Βρήκα στο ιντερνετ συγκεκριμένα στο mikrasiatis.gr τη διακήρυξη που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962 μεταξύ των προσφύγων, πάντα επίκαιρη και αξιόλογη διαχρονικά. Τη παραθέτω:
'' Αδελφοί Πρόσφυγες
Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που το έθνος έζησε την πιο βαρειά συμφορά της νεώτερης Ιστορίας του: την Μικρασιατική καταστροφή … Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης ξεριζώθηκε τραγικά από τις προγονικές εστίες του.
Εμείς όσοι επιζήσαμε από τη φωτιά και το μαχαίρι, εγκαταλείψαμε μέσα σε ώρες, ό, τι πιο προσφιλές και πολύτιμο είχαμε: νεκρούς άταφoυς, χώματα ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα, περιουσίες, πολιτισμό χιλιετηρίδων, και καταφύγαμε στην Ελλάδα γυμνοί, με το φτωχό μπογαλάκι της προσφυγιάς, για να δημιουργήσουμε κι” εδώ με το μόχθο μας και τη φλογερή αγάπη μας στη ζωή, να χτίσουμε πολιτείες, να στήσουμε επιχειρήσεις, ν' αναστήσουμε παιδιά, ν' αγωνιστούμε για ό, τι ωραίο και μεγάλο.
Ολόκληρος ο κόσµος αισθάνεται την ανάγκη να τιµήση την τραγική αυτή επέτειο.
Το 9ο Πανελλήνιο Προσφυγικό Συνέδριο που συνήλθε προ τινος εις την Αθήνα απεφάσισε την οργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα από τας τοπικάς προσφυγικάς οργανώσεις σε συνεργασία και µε άλλους παράγοντες της κoινωνικής ζωής.
Η µνήµη δεν είναι µόνον φόρος τιµής, είναι ένας µεγάλος δάσκαλος, είναι η συνείδησις ή ίδια του κάθε λαού. Τη µνήµη αυτή ποιός θ' αρνηθεί να την τιµήση;
Με δάκρυ, µε τραγούδι, µε τη βαθειά πονεµένη νοσταλγία για τον κόσµο που χάθηκε µα και µε το χαµόγελο της ελπίδας, της εµπιστοσύνης στις δηµιουργικές µας ικανότητες, η Επιτροπή µας καλεί οργανώσεις και άτοµα να συµβάλουν µε όλες τους τις δυνάµεις στην επιτυχία των εκδηλώσεων για την τραγική αυτή επέτειο.
Η ζωή συνεχίζεται, τη θέλουµε ωραία, τη θέλουµε ειρηνική για µας, για τα παιδιά µας, για την Πατρίδα µας ''
