Οκτώβριος 1922
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ
<<....Μια παρέα φαντάροι συζητούνε αιτίες κι ευθύνες:
-Το παν ήτανε να στείλουνε καράβια, να πάρουνε τον κοσμάκη, να τον σώσουνε. Μα ούτε κι αυτό έγινε.
-Ξέρω γιατί δεν έγινε. Μου τ' ομολόγησε ένας καπετάνιος: ενενήντα δύο μεγάλα καράβια σου λέει, μαζευτήκανε στον Πειραιά, για να πάνε στις θάλασσες της Μικρασίας, να πάρουνε κόσμο. Όμως όταν ανοιχτήκανε στο πέλαγο, πήρανε τηλεγράφημα απ' την κυβέρνηση: ''Δεν είναι υποχρεωτική η μετάβασις, αλλά προαιρετική!'' Από τα ενενήντα δύο καράβια πήγανε μόνο τα δεκαεφτά...>>
( Διδώ Σωτηρίου, << Ματωμένα Χώματα >> )
Σήμερα άκουσα από ένα πρόσφυγα τούτο:
<< Έφευγαν από τη Σμύρνη.... Όταν βγήκαν στη Χίο, μαγαζιά, σπίτια, πόρτες, παράθυρα, τα πάντα, έκλεισαν μονομιάς. Αυτός με τη γυναίκα του μέσα στο κοπάδι, το μωρό έξι μέρες να τραφεί, έκλαιγε, χαλούσε τον κόσμο. Η μάνα ζητά νερό - από ένα σπίτι τέλος πάντων ανταποκρίνουνται: ''ένα φράγκο το ποτήρι''. Κι ο πατέρας που διηγείται: '' Έφτυσα τότε μέσα στο στόμα του παιδιού μου για να το ξεδιψάσω''.>>
( Γιώργος Σεφέρης, << Μέρες Α' >> )
<< Συνεχίσαμε για Πειραιά. Διψούσαμε, νερό δεν είχε. Μας δίνανε θαλασσινό.
Στον Πειραιά μόλις φτάσαμε μας σημάδεψαν με τα πολυβόλα. Ήτανε στο μεσοδιάστημα της επανάστασης του Πλαστήρα. Αφήσανε να κατέβει μονάχα ο στρατός και τ' άλογα. Διπλάρωσε το καράβι στη Τρούμπα. Αρχίσανε να κατεβάζουνε τ' άλογα με το βίντσι, πάνω σε κάτι πατάρια ξύλινα....Χιλιάδες οι πρόσφυγες στον Πειραιά. Που να πάς; >>
( Δημήτρης Μιχελίδης, πρόσφυγας )
Υπήρχε και ο περίφημος νόμος 2870 του βασιλέως Κωνσταντίνου που εκδόθηκε στις 18 Ιουλίου του 1922 που απαγόρευε την αποβίβαση προσώπων ομαδόν αφικνουμένων εξ αλλοδαπής εφόσον ούτοι δεν ήταν εφοδιασμένοι δια τακτικών διαβατηρίων.....
Μας δείξανε ευθύς εξ αρχής ότι είμασταν ανεπιθύμητοι στην Ελλάδα. Ο νόμος έφερνε τις υπογραφές πέραν του βασιλέως και των Γούναρη, Ρούφου παρόλου ότι ξέρανε ότι είχε αποφασισθεί η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τον ελληνικό στρατό.
Η μοναρχική παράταξη θεωρούσε τους πρόσφυγες ''ξένο σώμα'' στην Ελλάδα.
<< Δεν άκουγε κανείς εκείνες τις μέρες τίποτα άλλο από τα στόματα των ντόπιων παρά κατάρες στο Βενιζέλο και βλαστήμιες: '' Αχ αυτοί οι τουρκοσπορίτες έλληνες της Μικράς Ασίας μας πήραν στο λαιμό τους. Μακάρι να τους σφάξει όλους ο Κεμάλ και να μη μείνει ούτε ποδάρι από δαύτους'' >>
<< Μια μεγάλη μερίδα του πληθυσμού δεν αντίκρυσε τους πρόσφυγες με συμπάθεια, όταν τα αδυσώπητα κύματα της ιστορίας, τους έριξαν πάνω στους βράχους της Ελλάδας. Δεν υπήρξε συμπάθεια, δεν υπήρξε απάθεια, υπήρξε αντιπάθεια. Για τους ίδιους τους πρόσφυγες η επαφή με τους γηγενείς υπήρξε ένα τραυματικό πολιτισμικό σοκ >>
( Παναγιώτης Κανελλόπουλος )
Ο Μάρκος Βαμβακάρης, Συριανός στην καταγωγή, περιέγραψε θαυμάσια την κατάσταση αυτή: "Έμενε ο κόσμος στα βαγόνια των σιδηροδρόμων. Έμενε εκεί που είχε καμιά αποθήκη εγκαταλειμμένη. Τσαντήρια κάνανε. Καταστροφή, μεγάλη καταστροφή. Να μην ξαναδούν τα μάτια μας τέτοια πράγματα. Το τι τραβήξανε αυτοί οι άνθρωποι δεν λέγεται. Ατιμαστήκανε. Γίνανε χάλια, χάλια, χάλια. Ασε που ήταν ατιμασμένοι από κει με τους Τούρκους που τους καταδιώκανε. Και κατόπιν εδώ που ήρθανε τα ίδια. Προσπαθήσανε, κάνανε χίλια δυό να βρίσκουνε το ψωμί τους, μέχρι να βρουν ένα σπίτι να κάτσουνε. Αν ένας πατέρας είχε πέντε-έξη παιδιά και κορίτσια, άλλα άρπαγε ο ένας από δω, άλλα ο άλλος από κει. Καταστροφή μάνα μου... Και οι ντόπιοι δεν τους έβλεπαν με καλό μάτι. Αλλά τους βρίζανε. Χίλια δυό. Φύγετε από δω ρε! Πηγαίνετε παρά πέρα. Δεν τους κοιτάζανε. Δεν είχαν την αγάπη να πουν για στάσου, συγγενείς μας είναι, Έλληνες πραγματικοί. Να τους αγκαλιάσουμε. Δεν έγινε αυτό το πράμα, εγώ δηλαδή τι είδα. Μπορεί αλλού. Ήθελαν να τους κλέψουνε οι κλεφταράδες που ήταν εδώ πέρα. Ν' αρπάξουν ότι είχαν. Να τους κλέψουνε, να τους γελάσουνε. Απατεώνες."
<< Η όψη της Αθήνας άλλαξε μέσα σε λίγες μέρες. Οι δρόμοι γέμισαν κόσμο μελαχρινές φυσιογνωμίες, κοστούμια γυναικών από το εσωτερικό της Μικράς Ασίας, υπαίθριους πωλητές που πουλούσαν μικροαντικείμενα που είχαν φέρει μαζί τους. Πάνω στους λόφους της Αθήνας ξεφύτρωσαν σκηνές καμωμένες με τσουβάλια, και παράγκες καμωμένες με γαζοντενεκέδες της Standard Oil. Οι ξυπόλητοι πρόσφυγες φόρεσαν παπούτσια από λάστιχα αυτοκινήτων και ντύθηκαν με σάκους από αλεύρι. Κονσερβοκούτια χρησίμευσαν για κατσαρόλες. Γυναίκες που είχαν γνωρίσει άνετη ζωή, φύλαγαν ουρά επί ώρες για ένα κομμάτι ψωμί.
Άνθρωποι άλλοτε ευκατάστατοι γεύονταν τη πικρή δημοκρατία της δυστυχίας >>.
( H. Morgenthau, << I was sent to Athens >> )
Η εγκατάσταση των προσφύγων στην Ελλάδα σήμαινει την μαζική προλεταριοποίησή τους και κατά συνέπεια την πολιτική τους περιθωριοποίηση. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν η επικράτηση της βούλησης όλων των Ελλαδικών κομμάτων (από την άκρα Δεξιά έως την άκρα Αριστερά) για αποσιώπηση των τραγικών γεγονότων, εξαφάνιση της προσφυγικής ιστορικής μνήμης και βαλκανιοποίησης των προσφύγων. Η περίφημη συνωμοσία της σιωπής που τελευταία μετατρέπεται σε άρνηση της ιστορίας και του μαρτυρίου του Μικρασιατικού Ελληνισμού από ιερόσυλους εντεταλμένους προδότες που θέλουν να θάψουν οριστικά μνήμες, ρίζες, πατρίδες, πολιτισμούς και παραδόσεις εκατομμυρίων ανθρώπων.
Τους απαντάμε: Δεν υπάρχει δεξιά, δεν υπάρχει αριστερά, μόνο κόκκαλα υπάρχουν των ελλήνων τα ιερά. Θα μας έχουν πάντα μπροστά τους, θα είμαστε πάντα εδώ για να τους θυμίζουμε ποιοί είμαστε. Πάντα εδώ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗ ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗ ΛΗΘΗ.
ΑΕΚ - ΠΟΝΤΟΣ - ΜΙΚΡΑΣΙΑ: ΓΙΑ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
