ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ ΚΑΤΙΔΗ ΩΣ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ

Απόσπασμα από την ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στη Πάτρα
Την  όλη ομιλία θα την βρείτε εδώ: http://polis-agora.blogspot.com/2013/03/blog-post_26.html

Παραθέτω το κομμάτι που αφορά την περίπτωση του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργου Κατίδη:

'' Επεδίωξαν να χρησιμοποιήσουν τον ποδοσφαιριστή Κατίδη ως πλυντήριο του χρόνιου Θεσμικού, Δομικού, Ιδεολογικού, Πολιτικού Κεμαλοφασισμού τους. Ολο αυτό το μεταπολιτευτικό κεμαλοφασιστικό μέτωπο. Από την ΔΗΜΑΡ, το ΚΑΚΑΣΟΡ, το ΣΥΡΙΖΑ, την ΝεοΕθνικόφρονα χρόνια κεμαλολαγνία της Ν.Δ. Στα βιβλία μου αναλύω αυτές τις συμπλεύσεις και συγγένειες .
Ο Κατίδης είναι μια θλιβερή, τραγική έκφραση της μεγάλης Ποντιακής Τραγωδίας που έχει ως αφετηρία τον Κεμαλισμό και ως συνέχεια τον Σταλινισμό και τον Ναζισμό. Όπως έχουν δείξει επιστημονικές έρευνες πολλές φορές τα θύματα θαυμάζουν τους θύτες τους. Αυτό παρατηρεί κανείς σε όλους τους λαούς που έχουν υποστεί ολοκαυτώματα. Ειδικά σε λαούς που έχουν στερηθεί για λόγους γεωπολιτικούς το δικαίωμα στη Μνήμη. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Τι σχέση όμως με αυτούς τους προβληματισμούς, τις αναλύσεις, πολύ περισσότερο τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες μπορούν να έχουν οι ''δεξιο-αριστεροί'' κεμαλοφασίστες της μεταπολίτευσης. Οι κεμαλολάγνοι που τελευταίως μεταβλήθηκαν σε νεοθωμανολάγνους, οι καπό της μνήμης μας, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να μιλούν για ανθρώπινες αξίες. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΕΣ. *
Ούτε ο Κατίδης αλλά ούτε ο Δελμούζος, ο Παπαναστασίου, ο Γληνός, ο Σαράφης, ο Πασαλίδης, ούτε η Γυάρος θα γίνουν  Πλυντήριο των Κεμαλοφασιστικών μεταπολιτευτικών Εγκλημάτων τους.''

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ  Blog: ΠΟΛΙΣ-ΑΓΟΡΑ http://polis-agora.blogspot.com/

* Τα κεφαλαία στο κείμενο τα έβαλα εγώ για να τονίσω την σπουδαιότητα των λέξεων.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ

Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες έφεραν μαζί τους, τα ψυχολογικά τραύματα των διωγμών, της άτακτης φυγής υπό συνθήκες πολέμου, της απώλειας των οικείων προσώπων, της κοινωνικής θέσης, της εστίας, της πατρογονικής γης. Στην Ελλάδα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν νέες τραυματικές καταστάσεις, όπως την κοινωνική περιθωριοποίηση, τον στιγματισμό, την εχθρότητα, την φτώχεια κ.α.

Πώς αντιμετώπισαν αυτά τα τραύματα οι πρόσφυγες; Ποιες ήταν οι συνέπειες για τις επόμενες γενιές;
Στα ερωτήματα αυτά έριξε φως η κα Ελευθερία Λίμπυ Τατά – Αρσέλ, στην διάλεξη της με τίτλο «Το Μικρασιατικό Τραύμα και ταυτότητα στη τρίτη γενιά της παγκοσμιοποίησης», που έδωσε στον Σύλλογο Κωσταντινουπολιτών.
Όπως είπε η κα Τατά – Αρσέλ, πρέπει να γίνει διαχωρισμός των τραυματικών εμπειριών από τις τραυματικές αντιδράσεις. Οι ευκαιρίες και η υποστήριξη που δίνει στην προσφυγική ομάδα το κοινωνικό περιβάλλον, η ικανότητα του ατόμου να δημιουργήσει και να αξιοποιήσει ευκαιρίες, η δημιουργικότητα και η πνευματικότητα του ατόμου, παίζουν καθοριστικό ρόλο για να μην εξελιχθούν οι τραυματικές εμπειρίες σε «μόνιμο πένθος» και άλλες αρνητικές τραυματικές αντιδράσεις.
Αξιολογώντας την εξέλιξη του Μικρασιατικού προσφυγικού πληθυσμού, συμπεραίνουμε ότι κατάφερε ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προσφυγικά τραύματα.

Από το παράδειγμα της γιαγιάς, τα εγγόνια διδάσκονται την επιβίωση, την αντιμετώπιση του πόνου, την νοικοκυροσύνη, την αφοσίωση στην οικογένεια, την διάκριση του σωστού και του λάθους, την αναγκαιότητα της θυσίας.
- Η δοκιμασία της οικογένειας δημιουργεί στην τρίτη γενιά μία αίσθηση περηφάνιας για την καταγωγή της. Ο όρος «Μικρασιάτης» εκλαμβάνεται ως τίτλος ευγενείας που εκπέμπει ειδική λάμψη και ακτινοβολία. Είναι έντονη η αίσθηση ότι οι Μικρασιάτες έχουν ξεχωριστές επιδεξιότητες, κοσμοπολιτισμό και ανώτερο πολιτισμό.
- Τα εγγόνια δημιουργούν μία συνέχεια μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος χρόνου. Εν μέρει η Ανατολή είναι μέρος της ταυτότητας τους. Αυτό το στοιχείο δεν πρέπει να μας ξενίζει εφόσον στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μπορεί να έχουμε πολλές ταυτότητες. Για αυτό σήμερα, χιλιάδες Έλληνες απόγονοι προσφύγων, αποκαλούν τον εαυτό τους «Μικρασιάτη».

ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Βρήκα στο ιντερνετ συγκεκριμένα στο mikrasiatis.gr τη διακήρυξη που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962 μεταξύ των προσφύγων, πάντα επίκαιρη και αξιόλογη διαχρονικά. Τη παραθέτω:

'' Αδελφοί Πρόσφυγες
Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που το έθνος έζησε την πιο βαρειά συμφορά της νεώτερης Ιστορίας του: την Μικρασιατική καταστροφή … Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης ξεριζώθηκε τραγικά από τις προγονικές εστίες του.
Εμείς όσοι επιζήσαμε από τη φωτιά και το μαχαίρι, εγκαταλείψαμε μέσα σε ώρες, ό, τι πιο προσφιλές και πολύτιμο είχαμε: νεκρούς άταφoυς, χώματα ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα, περιουσίες, πολιτισμό χιλιετηρίδων, και καταφύγαμε στην Ελλάδα γυμνοί, με το φτωχό μπογαλάκι της προσφυγιάς, για να δημιουργήσουμε κι” εδώ με το μόχθο μας και τη φλογερή αγάπη μας στη ζωή, να χτίσουμε πολιτείες, να στήσουμε επιχειρήσεις, ν' αναστήσουμε παιδιά, ν' αγωνιστούμε για ό, τι ωραίο και μεγάλο.
Ολόκληρος ο κόσµος αισθάνεται την ανάγκη να τιµήση την τραγική αυτή επέτειο.
Το 9ο Πανελλήνιο Προσφυγικό Συνέδριο που συνήλθε προ τινος εις την Αθήνα απεφάσισε την οργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα από τας τοπικάς προσφυγικάς οργανώσεις σε συνεργασία και µε άλλους παράγοντες της κoινωνικής ζωής.

Η µνήµη δεν είναι µόνον φόρος τιµής, είναι ένας µεγάλος δάσκαλος, είναι η συνείδησις ή ίδια του κάθε λαού. Τη µνήµη αυτή ποιός θ' αρνηθεί να την τιµήση;

Με δάκρυ, µε τραγούδι, µε τη βαθειά πονεµένη νοσταλγία για τον κόσµο που χάθηκε µα και µε το χαµόγελο της ελπίδας, της εµπιστοσύνης στις δηµιουργικές µας ικανότητες, η Επιτροπή µας καλεί οργανώσεις και άτοµα να συµβάλουν µε όλες τους τις δυνάµεις στην επιτυχία των εκδηλώσεων για την τραγική αυτή επέτειο.
Η ζωή συνεχίζεται, τη θέλουµε ωραία, τη θέλουµε ειρηνική για µας, για τα παιδιά µας, για την Πατρίδα µας ''