13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1924 - Η ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ

Τα πλοία τραβούσαν δυτικά, άφηναν πίσω τη στεριά τυλιγμένη σε μαύρο καπνό και τη θάλασσα κόκκινη από αίμα. Εκατοντάδες ανθρώπινες σκιές στοιβαγμένες στις κουπαστές, πρόσωπα τραβηγμένα από την κούραση, την αϋπνία, τη φρίκη των εικόνων του χαλασμού. Τούς πήγαιναν δυτικά εκεί που κάποτε ταξίδευε ο Ηρακλής στις άγνωστες εσπερίδες για να δοξάσει με τους άθλους του την ελληνική ιστορία. Δυτικά τούς είπαν υπάρχει ελεύθερη πατρίδα που θα σας δεχτεί, δεν υπήρχε άλλη λύση, η σωτηρία ήταν δυτικά, από τότε μάς το λένε, ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση, χωρίς να μάς ρωτήσουν, χωρίς να αφουγκραστούν τη ψυχή μας, χωρίς να  να καταλάβουν τη σκέψη μας, χωρίς να δούν το βλέμμα μας που είναι στραμμένο στην Ανατολή. 

Η μητέρα πατρίδα  όντως περίμενε.  Γέμισαν οι αποβάθρες των λιμανιών από απελπισμένα στίφη, βουβές  τρομαγμένες, αλλοιωμένες μάσκες  προσώπων. Οι αρχές ήταν εκεί. 

Καταγράψτε τους και εξελληνίστε τα επίθετα τους. Πρέπει να φαίνονται Έλληνες! Προσωρινά αντίσκηνα στήθηκαν και σε λίγες μέρες νέα πορεία για τον τελικό τόπο προορισμού, όσο το δυνατόν μακριά από τα αστικά κέντρα για να μην διαταραχτεί η ηρεμία του ντόπιου πληθυσμού. Ήταν πολλοί και παράξενοι αυτοί οι πρόσφυγ(κ)ες, προκαλούσαν απορία και φόβο στους φιλήσυχους ντόπιους. Και άρχισε η νέα ζωή στην ελεύθερη νέα πατρίδα. Λαμαρίνες,  λάσπη άχυρα και πισσόχαρτα πήραν τη θέση των αρχοντικών της  Πόλης, της Σμύρνης, της Τραπεζούντας. Μπήκαν τα κεφάλια μέσα. Ησύχασαν. Μα το βράδυ πουρχεται το όνειρο μας παίρνει στη Πέργαμο μάς φέρνει και το Μαρμαρά. Ένα ηλιοβασίλεμα στον Βόσπορο μια βόλτα στη παραλία τού Καί. Άντε λίγη υπομονή ακόμα, θα φτιάξουν τα πράματα και θα γυρίσουμε. Δεν ξέρανε από ανταλλαγές πληθυσμών, δεν ξέρανε απο Διεθνείς Συνθήκες και Κοινωνίες των Εθνών που σε σβήνουν και σε μεταφέρουν με μια μολυβιά στο Χάρτη. Τόσο απλά για αυτούς, τόσο δύσκολα για μάς. Η παραμονή έγινε αποδοχή αλλά η σκέψη ελεύθερη συνέχισε να πετά στα όμορφα καλντερίμια, στους ανθοστόλιστους μαχαλάδες, στις λέσχες, στα θέατρα, στις αγορές. Ήταν ξένη τούτη η νέα πατρίδα με την αγωνία για το μεροκάματο, την εκμετάλλευση, την ταπείνωση και με τις νέες διαταγές. Ήταν τόσα πολλά και όμορφα αυτά που αφήσανε πίσω. Το μαράζι έγινε πονεμένος αμανές σε ένα γκρίζο θαμπό καφενέ και το ρεμπέτικο το άνοιγμα της ψυχής. 

Πέτρα πέτρα ξαναχτίστηκαν απλά όμορφα σπιτάκια με αυλές γεμάτες γλάστρες με λουλούδια, ασβεστωμένοι τοίχοι, ασβεστωμένα  δρομάκια  πού έβγαζαν στην επιφάνεια την αρχοντιά  μιάς μαυρισμένης από τον πόνο ψυχής. Νέοι δρόμοι χαράχτηκαν για να δώσουν προσδιορισμό στις νέες προσφυγικές συνοικίες: Περγάμου, Φωκών, Καππαδοκείας, Χρυσοστόμου Σμύρνης, Προσκόπων Αϊδινίου, Κωνσταντινουπόλεως... Ο κάθε δρόμος με ένα δικό του όνομα, με μια δικιά του ιστορία, με μια δικιά του θύμηση, το μόνο αντίδοτο στη λησμονιά, η μόνη αναφορά στην ελπίδα. Που ξέρεις κάποτε....

Οι νέοι μαχαλάδες άρχισαν να παίρνουν χρώμα και ζωή. Ο καιρός ημέρεψε κάπως τον πόνο, η καθημερινή ζωή άρχισε να παίρνει τους νέους ρυθμούς, απλά ταπεινά με αξιοπρέπεια, οι παλιές ενασχολίες, οι παλιές συνήθειες ξαναβγήκαν στην επιφάνεια του μυαλού, οι παραδόσεις ξύπνησαν και μια μεγάλη ανάγκη ταυτότητας άρχισε να εμφανίζεται στις προθέσεις και στις πράξεις των ανθρώπων. Θυμάσαι Kώστα τι ωραία που ήταν στη Σμύρνη στη καλαθόσφαιρα όταν έπαιζε ο Σπόρτινγκ και η Νήαρ Ηστ; Θυμάσαι τα παιδιά  στην Πόλη που πήραν το πρωτάθλημα με τη Πέρα Κλούμπ πριν το διωγμό; Τις ιπποδρομίες, τους κωπηλατικούς αγώνες, το στίβο; Τι όμορφα που τανε. Ναί ήταν όμορφα, δεν ξεχνιούνται όσα χρόνια κι αν περάσουν. 

Κάπως έτσι απλά συζητώντας με άσβεστες τις μνήμες, σε ένα πατάρι μαγαζιού αθλητικών ειδών στη στοά Λούξ στη Βερανζέρου, μια γλυκιά ανοιξιάτικη μέρα στις 13 Απρίλη του ‘24 εβγήκε η φωτεινή σπίθα από το μυαλό, μια σπίθα που θα γινόταν φλόγα αναγέννησης της ιδέας της Πόλης και της Ρωμιοσύνης. Ήταν μια παρέα από ευγενείς Πολίτες και  Μικρασιάτες πού είχαν θητεύσει στη Πέρα Κλούμπ στην Ένωση Ταταύλων στο Ερμή στον Ήφαιστο και σε άλλους συλλόγους. Ναί θα φτιάξουμε σύλλογο αθλητικό όπως παλιά στην Πόλη μας και θα τον ονομάσουμε Αθλητική Ενωσις Κωνσταντινουπόλεως κι όχι μόνο εδώ στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας για να θυμίζει την Βασιλεύουσα, την Πόλη των Πόλεων. Συμφωνούμε;  Ναί ναί αυτό θα κάνουμε!

Πάνω από 40 υπογραφές έπεσαν για την ίδρυση του νέου σωματείου. Διαλέχτηκαν τα χρώματα το κίτρινο και το μαύρο, διαλέχτηκε το σύμβολο ο  Βυζαντινός Δικέφαλος Αετός που πετά περήφανα με ανοιχτά τα φτερά κρατώντας το σκήπτρο και το σπαθί… Που ξέρεις μπορεί να τον ξαναδούμε να στέκεται αγέρωχος και καμαρωτός πάνω στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς να φυλάει το βιός και τις πατρίδες τών Ρωμιών. 

Καταστατικόν : Υπό τών εν Αθήναις και Πειραιεί εκ Κωνσταντινουπόλεως αθλητών και φιλάθλων ιδρύεται γυμναστικός σύλλογος υπό την επωνυμίαν ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΕΝΩΣΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ με έδραν τας Αθήνας.  Σκοπός του συλλόγου : Η περισυλλογή και συγκέντρωσις  τών εκ Κωνσταντινουπόλεως εν Αθήναις και Πειραιεί αθλητών προς συνέχισιν του έργου τών διαφόρων αθλητικών και γυμναστικών εν γένει σωματείων Κωνσταντινουπόλεως , τών οποίων ενεργά μέλη ήσαν οι αθληταί ούτοι, καθώς και η διάδοσις της γυμναστικής και του φίλαθλου αισθήματος παρά τη νεολαία, και ιδία τή εκ Κωνσταντινουπόλεως τοιαύτη, προς διάπλασιν αλκίμων σωμάτων, ψυχών θαρραλέων και χαρακτήρων ευγενικών, ικανών προς εκπλήρωσιν πασών τών προς την Πατρίδα, τα άτομα, την κοινωνίαν και την οικογένειαν υποχρεώσεων, ενισχυομένης ούτω εκ πνεύματος αμίλλης και αδιασπάστου αλληλεγγύης, τής προόδου τού Έθνους.

Έγινε η αρχή, ο ευπατρίδης Κωνσταντίνος Σπανούδης αναλαμβάνει πρώτος Πρόεδρος πλαισιωμένος από τους Ελεόπουλο, Δημόπουλο, Ιερεμιάδη, Τάγαρη και Καροτσιέρη. Βρέθηκαν και οι παίχτες για ποδοσφαιρική ομάδα. Η ιστορία αναφέρει τα κάτωθι ονόματα που πρωτοτίμησαν αυτή που θα γινόταν στο χρόνο η πιό δοξασμένη φανέλα αθλητικού συλλόγου: Κίτσιος, Ιερεμιάδης, Ασδένης, Κεχαγιάς, Παρασκευάς, Δημόπουλος, Καραγιαννίδης, Μπαλτάς, Μήλας, Ηλιάδης, Γεωργιάδης.

Δρόμο δρόμο βρήκαμε χώμα και νερό απ' τον πόνο βγήκαμε κι από το χαμό, συννεφάκια αρμένισαν σ' άλλους ουρανούς τα παιδιά μας γέννησαν κόρες κι εγγονούς. Τα παιδιά με το Δικέφαλο στο στήθος με αγάπη και ενθουσιασμό πλαισιώνουν τα αθλητικά τμήματα της Α.Ε.Κ. Γεμίζει η Αθήνα, γεμίζει η Ελλάδα, η λέξη ΑΕΚ ακούγεται παντού, γράφεται με κάρβουνο και μπογιά στους τοίχους, τραγουδιέται το όνομα της σε όλες τις γωνιές της χώρας, γράφεται και ο πρώτος ύμνος που συνοδεύει τις προσπάθειες των παιχτών μας στα γήπεδα:


Ο αρχηγός είναι ο φίλος μας ο Νεγκρό (Κώστας Νεγρεπόντης)
που έχει μπόι συμμαζεμένο και μικρό
Είν' απ' την Πόλη
τον τρέμουν όλοι
κι έχει σουτάρισμα αλήθεια φοβερό
Έχουν γκολκίπερ ένα νεο εκπληκτικό (Γιώργος Γιάμαλης)
μελαχρινό,ομορφομάτη και γλυκό
Που αν αριβάρουν
και του σουτάρουν
τους παίζει αυτός σαν γάτα με τον ποντικό.
Τα Πολιτάκια τα Πολιτάκια
είναι παιδιά ευγενικής ψυχής
μικρά - μεγάλα
παίζουνε μπάλα
και λένε "εν τη Ενώση η ισχύς"

Τραβούνε πέναλτι που δεν τον συγκινεί
και στου αγώνος την πιο κρίσιμη στιγμή
ορθός εκείνος
σαν Βαλεντίνος
ποζάρει δίπλα στο φιλέ σαν στο πανί
Τα Πολιτάκια τα Πολιτάκια
είναι παιδιά ευγενικής ψηγής
μικρά - μεγάλα
παίζουνε μπάλα
και λένε "εν τη Ενώση η ισχύς"

Αυτός είναι ο πρώτος μεγάλος αθλητικός σεβντάς που γνώρισε η Ελλάδα, μια λέξη-σύμβολο πού άμα τη γνωρίσεις δεν θα την αφήσεις ποτέ, ταυτίζεσαι μαζί της και πορεύεσαι μαζί της στην αιωνιότητα. ΑΕΚ. ΑΕΚ. ΑΕΚ. Η Birlesik Istanbul Spor  που έγραψαν και οι Τούρκοι αρχίζει σαν μια θλιμένη ιστορία προσφύγων που αποκτά όλη της τη μεγαλοπρέπεια στο χρόνο στην Αθήνα ενώ πίσω στην Πόλη η έλλειψη του ζωντανού ελληνικού στοιχείου φέρει το μαράζωμα  εκεί που παλιά ήκμαζαν οι σύλλογοι της Πέρα Σπορ της Μπεγιογλού Σπορ. Η Βασιλεύουσα αρχίζει και βγάζει μια θλιμένη αριστοκρατική μορφή που θα καταγράψει ανάγλυφα χρόνια αργότερα ο συγγραφέας Ορχάν Παμούκ. Η αθάνατη Πόλη που φαίνεται να ζεί αδιάφορα στο χρόνο  περιμένοντας κάτι....

Πίσω στις συνοικίες Νέα Ιωνία, Νέα Φιλαδέλφεια, Νέα Χαλκηδόνα, φίλαθλοι και παίχτες έψαχναν στέγαση. Με πρωτοβουλία του  Ιωάννη Χρυσάφη μέλος της Επιτροπής Στεγάσεως Προσφύγων και μέλους της ΑΕΚ, το υπουργείο Πρόνοιας παραχωρεί δενδροφυτεμένο χώρο στη Φιλαδέλφεια για μελλοντικό γυμναστήριο.  Ήταν η αρχή, που τα παιδιά της ΑΕΚ μέσα σε μια νύχτα! με τσεκούρια και πριόνια καθάρισαν το χώρο τον οριοθέτησαν και του έδωσαν μια μορφή γηπέδου. Η πρόχειρη μάντρα φτιάχτηκε με υλικά που φέραν απο τα σπίτια τους. Αυτό ήταν! Εκεί θα σηκωνόταν σιγά-σιγά στα χρόνια κομάτι κομάτι εκείνο που θα γινόταν η σκέπη μας, το σπίτι μας, το αρχοντικό μας. Τζαμί των ‘τούρκων’ για τους αλλόθρησκους,  ο ΝΑΟΣ  για μάς. O Ναός όπου λατρευόταν σα Θεός ο Δικέφαλος!

Και άρχισε να γράφεται η πιο ένδοξη ιστορία εντός των ελληνικών συνόρων. Οι εικόνες τρέχουν στο μυαλό σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία οι τίτλοι σε ποδόσφαιρο σε μπάσκετ, με τον ξανθό αετό να επελαύνει, το Τρόντζο να σκεπάζει τα καλάθια, το Μάντικα να δρέπει δάφνες στους στίβους, η καρδιά να χτυπά, η συγκίνηση να ζώνει όλο το κορμί.  Δεν λείπουν και οι τραγικές στιγμές όπως αυτή του Κοντούλη που πέφτει κάτω από τις σφαίρες τών Γερμανών, ο Ποδονίφτης να γεμίζει με σκοτωμένα παλικάρια, ήταν η μεγάλη ομάδα του ’40 που είχε πατήσει τον οσφπ με 7-3 και δεν χάρηκε τίτλους και μεγαλεία. Οι τίτλοι του 41 και 43 δεν αναγνωρίστηκαν. Αλλά η ΑΕΚ συνεχίζει την ιστορία της, παρά τις δυσκολίες, τις αδικίες και την αδιαφορία του ελλαδικού κράτους που δεν αντιμετώπισε ποτέ αυτόν τον σύλλογο ισότιμα με άλλους. Ένα ξένο σώμα για την εξουσία, μια μεγάλη παθολογική αγάπη για τον απλό κόσμο. Δεν πειράζει, ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ  τής Ρωμιοσύνης  είναι παντού σε όλα τα αθλητικά τμήματα συνεχίζοντας να δοξάζει  τις παραδόσεις της Πόλης, της Θράκης, του  Πόντου, της Μικρασίας και αυτές της Ελλάδας. Είναι κοντά σε αυτούς που δοκιμάζονται εντός και εκτός συνόρων. Ένα πλοίο για τους βασανισμένους  πολιορκημένους, ένα ταξίδι κάτω απο τις βόμβες ενάντια στην αγριότητα του πολέμου. Χρειάζονται εκατοντάδες τόμοι για να μπορέσουν να χωρέσουν οι λαμπρές σελίδες του κιτρινόμαυρου αθλητικού σωματείου. 

Ο Μεγάλος Σκοπός, η Μεγάλη Ιδέα επετεύχθησαν. Οι αξίες το ήθος τα γράμματα και πολιτισμός των προσφύγων σκέπασε την Ελλάδα, τα δε Σύμβολα και η Ιστορία ξαναζωντάνεψαν, γαλουχώντας χιλιάδες ψυχές, δείχνοντας το δρόμο για το αύριο. Η ΑΕΚ είναι η πυξίδα η ΑΕΚ είναι ο οδηγός, αλλά ΑΕΚ είναι κι η καρδιά μας, ΑΕΚ είναι ο τρόπος ζωής μας. Η μεγαλειώδης φωνή του Οικουμενικού Πατριάρχη αναγνωρίζει κι αναγγέλλει: Η ΑΕΚ είναι Ιδέα και οι Ιδέες δεν πεθαίνουν. Τα αθάνατα λόγια του Bασίλη Γεωργίου και του Λουκά Μπάρλου μένουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας. 

ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ! 

Σημείωση 1: Το κείμενο αυτό το έγραψα πριν ακριβώς 2 χρόνια και είχε δημοσιευτεί στο παλιό μου blog aekscript. Το ξαναέβαλα όπως ήταν.

Σημείωση 2: Αύριο φεύ στο παιχνίδι με τον Πανθρακικό κρίνεται η τύχη του ένδοξου Συλλόγου μας. Δεν θα αναλύσουμε επί του παρόντος πως και γιατί μικρά ανθρωπάκια που ανέλαβαν τις τύχες του ΔΙΚΕΦΑΛΟΥ τα τελευταία χρόνια έφεραν την Α.Ε.Κωνσταντινουπόλεως σε αυτή τη θλιβερή και απαξιωτική κατάσταση.

Ευχόμαστε οι παίχτες με το Δικέφαλο Αετό στο στήθος καθοδηγούμενοι από τον αξεπέραστο Ενωσίτικο Λαό του ΟΑΚΑ και την υψίστης δύναμη των Ιδρυτών της, των Αθάνατων Προέδρων και Παιχτών της να κρατήσουν ΖΩΝΤΑΝΗ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΙΔΕΑ που με τόσο κόπο και θυσίες οι προγενέστεροι μας χάρισαν. 

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΤΟΝ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ ΚΑΤΙΔΗ ΩΣ ΠΛΥΝΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΚΕΜΑΛΟΦΑΣΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ

Απόσπασμα από την ομιλία του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στο Μέγαρο Λόγου και Τέχνης στη Πάτρα
Την  όλη ομιλία θα την βρείτε εδώ: http://polis-agora.blogspot.com/2013/03/blog-post_26.html

Παραθέτω το κομμάτι που αφορά την περίπτωση του ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργου Κατίδη:

'' Επεδίωξαν να χρησιμοποιήσουν τον ποδοσφαιριστή Κατίδη ως πλυντήριο του χρόνιου Θεσμικού, Δομικού, Ιδεολογικού, Πολιτικού Κεμαλοφασισμού τους. Ολο αυτό το μεταπολιτευτικό κεμαλοφασιστικό μέτωπο. Από την ΔΗΜΑΡ, το ΚΑΚΑΣΟΡ, το ΣΥΡΙΖΑ, την ΝεοΕθνικόφρονα χρόνια κεμαλολαγνία της Ν.Δ. Στα βιβλία μου αναλύω αυτές τις συμπλεύσεις και συγγένειες .
Ο Κατίδης είναι μια θλιβερή, τραγική έκφραση της μεγάλης Ποντιακής Τραγωδίας που έχει ως αφετηρία τον Κεμαλισμό και ως συνέχεια τον Σταλινισμό και τον Ναζισμό. Όπως έχουν δείξει επιστημονικές έρευνες πολλές φορές τα θύματα θαυμάζουν τους θύτες τους. Αυτό παρατηρεί κανείς σε όλους τους λαούς που έχουν υποστεί ολοκαυτώματα. Ειδικά σε λαούς που έχουν στερηθεί για λόγους γεωπολιτικούς το δικαίωμα στη Μνήμη. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

Τι σχέση όμως με αυτούς τους προβληματισμούς, τις αναλύσεις, πολύ περισσότερο τις ανθρωπιστικές ευαισθησίες μπορούν να έχουν οι ''δεξιο-αριστεροί'' κεμαλοφασίστες της μεταπολίτευσης. Οι κεμαλολάγνοι που τελευταίως μεταβλήθηκαν σε νεοθωμανολάγνους, οι καπό της μνήμης μας, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ να μιλούν για ανθρώπινες αξίες. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΑΞΙΕΣ. *
Ούτε ο Κατίδης αλλά ούτε ο Δελμούζος, ο Παπαναστασίου, ο Γληνός, ο Σαράφης, ο Πασαλίδης, ούτε η Γυάρος θα γίνουν  Πλυντήριο των Κεμαλοφασιστικών μεταπολιτευτικών Εγκλημάτων τους.''

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ  Blog: ΠΟΛΙΣ-ΑΓΟΡΑ http://polis-agora.blogspot.com/

* Τα κεφαλαία στο κείμενο τα έβαλα εγώ για να τονίσω την σπουδαιότητα των λέξεων.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ

Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες έφεραν μαζί τους, τα ψυχολογικά τραύματα των διωγμών, της άτακτης φυγής υπό συνθήκες πολέμου, της απώλειας των οικείων προσώπων, της κοινωνικής θέσης, της εστίας, της πατρογονικής γης. Στην Ελλάδα έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν νέες τραυματικές καταστάσεις, όπως την κοινωνική περιθωριοποίηση, τον στιγματισμό, την εχθρότητα, την φτώχεια κ.α.

Πώς αντιμετώπισαν αυτά τα τραύματα οι πρόσφυγες; Ποιες ήταν οι συνέπειες για τις επόμενες γενιές;
Στα ερωτήματα αυτά έριξε φως η κα Ελευθερία Λίμπυ Τατά – Αρσέλ, στην διάλεξη της με τίτλο «Το Μικρασιατικό Τραύμα και ταυτότητα στη τρίτη γενιά της παγκοσμιοποίησης», που έδωσε στον Σύλλογο Κωσταντινουπολιτών.
Όπως είπε η κα Τατά – Αρσέλ, πρέπει να γίνει διαχωρισμός των τραυματικών εμπειριών από τις τραυματικές αντιδράσεις. Οι ευκαιρίες και η υποστήριξη που δίνει στην προσφυγική ομάδα το κοινωνικό περιβάλλον, η ικανότητα του ατόμου να δημιουργήσει και να αξιοποιήσει ευκαιρίες, η δημιουργικότητα και η πνευματικότητα του ατόμου, παίζουν καθοριστικό ρόλο για να μην εξελιχθούν οι τραυματικές εμπειρίες σε «μόνιμο πένθος» και άλλες αρνητικές τραυματικές αντιδράσεις.
Αξιολογώντας την εξέλιξη του Μικρασιατικού προσφυγικού πληθυσμού, συμπεραίνουμε ότι κατάφερε ν’ αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τα προσφυγικά τραύματα.

Από το παράδειγμα της γιαγιάς, τα εγγόνια διδάσκονται την επιβίωση, την αντιμετώπιση του πόνου, την νοικοκυροσύνη, την αφοσίωση στην οικογένεια, την διάκριση του σωστού και του λάθους, την αναγκαιότητα της θυσίας.
- Η δοκιμασία της οικογένειας δημιουργεί στην τρίτη γενιά μία αίσθηση περηφάνιας για την καταγωγή της. Ο όρος «Μικρασιάτης» εκλαμβάνεται ως τίτλος ευγενείας που εκπέμπει ειδική λάμψη και ακτινοβολία. Είναι έντονη η αίσθηση ότι οι Μικρασιάτες έχουν ξεχωριστές επιδεξιότητες, κοσμοπολιτισμό και ανώτερο πολιτισμό.
- Τα εγγόνια δημιουργούν μία συνέχεια μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος χρόνου. Εν μέρει η Ανατολή είναι μέρος της ταυτότητας τους. Αυτό το στοιχείο δεν πρέπει να μας ξενίζει εφόσον στην εποχή της παγκοσμιοποίησης μπορεί να έχουμε πολλές ταυτότητες. Για αυτό σήμερα, χιλιάδες Έλληνες απόγονοι προσφύγων, αποκαλούν τον εαυτό τους «Μικρασιάτη».

ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Βρήκα στο ιντερνετ συγκεκριμένα στο mikrasiatis.gr τη διακήρυξη που κυκλοφόρησε στην Αθήνα το 1962 μεταξύ των προσφύγων, πάντα επίκαιρη και αξιόλογη διαχρονικά. Τη παραθέτω:

'' Αδελφοί Πρόσφυγες
Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που το έθνος έζησε την πιο βαρειά συμφορά της νεώτερης Ιστορίας του: την Μικρασιατική καταστροφή … Σαράντα χρόνια συμπληρώθηκαν από τότε που ο Ελληνισμός της Μικράς Ασίας, του Πόντου και της Θράκης ξεριζώθηκε τραγικά από τις προγονικές εστίες του.
Εμείς όσοι επιζήσαμε από τη φωτιά και το μαχαίρι, εγκαταλείψαμε μέσα σε ώρες, ό, τι πιο προσφιλές και πολύτιμο είχαμε: νεκρούς άταφoυς, χώματα ποτισμένα με ιδρώτα και αίμα, περιουσίες, πολιτισμό χιλιετηρίδων, και καταφύγαμε στην Ελλάδα γυμνοί, με το φτωχό μπογαλάκι της προσφυγιάς, για να δημιουργήσουμε κι” εδώ με το μόχθο μας και τη φλογερή αγάπη μας στη ζωή, να χτίσουμε πολιτείες, να στήσουμε επιχειρήσεις, ν' αναστήσουμε παιδιά, ν' αγωνιστούμε για ό, τι ωραίο και μεγάλο.
Ολόκληρος ο κόσµος αισθάνεται την ανάγκη να τιµήση την τραγική αυτή επέτειο.
Το 9ο Πανελλήνιο Προσφυγικό Συνέδριο που συνήλθε προ τινος εις την Αθήνα απεφάσισε την οργάνωση διαφόρων εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα από τας τοπικάς προσφυγικάς οργανώσεις σε συνεργασία και µε άλλους παράγοντες της κoινωνικής ζωής.

Η µνήµη δεν είναι µόνον φόρος τιµής, είναι ένας µεγάλος δάσκαλος, είναι η συνείδησις ή ίδια του κάθε λαού. Τη µνήµη αυτή ποιός θ' αρνηθεί να την τιµήση;

Με δάκρυ, µε τραγούδι, µε τη βαθειά πονεµένη νοσταλγία για τον κόσµο που χάθηκε µα και µε το χαµόγελο της ελπίδας, της εµπιστοσύνης στις δηµιουργικές µας ικανότητες, η Επιτροπή µας καλεί οργανώσεις και άτοµα να συµβάλουν µε όλες τους τις δυνάµεις στην επιτυχία των εκδηλώσεων για την τραγική αυτή επέτειο.
Η ζωή συνεχίζεται, τη θέλουµε ωραία, τη θέλουµε ειρηνική για µας, για τα παιδιά µας, για την Πατρίδα µας ''

ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΕΛΛΑΣ

ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ........

Ήξεις Αφίξεις

Αριστείδης  Στεργιάδης  Ύπατος Αρμοστής Σμύρνης  

18 Μαΐου 1919

Ο Στεργιάδης έφτασε στη Σμύρνη το μεσημέρι της 18ης Μαΐου 1919, με το αντιτορπιλικό «Λέων». Όταν οι Έλληνες της Σμύρνης πληροφορήθηκαν την είδηση πανηγύριζαν διότι έβλεπαν στο πρόσωπο του Υπάτου Αρμοστή να εδραιώνεται η ελευθερία στον τόπο τους ύστερα από πολλών αιώνων σκλαβιάς. Την επόμενη μέρα οι πρόκριτοι της πόλης έσπευσαν στο γραφείο του να τον υποδεχτούν. Με λόγια πατριωτικά εξέφραζαν τα αισθήματα χαράς που ένιωθαν για την παρουσία του στην πόλη.

Μετά τις προσφωνήσεις τους απάντησε ο Στεργιάδης με ένα σύντομο λόγο γεμάτο βίαιες εκφράσεις και απειλές: «Έφερα μαζί μου δια να διοικήσω καλώς τον τόπον, έναν βούρδουλα, τον οποίον δεν θα διστάσω να χρησιμοποιήσω, σκληρώς και αδιακρίτως».

Και οι Έλληνες πρόκριτοι, που με τις θυσίες και τις προσφορές τους στήριζαν την οικονομία και την εκπαίδευση του τόπου ακούγοντας από την εκπρόσωπο του επίσημου κράτους, του ελληνικού, τις απειλές, μένουν άναυδοι. Δεν μπορούν να αρθρώσουν λέξη. Απλά στέκονται εκεί και σκέφτονται. Ένας δημοσιογράφος, ο Μιλτιάδης Σεϊζάνης, τόλμησε να απαντήσει: «Κύριε Ύπατε Αρμοστά. Καλά θα κάνετε να κρεμάσετε το βούρδουλα στον τοίχο. Εκατοντάδες χρόνια επεριμέναμε την σημερινή ημέραν. Μη θέλετε να δηλητηριάσετε την χώραν μας»


8 Σεπτεμβρίου 1922

.......Το απόγευμα της ίδιας ημέρας επιβιβάστηκε στο αγγλικό πλοίο “Iron Duke”  (σιδηρούς δουξ),  ο Ύπατος Αρμοστής της Σμύρνης, Αριστείδης Στεργιάδης, με προορισμό την Κωνσταντινούπολη, η οποία τότε ήταν υπό τη διοίκηση των Συμμάχων. Από εκεί μετέβηκε στη Γαλλία, όπου έζησε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του, χωρίς ποτέ να πατήσει πόδι σε ελληνικό έδαφος. Για τον Στεργιάδη γράφει τα ακόλουθα ο διδάκτορας Ιστορίας Βλάσης Αγτζίδης:

Είναι χαρακτηριστικός -και απίστευτος- ο διάλογος Παπανδρέου-Στεργιάδη, που παραθέτει ο ιστορικός του μεσοπολέμου Γρηγόρης Δαφνής στο δίτομο έργο του «Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων». Όταν ο Στεργιάδης ανακοίνωσε στο νεαρό τότε πολιτικό Γεώργιο Παπανδρέου την επερχόμενη καταστροφή, δέχθηκε την ερώτηση: «Γιατί δεν ειδοποιείτε τον κόσμο να φύγει;». Η απάντηση του Έλληνα Αρμοστή Σμύρνης ήταν η εξής: «Καλύτερα να μείνουν εδώ να τους σφάξει ο Κεμάλ, γιατί αν πάνε στην Αθήνα θα ανατρέψουν τα πάντα>>

Με άλλα λόγια "ήξεις αφήξεις ουκ εν πολέμω θνήξεις" για τον προστάτη του Ελληνισμού Στεργιαδη
Αντιθέτως   "ηξεις, αφήξεις ουκ, εν πολέμω θνήξεις" για εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων.   

Η ΧΑΡΑΓΜΕΝΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

Σε προγούμενο άρθρο με τίτλο '' Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά'' http://enwsitikospalmos.blogspot.com/2012/11/blog-post.html 

είχα κάνει αναφορά για την προφητεία που βρέθηκε χαραγμένη με κωδικό στον τάφο του Μ. Κωνσταντίνου και την αποκρυπτογράφηση της από τον μετέπειτα Πατριάρχη Γεννάδιο. Σήμερα παρουσιάζουμε πιο αναλυτικά την παραπάνω προφητεία:

Η επιγραφή αναφέρει: Τ. πτ. τ. ιδτ. Η βελ. τ. ιμλ. Ο Κλμν. μαμθ. μ. δ. ν. τρπσ. γν. τ. πλολγ. τ. επτλφ. κρτσ. εσθ. βελε. εθν. ππλ. κτξ. κ. τ. νσ. ερμσ. μχρ. τ. εξν. πτ. ιστργτν. πθσ. τ. ινδκτ. πλυσ. κτδ. τ. εντ. τ. ιδκτ. ε. τβρ. τ. μρ. μλ. δ. ν. στρτσ. τ. δκτ. τ. ιδκτ. τ. δμτ. τρπσ. πλ. επστψ. ετ. χν. τ. δμτ. πλμ. εγρ. μγ. μρκτ. στρβν. κ. τ. πλθ. κ. τ. φλ. σνδ. τ. επρ. δ. θλσ. κ. ξρ. τ. πλμ. σνω. κ. τ. ισμλ. τρπσ. τ. απγν. ατ. βσλσ. ελτ. μκρ. ολγ. τ. δ. ξθ. γν. αμ. μτ. τ. πκτρ. ολ. ιμλ. τπσ. τ. επλφ. επρο. μετ. τ. πρμ. ττ. πλμ. εγρ. εφλ. ηγρων. μχ. τ. ππτ. ωρ. κ. φν. βσ. ττ. στ. στ. μτ. φβ. σπστ. πλ. σδω. ε. τ. δξ. τ. μρ. αδ. ερτ. γν. θμστ. κ. ρμλο. ττ. εξτ. δσπυ. φλ. γ. εμ. υπχ. κ. ατ. πρλβτ. θλμ. εμ. πλρτ.

Τ. πτ τα ιστ. Η β.σλ. τ. Ισμ λ. = Τη πρωτη της Ινδικτου η βασιλεια του Ισμαηλ
ο κλμν Μ.αμθ μλ δ. ν τρπσ. = ο καλουμενος Μωαμεθ μελλει διανα τροπωση
γν τ πλολγ. τ επτλφ κρτσ = γενος των Παλαιολογων την επταλοφον κρατησει
εσθ βσλσ εθν πμπλ, κτρξ, κ. = εσωθεν βασιλευσει ενθνη πομπολλα καταρξει και
τ. νς ερμ μχρτ Εξν Πντ = τας νησους ερημωσει μεχρι του ευξεινου Ποντου
Ισ. Γν πθσ τ ογδ τ ισκτ = ιστρογειτονας πορθησει, τη ογδοη της Ινδικτου
Πλπνσ κτξ τ. εντ τ ισκτ = Πελοποννησον καταρξει τη εννατη της Ινδικτου
ε βρ τα μρ μλ δν στρτσ τ = εις τα βορεια τα μερη μελλει δια να στρατευση τη
δκτ τ. ι.δκτ τα Δλμ τρπσ = δεκατη της Ινδικτου τους Δαλματας τροπωσει
πλ επσψ ετ χν τ Δλμ Πλμ = παλιν επιστρεψει ετι χρονον τοις Δαλματαις πολεμον
εγρ μγ. μρκ τ στβν. κτ = εγειρει μεγαν μερικον τε συντριβηναι και τα
πθ κτφλ σνδ τ εσπρ δθλσ = πληθη και τα φυλα συνοδοι των εσπεριων δια θαλασσης
κ ξρ τ πλμ σνψ κ τε Ισμλ τρπσ. = και ξηρας τον πολεμον συναψουν και τον Ισμαηλ τροπωσουν.
Τ δ απγν. ατ βσλσ. ελτ = Το δε απογονον αυτό βασιλευσει ελαττον
μκρ ολγ. Τδ ξθν γν αμ μτ = μικρον ολιγον. Το δε ξανθον γενος αμα μετα
τ πρκρ ολν ισμλ τρπσ τ επτλφ = των πρακτορων ολων Ισμαηλ τροπωσουν την επταλοφον
επρν μττ πρνμν ττ. πλμ = επαρουν μετα των προνομιων τοτε πολεμον
εγρ εφλ. ηγρωμ μχ τππτ = εγειρουν εμφυλον ηγριωμενον μεχρι της πεμπταιας
ωρ κ φν βησ ττν στ στ = ωρας και φωνη βοησει τριτον στητε στητε
στ. μτ φβ. σπστ πλ σδ = στητε μετα φοβου σπευσατε πολλα σπουδαιως
ετ δξ τα μρ αδρ ερτ γν θμστν = εις τα δεξια τα μερη ανδρα ευρητε γενναιον θαυμαστον
κ ρμλ. ττ εξτ δσπτ φλ = και ρωμαλεον τουτον εξετε δεσποτην φιλος
γ εμ υπχ κ ατ πρλβν = γαρ εμου υπαρχει και αυτόν παραλαβοντες
θλμ εμ πλρτ. = θελημα εμον πληρουται.
(Από χειρόγραφο  της Ι. Μ Κωσταμονίτου)

Σημ: (1) Η πρώτη Ινδίκτου θεωρείται το νέο εκκλησιαστικό έτος εκείνης της εποχής που συμπίπτει με την 1η Σεπτεμβρίου. (2) Η προφητεία έχει γραφεί πριν της αλώσεως (3) Ο Μ. Κων/νος ετάφη το 339 μ.Χ. (4) Θεωρώ ότι η εποχή που διανύουμε συμπίπτει με την σειρά  ''το δε απόγονον αυτό βασιλεύσει έλαττον''. Αναμένονται τα επόμενα.....

 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

Η ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ ΤΟΥΣ, ΜΕΤΑΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΕ ΣΥΛΛΑΒΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΥΓΕΣ, ''ΔΕΞΙΟΙ” ΚΑΙ “ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ” ΧΙΜΠΑΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΧΙΜΠΑΤΖΟΥΔΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΡΑΓΟΥΝ

Θεωρώ τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη έναν πραγματικό αγωνιστή της Δημοκρατίας, ακαταμάχητος τόσο στα σημερινά εθνικά θέματα όσο και στους αδιάκοπους αγώνες του εντός και εκτός συνόρων για τον Ποντιακό  Ελληνισμό.

Είναι αυτός, που το Ελληνικό Κοινοβούλιο το Φεβρουάριο του 1994, υιοθέτησε την πρόταση του, καθιερώνοντας την 19η Μαΐου ως ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα της τελευταίας ομιλίας του στο Ηράκλειο Κρήτης. Άλλες απόψεις και ομιλίες από τη δράση του Μιχ. Χαραλαμπίδη υπάρχουν στο προσωπικό του blog ΠΟΛΙΣ-ΑΓΟΡΑ, που θα το βρείτε στη λίστα των χρήσιμων ιστολογίων, κάτω αριστερά στον ΕΝΩΣΙΤΙΚΟ ΠΑΛΜΟ.

''Θα αναφερθώ σε Δώδεκα Σημεία – Δώδεκα Βήματα μια και είχαμε δώδεκα Θεούς και δώδεκα Αποστόλους. Θέλω να δώσω μια Πυξίδα. Έναν οδικό χάρτη που προεκτείνει την Μνήμη ως Σχέδιο, ως Πρόταση για το Σήμερα. Κάνει δηλαδή Πολιτική.

Από τις δεκαετίες του 80’, του 2000’ όπου όλοι «Δεξιοί» και «Αριστεροί» ήταν φανατικά Μνημονιακοί. Στο βάραθρο που οδήγησαν όλοι μαζί την χώρα. Την ανικανότητα τους να την βάλουν σε μια τροχιά επανασχεδιασμού και ανόρθωσις. Τα βήματα της ανόρθωσις και της αναγέννησης.

Ένα βήμα είναι αυτό της Ανάπτυξης. Ένα άλλο σημαντικό βήμα είναι αυτό των Επενδύσεων.

Όσο και καλή διάθεση να έχει κανείς, δεν πείθεται ότι αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν μέσα από διαφόρων τύπων διαδρομές να είναι εγκατεστημένοι στους θεσμούς της Συμπολίτευσης και της Αντιπολίτευσης, έχουν μια οικειότητα με αυτά τα ζητήματα. Έχουν μια Αναπτυξιακή, Επενδυτική Παιδεία και επόμενα πολιτική εξυπνάδα που είναι το κυρίαρχο, να τα διαχειρισθούν.

Το να επαναλαμβάνεις μονότονα, ως δεξιός και αριστερός Κακόφωνος ψάλτης, την λέξη Ανάπτυξη δεν είναι χαρακτηριστικό της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο της Πόλις και της Εκκλησίας του Δήμου.

Επί χρόνια κάνουν Λιτανείες για τις επενδύσεις που έρχονται, που θα έρθουν, για να έρθουν, από την Αμερική, την Αραβία και δεν έρχονται. Θα έρθουν Σεΐχηδες, ήρθε ο Κλίντον, έρχεται ο Φούχτελ. Εικόνα μπανανίας. Αυτό ήταν το μεταπολιτευτικό επίτευγμα τους, το ουσιαστικό όραμα τους.

Ποιος από την αποκαλούμενη δεξιά και αριστερά – τους είδατε προχθές στην Βουλή – σας δίνει την εικόνα ανθρώπου που μπορεί να χειριστεί ζητήματα ανάπτυξης και Επενδύσεων, είναι εντός θέματος.

Η Χώρα θέλει Δέκα μεγάλα Αναπτυξιακά Σχέδια στα οποία θα κληθούν να Επενδύσουν τόσο Έλληνες όσο και Ξένοι. Θα αναφερθώ σε ένα ή δυο από αυτά.

Όταν ως Κυβέρνηση ακόμη και ως αντιπολίτευση έχεις την ικανότητα να προβάλεις μια δυναμική χώρα για τα επόμενα δέκα χρόνια, θα έρθουν να επενδύσουν. Από το 1985 έβαλα το ζήτημα των Λιμανιών, των Συνδιασμένων μεταφορών, τον ρόλο της Ελλάδας. Δέστε τα βιβλία μου. Μετά τον Σημίτη, τον Γιωργάκη έχουμε τον Σαμαρά και τον Τσίπρα που συλλαβίζουν. Άκουγα προχθές συλλαβισμούς που προκαλούν θλίψη για τα τραίνα και τα πλοία. Υποβαθμίζουν, απονευρώνουν, αποδυναμώνουν, ευτελίζουν την σφαίρα του Κράτους, την Δημόσια σφαίρα, την ένοια και το κύρος της Πολιτικής και της Διακυβέρνησης. Προσβάλουν την Ελλάδα.

Η Κοινωνία έχει κουραστεί από αυτό το κακιστοκρατικό θέατρο, κατανεμημένο σε ρόλους εικονικής συμπολίτευσης και εικονικής αντιπολίτευσης.

Έχει κουραστεί από έναν κόσμο του παρελθόντος, της στασιμότητας, της κραυγαλέας ανεπάρκειας. Μοναδικό φαινόμενο στην Ευρώπη και όχι μόνον. Η κραυγαλέα ανεπάρκεια τους μεταβάλει την πολιτική σε κραυγές μέχρι και μαγκιά, όταν η πολιτική είναι Ευγένεια, Ανάλυση, είναι Λόγος.

Είναι στα ζητήματα του Λόγου, ενός αυθεντικού λόγου, ενός Ελληνικού Λόγου, εξ ου και το «Ελληνική Πολιτική Παιδεία», η αφετηρία, οι πηγές, τα εφόδια της ανάπτυξης της χώρας, της οικονομίας, της παραγωγής, της Λύτρωσης της από το μαρτύριο του Σίσυφου, από το χρέος.

Δεξιοί και Αριστεροί Επαρχιώτες, Χιμπατζήδες και Χιμπατζούδες δεν μπορούν να παράγουν.''

 

ΙΡΙΣ ΤΖΑΧΙΛΗ Μπαϊντίρι 1922

Η Ίρις Τζαχίλη συγγραφέας του πρόσφατα εκδοθέντος βιβλίου Μπαϊντίρι 1922 «Μια ιστορία απώλειας από τη Μικρά Ασία» μιλάει για το βιβλίο της στο Mikrasiatis.gr

-Στο  βιβλίο σας  συνυπάρχουν ιστορικά κείμενα, μαρτυρίες,  οικογενειακές αφηγήσεις και έντονα συναισθήματα . Πόσο δύσκολο είναι  να ισορροπήσουν όλα αυτά;
Εγραψα ένα βιβλίο για το Μπαϊντίρι, μιας πόλης της Δυτικής Μικράς Ασίας κοντά στη Σμύρνη,  με βάση  τις αφηγήσεις της οικογένειας μου, κείμενα που μου άφησε η μητέρα μου και την επίσημη ιστοριογραφία. Προσπάθησα να τα διαχειριστώ όλα αυτά δλδ να γράψω την οικογενειακή μου ιστορία με φόντο τη γενική ιστορία. Να καταλάβω τι συνέβη στην οικογένεια μου και τι είναι αυτό που ονόμαζαν καταστροφή, προδοσία, εγκατάσταση στις καινούργιες πατρίδες.
Στην προσπάθεια μου αυτή χρησιμοποίησα πάρα πολύ το συναίσθημα και τις αναμνήσεις παρά το γεγονός πως ένας ιστορικός δεν πρέπει να επηρεάζεται από αυτά. Αποφάσισα ότι αυτή είναι η ιστορία που ζούμε, επιτρέπεται να έχουμε συναίσθημα, επιτρέπεται να εκφράζουμε τα πάθη της ψυχής μας ως καθρέφτη αυτών που πέρασαν οι δικοί μας και ως κληρονομιά. Τα πάθη δεν σημαίνουν μόνο δυστυχία αλλά και όλες τις  έντονες συγκινήσεις, τις ευχάριστες και δυσάρεστες, τις  μεγάλες λύπες. Μια ευτυχισμένη παιδική ζωή ήταν η παρακαταθήκη με την οποία κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες της προσφυγιάς.
-Πως εξηγείται ότι σχεδόν όλες οι οικογενειακές αφηγήσεις σε κάθε μικρασιατικό σπίτι  ήταν μόνο για τις ευχάριστες στιγμές  της ζωής τους;
Τις κοινωνίες αυτές είναι δύσκολο να τις καταλάβουμε από τις διηγήσεις τους, γιατί είχαν όντως μια τάση να διηγούνται μόνο τα ευχάριστα, τα χαρούμενα αντέχοντας με αυτόν τον τρόπο την πολύ γρήγορη μεταστροφή της τύχης τους, άντεξαν την προσφυγιά και την εγκατάσταση στις νέες πατρίδες και μπόρεσαν με αυτή τη διάθεση και την αφηγηματική δεινότητα να αντιμετωπίσουν τις σκληρές περιόδους που ακολούθησαν.
-Πέστε μας για το άγνωστο στους πολλούς Μπαϊντίρι της Μικράς Ασίας
Το Μπαϊντίρι είναι μια μικρή πολιτεία αλλά παραδειγματική, στο πως μετασχηματίστηκαν οι παλαιοί καλλιεργητές σε εμπόρους και μεσάζοντες . Το Μπαϊντίρι ήταν ένα επιτυχημένος σταθμός μεταξύ της ενδοχώρας, της αγροτικής επαρχίας  και της μεγάλης πόλης της κοσμοπολίτικης Σμύρνης. Υπήρχαν δίκτυα από το Μπαϊντίρι, τα Θείρα και το Οδεμήσιο προς την Καππαδοκία, τη Σμύρνη, την Κωνσταντινούπολη, τη Χίο και τη Μασσαλία.
-Μπορεί να διατηρηθεί η μνήμη και η κληρονομιά της Μικράς Ασίας στις νεότερες γενιές;
Με μεγάλη χαρά βλέπω τα τελευταία χρόνια  αυτή τη μνήμη να επιβιώνει στην τρίτη και την τέταρτη γενιά και να επιβιώνει και συναισθηματικά και διανοητικά.  Είναι μια προσπάθεια που έχει κι αυτή συναίσθημα και είμαι σίγουρη ότι θα ξαναζωντανέψει τις μνήμες που είναι απαραίτητες για τις νεότερες γενιές  ώστε να κατανοήσουν από που προέρχονται , ποια είναι η ιστορία τους, η δικής τους και της οικογένειας τους στο χρόνο...

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΛΙΓΟΙ ΜΑ ΑΓΑΠΑΜΕ
12 ΧΡΟΝΙΑ ΘΩΜΑ ΔΕΝ ΤΑ ΞΕΧΝΑΜΕ
ΜΑ ΜΗ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ
ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ
Η ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ
ΣΤΗ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΘΑ ΣΕ ΒΑΖΕΙ

Αυτό μαζί με το ''ποιός ποιός ο Μαύρος ο Θεός'' ακούστηκαν για τελευταία φορά στη Νέα Φιλαδέλφεια στις 14 Νοεμβρίου του 1993. Ήταν η τελευταία παράσταση του μεγάλου Θωμά στα γήπεδα. Το αντίο στην στρογγυλή θεά που μόνο αυτός ήξερε να μαγεύει σαν θεός της μπάλας που ήταν. Έπαιζε η αγαπημένη  του ΑΕΚ με την αγαπημένη του Εθνική Ελλάδος. Φόρεσε και τις 2 φανέλες, μία ανά ημίχρονο, 3 τα γκολ, το τελευταίο δώρο για τους φιλάθλους στο αντίο.

Η τελευταία εμφάνιση με την ιερή φανέλα της ΑΕΚ

Ας θυμηθούμε την ποδοσφαιρική κληρονομιά που άφησε, όχι μόνο σε μας τους Ενωσίτες αλλά σε όλους τους Έλληνες φιλάθλους:
260 γκολ, πρώτος σκόρερ όλων των εποχών
Αργυρό ευρωπαϊκό παπούτσι το 1978
12 γκολ με την εθνική σε 36 συμμετοχές
Κλήση στη μικτή Ευρώπης το 1981
Κλήση στη μικτή Κόσμου το 1984 με Μπενκεμπάουρερ, Κέμπες, Κήγκαν, Νέσκενς, Μάκγατ κ.α.
4 φορές πρώτος σκόρερ, 3 με την ΑΕΚ και 1 με Πανιώνιο
Κατέκτησε πρωτάθλημα Ελλάδας το 1978 και το 1979 με την ΑΕΚ
Κατέκτησε το κύπελο Ελλάδος το 1978 και το 1983 με την ΑΕΚ
501 οι συμμετοχές του στην Α΄ Εθνική.

Έκανε το ποδόσφαιρο πανέμορφο και το γκολ απλή υπόθεση, χαρίζοντας αξέχαστα απογεύματα τρελής χαράς, αποθέωσης και συγκίνησης στις κατάμεστες κερκίδες του Νίκος Γκούμας.

Αξέχαστε Θωμά από τη πλευρά μου ένα ευχαριστώ για όσα μου χάρισες και προπαντός την περηφάνια και το πάθος της εφηβείας μου για τα τρία ιερά, για τα τρία πιο όμορφα κεφαλαία γράμματα του κόσμου.
ΑΕΚ ΑΕΚ ΑΕΚ
Για πάντα στη καρδιά μας

ΑΕΚ ΙΔΕΑ ΙΔΑΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ

Ποιός από μας δεν έχει αναφωνήσει, δεν έχει επαναλάβει τα λόγια του Οικουμενικού Πατριάρχη:
Η ΑΕΚ είναι Ιδέα και οι Ιδέες δεν πεθαίνουν!

Βέβαια οι ιδέες είναι ανθρώπινες και ανάλογα της έμπνευσης και του σκοπού μπορούν να θεωρηθούν ευγενείς ή μεγάλες ιδέες, αλλά εφικτές, που μπορούν να έλξουν ένα μεγάλο φάσμα νουν και ψυχών για την επίτευξη τους. Μπορούν όμως και να είναι άστοχες ή ανέφικτες και να αποβούν ολέθριες με οδυνηρές συνέπειες σε κοινωνικά στρώματα. Η ιστορία και δη η Ελληνική είναι γεμάτη από παραδείγματα.

Μέσα σ' αυτό το πρίσμα οι πρόσφυγες που ίδρυσαν το Σύλλογο μας εκείνο τον μακρινό Απρίλη του 1924, σαν ζωντανός κοινωνικός οργανισμός που αρνείται να σβήσει, ένοιωσαν την ανάγκη με την ιδέα της ιδρύσεως της ΑΕΚ, για μια νέα ελπίδα, μια νέα ταυτότητα σε ξένο τόπο, που θα έριχνε τις γέφυρες με τις μνήμες, με τη γη της προέλευσης, παίρνοντας την απαραίτητη λυμφατική τροφή για τη διατήρηση και τη συνέχιση τους.
Η αναφορά τους στο Σύμβολο του Δικεφάλου είναι η νέα αναζήτηση, η νέα πάλη στην απώτερη φαντασία και επιθυμία που δημιουργεί το Ιδανικό, ένας απώτερος μυθικός στόχος, ένα όνειρο που αξίζει να ζείς.
Που ξέρεις κάποτε.......πάλι με χρόνια με καιρούς............

Με την ιδέα και το πραγματικό απλά υπάρχουμε.
Με το Ιδανικό αξίζει να ζούμε και να πιστεύουμε. 


Πάντα για μένα η ΑΕΚ μου, ήταν ταυτόχρονα ΙΔΕΑ, ΙΔΑΝΙΚΟ και ΠΙΣΤΕΥΩ

7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ Η ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

153 επίορκοι υπέγραψαν την τελειωτική οικονομική γεννοκτονία της Πατρίδας.

Πρόκειται για ουσιαστικό θάνατο με προσφορά θυσίας στο βωμό της τρόϊκας και των διεθνών τοκογλύφων χιλιάδων ζωών, χιλιάδων δυστυχισμένων παιδικών ψυχών, χιλιάδων αθώων.
Οι Εφιάλτες νίκησαν, τα χαμόγελα έσβησαν, θλίψη και σκοτάδι παντού.
Οι εντεταλμένοι δράστες των 8.300 ευρώ μηνιαίως κατάφεραν και ενοχοποίησαν τα θύματα των 300 ευρώ!

Λάβαμε γνώση και απαντάμε απλά και λαϊκά όπως κάποιος παλιά:

Πες τους ρε φίλε Πανουργιά......
έχω στον πούτσον μου βιολιά.....
Οταν γυρίσω θα τους γαμήσω.....

ΑΡΝΟΥΜΑΙ

Αρνούμαι να γράψω για τα όσα συμβαίνουν ειδικά τον τελευταίο καιρό και αφορούν την αγαπημένη μας ΑΕΚ. Τόσο στα γηπεδικά, όσο και στα εξωγηπεδικά.
Μέθοδοι τρόποι πρακτικές και εμφανίσεις που δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορία της ομάδας και την προσωπικότητα του ΑΕΚτζή δεν μπορούν να σχολιασθούν.
Κάποιοι πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι τα ψέμματα, οι κουτοπονηριές, τα ψιλιτκατζίδικα νταλαβέρια συνοδευόμενα από την άγνοια και την ανικανότητα (ή μήπως και δόλο;) πρέπει άμεσα να σταματήσουν.
Αρνούμαστε να τους βλέπουμε, αρνούμαστε να τους σχολιάζουμε γιατί  αδυνατούμε να πέσουμε στο επίπεδο τους.
Θέλουμε πίσω τη περήφανη ομάδα μας, θέλουμε να ξαναδούμε άξιους ηγέτες στο τιμόνι, θέλουμε να συνεχίσουμε με αξιοπρέπεια, λεβέντικα και θαρραλέα το μακρύ δρόμο της Ιστορίας μας.

Κύριοι ο εξευτελισμός είναι άγνωστη λέξη για την ΑΕΚ και τον ΑΕΚτζή.
Πάρτε τον μαζί σας και αδειάστε μας τη γωνία.