Τα πλοία τραβούσαν δυτικά, άφηναν πίσω τη στεριά τυλιγμένη σε μαύρο καπνό και τη θάλασσα κόκκινη από αίμα. Εκατοντάδες ανθρώπινες σκιές στοιβαγμένες στις κουπαστές, πρόσωπα τραβηγμένα από την κούραση, την αϋπνία, τη φρίκη των εικόνων του χαλασμού. Τούς πήγαιναν δυτικά εκεί που κάποτε ταξίδευε ο Ηρακλής στις άγνωστες εσπερίδες για να δοξάσει με τους άθλους του την ελληνική ιστορία. Δυτικά τούς είπαν υπάρχει ελεύθερη πατρίδα που θα σας δεχτεί, δεν υπήρχε άλλη λύση, η σωτηρία ήταν δυτικά, από τότε μάς το λένε, ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, χωρίς να μάς ρωτήσουν, χωρίς να αφουγκραστούν τη ψυχή μας, χωρίς να να καταλάβουν τη σκέψη μας, χωρίς να δούν το βλέμμα μας που είναι στραμμένο στην Ανατολή.
Η μητέρα πατρίδα όντως περίμενε. Γέμισαν οι αποβάθρες των λιμανιών από απελπισμένα στίφη, βουβές τρομαγμένες, αλλοιωμένες μάσκες προσώπων. Οι αρχές ήταν εκεί.
Καταγράψτε τους και εξελληνίστε τα επίθετα τους. Πρέπει να φαίνονται Έλληνες! Προσωρινά αντίσκηνα στήθηκαν και σε λίγες μέρες νέα πορεία για τον τελικό τόπο προορισμού, όσο το δυνατόν μακριά από τα αστικά κέντρα για να μην διαταραχτεί η ηρεμία του ντόπιου πληθυσμού. Ήταν πολλοί και παράξενοι αυτοί οι πρόσφυγ(κ)ες, προκαλούσαν απορία και φόβο στους φιλήσυχους ντόπιους. Και άρχισε η νέα ζωή στην ελεύθερη νέα πατρίδα. Λαμαρίνες, λάσπη άχυρα και πισσόχαρτα πήραν τη θέση των αρχοντικών της Πόλης, της Σμύρνης, της Τραπεζούντας. Μπήκαν τα κεφάλια μέσα. Ησύχασαν. Μα το βράδυ πουρχεται το όνειρο μας παίρνει στη Πέργαμο μάς φέρνει και το Μαρμαρά. Ένα ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο μια βόλτα στη παραλία τού Καί. Άντε λίγη υπομονή ακόμα, θα φτιάξουν τα πράματα και θα γυρίσουμε. Δεν ξέρανε από ανταλλαγές πληθυσμών, δεν ξέρανε απο Διεθνείς Συνθήκες και Κοινωνίες των Εθνών που σε σβήνουν και σε μεταφέρουν με μια μολυβιά στο Χάρτη. Τόσο απλά για αυτούς, τόσο δύσκολα για μάς. Η παραμονή έγινε αποδοχή αλλά η σκέψη ελεύθερη συνέχισε να πετά στα όμορφα καλντερίμια, στους ανθοστόλιστους μαχαλάδες, στις λέσχες, στα θέατρα, στις αγορές. Ήταν ξένη τούτη η νέα πατρίδα με την αγωνία για το μεροκάματο, την εκμετάλλευση, την ταπείνωση και με τις νέες διαταγές. Ήταν τόσα πολλά και όμορφα αυτά που αφήσανε πίσω. Το μαράζι έγινε πονεμένος αμανές σε ένα γκρίζο θαμπό καφενέ και το ρεμπέτικο το άνοιγμα της ψυχής.
Πέτρα πέτρα ξαναχτίστηκαν απλά όμορφα σπιτάκια με αυλές γεμάτες γλάστρες με λουλούδια, ασβεστωμένοι τοίχοι, ασβεστωμένα δρομάκια πού έβγαζαν στην επιφάνεια την αρχοντιά μιάς μαυρισμένης από τον πόνο ψυχής. Νέοι δρόμοι χαράχτηκαν για να δώσουν προσδιορισμό στις νέες προσφυγικές συνοικίες: Περγάμου, Φωκών, Καππαδοκείας, Χρυσοστόμου Σμύρνης, Προσκόπων Αϊδινίου, Κωνσταντινουπόλεως... Ο κάθε δρόμος με ένα δικό του όνομα, με μια δικιά του ιστορία, με μια δικιά του θύμηση, το μόνο αντίδοτο στη λησμονιά, η μόνη αναφορά στην ελπίδα. Που ξέρεις κάποτε....
Οι νέοι μαχαλάδες άρχισαν να παίρνουν χρώμα και ζωή. Ο καιρός ημέρεψε κάπως τον πόνο, η καθημερινή ζωή άρχισε να παίρνει τους νέους ρυθμούς, απλά ταπεινά με αξιοπρέπεια, οι παλιές ενασχολίες, οι παλιές συνήθειες ξαναβγήκαν στην επιφάνεια του μυαλού, οι παραδόσεις ξύπνησαν και μια μεγάλη ανάγκη ταυτότητας άρχισε να εμφανίζεται στις προθέσεις και στις πράξεις των ανθρώπων. Θυμάσαι Kώστα τι ωραία που ήταν στη Σμύρνη στη καλαθόσφαιρα όταν έπαιζε ο Σπόρτινγκ και η Νήαρ Ηστ; Θυμάσαι τα παιδιά στην Πόλη που πήραν το πρωτάθλημα με τη Πέρα Κλούμπ πριν το διωγμό; Τις ιπποδρομίες, τους κωπηλατικούς αγώνες, το στίβο; Τι όμορφα που τανε. Ναί ήταν όμορφα, δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Κάπως έτσι απλά συζητώντας με άσβεστες τις μνήμες, σε ένα πατάρι μαγαζιού αθλητικών ειδών στη στοά Λούξ στη Βερανζέρου, μια γλυκιά ανοιξιάτικη μέρα στις 13 Απρίλη του ‘24 εβγήκε η φωτεινή σπίθα από το μυαλό, μια σπίθα που θα γινόταν φλόγα αναγέννησης της ιδέας της Πόλης και της Ρωμιοσύνης. Ήταν μια παρέα από ευγενείς Πολίτες και Μικρασιάτες πού είχαν θητεύσει στη Πέρα Κλούμπ στην Ένωση Ταταύλων στο Ερμή στον Ήφαιστο και σε άλλους συλλόγους. Ναί θα φτιάξουμε σύλλογο αθλητικό όπως παλιά στην Πόλη μας και θα τον ονομάσουμε Αθλητική Ενωσις Κωνσταντινουπόλεως κι όχι μόνο εδώ στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας για να θυμίζει την Βασιλεύουσα, την Πόλη των Πόλεων. Συμφωνούμε; Ναί ναί αυτό θα κάνουμε!
Πάνω από 40 υπογραφές έπεσαν για την ίδρυση του νέου σωματείου. Διαλέχτηκαν τα χρώματα το κίτρινο και το μαύρο, διαλέχτηκε το σύμβολο ο Βυζαντινός Δικέφαλος Αετός που πετά περήφανα με ανοιχτά τα φτερά κρατώντας το σκήπτρο και το σπαθί… Που ξέρεις μπορεί να τον ξαναδούμε να στέκεται αγέρωχος και καμαρωτός πάνω στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς να φυλάει το βιός και τις πατρίδες τών Ρωμιών.
Καταστατικόν : Υπό τών εν Αθήναις και Πειραιεί εκ Κωνσταντινουπόλεως αθλητών και φιλάθλων ιδρύεται γυμναστικός σύλλογος υπό την επωνυμίαν ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ με έδραν τας Αθήνας. Σκοπός του συλλόγου : Η περισυλλογή και συγκέντρωσις τών εκ Κωνσταντινουπόλεως εν Αθήναις και Πειραιεί αθλητών προς συνέχισιν του έργου τών διαφόρων αθλητικών και γυμναστικών εν γένει σωματείων Κωνσταντινουπόλεως , τών οποίων ενεργά μέλη ήσαν οι αθληταί ούτοι, καθώς και η διάδοσις της γυμναστικής και του φίλαθλου αισθήματος παρά τη νεολαία, και ιδία τή εκ Κωνσταντινουπόλεως τοιαύτη, προς διάπλασιν αλκίμων σωμάτων, ψυχών θαρραλέων και χαρακτήρων ευγενικών, ικανών προς εκπλήρωσιν πασών τών προς την Πατρίδα, τα άτομα, την κοινωνίαν και την οικογένειαν υποχρεώσεων, ενισχυομένης ούτω εκ πνεύματος αμίλλης και αδιασπάστου αλληλεγγύης, τής προόδου τού Έθνους.
Έγινε η αρχή, ο ευπατρίδης Κωνσταντίνος Σπανούδης αναλαμβάνει πρώτος Πρόεδρος πλαισιωμένος από τους Ελεόπουλο, Δημόπουλο, Ιερεμιάδη, Τάγαρη και Καροτσιέρη. Βρέθηκαν και οι παίχτες για ποδοσφαιρική ομάδα. Η ιστορία αναφέρει τα κάτωθι ονόματα που πρωτοτίμησαν αυτή που θα γινόταν στο χρόνο η πιό δοξασμένη φανέλα αθλητικού συλλόγου: Κίτσιος, Ιερεμιάδης, Ασδένης, Κεχαγιάς, Παρασκευάς, Δημόπουλος, Καραγιαννίδης, Μπαλτάς, Μήλας, Ηλιάδης, Γεωργιάδης.
Δρόμο δρόμο βρήκαμε χώμα και νερό απ' τον πόνο βγήκαμε κι από το χαμό, συννεφάκια αρμένισαν σ' άλλους ουρανούς τα παιδιά μας γέννησαν κόρες κι εγγονούς. Τα παιδιά με το Δικέφαλο στο στήθος με αγάπη και ενθουσιασμό πλαισιώνουν τα αθλητικά τμήματα της Α.Ε.Κ. Γεμίζει η Αθήνα, γεμίζει η Ελλάδα, η λέξη ΑΕΚ ακούγεται παντού, γράφεται με κάρβουνο και μπογιά στους τοίχους, τραγουδιέται το όνομα της σε όλες τις γωνιές της χώρας, γράφεται και ο πρώτος ύμνος που συνοδεύει τις προσπάθειες των παιχτών μας στα γήπεδα:
Ο αρχηγός είναι ο φίλος μας ο Νεγκρό (Κώστας Νεγρεπόντης)
που έχει μπόι συμμαζεμένο και μικρό
Είν' απ' την Πόλη
τον τρέμουν όλοι
κι έχει σουτάρισμα αλήθεια φοβερό
Έχουν γκολκίπερ ένα νεο εκπληκτικό (Γιώργος Γιάμαλης)
μελαχρινό,ομορφομάτη και γλυκό
Που αν αριβάρουν
και του σουτάρουν
τους παίζει αυτός σαν γάτα με τον ποντικό.
Τα Πολιτάκια τα Πολιτάκια
είναι παιδιά ευγενικής ψυχής
μικρά - μεγάλα
παίζουνε μπάλα
και λένε "εν τη Ενώση η ισχύς"
Τραβούνε πέναλτι που δεν τον συγκινεί
και στου αγώνος την πιο κρίσιμη στιγμή
ορθός εκείνος
σαν Βαλεντίνος
ποζάρει δίπλα στο φιλέ σαν στο πανί
Τα Πολιτάκια τα Πολιτάκια
είναι παιδιά ευγενικής ψηγής
μικρά - μεγάλα
παίζουνε μπάλα
και λένε "εν τη Ενώση η ισχύς"
Αυτός είναι ο πρώτος μεγάλος αθλητικός σεβντάς που γνώρισε η Ελλάδα, μια λέξη-σύμβολο πού άμα τη γνωρίσεις δεν θα την αφήσεις ποτέ, ταυτίζεσαι μαζί της και πορεύεσαι μαζί της στην αιωνιότητα. ΑΕΚ. ΑΕΚ. ΑΕΚ. Η Birlesik Istanbul Spor που έγραψαν και οι Τούρκοι αρχίζει σαν μια θλιμένη ιστορία προσφύγων που αποκτά όλη της τη μεγαλοπρέπεια στο χρόνο στην Αθήνα ενώ πίσω στην Πόλη η έλλειψη του ζωντανού ελληνικού στοιχείου φέρει το μαράζωμα εκεί που παλιά ήκμαζαν οι σύλλογοι της Πέρα Σπορ της Μπεγιογλού Σπορ. Η Βασιλεύουσα αρχίζει και βγάζει μια θλιμένη αριστοκρατική μορφή που θα καταγράψει ανάγλυφα χρόνια αργότερα ο συγγραφέας Ορχάν Παμούκ. Η αθάνατη Πόλη που φαίνεται να ζεί αδιάφορα στο χρόνο περιμένοντας κάτι....
Πίσω στις συνοικίες Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Χαλκηδόνα, φίλαθλοι και παίχτες έψαχναν στέγαση. Με πρωτοβουλία του Ιωάννη Χρυσάφη μέλος της Επιτροπής Στεγάσεως Προσφύγων και μέλους της ΑΕΚ, το υπουργείο Πρόνοιας παραχωρεί δενδροφυτεμένο χώρο στη Φιλαδέλφεια για μελλοντικό γυμναστήριο. Ήταν η αρχή, που τα παιδιά της ΑΕΚ μέσα σε μια νύχτα! με τσεκούρια και πριόνια καθάρισαν το χώρο τον οριοθέτησαν και του έδωσαν μια μορφή γηπέδου. Η πρόχειρη μάντρα φτιάχτηκε με υλικά που φέραν απο τα σπίτια τους. Αυτό ήταν! Εκεί θα σηκωνόταν σιγά-σιγά στα χρόνια κομάτι κομάτι εκείνο που θα γινόταν η σκέπη μας, το σπίτι μας, το αρχοντικό μας. Τζαμί των ‘τούρκων’ για τους αλλόθρησκους, ο ΝΑΟΣ για μάς. O Ναός όπου λατρευόταν σα Θεός ο Δικέφαλος!
Και άρχισε να γράφεται η πιο ένδοξη ιστορία εντός των ελληνικών συνόρων. Οι εικόνες τρέχουν στο μυαλό σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία οι τίτλοι σε ποδόσφαιρο σε μπάσκετ, με τον ξανθό αετό να επελαύνει, το Τρόντζο να σκεπάζει τα καλάθια, το Μάντικα να δρέπει δάφνες στους στίβους, η καρδιά να χτυπά, η συγκίνηση να ζώνει όλο το κορμί. Δεν λείπουν και οι τραγικές στιγμές όπως αυτή του Κοντούλη που πέφτει κάτω από τις σφαίρες τών Γερμανών, ο Ποδονίφτης να γεμίζει με σκοτωμένα παλικάρια, ήταν η μεγάλη ομάδα του ’40 που είχε πατήσει τον οσφπ με 7-3 και δεν χάρηκε τίτλους και μεγαλεία. Οι τίτλοι του 41 και 43 δεν αναγνωρίστηκαν. Αλλά η ΑΕΚ συνεχίζει την ιστορία της, παρά τις δυσκολίες, τις αδικίες και την αδιαφορία του ελλαδικού κράτους που δεν αντιμετώπισε ποτέ αυτόν τον σύλλογο ισότιμα με άλλους. Ένα ξένο σώμα για την εξουσία, μια μεγάλη παθολογική αγάπη για τον απλό κόσμο. Δεν πειράζει, ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ τής Ρωμιοσύνης είναι παντού σε όλα τα αθλητικά τμήματα συνεχίζοντας να δοξάζει τις παραδόσεις της Πόλης, της Θράκης, του Πόντου, της Μικρασίας και αυτές της Ελλάδας. Είναι κοντά σε αυτούς που δοκιμάζονται εντός και εκτός συνόρων. Ένα πλοίο για τους βασανισμένους πολιορκημένους, ένα ταξίδι κάτω απο τις βόμβες ενάντια στην αγριότητα του πολέμου. Χρειάζονται εκατοντάδες τόμοι για να μπορέσουν να χωρέσουν οι λαμπρές σελίδες του κιτρινόμαυρου αθλητικού σωματείου.
Ο Μεγάλος Σκοπός, η Μεγάλη Ιδέα επετεύχθησαν. Οι αξίες το ήθος τα γράμματα και πολιτισμός των προσφύγων σκέπασε την Ελλάδα, τα δε Σύμβολα και η Ιστορία ξαναζωντάνεψαν, γαλουχώντας χιλιάδες ψυχές, δείχνοντας το δρόμο για το αύριο. Η ΑΕΚ είναι η πυξίδα η ΑΕΚ είναι ο οδηγός, αλλά ΑΕΚ είναι κι η καρδιά μας, ΑΕΚ είναι ο τρόπος ζωής μας. Η μεγαλειώδης φωνή του Οικουμενικού Πατριάρχη αναγνωρίζει κι αναγγέλλει: Η ΑΕΚ είναι Ιδέα και οι Ιδέες δεν πεθαίνουν. Τα αθάνατα λόγια του Bασίλη Γεωργίου και του Λουκά Μπάρλου μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας.
ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ!
Σημείωση 1: Το κείμενο αυτό το έγραψα πριν ακριβώς 2 χρόνια και είχε δημοσιευτεί στο παλιό μου blog aekscript. Το ξαναέβαλα όπως ήταν.
Σημείωση 2: Αύριο φεύ στο παιχνίδι με τον Πανθρακικό κρίνεται η τύχη του ένδοξου Συλλόγου μας. Δεν θα αναλύσουμε επί του παρόντος πως και γιατί μικρά ανθρωπάκια που ανέλαβαν τις τύχες του ΔΙΚΕΦΑΛΟΥ τα τελευταία χρόνια έφεραν την Α.Ε.Κωνσταντινουπόλεως σε αυτή τη θλιβερή και απαξιωτική κατάσταση.
Ευχόμαστε οι παίχτες με το Δικέφαλο Αετό στο στήθος καθοδηγούμενοι από τον αξεπέραστο Ενωσίτικο Λαό του ΟΑΚΑ και την υψίστης δύναμη των Ιδρυτών της, των Αθάνατων Προέδρων και Παιχτών της να κρατήσουν ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ που με τόσο κόπο και θυσίες οι προγενέστεροι μας χάρισαν.
