την δημιουργία μιας νέας πόλης στην Θράκη, της Ρωμανίας. Η Ρωμανία δεν ήταν μόνο μια Πόλη, ήταν μια μεγάλη Πολιτική. Κλείσιμο των νέων προσφύγων στα γκέτο της Αττικής, της Θράκης, της Θεσσαλονίκης. Επιστροφή των Ποντίων στην κακή λαογραφία και τα ανέκδοτα. Πολιτικός Εξανδραποδισμός με μέσα την τρομοκράτηση, τους διορισμούς, την αγορά ψήφων ειδικά στις εκλογές του 2000. Το ανέφερε ένας βουλευτής στην συνεδρίαση. Παλινόρθωση της Κεμαλολαγνίας, της Κεμαλικής ρατσιστικής μορφωτικής και πολιτικής κυριαρχίας μετά την ήττα του Φεβρουαρίου του 1994 με την καθιέρωση της 19^ης Μαΐου ως ημέρας Μνήμης.

Στήθηκε ένας μηχανισμός που η γεωμετρία και η γεωγραφία του δεν περιορίζονταν στον Ελλαδικό χώρο. Αποτελούνταν από Κυβερνήσεις, Υπουργεία, Μ.Μ.Ε., κόμματα, καλυμμένους πράκτορες έως εγχώριους έμμισθους Ποντίους Εσατζήδες, το Λούμπεν. Δέστε την επίθεση γνωστού Ποντίου Εσατζή, αριστεροφανούς μάλιστα, εναντίον μου. Υπάρχει στο διαδίκτυο. Η την χαφιέδικου τύπου επίθεση σε εφημερίδα την ημέρα μάλιστα της περιπέτειας μου στο Σικάγο τον Μάιο του 2008.

Ούτε η χούντα, ούτε ο Χίτλερ, ούτε ο Στάλιν, ούτε ο Μπέρια θα τα έκαναν.

Καμία θετική συμβολή δεν είχε αυτή η άθροιση βουλευτών και «εκπρόσωπων» στις μεγάλες νίκες της Ποντιακής υπόθεσης. Καμία. Είχαν μια αρνητική συμβολή που χαρακτηρίζονταν από εχθρότητα και ασέβεια προς μια ιερή, ανθρωπιστική υπόθεση. Τα παραδείγματα είναι διαρκή και άπειρα. Η ίδια η συνάθροιση τους, το τι ειπώθηκε, μαρτυρεί την άγνοια, την απουσία, την αδιαφορία τους για αυτήν.

Γιατί οργανώθηκε αυτή η συνάντηση καφενείου τον μήνα της Μνήμης αποδεικνύοντας ότι δεν σέβεται ούτε τον Θεσμό του Κοινοβουλίου, ούτε την ημέρα Μνήμης.

Για να αποκαταστήσουν, να επανανομημοποιήσουν την σχέση τους με την Ποντιακή εκλογική πελατεία. Να νομιμοποιήσουν τους ελεγκτικούς χειραγωγικούς μηχανισμούς, παλιούς και νέους των Ποντίων. Να στρατολογήσουν νέους Καπό. Γιατί η Ποντιακή υπόθεση προχώρησε και οι ένοχοι είναι εκτεθειμένοι. Δέστε την επιστολή του Προέδρου του Κοινοβουλίου της Βάδης Βυτεμβέργης. Την πρώτη παρέμβαση στο Σουηδικό Κοινοβούλιο του Τάσου Σταφυλίδη. Την εισαγωγή του Ποντιακού στο Ευρωκοινοβούλιο το 2004. Πού ήταν όλοι αυτοί; Ήταν μαζί μου;

Όχι ήταν απέναντί μου.

Παρατηρώ ότι ακόμη και τα κομμάτια της γραφειοκρατίας του ΚΚΚΑΣΟΡ που μεταγράφηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ, έγιναν κήρυκες της Ποντιακής υπόθεσης στην πλέον μάλιστα εχθρική προς αυτήν εφημερίδα «Αυγή». Όταν όμως ο υιός προσκυνούσε τον Κεμάλ και άνοιγε τον δρόμο της επιστροφής στην Κεμαλολαγνία σιώπησαν. Είχαν ρόλο στο ομαλό πέρασμα, την αποδοχή αυτής της βαρβαρότητας από τους Έλληνες.

Έχουμε το χρόνιο στην χώρα μας όπως σε όλες τις υποανάπτυκτες πολιτικά κοινωνίες Φαινόμενο του Πολιτικού, Πολιτικάντικου Μεταμορφισμού που λέει ο Γκράμσι.

Η ανακύκλωση του Τέρατος η Τερατογονία θα έλεγα.

Χωρίς την Πολιτική Μνήμη, χωρίς την Πολιτική και Ηθική Κάθαρση, χωρίς την Δημόσια Συγνώμη δεν υπάρχει Πολιτική Αναγέννηση. Δεν υπάρχει μια συγχρονισμένη με την ιστορία έκφραση, των Εθνικών, Ευρωπαϊκών και Ανθρωπιστικών δυναμικών που περικλείει η Ποντιακή υπόθεση.

Μέχρι σήμερα δεν άκουσα μια ειλικρινή συγνώμη για τα Πέτρινα χρόνια, το Πογκρόμ των προηγούμενων δεκαετιών. Όταν μετά όλα αυτά αρνείσαι την συγνώμη στοχεύοντας στην λήθη των πράξεων σου, τότε κατατάσσεσαι σε μια άλλη κατηγορία και ανοίγεις τον δρόμο στον ολοκληρωτισμό.

Τότε καθήκον της αληθινής πολιτικής είναι να στείλει τα σκουπίδια της ιστορίας στην χωματερή της ιστορίας.

Πηγή: ΠΟΛΙΣ-ΑΓΟΡΑ  http://polis-agora.blogspot.it/2013/05/blog-post_24.html

ΜΑΝΑ ΜΟΥ, ΜΑΝΑ

Μάνα μου μάνα
στο δρόμο μου σπείρανε
πέτρα κι αψιθιά.
Μάνα μου μάνα
τα νιάτα μου γείρανε
κάτω απ΄τα σπαθιά.

Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
την άνοιξη φέρε μου
πάνω στο σταυρό.

Μάνα μου μάνα
ηλιόλουστη μέρα μου
πότε θα σε βρω.

Ουρανέ μου
διώχ΄τη συννεφιά
να περάσω τα σύνορα
κι ένα βράδυ
πάνω στα βουνά
να χτυπήσω τα σήμαντρα
μάνα μου μάνα
στα χέρια μου σήμερα
καίνε τα καρφιά.
Ουρανέ μου
στείλε μου νερό
να ποτίσω την έρημο
να φυτρώσει
λουλούδι δροσερό
στο κορμί μου τ΄αέρινο
μάνα μου μάνα
τον ήλιο σου φέρε μου
πάνω στο σταυρό.

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ-ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΜΑΣ

Από το 1908 με την επανάσταση των νεότουρκων είχαν μπει τα πρώτα σχέδια για την εξόντωση των ''διαφορετικών'' χριστιανικών πληθυσμών της οθωμανικής επικράτειας.
Εμπνευστές οι Ενβέρ, Ταλάατ και Τζεμάλ.
Εκτελεστές πέραν των ανωτέρω οι Μουσταφά Κεμάλ, Τοπάλ Οσάλ, Νουρεντίν πασάς
Θύματα οι χριστιανικοί πληθυσμοί των Αρμεναίων και των Ελλήνων του Πόντου και της Μικρασίας.
Επίσημα δεν κηρύσσεται κανείς πόλεμος. Το σχέδιο είναι πολύ πιο έξυπνο αθόρυβο και ύπουλο. Επιστρατεύσεις και εκτοπίσεις πληθυσμών.
Όλοι οι άρρενες υποχρεωτικά πρέπει να καταταγούν στο στρατό στα τάγματα ''εργασίας''.  Αποτέλεσμα κανείς δε μένει ζωντανός, όλοι πεθαίνουν από την πείνα τη δίψα και τις κακουχίες. Όσοι αρνούνται να καταταγούν απαγχονίζονται.
Ολόκληρες πόλεις και χωριά παίρνουν διαταγές να εκκενώσουν τα σπίτια τους, να βγούν στους δρόμους σε πομπή για ένα νέο προορισμό. Μέρες και μήνες περπατάν μέσα στο κρύο και το παγετό. Ελάχιστοι επιβιώνουν από τις κακουχίες, τους βιασμούς και τις νυχτερινές επιθέσεις των εφίππων. Είναι μια πορεία χωρίς τέλος, χωρίς προορισμό.
Οι ανθελληνικοί διωγμοί αρχίζουν από το 1914, πρώτα πλήττεται η περιοχή του Πόντου. Οι περισσότεροι σκοτώνονται, άλλοι εξισλαμίζονται, άλλοι παίρνουν το δρόμο προς τη χριστιανική Ρωσσία  για να σωθούν.  Οι σφαγές αθώων, η αρπαγή βρεφών , οι διακορεύσεις ανήλικων κοριτσιών αποτελούν μέρος της ημερήσιας νεοτουρκικής πρακτικής. Εκκλησίες και μοναστήρια πυρπολούνται. Οι κραυγές των Ποντίων, οι κραυγές των Αρμενίων δεν φτάνουν στα αυτιά κανενός από τους μεγάλους της Κοινωνίας των Εθνών.

'' Εμπρός λοιπόν, καταστρέψτε την Αρμενία! Δοκιμάστε να το κάνετε. Στείλτε τους στην έρημο. Στερήστε τους το ψωμί και το νερό. Κάψτε τα σπίτια και τις εκκλησιές τους. Τότε θα δείτε αν το χαμόγελο τους ανθίσει ξανά, αν ξανατραγουδήσουν ή αν προσευχηθούν και πάλι. Γιατί αρκεί να συναντηθούν δύο απ' αυτούς, δεν έχει σημασία σε ποιό μέρος του κόσμου, για να δημιουργήσουν μια νέα Αρμενία''
( Αράμ Σαρογιάν )

1.500.000 Αρμένιοι είναι ο φόρος αίματος της αλ-τζιχάντ των κεμαλικών
350.000 αδερφοί μας Πόντιοι χάνουν τη ζωή τους μέχρι το 1924
Τα παραπάνω διαβάζονται σαν νούμερα, αλλά δεν είναι νούμερα είναι ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΨΥΧΕΣ
Ανθρωποι με αξιοπρέπεια, με ταυτότητα, με καθημερινή ζωή, με σχέσεις, με εργασία, με ήθη και παραδόσεις, με πολιτισμό. Δεν είναι ένα ψυχρό νούμερο.
Γενοκτονίες! στο όνομα της ''πολιτισμικής διαφορετικότητας'' και της ορέξεως του ισχυρού.
Θάνατος, Όλεθρος, Προσφυγοποίηση
Δεν υπάρχουν άμορφες μάζες, υπάρχουν  ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Ανθρωποι που ζούσανε και μεγαλουργούσανε επί χιλιάδες χρόνια δίπλα στα νερά της Μαύρης Θάλασσας.
Οι πρώτοι άποικοι οι Αργοναύτες ταξίδευσαν ανατολικά, οι διωγμένοι απόγονοι τους κατέφυγαν στη δύση. Μα το βλέμμα κοιτάει πάντα την Ανατολή.
Η περήφανη χώρα του Διογένη του Σινωπέα, του Μιθριδάτη και των Κομνηνών είναι στα χέρια των απογόνων των Ούννων.
Η 19 Μαΐου καθιερώθηκε μετά από προσπάθειες Ελλήνων Ποντίων όπως ο Μιχ. Χαραλαμπίδης ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων. 19 Μαΐου του 1919 ήταν η μέρα που ο Κεμάλ με την καθοδήγηση των γερμανών συμβούλων του αποβιβάστηκε στη Τραπεζούντα για να αρχίσει ο 2ος κτηνώδης κύκλος της καταστροφής του Πόντου.

 ''Η Ρωμανία κι αν επέρασεν ανθεί και φέρει κι άλλο''
Η ποντιακή λύρα πάντα θα τραγουδά θρύλους, παραδόσεις και τον καημό των αλησμόνητων πατρίδων.

ΥΓ Σαν Ενωσίτης δεν μπορώ να μη σταθώ στο γεγονός ότι αυτές τις μέρες ο γιός του Ζώρα που αφιέρωσε όλη του τη ζωή για τη διατήρηση του πολιτισμού του Πόντου και για τους ξεριζωμένους Έλληνες, ο Δημήτρης Μελισσανίδης παίρνει στα χέρια του τις τύχες της Προσφυγικής Α.Ε.Κωνσταντινουπόλεως. Όπως ο Ζώρας ανέδειξε τα δίκαια αιτήματα των συμπατριωτών του έτσι και ο Δημήτρης είμαστε πεπεισμένοι θα αναδείξει το μεγαλείο του Δικέφαλου Αετού που κάποιοι μικροί και υποτελείς κατάφεραν να μειώσουν. Τα δίκαια της ΑΕΚ τα δίκαια εκατομμυρίων Ενωσιτών.

''Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται''
( Ιωάννης Γ' Δούκας Βατάτζης, ηγέτης της Ρωμιοσύνης )

Α.Ε.Κ. - ΠΟΝΤΟΣ - ΜΙΚΡΑΣΙΑ, ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΙ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ: ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΦΡΙΚΗΣ

..Ονομάζομαι Σοφία Νικολάου. Είμαι από το Ιβρινδί της Μικράς Ασίας... Είχαμε καταφύγει με τον άνδρα μου και τον γιο μας Μανωλάκη, 8 ετών, στον μύλο του Γκιούν-Γκιορκές... Ξαφνικά, φάνηκαν να έρχονται Τούρκοι χωριάτες. Τριγύρισαν τον μύλο βγάζοντας άγριες φωνές... Μετά έσπασαν την πόρτα του μύλου κι όρμησαν επάνω μας... Μπροστά στα μάτια του συγχωρημένου του άνδρα μου και του παιδιού μου με ατίμασαν πολλές φορές. Ύστερα, έσφαξαν το παιδί μου και κομμάτιασαν με τα μαχαίρια τους τον άνδρα μου. Του έβγαλαν τα εντόσθια και μου έδιναν να φάω το κρέας του. Μου φώναζαν πως, αν δεν έτρωγα από το κρέας τον άνδρα μου, θα έσφαζαν κι εμένα. Εκείνη τη ώρα ακούστηκαν πυροβολισμοί. Έριχναν οι ίδιοι οι Τούρκοι για να ειδοποιήσουν τους δικούς τους ότι έρχεται ο Ελληνικός στρατός... Περνούσε το σύνταγμα του Μπαλούκ-Κεσέρ. Στο άκουσμά του, έτρεξαν να φύγουν. Έτσι σώθηκα ...Είδαν οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες τα παθήματά μου και με πήραν μαζί τους...

Χαράλαμπος Τσακίρης...Την 27η Αυγούστου, ευρισκόμενος στην Σμύρνη, άκουσα ότι οι κεμαλικοί είχαν μπει στον Μπουρνόβα, χωριό που απέχει ένα τέταρτο από την Σμύρνη, όπου έσφαζαν τους Χριστιανούς και κατέστρεφαν το παν. Τρομοκρατημένος, πήρα την οικογένεια μου και καταφύ γαμε στην καθολική εκκλησία Σάντα Μαρία. Αργότερα, σκέφθηκα να τρέξω στο σπίτι μου για να πάρω μερικά τρόφιμα, αλλά στο μεταξύ είχαν φθάσει οι κεμαλικοί. Στον δρόμο, είδα πλήθος Χριστιανών να καταφεύγουν έντρομοι στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου. Αλλά κεμαλικοί μαζί με τσέτες καί πολίτες Τούρκους ορμούσαν μέσα στην εκκλησία όπου έσφαζαν αδιακρίτως άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Πολλοί Χριστιανοί, στην απελπισία τους, πηδούσαν από τα παράθυρα και τους τοίχους. Αλλά κι αν δεν τραυματιζόντουσαν, τους περί μενε η ίδια τύχη. ...Κατόρθωσα να φθάσω μέχρι το σπίτι μου, όπου είχαν καταφύγει κι άλλοι γνωστοί και γείτονες. Οι γυναίκες έκρυψαν τους άνδρες στο υπόγειο. Αλλά όταν μπήκαν οι Τούρκοι, αφού τις λήστεψαν όλες, σκότωσαν δύο γυναίκες και δύο παιδιά και φεύγοντας πήραν μαζί τους τρία νεαρά κορίτσια. Την επομένη, χάρις σ' έναν Τούρκο που δωροδοκήσαμε, δίνοντας πολλά χρήματα και δώρα, μας οδήγησε στην παραλία, αλλά στον δρόμο άλλοι Τούρκοι σκότωσαν τον αδελφό μου Βασίλη, 24 ετών. Όλα όσα γινόντου σαν τα έβλεπαν πολλοί ξένοι, Άγγλοι και Γάλλοι, και Ιταλοί και Αμερικανοί...

Στέλλα Βρεκούση...Εγκαταλείψαμε το χωριό και καταφύγαμε στην παραλία, στην θέση Οκτσάι. Εκεί κατέφθασαν τσέτες που συνέλαβαν τα ωραιότερα και καλύτερα κορίτσια του χωριού μας, όπως την Κατίνα του Αντωνίου Παπουτσή, 14 ετών, και την αδελφή της Μερσίνα, 17 ετών, την Ελένη Παπουτσή, την Ελένη και Χριστίνα Ψωμά και πολλές άλλες που από την σύγχυση δεν ενθυμούμαι τα ονόματά τους. Τα κορίτσια ριχνόντουσαν στην θάλασσαν να πνιγούν, προτιμώντας τον θάνατον από την ατίμωση, αλλά οι Τούρκοι τις κατεδίωκαν και τις άρπαζαν, ενώ τα δυστυχισμένα πλάσματα έκλαιγαν και σφάδαζαν. Ελήστευον όλους. Τον εκ Μαγνησίας Παπαγεώργη έσυραν από τα γένια μαζί με τα πέντε κορίτσια του, αφού δε του επήραν 500 λίρες τον απήγαγαν με όλη την οικογένεια του, άγνωστον πού.

Λεμονιά Σαντηρηκιάν, Ελληνίς εκ Σμύρνης.Στις 28 Αυγούστου, έφυγε ξαφνικά ο ελληνικός στρατός. Όλοι οι Τούρκοι, ιδιαίτερα οι προύχοντες, έκαναν κάθε τι για να μας καθησυχάσουν, διαβεβαιώνοντας ότι δεν κινδυνεύουμε. Αλλά την επομένη μπήκαν στην κωμό πολή μας οι τσέτες κι αμέσως άρχισαν την σφαγή. Εμένα με συνέλαβαν, μου πήραν 1.000 λίρες και με έδεσαν σ' ένα δένδρο. Και μπροστά στα μάτια μου πήραν την αδελφή μου Πηνελόπη και την κόρη του Αντωνιάδη, Ελένη, κι αφού τις ντρόπιασαν κατά διαφορετικούς τρόπους τους έκοψαν τους μαστούς. Η σφαγή συνεχιζόταν όταν, γύρω στα μεσάνυχτα, ακούγεται ένας πυροβολισμός. Ερχότανε ο ελληνικός στρατός. Οι τσέτες αντιστάθηκαν 1-2 ώρες, αλλά αναγκάσθηκαν τελικά να υποχωρήσουν στα βουνά. Είχαν έλθει από την Κρεμαστή Κιρκάσιοτ με αρχηγό τον Δαούτ Εφένδη. Όταν με έλυσαν από το δένδρο, η αδελφή μου και η Ελένη Αντωνιάδου είχαν πεθάνει...

Δημήτριος Χατζή Διαμαντής, εκ Μοσχονησίων...Την 23η Αυγούστου, πληροφορηθήκαμε ότι στην Σμύρνη είχαν καταπλεύσει πλοία για να μας παραλά­βουν. Φύγαμε σιδηροδρομικώς και μετά δυο ημέρες ήμασταν στην Σμύρνη. Μετά δυο ημέρες κατέφθασε ο κεμαλικός στρατός... Επειδή η πυρκαϊά επεκτείνετο, ο κόσμος είχε συγκε ντρωθεί στην παραλία, ζητώντας προστασία στα πλοία. Αλλά προτεραιότητα είχαν οι υπήκοοι ξένων χωρών, ενώ εμείς μέναμε στο έλεος των κεμαλικών... Πολλοί έπεφταν στην θάλασσα και επειδή δεν τους άφηναν να ανέβουν στα πλοία έμεναν εκεί και πνιγόντουσαν ...Το βράδυ μας πήραν τους μισούς περίπου στον Μπαλτζόβα, όπου ανενόχλητοι πια οι κεμαλικοί στρατιώτες διάλεγαν τις πιο ωραίες κοπέλες κι αφού χόρταιναν όλη την νύχτα τις ασελγείς ορμές τους τις επέστρεφαν το πρωί, αιμόφυρτες, στους γονείς τους...

Ηλίας Βενέζης
Κοντεύαμε σ’ ένα ρέμα. Ακούμε μιαν εξαντλημένη γυναικεία φωνή που καλούσε. Κοιταχτήκαμε μες στα μάτια. Μας τράβηξαν προς τη φωνή. Σε λίγο τη βρήκαμε. Ήταν μια χριστιανή. Τα φουστάνια της ήταν κομμένα, πεταμένα δίπλα, απ’ τη μέση και κάτου σχεδόν γυμνή. Οι δυο γυναίκες που είχαμε μαζί μας τρέξαν κοντά της, μα οι στρατιώτες τις εμπόδισαν. Στέκαμε κάμποσα μέτρα αλάργα, και κοιτάζαμε. Ο αρχηγός του αποσπάσματος τη ρωτούσε να μάθει. Ήταν σε μια προηγούμενη αποστολή. Αυτή ήταν ετοιμόγεννη, απόβαλε, την παράτησαν εκεί να τυραγνιστεί ώσπου να πεθάνει. Πάνου στα χαμόκλαδα πηχτά κομμάτια αίμα γυάλιζαν στον ήλιο σα γιούσουρο. Ο λοχίας έφτυσε με αηδία. Η γυναίκα τραβούσε ένα στρατιώτη απ’ το πανταλόνι, να τη σκοτώσει. Αυτός γύρεψε διαταγή. Του είπαν να μην την πειράξει. Έτσι την αφήσαμε ζωντανή και προχωρήσαμε».

Ελληνοπούλα είμαι ΄γω
απ΄ τη Μικρά Ασία
που είδαν τα ματάκια μου
μεγάλη απελπισία.

Είδα ΄γω Τούρκους με σπαθιά
και Τούρκους με μαχαίρια
που σφάζανε τους Έλληνες
με τα έρημα τους χέρια.

Δεν φτάνανε τα αίματα
που τρέχανε σαν λίμνη
παρά εβάλανε φωτιά
και κάψανε τη Σμύρνη.

Μας κάψανε τα σπίτια μας
και τα νοικοκυριά μας
και τώρα τα θυμόμαστε
και καίγεται η καρδιά μας.

( από τις παιδικές μνήμες της κυρίας Γεωργίας Σπάθα)

απόσπασμα από τίς «Χαμένες Πατρίδες» του Γιάννη Καψή

«Στο Σεβδίκιοϊ
Οι άνδρες του Ζεγγίνη, ανύποπτοι της τραγωδίας, πριν λίγες μέρες, πληροφορούνται, απο ακριτομυθίες, ότι σπεύδουν να παραδοθούν. Είναι κυκλωμένοι – έτσι τουλάχιστον τους λένε – και δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα. Και το ακμαίο μέχρι τότε ηθικό τους κατακερματίζεται. Μια εμπειροπόλεμη μονάδα μεταβάλλεται ξαφνικά σε μπουλούκι άτακτων. Και το μπουλούκι αυτό περνά απ” το Σεβδίκιοϊ.
“Ηταν το Σεβδίκιοϊ μια γωνιά της μικρασιατικής γης ακραιφνώς ελληνική. Οι 17.000 κάτοικοι της ήταν, μέχρις ενός, Έλληνες – και υπέροχοι Έλληνες. Ήταν φημισμένοι για τη πατροπαράδοτη φιλοξενία τους και τα πλούτη τους. Ονομαστοί για τα βαρύτιμα σαλβάρια τους, τα γιορτινά. Τηρούσαν ευλαβικά, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, όλες τις χριστιανικές γιορτές. Τηρούσαν ακόμη και τις εθνικές γιορτές – γιόρταζαν και την 25η Μαρτίου, χωρίς οι Τούρκοι να τολμούν να τους εμποδίσουν. Γιατί, περισσότερο κι απ” τη φιλοξενία τους, περισσότερο κι απ” τα πλούτη τους, ήταν φημισμένοι για τη παλικαριά τους οι Σεβδικιανοί.
Μόλις έμαθαν, ότι έφθασε ο Στρατός μας, οι Σεβδικιανοί ξεχύθηκαν στους δρόμους. Ξεχύθηκαν, όχι για να τους χειροκροτήσουν – να τους εμψυχώσουν προσπάθησαν. – Πού πάτε, βρε παλικάρια; τους φώναξαν. Τους Τούρκους, μωρέ φοβάστε; Ρωτήστε εμάς.
Θύμιζε αρχαία ελληνική τραγωδία η διέλευση των ανδρών του Ζεγκίνη από το Σεβδίκιοϊ – ήταν σπαρακτικό το θέαμα. Περνούσαν με σκυφτό το κεφάλι οι στρατιώτες μας; προσπαθούσαν να κρύψουν την ντροπή τους. Δεν άφηναν πίσω τους μόνο άοπλους χωρικούς, άφηναν και γυναίκες και παιδιά απροστάτευτα στη μανία των Τούρκων. Κι οι λεβεντόκορμες Σεβδικιανές είχαν στηθεί στις αυλόπορτες των σπιτιών τους, κρατώντας τα παιδιά στην αγκαλιά τους, κι είχε το βλέμμα τους κλεισμένη όλη τη περηφάνια της φυλής μας. Καινούργιες Σπαρτιάτισσες, δεν έκλαιγαν, δεν κτυπιόντουσαν. Κοιτούσαν περιφρονητικά αυτούς που έφευγαν.
Κι οι στρατιώτες μας έσκυβαν πιότερο το κεφάλι, πώς να τις αντικρίσουν; – έφευγαν.
- Σταθήτε, παιδιά… Σταθήτε να πολεμήσουμε μαζί…
Πόσοι δεν θάθελαν να μείνουν! Και τη ζωή τους θάδιναν για να μην υποστούν το μαρτύριο του εξευτελισμού. Χρειάζεται, όμως, ατσαλένια νεύρα για να ξεκόψει κανείς από το μπουλούκι. Κι ύστερα, να μείνει, να πολεμήσει, αλλά πού; Πώς θα μπορούσε ν” απαιτήσει κανείς από τ” άμοιρα παλικάρια να μείνουν και να πολεμήσουν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους, όταν μια ολόκληρη Στρατιά υποχωρούσε;

- Σταθήτε, παιδιά… Σταθήτε να πολεμήσουμε μαζί…

Κανείς δεν τους άκουγε. Και τότε άρχισαν να τους παρακαλούν:
- Έλληνες, αφήστε μας τουλάχιστον τα όπλα σας. Εμείς δεν φεύγουμε, θα μείνουμε.
Ένας νεαρός ανθυπολοχαγός, με τα μάτια γεμάτα δάκρυα, αγκαλιάζει έναν γέρο, που του ζητούσε το πιστόλι του:
- Έλα, γέρο μαζί μας, πάμε στα βαπόρια. Θα σκοτωθήτε εδώ. Έλα…
Αλλ” ο γέρος έχει καρδιά παλικαριού. Μένει ακλόνητος. Κι” ο ανθυπολοχαγός του δίνει το πιστόλι του και, με μια απότομη κίνηση, ξεσχίζει τις επωμίδες του. Τ” άμοιρο παλικάρι ένιωθε ντροπή να τις φορά, όταν άφηνε στους γέρους τη θέση του. Μήπως, όμως, έφταιγε αυτός;
Οι Σεβδικιανοί κάνουν τώρα έρανο – μαζεύουν όπλα. Κάποιος λοχίας, πανύψηλος σαν γίγας, προχωρεί σκυμμένος, κρατώντας το πολυβόλο στον ώμο του. Ένας από τους προεστούς, ένας γέρος με κατάλευκα γένια, τον πλησιάζει και τον σταματά:
- Στάσου, ωρέ παλικάρι. Δώσε μου το πολυβόλο σου. Εσένα δεν σου χρειάζεται πια.
Αλλ” ο λοχίας τον αποπαίρνει:
- Φεύγα από μπροστά μου, γέρο… Αφησε τους παλικαρισμούς…
Και τότε η τραγωδία κορυφώθηκε: Ο γέρο – Σεβδικιανός, προσβεβλημένος από τα λόγια του λοχία, κάνει ένα νεύμα στα παλικάρια του. Και οι νεαροί χωριανοί του, που εκλιπαρούσαν τους στρατιώτες μας, ορμούν εναντίον τους και τους αφοπλίζουν. Τα όπλα σ” αυτούς άξιζαν.
Έγραψαν μια ωραία σελίδα οι Σεβδικιανοί στην Ιστορία της Φυλής μας. Σήμερα, όμως, αναρωτιέται κανείς: “Αξιζε η θυσία τους; Οπλισμένοι με τα όπλα του Στρατού μας, όταν οι Τούρκοι τόλμησαν να μπουν στο χωριό τους, υπέστησαν πανωλεθρία. Μανιασμένος ο Νουρεντίν στέλνει εναντίον τους ιππικό και πυροβόλα. Κι οι Σμυρνιοί, για μια ολόκληρη μέρα, ακούν την οχλοβοή της μάχης του Σεβδίκιοϊ. Δυστυχώς, οι λεπτομέρειες της μάχης εκείνης δεν θα γίνουν γνωστές ποτέ. Κανείς από τους γενναίους Σεβδικιανούς, κανείς απ” αυτούς, που πολέμησαν, δεν έζησε, για να διηγηθεί τι συνέβη. Σκοτώθηκαν, έπεσαν μέχρι του τελευταίου, πολεμώντας για την ελευθερία τους – σφράγισαν με το αίμα τους την ελληνικότητα του χωριού τους.
Την ίδια ώρα, τη στιγμή, που οι Σέβδικιανοί πολεμούσαν, ο Ζεγγίνης πραγματοποιούσε το σκοπό του – παραδινόταν στους Τούρκους μαζί με 23 αξιωματικούς του και 1.000 στρατιώτες. Η παράδοση έγινε σ” ένα προάστειο της Σμύρνης, τον Παράδεισο. Κι αμέσως οι Τούρκοι έσυραν τους αξιωματικούς και πολλούς υπαξιωματικούς στη Μαγνησία. Υπήρχαν εκεί κι άλλοι αξιωματικοί μας αιχμάλωτοι. Και τους έσφαξαν όλους, μέχρις ενός.»