 |
| Σκίτσο Πετρουλάκη |
Με το Κράτος Οδηγό.....μέχρι θανάτου....
ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ !
ΠΟΛΗ - ΠΟΝΤΟΣ - ΜΙΚΡΑΣΙΑ ΤΗΣ Α.Ε.Κ. ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014
Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014
ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ ΑΡΠΑΖΕΙ Η ΜΚΟ ΤΗΣ ΡΕΠΟΥΣΗ
 |
| Τη θυμάστε τη ζαβλακωμένη της ΡΗΜΑΔ ; |
Συνωστισμός κρατικών επιχορηγήσεων για την Μη Κυβερνητική Οργάνωση της Ρεπούση. Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, Ρεπούση, εκτός της προσπάθειας για διαστρέβλωση της ιστορίας (συνωστισμός στη Σμύρνη κλπ), ηγείται και της ΜΚΟ Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών «Διοτίμα», με έδρα την Αθήνα.
Δημοσιεύματα του Τύπου όπως και στοιχεία που έχουν δημοσιευθεί στην ιστοσελίδα του προγράμματος «Διαύγεια» κάνουν λόγο για έναν χορό κρατικών επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων, με κατασπατάληση δημοσίου χρήματος σε υψηλούς μισθούς αργόμισθων στελεχών της εν λόγω ΜΚΟ, υπερκοστολογήσεις διαφημιστικών φυλλαδίων, ιστοσελίδων, διοργάνωση εκδηλώσεων και ημερίδων που κοστίζουν χιλιάδες ευρώ.
Όλα αυτά συνθέτουν…
το ανεξέλεγκτο «πάρτυ» της ΜΚΟ της Ρεπούση, ένα πάρτυ το οποίο γίνεται στις πλάτες του Έλληνα φορολογούμενου που βλέπει καθημερινά το εισόδημά του να μειώνεται. Αξίζει να αναφερθεί ότι, μόνο για το έτος 2011, το Κέντρο Γυναικείων Μελετών και Ερευνών «Διοτίμα» επιχορηγήθηκε και μοιράστηκε το ποσό της τάξεως των 3.800.000 ευρώ, για πρόγραμμα που υλοποίησε, από την Γενική Γραμματεία Ισότητας του Υπουργείου Εσωτερικών. Για την εκπόνηση μελέτης με θέμα «Γυναικεία μετανάστευση στην Ελλάδα» μοιράστηκε 294.872 ευρώ, για ενημερωτική εκστρατεία σχετικά με το trafficking γυναικών υπηκόων τρίτων χωρών μοιράστηκε 200.000 ευρώ. Ως εταίρος στο πρόγραμμα συνΑΝΑΠΤΥΞΗ μοιράστηκε το ποσό των 720.763 ευρώ. Για το πρόγραμμα «Ανάπτυξη ανθρώπινου δυναμικού 2007-2013» έλαβε 15% από το ύψος της επιχορήγησης που ανερχόταν στα 380.000 ευρώ, και όπως φαίνεται, δεν υπάρχει τέλος στο όργιο κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος.
Πηγή: http://www.makeleio.gr/?p=62773&utm_source=dlvr.it&utm_medium=twitter
Και στα σχόλια μια απλή παρατήρηση αναγνώστη:
AntiXios
21/02/2014
at 5:57 pm
Η παραφροσύνη της Ελλάδας – η
Ελλάδα χρηματοδοτεί πλουσιοπάροχα τους προδότες της ενώ τα ελληνόπουλα
μας λιποθυμούν από πείνα στα σχολείαΤα περαιτέρω σχόλια περιττά, ......με τις υγείες μας .....
Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014
ΟΙ ''ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΕΣ'' ΤΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
1. Διάταγμα βασιλέως Κωνσταντίνου
Νόμος 2870/1922
2. Εθνοσωτήρ Βενιζέλος : Επιστολή εις τον πρόεδρο απονομής των βραβείων "Νόμπελ" το 1932, διά να απονείμει ή
επιτροπή το "Νόμπελ Ειρήνης" παρακαλώ, εις τον Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ σφαγέα 3 εκατομμυρίων Ελλήνων και Αρμενίων
«Κύριε πρόεδρε,
Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο. Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.
Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό "Εθνάρχης" μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ' αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.
Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.
Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών.
Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή.
Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.
Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ' όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.
Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.
Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.
Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.
Υπογραφή,
Ελευθέριος Βενιζέλος,
«Κύριε πρόεδρε,
Έπί επτά σχεδόν αιώνες όλη ή Έγγύς Ανατολή και ένα μεγάλο τμήμα τής Ευρώπης υπήρξαν τό θέατρο αιματηρών πολέμων, τών οποίων ή άντίχηση υπήρξε τεράστια. Ή οθωμανική αυτοκρατορία και τό απολυταρχικό καθεστώς τών σουλτάνων υπήρξε τό βασικό αίτιο. Ή υποταγή χριστιανικών λαών σέ έναν ζυγό αφόρητης καταπίεσης, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον τής Ημισελήνου, μέ μοιραία κατάληξη και οι αλλεπάλληλες εξεγέρσεις όλων αυτών τών λαών, πού ήλπιζαν στή χειραφέτηση τους, δημιούργησαν μία κατάσταση πραγμάτων πού θά παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο ή οθωμανική αυτοκρατορία διατηρούσε τήν πορεία πού είχαν χαράξει οι σουλτάνοι.
Ή εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας τό 1922, όταν τό εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, (σ.σ. Έπί ποίων αντιπάλων του εθριάμβευσεν ό Κεμάλ τό 1922 και το χαίρετε τόσο πολύ ό "Εθνάρχης" μας; Μήπως είναι οι Έλληνες;) έθεσε οριστικώς τέρμα σ' αύτη την κατάσταση αστάθειας και έλλειψης ανεκτικότητας, της όποιας ή διατήρηση δεν θα γεννούσε παρά μόνον νέους και σοβαρούς κινδύνους γιά τήν ειρήνη στό μέλλον.
Σπανίως πραγματοποιείται σέ τόσο μικρό χρονικό διάστημα μία τόσο ριζική αλλαγή στή ζωή μιας χώρας. Τή θέση μιας φθίνουσας αυτοκρατορίας, ή οποία ζει ύπό ένα θεοκρατικό καθεστώς, όπου ή έννοια του δικαίου και τής θρησκείας συγχέονται, παίρνει ένα εθνικό καί σύγχρονο κράτος, γεμάτο ζωντάνια.
Μέ τήν προτροπή του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ Πασά, τό απολυταρχικό καθεστώς των σουλτάνων καταργήθηκε καί τό κράτος έγινε απολύτως λαϊκό. Ολόκληρο τό έθνος κινητοποιήθηκε προς τή φιλόδοξη, δίκαιη προσπάθεια νά συμπεριληφθεί στην εμπροσθοφυλακή τών πολιτισμένων λαών.
Όμως, τό κίνημα γιά τήν εδραίωση τής ειρήνης συμβάδισε μέ όλες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις πού έδωσαν στό νέο, εντόνως εθνικό, κράτος τής Τουρκίας τή σημερινή του μορφή.
Η Τουρκία ρύθμισε πράγματι όλα τα εδαφικά θέματα μέ τους γείτονες της καί, απολύτως ικανοποιημένη άπό τά εθνικά καί πολιτικά της σύνορα, κατέστη πραγματικός πυλώνας τής ειρήνης στην εγγύς Ανατολή.
Εμείς οι Έλληνες, τους οποίους οί αιματηροί αγώνες κράτησαν επί πολλούς αιώνες σέ μια κατάσταση συνεχούς αντιπαράθεσης μέ τήν Τουρκία, είμαστε οί πρώτοι πού είχαμε τήν ευκαιρία νά αισθανθούμε τά αποτελέσματα τής βαθειάς αλλαγής πού συνετελέσθη στή χώρα αυτή, τή διάδοχο τής παλαιάς οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Έχοντας, από τήν έπαύριο τής καταστροφής στή Μικρά Ασία, διακρίνει τήν πιθανότητα μιας συνεννόησης μέ τήν αναγεννημένη Τουρκία, ή οποία βγήκε άπό τον πόλεμο ώς εθνικό κράτος, τής τείναμε τό χέρι τό οποίο εκείνη δέχθηκε και έσφιξε μέ ειλικρίνεια. Άπό τήν προσέγγιση αυτή, ή οποία μπορεί νά χρησιμεύσει ώς παράδειγμα τών δυνατοτήτων συνεννόησης ανάμεσα σέ δύο λαούς τους οποίους έχουν διαιρέσει οί πλέον σοβαρές διαφορές, έφ' όσον αφεθούν νά διαποτιστούν άπό τήν ειλικρινή επιθυμία τής ειρήνης, δέν προέκυψαν παρά μόνο ευεργετήματα, τόσο γιά τις δύο χώρες, όσο και γιά τήν ειρηνική τάξη στην Εγγύς Ανατολή.
Ό άνθρωπος στον όποιο οφείλεται ή πολύτιμη αυτή συμβολή στην υπόθεση τής ειρήνης είναι ό πρόεδρος τής Τουρκικής Δημοκρατίας, Μουσταφά Κεμάλ Πασάς.
Έχω λοιπόν τήν τιμή, μέ τήν ιδιότητα μου ώς αρχηγού τής ελληνικής κυβέρνησης τό 1930, όταν ή υπογραφή του έλληνο-τουρκικού συμφώνου σημάδεψε μια νέα εποχή στην πορεία τής Εγγύς Ανατολής προς τήν ειρήνη, νά θέσω πρό τών εξεχόντων μελών τής επιτροπής του βραβείου Νόμπελ για τήν ειρήνη τήν υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά, ώς άξιου αυτής τής επιφανούς τιμής.
Δεχθείτε, κύριε πρόεδρε, τήν έκφραση τής μέγιστης εκτίμησης μου.
Υπογραφή,
Ελευθέριος Βενιζέλος,
Πρωθυπουργός τής Ελλάδος».
και οι αποδείξεις:
The Nomination Database for the Nobel Prize
The Nomination Database for the Nobel Prize
in Peace, 1901-1956
| Year: | 1934 | |
| Number: | 24-1 | |
| Nominee: | ||
| Name: | Mustafa Pascha Kemal | |
| Gender: | M | |
| Year, birth: | 1881 | |
| Year, death: | 1938 | |
| Profession/Category: | Founder and president of the Republic of Turkey (1923-1938) | |
| Country: | TR (TURKEY) | |
| Motivation: | ||
| Nominator: | ||
| Name: | BK Veniselos | |
| Gender: | M | |
| Profession/Category: | Member of the Greek parliament | |
| City: | Athens | |
| Country: | GR (GREECE) |
Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2014
ΘΑ ΕΓΕΡΘΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΕΥΣ
Θα εγερθεί ο Βασιλεύς, που το όνομα στην αρχή έχει το ''Ι'' και στο τέλος το ''ς'':
Ιωάννης
''Δεύτε άπαντες πιστοί,
τώ τάφω του βασιλέως Ιωάννου προσέλθωμεν,
και ίδωμεν νοητώς θαύμα,
φρικτόν και παράδοξον,
τους όρους υπερβαίνον της φύσεως
του τάφου γαρ ανοιγέντος,
άρρητος ευωδία, συν ημίν και χάριτι, εξεπέμπετο,
και ο νεκρός του βασιλέως ωράθη,
ουκ εις οστέα λελυμένος, ου μέλας την χρόαν,
ου νεκρικόν φέρων σύμβολον,
αλλά σύσσωμος όλος και φαιδρός,
ως επί θρόνου βασιλικού καθεζόμενος.
Ω δόξης ουρανίου!
ης περ ηξίωται ο ευσεβέστατος άναξ
και νυν πρεσβεύει αδιαλείπτως υπέρ των ψυχών ημών.''
(Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Ιωάννης
''Δεύτε άπαντες πιστοί,
τώ τάφω του βασιλέως Ιωάννου προσέλθωμεν,
και ίδωμεν νοητώς θαύμα,
φρικτόν και παράδοξον,
τους όρους υπερβαίνον της φύσεως
του τάφου γαρ ανοιγέντος,
άρρητος ευωδία, συν ημίν και χάριτι, εξεπέμπετο,
και ο νεκρός του βασιλέως ωράθη,
ουκ εις οστέα λελυμένος, ου μέλας την χρόαν,
ου νεκρικόν φέρων σύμβολον,
αλλά σύσσωμος όλος και φαιδρός,
ως επί θρόνου βασιλικού καθεζόμενος.
Ω δόξης ουρανίου!
ης περ ηξίωται ο ευσεβέστατος άναξ
και νυν πρεσβεύει αδιαλείπτως υπέρ των ψυχών ημών.''
(Νικόδημος ο Αγιορείτης)
Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2013
Η Α.Ε.Κ. ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΣΕ ΦΙΛΙΚΟ ΣΤΗ ΘΗΒΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΑ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Οι παλαίμαχοι της Α.Ε.Κ. με την δεύτερη παρουσία τους στην πόλη (πριν λίγα χρόνια σε αντίστοιχο φιλικό αγώνα για την στήριξη των ΑΜΕΑ Θήβας, είχε συμμετάσχει για πρώτη φορά με την ομάδα και είχε τιμηθεί από την Ενωση Μικρασιατών Θήβας, ο πατριώτης μας Μικρασιάτης ποδοσφαιριστής Μιχάλης Κασάπης) συμβάλουν στην προσπάθεια που έχει ξεκινήσει για την δημιουργία του Μουσείου Μικρασιατικής Μνήμης Θήβας.
Η αποστολή της ΑΕΚ θα αποτελείται από γνωστά αστέρια του παρελθόντος μεταξύ των οποίων οι Νεστορίδης, Σεραφίδης , Παπαιωάννου, Καραφέσκος, Τόσκας, Περισίδης, Καρακίδης, Μπατίστα, Κασάπης, Νικολάου, Αρδίζογλου, Στυλιανόπουλος, Γεωργιάδης, Σεβαστόπουλος, Βλαντής, Πυθαρούλης, Παπαδόπουλος, Ζήσης, Συμιγδαλάς, Αντωνόπουλος, Καρούσης, Μουσούρης κ.α.
Με την παρουσία σας συμβάλετε ουσιαστικά και εσείς στην δημιουργία του Μουσείου Μικρασιατικής Μνήμης Θήβας του οποίου οι εργασίες ξεκίνησαν .
Πηγή: http://mikrasiatis.gr/palaimaxoi-aek-filiko-thiva-gia-mouseiomikrasiatikismnimis/
Η Προσφυγομάνα Α.Ε.Κ, η Α.Ε.Κ. της Αγιάς Σοφιάς, του Μουσείου Προσφυγικού Ελληνισμού στη Ν. Φιλαδέλφεια, η Α.Ε.Κ. των Αλησμόνητων Πατρίδων, της Ιδέας, της Μνήμης, του Πολιτισμού και της Αλληλεγγύης δεν θα μπορούσε να λείπει από την πρωτοβουλία των αδελφών Μικρασιατών Θήβας.
Ευχόμαστε το συντομότερο να υλοποιηθεί η όλη προσπάθεια, για να κρατιέται άσβεστη η Μικρασιατική Μνήμη σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2013
KΥΠΡΟΣ: ΟΣΤΑ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Συγκλονιστικά στοιχεία για τη μοίρα πολλών αγνοουμένων, ισχυρίζεται ότι έχει στα χέρια του, ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Σενέρ Λεβέντ.
Συγκεκριμένα, σε άρθρο του στην εφημερίδα "Πολίτης", και στη στήλη του "Άφρικα", επικαλούμενος μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα, αναφέρει ότι το 1996, οι Τούρκοι έστειλαν ειδική ομάδα ανθρώπων στην Κύπρο, για να βρουν ομαδικούς τάφους αγνοουμένων του 1974 και να καταστρέψουν τα οστά, προκειμένου να εξαφανίσουν τα όποια ίχνη τους.
Σύμφωνα με τον Σενέρ Λεβέντ, "ήταν μια επιχείρηση που διεξήχθη με πολλή μυστικότητα. Οι ομαδικές σφαγές Ελληνοκυπρίων διενεργήθηκαν ειδικά μετά το μεγάλο έγκλημα στα χωριά Μάραθα, Αλόα και Σανδαλάρη.
Άρχισαν δολοφονίες Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων -παιδιών, ηλικιωμένων- χωρίς διακρίσεις από οργισμένους Τούρκους στρατιώτες και μερικούς Τουρκοκύπριους. Όσοι γνώριζαν, έδειξαν τους τάφους που ήξεραν, στην ειδική ομάδα που ήρθε από την Τουρκία. Στην Αφάνεια, στην Άσσια, στο Μπέκιοϊ, στο Τζιάος. Πήγαν και στο Βαρώσι που είναι κλειστό για χρόνια.
Εκεί υπήρχαν κάποιοι που δολοφονήθηκαν και θάφτηκαν μέσα σε χαβούζες για να αποφευχθεί ο κόπος του σκαψίματος τάφων. Και στοιβάχτηκε χώμα πάνω τους. Έγινε εκταφή όσων βρίσκονταν σε ομαδικούς τάφους. Φορτώθηκαν σε καμιόνια. Μεταφέρθηκαν και ρίχτηκαν στη θάλασσα. Και να που μας το ψιθυρίζουν στο αφτί μετά από τόσα χρόνια. Αν όλα αυτά αληθεύουν, σημαίνει ότι άδικα ψάχνουν όσοι τους αναζητούν. Δεν μπορούν να τους βρουν".
Ο Σενέρ Λεβέντ γράφει ακόμα ότι ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος Κουτλού Ανταλί, της εφημερίδας "Γενί Ντουζέν", δολοφονήθηκε τον Ιούλιο 1996 έξω από το σπίτι του από τον τουρκικό στρατό, "για να μην αποκαλύψει το μυστικό του Αποστόλου Βαρνάβα".
Αναφέρεται στην αρθρογραφία του Ανταλί στην εφημερίδα του, σχετικά με την επιδρομή "αστυνομικών" και Τούρκων στρατιωτών στον περίβολο του μοναστηριού του Αποστόλου Βαρνάβα, όπου "ήταν θαμμένοι Ελληνοκύπριοι που είχαν δολοφονηθεί αλλού και τους είχαν θάψει εκεί".
Σύμφωνα με τον Λεβέντ, ο Ανταλί επρόκειτο να αποκαλύψει ότι την επιδρομή εκείνη διέταξε η ειδική ομάδα από την Τουρκία, με στόχο να καταστρέψει τον ομαδικό τάφο.
Και καταλήγει ως εξής: "Δεν μπορούμε να ξέρουμε τα λείψανα πόσων αγνοουμένων έχουν ριχθεί στη θάλασσα κατά τις επιχειρήσεις αυτές. Για να τους θυμόμαστε αιώνια, μπορούμε μόνο να στήσουμε ένα μνημείο του “αγνώστου θύματος”. Να κοιτάμε αυτό το μνημείο καθημερινά και να ντρεπόμαστε. Αφού ούτε αυτό θα είναι αρκετό για να συγχωρεθούμε".
Πηγή: εφημερίδα '' Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ''
Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013
Ο ΘΩΜΑΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΝΑΟ...
Πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια από εκείνο το βράδυ που ο ουρανός της Φιλαδέλφεια "έκλαιγε" στο ποδοσφαιρικό "αντίο" του Θωμά Μαύρου. Φιλικός αγώνας ΑΕΚ - Εθνική Ελλάδας με τον Θωμά να φοράει ένα ημίχρονο τη φανέλα της ΑΕΚ και άλλο ένα τη γαλανόλευκη. Ο μεγάλος Θ(ε)ωμάς, μιλάει στο aek365 και θυμάται με νοσταλγία εκείνο το τελευταίο ποδοσφαιρικό βράδυ στο Ναό...
Κύριε Θωμά, πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια...
«Ήταν ένα βράδυ χαράς και λύπης. Χαράς, γιατί γύρισα μπροστά στους οπαδούς μας και έπαιξα γι' αυτούς και λύπης γιατί τελείωσα με το ποδόσφαιρο εκείνο το βράδυ και επίσημα. Έπρεπε να αλλάξουμε τελείως ζωή από εκεί και πέρα. «Θα είμαστε σπίτι μας, κάθε Κυριακή», σκεφτόμουν «και όχι στα γήπεδα». Παρότι έπιασε μια φοβερή καταιγίδα εκείνο το βράδυ, όλα πήγα καλά και μου άρεσε αυτό που έζησα. Ελπίζω να το ευχαριστήθηκε και ο κόσμος που ήρθε στο γήπεδο και τους ευχαριστώ γι' αυτό».
Θυμάστε πως πάρθηκε η απόφαση να γίνει αυτό το φιλικό παιχνίδι προς τιμήν σας, αν και έπρεπε να γίνει πολύ νωρίτερα;
«Ήταν μία πρωτοβουλία και του Μελισσανίδη και του Μπάγεβιτς και του Καρρά. Είπαν να το κάνουμε. Συμφώνησα και έγινε. Ήταν όμορφα...»
Πώς ήταν τότε αγωνιστικά ο Θωμάς Μαύρος, αν και στα 39 του;
(γέλια) «Καλά πήγαμε. Άντεξα αν και δεν βοηθούσε το γήπεδο. Μία χαρά ήταν, έβαλα και δύο γκολ με την ΑΕΚ και ένα με την Εθνική».
Θυμάστε καθόλου στιγμές από εκείνη την ημέρα. Από το πρωί για παράδειγμα που σηκωθήκατε και περιμένατε να περάσουν οι ώρες για να έρθει η στιγμή του αγώνα...
«Εκείνη την ημέρα ήμουν πραγματικά θολωμένος. Άδειος. Αυτό που λες περίμενα να έρθει η στιγμή να μπω ξανά σε αυτό το γήπεδο, μπροστά σε αυτό τον κόσμο. Θυμάμαι όμως πως ήμουν θολωμένος».
Γενικά πάντως δεν βλέπουμε συχνά στην Ελλάδα να γίνονται παιχνίδια προς τιμήν παικτών με τεράστια καριέρα όπως εσείς.
«Ναι, όντως δυστυχώς δεν γίνονται τέτοια παιχνίδια. Καλό θα ήταν να γίνονται και με άλλους παίκτες. Πρέπει κάποια πράγματα να γίνονται, για να δείχνει μία ομάδα πως είναι οικογένεια. Ένιωσα μια ικανοποίηση που έγινε αυτό το φιλικό για μένα. Ένιωσα και τυχερός».
Τι κρατάτε από την καριέρα σας;
«Την αγάπη του κόσμου, την εκτίμηση και τον σεβασμό που έδειξαν προς το πρόσωπό μου. Και που ακόμα και τώρα δείχνουν. Αξίες ανεκτίμητες όλα αυτά».
Αγωνιστικά η καλύτερη στιγμή;
«Πάρα πολλές στιγμές. Έφτασα μεικτή Κόσμου και Ευρώπης να παίξω. Από εκεί και πέρα είναι τα αστέρια και ο ουρανός».
Με την ΑΕΚ;
«Με την ΑΕΚ... Η πορεία του '77 στο ΟΥΕΦΑ. Ενώ τα είχαμε πάει καλά ως τότε, πέσαμε με τη Γιουβέντους των 11 διεθνών και χάσαμε την ευκαιρία να πάμε στον τελικό. Τεράστια πορεία. Κρατάω επίσης το νταμπλ του 78', το πρωτάθλημα το '79, το Κύπελλο το 83'. Μεγάλες στιγμές και για την ομάδα και για μένα».
Η χειρότερη;
«Μόνο μία: Όταν έφυγα από την ΑΕΚ. Δεν ήταν σωστή η κρίση τότε των ανθρώπων που ήταν στην ΑΕΚ και αποδείχθηκε, όταν πήγα μετά στον Πανιώνιο και έδειξα κάποια πράγματα».
Πηγή http://www.aek365.com/a-301809/o-thwmas-thumatai-to-teleutaio-bradu-sto-nao.htm
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013
ΗΘΙΚΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΥΛΙΚΗ ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ
ΑΕΚ σημαίνει Προσφυγιά Ξεριζωμένη
Ο Θεός είναι μαζί μας.
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013
MNHMH TΟΥ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
Με
συρροή πλήθους πιστών εορτάστηκε για
δεύτερη χρονιά φέτος στο Διδυμότειχο
η μνήμη του αγίου Ιωάννη του Βατάτζη,
του Ελεήμονος, στο νεόδμητο ιερό ναό
που είναι αφιερωμένος σε εκείνον και ο
οποίος πέρσυ τέτοια ημέρα ετέθη στη
δημόσια λατρεία. Σημειωτέον ότι ο άγιος
Ιωάννης ο Βατάτζης γεννήθηκε στο
Διδυμότειχο το 1192 και είναι εκείνος ο
βασιλιάς της αυτοκρατορίας της Νίκαιας
που δημιούργησε τις προυποθέσεις για
την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης
το 1261 μετά την κατάληψη της το 1204 από
τους Φράγκους.
Ο
Βατάτζης, υπήρξε ο προστάτης και
συμπαραστάτης της αγροτικής και αστικής
τάξης και επιδίωκε διαρκώς την άνοδο
του βιοτικού επιπέδου κυρίως των γεωργών
και κτηνοτρόφων, αφού για να τους βοηθήσει
έκανε μεγάλη απογραφή (κάτι σαν
Εθνικό Κτηματολόγιο)
και επίταξε κατόπιν τεμάχια γης από
τους μεγαλοκτήμονες και τους
αριστοκράτες και τα διένειμε σε
όλους τους φτωχούς υπηκόους του, ώστε να
ζουν άνετα και ανθρώπινα!!! Στάθηκε
αληθινός “πατέρας
των Ελλήνων”, πατάσσοντας
με κάθε τρόπο την εκμετάλλευση του λαού,
νιώθοντας κάθε λεπτό όχι σαν απλός
βασιλιάς, αλλά ως ταγμένος από το Θεό
να βοηθάει το λαό του και τους αδικουμένους!
Έλαβε ακόμη και μέτρα οικονομίας τέτοια,
που απαγόρευαν τη σπατάλη του ιδιωτικού
πλούτου, ενώ ίδρυσε φιλανθρωπικούς και
ευκτήριους οίκους, πτωχοκομεία,
νοσοκομεία, γηροκομεία, βιβλιοθήκες,
έχτισε Ναούς και βοήθησε αποφασιστικά
τα Μοναστήρια μας.
Ο
θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά παραμένει
άσβεστος στη σκέψη και στη ψυχή των
Ελλήνων, ο Βυζαντινός Δικέφαλος που μας
άφησε θα κυματίζει πάντα περήφανα στον
ιστό, θα κοσμεί και θα καθοδηγεί λάβαρα
και φανέλες των απογόνων υπερασπιστών
της Ρωμιοσύνης
Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013
Ο ΞΕΝΟΣ
ΣΤΙΧΟΙΜΑ στίχοι:
Είναι η Οδύσσεια απ'του πλοίου τη κουβέρτα
κατέβηκε στον Πειραιά και του δωσαν μια τέντα
τους ρώτησε αν ήρθαν οι φίλοι του και τ'αδέρφια
και του παν μακρυά απο δώ κάπου στα Φιλαδέλφεια
τον ρώτησαν ποίοι είσαστε εγγόνια ποιών προγόνων
και απάντηση είμαστε Έλληνες τριών χιλιάδων χρόνων
και έσφιξε μέσα στα χέρια του χώμα και δυο πέτρες
αυτές που σπέρνουν πρόσφυγες και εκεί φυτρώνουν τέντες
και οι τέντες γίνανε φωνές μικρών παιδιών στους δρόμους
και οι φωνές γίναν φωτιές απ τη δουλειά στους ώμους
κατέβηκε στον Πειραιά και του δωσαν μια τέντα
τους ρώτησε αν ήρθαν οι φίλοι του και τ'αδέρφια
και του παν μακρυά απο δώ κάπου στα Φιλαδέλφεια
τον ρώτησαν ποίοι είσαστε εγγόνια ποιών προγόνων
και απάντηση είμαστε Έλληνες τριών χιλιάδων χρόνων
και έσφιξε μέσα στα χέρια του χώμα και δυο πέτρες
αυτές που σπέρνουν πρόσφυγες και εκεί φυτρώνουν τέντες
και οι τέντες γίνανε φωνές μικρών παιδιών στους δρόμους
και οι φωνές γίναν φωτιές απ τη δουλειά στους ώμους
και άκομα στο κεφάλι του του πλοίου οι κουβέντες
εδω μας φέραν Έλληνες ή εδω μας στείλαν φέτες
και πες γιατι μας βρίκσει αλλού το πρώτο φως της μέρας
ποια Ιφιγένεια σκότωσαν για να φυσήξει αέρας
πόσοι στα στήθια φεύγοντας έκρυψαν την σημαία
ποσό κοστίζει ο άνθρωπος και πόσο μια ιδέα
ναι,τον είδανε να αναρωτιέται μεσ'τη μνήμη μου
κάθε φορά που μου'ρχεται η εικόνα εκείνη που
μετά το γκολ και όπως φλεγότανε το πέταλο
αυτός κρατούσε μια σημαία με έναν Δικέφαλο
εδω μας φέραν Έλληνες ή εδω μας στείλαν φέτες
και πες γιατι μας βρίκσει αλλού το πρώτο φως της μέρας
ποια Ιφιγένεια σκότωσαν για να φυσήξει αέρας
πόσοι στα στήθια φεύγοντας έκρυψαν την σημαία
ποσό κοστίζει ο άνθρωπος και πόσο μια ιδέα
ναι,τον είδανε να αναρωτιέται μεσ'τη μνήμη μου
κάθε φορά που μου'ρχεται η εικόνα εκείνη που
μετά το γκολ και όπως φλεγότανε το πέταλο
αυτός κρατούσε μια σημαία με έναν Δικέφαλο
Αρχή το ήμισυ ήμισυ το έτερον
τον είπαν ξένο αλλά αυτός ήταν τεμέτερον
πυρρίχιος χορός μετά απο νικητήριο
στην Πίνδο ήρωας και αντάρτης στον εμφύλιο
τους είχε φέρει δώρο τον πολιτισμό του
που ακούστηκε σαν μουσική απ'το προσφυγικό του
εκεί κλεισμένος γιατί ήταν ένας ξένος
και ο ξένος έγινε αδερφός και ο αδερφός μας ξένος
είναι η Οδύσσεια απ'του πλοίου την καρίνα
ο κόσμος έγινε Αϊβαλί και η Σμύρνη έγινε Αθήνα
τον είπαν ξένο αλλά αυτός ήταν τεμέτερον
πυρρίχιος χορός μετά απο νικητήριο
στην Πίνδο ήρωας και αντάρτης στον εμφύλιο
τους είχε φέρει δώρο τον πολιτισμό του
που ακούστηκε σαν μουσική απ'το προσφυγικό του
εκεί κλεισμένος γιατί ήταν ένας ξένος
και ο ξένος έγινε αδερφός και ο αδερφός μας ξένος
είναι η Οδύσσεια απ'του πλοίου την καρίνα
ο κόσμος έγινε Αϊβαλί και η Σμύρνη έγινε Αθήνα
και εκείνον μάλλον από την ιστορία τον διαγράψανε
σαν ένα μέρος πληθυσμού που ανταλλάξανε
το βλέμμα κάτω πάντα περπατούσε βιαστικά
ξυπόλητος και γύρω αγκάθια εθνικιστικά
άλλα συγχώρεσε και άλλα πολλά τα ξέχασε
και έφτιαξε άλλο κόσμο από τον κόσμο που έχασε
ο ξένος είναι εδώ περίπου χρόνια εκατό
η μνήμη έγινε σπόρος και ο σπόρος έλατο
και εχθές καθόταν με έναν φίλο μου στο πέταλο
με Τούμπα λίμπρε και στα στήθια έναν Δικέφαλο
σαν ένα μέρος πληθυσμού που ανταλλάξανε
το βλέμμα κάτω πάντα περπατούσε βιαστικά
ξυπόλητος και γύρω αγκάθια εθνικιστικά
άλλα συγχώρεσε και άλλα πολλά τα ξέχασε
και έφτιαξε άλλο κόσμο από τον κόσμο που έχασε
ο ξένος είναι εδώ περίπου χρόνια εκατό
η μνήμη έγινε σπόρος και ο σπόρος έλατο
και εχθές καθόταν με έναν φίλο μου στο πέταλο
με Τούμπα λίμπρε και στα στήθια έναν Δικέφαλο
Και δεν σταμάτησε να ταξιδεύει γρήγορα
και δεν φοβήθηκε εχθές να δει το σήμερα
είναι ο ξένος που είπαν θα φύγει γρήγορα
ο ξένος που έφτιαξε κάτι απο το τίποτα
τον είδανε στη Δεκελείας ξημερώματα
και στην πλατεία που έπαιζε με τα χώματα
είναι ο ξένος που θέλαν να φύγει γρήγορα
ο ξένος που θέλαν να φύγει μα μένει ως σήμερα
και δεν φοβήθηκε εχθές να δει το σήμερα
είναι ο ξένος που είπαν θα φύγει γρήγορα
ο ξένος που έφτιαξε κάτι απο το τίποτα
τον είδανε στη Δεκελείας ξημερώματα
και στην πλατεία που έπαιζε με τα χώματα
είναι ο ξένος που θέλαν να φύγει γρήγορα
ο ξένος που θέλαν να φύγει μα μένει ως σήμερα
Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013
ΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΑΚΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
Του Παύλου Νιρβάνα (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του ΠΕΤΡΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗ)
<<Eις
τον προσφυγικόν καταυλισμόν της
Λαχαναγοράς Πειραιώς ενεφανίσθη μίαν
των ημερών ένας ανέλπιστος, πληγωμένος
πρόσφυξ. Δεν ήτο ούτε Mικρασιάτης, ούτε
Θραξ. Δεν τον είχαν κυνηγήσει αι ορδαί
του Kεμάλ. Δεν του είχαν σπάσει το πόδι
του οι Tούρκοι Tσέτηδες. Ήτον απλούστατα
ένας αθώος σπουργίτης. Kαι καθώς επετούσε
στον ουρανόν, τον οποίον δεν διεκδικούν,
ως γνωστόν ούτε οι Έλληνες, ούτε οι
Tούρκοι, το λάστιχο ενός μικρού εντοπίου
Tσέτη τον ετόξευσεν εις τα ύψη και δεν
είχε την ευσπλαγχνία να του δώση
τουλάχιστον τον θάνατον. Tου ετσάκισε
το ποδαράκι του. Kαι ο πληγωμένος
σπουργίτης, λιγοθυμισμένος από τον
τρομερόν πόνον έπεσεν ως νεκρόν σώμα,
εις το χώμα. O μικρός Tσέτης έσπευσε να
τον αιχμαλωτίση, και νεκρόν ακόμη. Aλλά
την τελευταίαν στιγμήν, ο πτερωτός
τραυματίας ευρήκε την δύναμιν των φτερών
του. Kαι εσώθη πάλιν, εις τα ύψη από τα
οποία έπεσε.
Tα
φτερά του όμως απέκαμαν εις την ουρανίαν
περιπλάνησιν. Eδοκίμασε ν' ακουμπήση σ'
ένα κλαδί δένδρου να ξεκουρασθή. Aλλά
πώς; Mόλις επροσπάθησε να στηριχθή στο
ποδαράκι του, τρομεροί πόνοι τον έκαμαν
να παραιτηθή από κάθε ιδέαν αναπαύσεως.
Kαι με τας τελευταίας δυνάμεις, που
απέμεναν στις μουδιασμένες φτερούγες
του, εδοκίμασε πάλιν να πετάξη. Έκαμε
δύο-τρεις γύρους εις τον αέρα, αλλά οι
φτερούγες του δεν τον εκρατούσαν πλέον.
Ένοιωθε τώρα ότι ύστερα από λίγα λεπτά,
λίγα δευτερόλεπτα, θα ευρίσκετο κάτω
στο χώμα, ανίκανος πλέον να σωθή από
τους αγρίους Tσέτες της γειτονιάς. Eις
ομοίαν περίστασιν, ο αεροπόρος, του
οποίου εσταμάτησεν έξαφνα ο μοτέρ,
κατοπτεύει βιαστικά το έδαφος και ζητεί
το κατάλληλον έδαφος, δια να προσγειωθή,
όσον ασφαλέστερα μπορεί.
Έτσι
έκαμε και ο μικρός πτερωτός αεροπόρος.
O μοτέρ του δεν εδούλευε πια. Kατώπτευσε
το έδαφος. Παντού δρόμοι, με τρομερά
παιδιά, που επερίμεναν με τα λάστιχα
τεντωμένα. Παντού εχθρικοί αυλόγυροι.
Παντού άξενα κεραμίδια, όπου ένας
τραυματίας σπουργίτης, ανίκανος ν'
αναζητήση αλλού την τροφήν του, θα
εκινδύνευε ασφαλώς να πεθάνη από ασιτίαν.
Έξαφνα, προς ένα σημείον του εδάφους
διέκρινε μίαν αυλήν, όπου γυναικούλες
και μικρά παιδάκια, εκινούντο, με ένα
ύφος μεγάλης δυστυχίας. Kαι επειδή η
δυστυχία εννοεί την δυστυχίαν, ο
πληγωμένος σπουργίτης δεν άργησε να
καταλάβη ότι οι άνθρωποι αυτοί ήσαν
αδελφοί του και ότι η αυλή αυτή δεν ήταν
όπως οι άλλες αυλές των κακών ανθρώπων.
― Mαζί
με τους δυστυχισμένους κι εγώ! εσκέφθη
ο μικρός σπουργίτης.
Kαι, μ' ένα τέλειον β ο λ - π λ α ν έ, το οποίον οι άνθρωποι εδιδάχθησαν, ως γνωστόν, από τα πουλιά, ευρέθη μέσα εις την αυλήν του προσφυγικού καταυλισμού, κατάκοιτος στο χώμα, ανίκανος να κινηθή, έτοιμος ν' αποθάνη. Aλλά δεν άργησε να βεβαιωθή ότι ευρίσκεται μεταξύ πονετικών ψυχών. Mία ατμοσφαίρα συμπαθείας και αγάπης εσχηματίσθη γύρω από την δυστυχίαν του. Oι άλλοι δυστυχισμένοι εννοούσαν τον πόνον του. Tα παιδάκια δεν ήσαν εκεί σκληρά και άσπλαχνα, όπως τα άλλα παιδιά. Oι μεγάλοι δεν ήσαν κακοί και αδιάφοροι. Aγαθά χέρια τον εσήκωσαν και τον εχουχούλισαν. Kαι, δια να συμπληρωθή η ευτυχία του, μία ακόμη πονετική ψυχή έσκυψε από πάνω του, ως Θεία Πρόνοια. Ήταν η αγαθή Πρόνοια και των άλλων δυστυχισμένων, η δεσποινίς, η διακονούσα την Φιλανθρωπίαν εις τον προσφυγικόν καταυλισμόν.
Kαι, μ' ένα τέλειον β ο λ - π λ α ν έ, το οποίον οι άνθρωποι εδιδάχθησαν, ως γνωστόν, από τα πουλιά, ευρέθη μέσα εις την αυλήν του προσφυγικού καταυλισμού, κατάκοιτος στο χώμα, ανίκανος να κινηθή, έτοιμος ν' αποθάνη. Aλλά δεν άργησε να βεβαιωθή ότι ευρίσκεται μεταξύ πονετικών ψυχών. Mία ατμοσφαίρα συμπαθείας και αγάπης εσχηματίσθη γύρω από την δυστυχίαν του. Oι άλλοι δυστυχισμένοι εννοούσαν τον πόνον του. Tα παιδάκια δεν ήσαν εκεί σκληρά και άσπλαχνα, όπως τα άλλα παιδιά. Oι μεγάλοι δεν ήσαν κακοί και αδιάφοροι. Aγαθά χέρια τον εσήκωσαν και τον εχουχούλισαν. Kαι, δια να συμπληρωθή η ευτυχία του, μία ακόμη πονετική ψυχή έσκυψε από πάνω του, ως Θεία Πρόνοια. Ήταν η αγαθή Πρόνοια και των άλλων δυστυχισμένων, η δεσποινίς, η διακονούσα την Φιλανθρωπίαν εις τον προσφυγικόν καταυλισμόν.
― Tο
καϋμένο το πουλάκι! είπεν η δεσποινίς.
Έχει σπασμένο το ποδαράκι του. Πρέπει
να το κρατήσουμε κι αυτό δω, να το
γιατρέψουμε, ώς που να μπορέση να
ξαναπετάξη.
O μικρός σπουργίτης, μολονότι δεν εγνώριζε την γλώσσαν των ανθρώπων, εκατάλαβε πολύ καλά τί έλεγεν η δεσποινίς, διότι η γλώσσα της αγάπης είναι μία για όλα τα πλάσματα του Θεού. Kαι έσπευσε να ευχαριστήση την δεσποινίδα μ' ένα γλυκύτατον τσίου-τσίου.
O μικρός σπουργίτης, μολονότι δεν εγνώριζε την γλώσσαν των ανθρώπων, εκατάλαβε πολύ καλά τί έλεγεν η δεσποινίς, διότι η γλώσσα της αγάπης είναι μία για όλα τα πλάσματα του Θεού. Kαι έσπευσε να ευχαριστήση την δεσποινίδα μ' ένα γλυκύτατον τσίου-τσίου.
― Eυχαριστώ,
καλή μου κοπέλα, ευχαριστώ πολύ. Όταν
γίνω καλά, θαρθώ να σου πω ένα ωραίο
τραγουδάκι στο παράθυρό σου. Δεν τραγουδώ
σαν το αηδόνι. Aλλά τα γλυκύτερα τραγούδια
δεν είναι τα τεχνικώτερα. Eυχαριστώ,
καλή μου κοπέλα, ευχαριστώ. Tσίου-τσίου!
Δύο
τρυφερά χεράκια επήραν τον μικρόν
πτερωτόν πρόσφυγα, του έδεσαν το ποδαράκι
του, τον ετάισαν, τον επότισαν και ύστερα
τον ετοποθέτησαν σε μια ζεστή και μαλακή
φωλίτσα. Ήτο και αυτός ένα προσφυγόπουλο
του ουρανού, όπου η κακία των ανθρώπων
φθάνει κάποτε αγρία και τρομερά, ως να
μην της έφθανε για να χορτάση αυτή η
μεγάλη και απέραντη Γη.>>
Αν θέλουμε να μάθουμε ν' αγαπάμε πρέπει να αρχίσουμε από τα πολύ μικρά, αυτά που συνήθως δεν πέφτουν στην αντίληψη μας,.... αυτά που συνήθως δεν δίνουμε σημασία....
Τρίτη 8 Οκτωβρίου 2013
Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013
Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ
Στη Σμύρνη σα μιας πιάσανε
ήταν Σάββατο βράδυ.
Εις το Κισλά μας πήγανε
χτυπώντας και τροχάδη.
Απ' το Κισλά μας πήρανε
χιλιάδες δεκαπέντε
κι ώσπου να παμ' στη Μαγνησιά
μείναμε μόνο πέντε.
Στην έρημη τη Μαγνησιά
Οτσίρ γκιαούρ!
Τσικάρ παρά...
Γιοκ εφέντη μου, παρά!
Και μας καρφώναν
τη λοχιά......
Είναι από τα αυτοσχέδια τραγούδια και τις διηγήσεις των ''τυχερών'' επιζώντων αιχμαλώτων για όσα ακολούθησαν μετά τη συγκέντρωση στη πλατεία της Σμύρνης. Είναι οι ελάχιστοι των 150.000 που με διαταγή του Νουρεντίν συγκεντρώθηκαν στη πλατεία μπροστά στο Κονάκι, με τα αποκαΐδια της όμορφης Σμύρνης να σκεπάζουν με τη μυρωδιά τους τον αέρα. Το μετά θα το δούμε μέσα απο τις αφηγήσεις των πρωταγωνιστών μαρτύρων: '' Η ιστορία ενός αιχμαλώτου'' του Δούκα, το ''Νούμερο 31328'' του Βενέζη, τις μαρτυρίες των διασωθέντων που τόσο γλαφυρά προβάλει το blog Απόγονοι Μικρασιατών http://apogonoimikrasiaton.blogspot.it/p/blog-page_6.html
Κοπάδια ανθρώπων συνεχίζουν και καταφθάνουν κυρίως στην πρωτεύουσα. Η κατάσταση των απελπισμένων προσφύγων αποτελεί καθημερινό θέμα για τον αθηναϊκό τύπο. Διαβάζουμε στην εφημερίδα ΕΣΤΙΑ:
<< Σελίς μυθιστορήματος. Εις τον σιδηροδρομικόν σταθμόν του Μοναστηρίου εσημειώθη χθες το απόγευμα η εξής μυθιστορηματική σκηνή:
Δύο προσφυγόπουλα, πωλούντα κουλούρια εις τον σταθμόν, τη στιγμήν ακριβώς που είχε φθάσει η αμαξοστοιχία από τον Πειραιά και η αίθουσα είχε γεμίσει από τους ανερχόμενους επιβάτας, εξεκρέμασαν με ταυτόχρονον έξαλλον κίνησιν τους ταβλάδες από τον λαιμόν των, τους επέταξαν κάτω και αφήκαν να κυλισθούν τα κουλούρια των εις το έδαφος, ως να είχαν καταληφθεί από αιφνιδίαν παραφροσύνην.
Και τα δύο παιδάκια έπεσαν εις τας αγκάλας ενός ανθρώπου που είχεν αναβεί και αυτός μαζί με τους άλλους επιβάτας και τον έσφιγγαν και τον φιλούσαν, ενώ και εκείνος, με δάκρυα εις τα μάτια έσφιγγε και φιλούσε εις τα μάγουλα, τα μάτια, τα μαλλιά, τους δύο μικρούς. Προφανώς ήτο ο πατέρας των, που θα τον θεωρούσαν χαμένον, όπως και αυτός θα εθεώρει χαμένα τα παιδιά του. Και το συγκινητικόν σύμπλεγμα, μέσα εις την πεζότητα του σιδηροδρομικού σταθμού, ήτο ως μία σελίς αποσπασθείσα από κάποιο μυθιστόρημα περιπετειών της ρομαντικής σχολής. (Εστία 27/05/1923) >>
Μικρά χαμένα απροστάτευτα αγγελάκια έχουν γεμίσει τους δρόμους, κάνουν τα πάντα για να μπορέσουν να βγάλουν λίγες δεκάρες. Ο Παύλος Νιρβάνας στο βιβλίο ''ΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΛΟΓΟΙ'' περιγράφει το 24ωρο ενός μικρού στη Δραπετσώνα του 1924
<< το Αρμενάκι κουβαλάει ψώνια το πρωί, μετατρέπεται σε λούστρο την υπόλοιπη μέρα, χορεύει αρμένικους χορούς στο ρώσικο μπαρ του Νέου Φαλήρου το βράδυ και φτιάχνει σουραύλια στην παράγκα του μέχρι τις τέσσερεις το πρωί, που τα πουλάει στις πλατείες και στις γωνιές των δρόμων, εκείνες που δεν τις φτάνει ο αστυνόμος......>>
Πολλά από τα μικρά παιδιά χάνονται μέσα στην Αθήνα, όπου γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης κάθε είδους. Χαρτιά σε κολώνες και τοίχους εμφανίζονται, ''Απωλέσθη επί της οδού Πατησίων κοράσιον ετών 8, ονόματι Αναστασία Μάρκου εκ Μικράς Ασίας, κόρη θετή καλής οικογενείας, όχι υπηρέτρια, ο ευρών παρακαλείται να την παραδώσει εις την Αστυνομίαν.''
Τον Σεπτέμβρη του 1924 οι αθηναϊκές εφημερίδες εγκαινιάζουν την στήλη ευρέσεως εργασίας εκ μέρους των προσφύγων:
''Κύριος σοβαρός, πρόσφυξ, ζητεί να παραδίδη πιάνο εντός της οικίας, προ παντός εις παιδιά, με απολαβήν του ύπνου και του φαγητού μόνον. Γράψατε....''
''Νέος πρόσφυξ, απόφοιτος Γυμνασίου Ευαγγελικής Σχολής, ζητεί οιανδήποτε εργασίαν.''
''Έμπειρος υπάλληλος, πρόσφυξ, της μανιφατούρας και κιγκαλερίας ζητεί θέσιν.''
Λίγο αργότερα εμφανίζονται και ΟΙ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
Που να βρίσκεται ο Πατέρας, ψάχνει η Μάνα για Παιδιά
Μας εσκόρπισε ο αγέρας σ' άλλη Γη σ' άλλη στεριά
Αυτές οι αγγελίες που πρωτοεμφανίστηκαν στους προσφυγικούς καταυλισμούς, στις εφημερίδες και τον Ερυθρό Σταυρό μετά, σημάδεψαν τη ζωή πολλών από εμάς. Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ του αγαπημένου προσώπου, ο ανήφορας μιας ζωής ψάχνοντας το φως στο σκοτάδι, η έννοια και η ελπίδα που συνόδεψαν χρόνια τη καρδιά της μάνας, του πατέρα, του παιδιού, Που να είναι άραγε; Ζούν; Μήπως έπαθαν κακό; Κάνε Παναγίτσα μου να είναι καλά...
Έτσι άρχισε η οδύσσεια χιλιάδων ανθρώπων...'' Η Μερούνα Μαυροθαλασσίτου αναζητεί τον υιόν της Βασίλη Μαυροθαλασσίτη, 18 ετών, εξ Αϊβαλί Μικράς Ασίας. Παρακαλώ ειδοποιήσατε προσφυγικήν κατασκήνωσιν εις Δημοτικόν Θέατρον Αθηνών, Β' πάτωμα....''
Πάντα θα θυμάμαι τα μεσημέρια στο ραδιόφωνο, αρχές της δεκαετίας του '60, τις αναζητήσεις μέσω Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. Μεσημέρι πριν τις ειδήσεις, η πιο ευλαβική, η πιο κατανυκτική ώρα της μέρας. Σιωπηλά πρόσωπα πάνω από ένα ραδιόφωνο. Σταμάταγαν τα πάντα, σταμάταγε όλη η φύση, απόλυτη σιγή, μόνο η σταθερή φωνή του εκφωνητή σκέπαζε τα πάντα.
''Η Αικατερινή Σφυρλή εκ Σμύρνης αναζητεί τον γιό της Δημήτρη Σφυρλή ετών 7, τελευταία φορά εθεάθη εις την Προκυμαίαν της Σμύρνης, έκτοτε αγνοείται η τύχη του. Ο Δημήτρης την μέρα της εξαφάνισης φορούσε κοντό σκούρο πανταλόνι και μπλέ σκούρο πουκάμισο. Όποιος γνωρίζει κάτι να επικοινωνήσει με τη Διεύθυνση του ΕΕΣ''
Μια πίσω απ' την άλλη περνάγανε οι αγγελίες, άκουγες προσεκτικά αυτές των άλλων και περίμενες τη δικιά σου. Θα την ακούσει κανείς που να ξέρει; θα έρθει και σε μας το πολυπόθητο τηλεγράφημα; θα βγάλει ανακοίνωση το μεγάφωνο της κοινότητας να μας ειδοποιήσει; Ενδόμυχα και με το παρακάλι στον Ύψιστο, περίμενες τη θαυματουργή στιγμή.
Σε ορισμένους ήρθε, σε άλλους δεν ήρθε ποτέ. Μάνες έκλεισαν τα μάτια χωρίς να ξαναδούν το σύζυγο και τα παιδιά. Αλλά και πριν το τέλος τις άκουγες να λένε, ''το ξέρω ότι ζούνε''. Η ελπίδα δεν πέθαινε ποτέ, την πήραν μαζί τους στο στερνό τους ταξίδι.
Η ατέρμονη ιστορία των αναζητήσεων συγκλόνισε την Ελλάδα, η 7η τέχνη μετέτρεψε σε ταινίες τις οδύσσειες των προσφύγων. Στη δεκαετία του '60 η ΚΛΑΚ Φιλμς σε σκηνοθεσία Απόστολου Τεγόπουλου προβάλει τη ''διλογία'' ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΗ ΓΕΝΙΑ και την ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΞΕΡΙΖΩΜΕΝΟΥ. Πρωταγωνιστής το αγαπημένο παιδί του Λαού, ο Νίκος Ξανθόπουλος.
Ο Ξανθόπουλος γεννήθηκε στον προσφυγικό συνοικισμό της Νέας Ιωνίας στην Αθήνα από Πόντιους γονείς. Στα εφηβικά του χρόνια υπήρξε αθλητής της Α.Ε.Κ. ''του Σωματείου των Προσφύγων'' όπως ήταν γνωστός ο Σύλλογος μας εκείνα τα χρόνια.
Σήμερα σαν φόρο τιμής θα θυμίσω στα αδέρφια Ενωσίτες τις ταινίες αυτές, ταινίες ασπρόμαυρες, όπως η ζωή των ανθρώπων που ζούσαν εκείνα τα χρόνια......
Πέμπτη 13 Ιουνίου 2013
Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΙΧΟΣ
 |
| Ο ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ |
από τα πέρατα του κόσμου να μου γνέφουν
πέφτουν στο δρόμο μου σαν άστρα πρωινά
από της νύχτας το ταξίδι επιστρέφουν
( ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΛΗΣΜΟΝΗΘΗΚΑΝ)
Οι στίχοι είναι του Ηλία, το τραγούδι είναι από μια άλλη ευαίσθητη φωνή αυτή του Παντελή, ναι του δικού μας Παντελή Θαλασσινού
Ο Ηλίας Κατσούλης γεννήθηκε το 1939 στο Λουτρό Κορινθίας, ήταν φιλόλογος αλλά έγινε γνωστός από τους στίχους του. Στίχους που έγραφε από πάντα, από μικρός. Από σύμπτωση μπήκε στη δισκογραφία, σύμπτωση που μας χάρισε ότι πιο υπέροχο και τρυφερό μπορεί να βγάλει μια ανθρώπινη ψυχή. Μερικές φορές οι συμπτώσεις αποδεικνύονται θεία δώρα.
Άνθρωπος καλλιεργημένος, ευαίσθητος, απλός, ταπεινός, ευγενέστατος. Στο βιογραφικό του έγραψε ότι ήταν τυχερός που υπηρέτησε δύο αγάπες, το σχολείο και το τραγούδι. Άλλες μεγάλες αγάπες τα βιβλία και το ποδόσφαιρο, η Α.Ε.Κ. βέβαια, άλλα και όλες οι προσφυγικές ομάδες.
Τα τραγούδια του μελοποίησαν πολλοί ( Τάτσης, Τερζής, Σπανός, Θαλασσινός, Γκρούς, Μαυρουδής, Νικολόπουλος κ.α. Τραγουδήθηκαν δε από τις καλύτερες φωνές όπως της Χαρούλας Αλεξίου, του Παντελή Θαλασσινού, του Μανώλη Λιδάκη, της Γλυκερίας, του Νταλάρα και άλλων σπουδαίων καλλιτεχνών.
Στον ίδιο, πάντως, άρεσαν όπως έλεγε «τα μελαγχολικά τραγούδια, όχι τα απαισιόδοξα, γιατί εκφράζουν τον ανθρώπινο πόνο, που είναι κατά τη γνώμη μου η γενεσιουργός αιτία της τέχνης. Αν δεν πονάει κανείς, αν δεν έχει υποφέρει, αν δεν έχει νιώσει στο πετσί του κάποιες καταστάσεις, τι να γράψει; Δεν μπορώ ν' ακούω στο τραγούδι "χαμογέλα, είναι όλα καλά", ή "να γελάς, να γελάς". Πώς να γελάσω; `Η, μάλλον, γελάω πικρά, με όλες αυτές τις ανοησίες». Τότε υπήρχαν φοβερές δυσκολίες, αλλά υπήρχαν οράματα. Σήμερα όλα είναι πολύ ιδιωτικά: τα συναισθήματα, οι αγωνίες που καθένας τις κρατάει μέσα του και δεν εκδηλώνεται, δεν συμμετέχει. Πόσοι πάνε στις πορείες; Μήπως κοινά πράγματα δε ζητάμε; Κάποιοι έχουν απογοητευτεί... Παράλληλα, η τηλεόραση έχει περάσει τελείως απατηλά μηνύματα. Εχει δημιουργήσει είδωλα, που είναι αστραφτερά, σε θαμπώνουν και σε αποπροσανατολίζουν από την ουσία.
Η τελευταία του ''αγάπη'' το τσιγάρο, μας τον στέρησε από κοντά μας τον Αύγουστο το 2008 ''έφυγε'' χτυπημένος από τον καρκίνο για ένα σίγουρο παράδεισο όπου δεν υπάρχει ο πόνος και η δυστυχία αλλά η πραγματική αγάπη και χαρά. Ισως εκεί πάνω οι στίχοι του να είναι ωδές στην ευτυχία και το μεγαλείο του κόσμου....ποιός ξέρει.
Θα σταθώ στη συνεργασία των δύο αγαπημένων μου Ενωσιτών, του Ηλία και του Παντελή: Του παραδείσου λεμονιά, Εισητήριο στη τσέπη σου, Πόνος άπονος, Θέλω απόψε, Κράτα για το τέλος, Καράβια Χιώτικα και το αγαπημένο μου τα Σμυρναίϊκα Τραγούδια, όπου εμφανίζεται και ο ίδιος στο βίντεοκλιπ.
Ο ίδιος όπως γράψαμε δεν ήταν πρόσφυγας αλλά έλεγε: γεννήθηκα σε ένα παραλιακό χωριό της Κορινθίας, ίσως στη Πόλη, στη Σμύρνη, στην Οδησσό, στην Αλεξάνδρεια σε προηγούμενες ζωές, αλλιώς δεν εξηγείται η αγάπη που τους έχω.
Δεν θα διαφωνήσω. Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Τα ίδια πίστευα και πιστεύω κι εγώ.
Με τρένο θα ξενιτευτώ με πλοίο θα σαλπάρω
και σε γυαλί χρωματιστό την Πόλη μου θα πάρω
Τη θάλασσα του Μαρμαρά, το κύμα του Βοσπόρου
όταν θα τρέμουν τα νερά, σαν φύλλα φθινοπώρου
Η αγάπη του για το ποδόσφαιρο και η αναφορά στην ΑΕΚ, σε μελοποίηση Γκρού
Γήπεδο το σώμα μου για όλους τους αγώνες
βρεγμένο χόρτο η δική σου αγκαλιά
ξέρω πως αλλάξαν στο παιχνίδι οι κανόνες
μα σ`αγαπώ με μια δύναμη παλιά.
Όλα τα παιχνίδια πουλημένα τελικά
κι όλα τα φιλιά είναι αγορασμένα
όμως θα κρατάω στην καρδιά μου μυστικά
μια κερκίδα μοναχά, μοναχά για σένα.
Πρίγκιπας δεν είμουνα ποτέ της Αραβίας
με την αγάπη σου στον κόσμο περπατώ
τώρα που γεμίσανε τα γήπεδα της βίας
εσένα έχω και κρυφά χειροκροτώ
Γήπεδο το σώμα μου και θύρα 21
γίνε το χάδι στις αόρατες πληγές
πόρτα η ζωή μου ανοιχτή μόνο για σένα
να μπαίνεις όταν δυναμώνουν οι κραυγές
Ο Ηλίας Κατσούλης μας άφησε γύρω στα 350 υπέροχα τραγούδια, πραγματικές μελωδίες, πραγματικά αγγίγματα ψυχής, στοιχάκια με φτερά που σε παίρνουν και σε ταξιδεύουν..... που σου κάνουν πιο όμορφη τη ζωή που είναι με τη σειρά της κι αυτή ''ένα ταξίδι''.
Η ευαισθησία αν είχε χρώμα θα ήταν κιτρινόμαυρη γράφει το αδελφό blog ΑΕΚΟΡΑΜΑ.
Ο Ηλίας Κατσούλης και ο Παντελής Θαλασσινός μας το επιβεβαιώνουν.....
Με τρένο θα ξενιτευτώ/
με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη
θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν
φύλλα Φθινοπώρου.
- See more at:
http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf
Πηγή: www.ogdoo.gr
Με τρένο θα ξενιτευτώ/
με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη
θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν
φύλλα Φθινοπώρου. - See more at:
http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf
Πηγή: www.ogdoo.gr
Με τρένο θα ξενιτευτώ/
με πλοίο θα σαλπάρω/ και σε γυαλί χρωματιστό/ την πόλη μου θα πάρω./ Τη
θάλασσα του Μαρμαρά/ το κύμα του Βοσπόρου/ όταν θα τρέμουν τα νερά/ σαν
φύλλα Φθινοπώρου. - See more at:
http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=3299&Itemid=27#sthash.9XZCAJKJ.dpuf
Πηγή: www.ogdoo.gr
Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013
ΧΑΡΡΥ ΚΛΥΝ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ
Συνέντευξη Χάρρυ Κλύν στον ΑΝΤ 1
Εξω απ' τα δόντια για όλους και όλα. Μεγάλες αλήθειες που πολλοί κάνουν ότι δεν ακούν και δεν βλέπουν.
Πέραν της πρόθεσης ψήφου που διαφαίνεται καθαρά και την οποία δεν συμμερίζομαι, τα υπόλοιπα είναι μια γεύση από την πικρή καθημερινή αλήθεια που βιώνει ο σκλαβωμένος έλληνας μέσα στην ίδια του την χώρα.
Αξίζει να το δείτε όλο μέχρι το τέλος.
Προσωπικά εδώ και πέντε χρόνια αρνούμαι να ψηφίσω σε μια κατεχόμενη χώρα, θεωρώντας ότι οι διάφορες συμπολιτεύσεις και αντιπολιτεύσεις αποτελούν τις δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Μοναδική εξαίρεση μία ψήφος στη Δημοκρατική Περιφερειακή Ενωση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη, όσο για τις άλλες παλιές προσελεύσεις...... ένα ψηφοδέλτιο με τη λέξη ΑΕΚΑΡΑ μέσα στη κάλπη.
Αυτά προς διευκρίνηση......
Παρασκευή 31 Μαΐου 2013
ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ
ΤΟΥ ΒΛΑΣΗ ΑΓΤΖΙΔΗ
Η χρονική περίοδος 1908 (Κίνημα
Νεοτούρκων) έως το 1923 (Συνθήκη της Λωζάννης) είναι ένα μοναδικό σημείο
στην ιστορία της περιοχής μας και της ευρύτερης Εγγύς Ανατολής. Ένα
σημείο οριστικής μετάβασης στη νεωτερικότητα. Δηλαδή στην αποχώρηση όλων
των παλιών προνεωτερικών μορφών και στην αποδιάλυση των αντίστοιχων
κρατικών μορφών, όπως ήταν η θρησκευτικής δομής και ιδεολογίας Οθωμανική
Αυτοκρατορία. Η εποχή του διάδοχου έθνους-κράτους όμως δεν θα γίνει
μέσα σε αντίστοιχες με τις αρχές του 19ου αιώνα συνθήκες, όταν
κυριαρχούσε και διαμόρφωνε τα ανερχόμενα στερεότυπα ο ουμανισμός του
γαλλικού διαφωτισμού. Στις αρχές του 20ού αιώνα, το ιδεολογικό
περιβάλλον θα το επηρεάζει καθοριστικά ο γερμανικός ρομαντισμός και οι
φυλετικές αντιλήψεις.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα εμφανιστεί ένα εθνικιστικό κίνημα, το Νεοτουρκικό, που δεν θα έλκει την προέλευσή του από αστικά στρώματα, όπως ήταν η έως τότε παράδοση του εθνικισμού, αλλά από τον σκληρό μιλιταριστικό πυρήνα και τη γραφειοκρατία μιας εξουσίας που αποσαθρωνόταν.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο θα εμφανιστεί ένα εθνικιστικό κίνημα, το Νεοτουρκικό, που δεν θα έλκει την προέλευσή του από αστικά στρώματα, όπως ήταν η έως τότε παράδοση του εθνικισμού, αλλά από τον σκληρό μιλιταριστικό πυρήνα και τη γραφειοκρατία μιας εξουσίας που αποσαθρωνόταν.
Η απόφαση για τις γενοκτονίες
Η απόφαση για τη μετατροπή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε τουρκικό εθνικό κράτος ελήφθη πολύ νωρίς από την ακροδεξιά τάση των Νεότουρκων. Σε συνέδριό τους στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, τον Οκτώβριο του 1911, αποφάσισαν την υιοθέτηση πολιτικής εθνικής καταπίεσης των χριστιανικών κοινοτήτων. Η συμμετοχή τους λίγο αργότερα σ’ έναν σκληρό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα γίνει για λόγους ρεβανσισμού και καταξίωσης της αποικιοκρατικής πολιτικής που είχαν επιλέξει.
Παράλληλα, το περιβάλλον του πολέμου επέτρεψε την υλοποίηση των αποφάσεων. Από το 1914 ξεκινούν ομαδικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας, το 1915 πραγματοποιείται η γενοκτονία των Αρμενίων και το 1916 ξεκινά η γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Βορρά, των Ποντίων.
Ο στοχασμός για τα γεγονότα εκείνα δεν θα χαρακτηρίσει την ελλαδική κοινωνία μετά το 1922 και την τρομακτική Μικρασιατική Καταστροφή. Οι αιτίες είναι πολλές: Η απόρριψη και ο ρατσισμός κατά των προσφύγων από το Λαϊκό Κόμμα και τη μοναρχική παράταξη, η εργαλειακή τους αντιμετώπιση από τον κρατικιστικό βενιζελισμό και ο συντηρητισμός της Αριστεράς, σ’ ένα πολύ δύσκολο πολιτικό περιβάλλον που ως σημεία είχε τη δικτατορία Μεταξά, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τις μετεμφυλιακές συνθήκες και την απριλιανή Χούντα.
Μόνο με τη Μεταπολίτευση θα ξεκινήσει μια προσπάθεια επανατοποθέτησης των γεγονότων στο πραγματικό ιστορικό πλαίσιο.
Η απόφαση για τη μετατροπή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας σε τουρκικό εθνικό κράτος ελήφθη πολύ νωρίς από την ακροδεξιά τάση των Νεότουρκων. Σε συνέδριό τους στην οθωμανική Θεσσαλονίκη, τον Οκτώβριο του 1911, αποφάσισαν την υιοθέτηση πολιτικής εθνικής καταπίεσης των χριστιανικών κοινοτήτων. Η συμμετοχή τους λίγο αργότερα σ’ έναν σκληρό ιμπεριαλιστικό πόλεμο, τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θα γίνει για λόγους ρεβανσισμού και καταξίωσης της αποικιοκρατικής πολιτικής που είχαν επιλέξει.
Παράλληλα, το περιβάλλον του πολέμου επέτρεψε την υλοποίηση των αποφάσεων. Από το 1914 ξεκινούν ομαδικές διώξεις κατά των Ελλήνων της Ανατολικής Θράκης και της Ιωνίας, το 1915 πραγματοποιείται η γενοκτονία των Αρμενίων και το 1916 ξεκινά η γενοκτονία των Ελλήνων στο μικρασιατικό Βορρά, των Ποντίων.
Ο στοχασμός για τα γεγονότα εκείνα δεν θα χαρακτηρίσει την ελλαδική κοινωνία μετά το 1922 και την τρομακτική Μικρασιατική Καταστροφή. Οι αιτίες είναι πολλές: Η απόρριψη και ο ρατσισμός κατά των προσφύγων από το Λαϊκό Κόμμα και τη μοναρχική παράταξη, η εργαλειακή τους αντιμετώπιση από τον κρατικιστικό βενιζελισμό και ο συντηρητισμός της Αριστεράς, σ’ ένα πολύ δύσκολο πολιτικό περιβάλλον που ως σημεία είχε τη δικτατορία Μεταξά, την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τις μετεμφυλιακές συνθήκες και την απριλιανή Χούντα.
Μόνο με τη Μεταπολίτευση θα ξεκινήσει μια προσπάθεια επανατοποθέτησης των γεγονότων στο πραγματικό ιστορικό πλαίσιο.
Μιλώντας για τη Γενοκτονία
Η πρώτη ουσιαστική διαφοροποίηση του προσφυγικού λόγου, η ρήξη με το κλίμα συναίνεσης που είχε δημιουργηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες και η αμφισβήτηση της επικυριαρχίας των κυρίαρχων ερμηνειών -τόσο των καθεστωτικών όσο και αυτών της Αριστεράς- θα εμφανιστεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και θα οδηγήσει στη διατύπωση του αιτήματος για την αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Πόντιοι από τον τουρκικό εθνικισμό. Τη δεκαετία αυτή θα συμβεί μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη συνάντηση. Η υπάρχουσα πολιτική κληρονομιά του ποντιακού χώρου με τη γνώση και τις εύστοχες επισημάνσεις που είχε κληροδοτήσει η πρώτη γενιά συναντήθηκε με την πολιτική παράδοση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς -και ειδικά του μαοϊκού χώρου- και με τις αντιιμπεριαλιστικές φιλομπααθικές απόψεις της Αριστεράς του κυβερνώντος σοσιαλιστικού κόμματος και μετασχηματίστηκε σε σύγχρονο ριζοσπαστικό κίνημα.
Η συζήτηση για τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, αλλά και ευρύτερα του ελληνισμού της Ανατολής, κατά το πέρασμα στην εποχή των εθνών-κρατών, άρχισε πριν από μια εικοσαετία περίπου και εξελίχθηκε μ’ έναν εξαιρετικά ιδιόρρυθμο τρόπο. Η πλειονότητα των παραδοσιακών και «νέων» ιστορικών, ποικίλης πολιτικής προέλευσης, κινήθηκε μεταξύ ουδέτερης και απορριπτικής στάσης.
Η μελέτη της σκοτεινής αυτής σελίδας της νεοελληνικής ιστορίας έμεινε τελικά ως αποκλειστικό αντικείμενο των ιστορικών που προέρχονταν από τους πρόσφυγες του ’22. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, μια πολύ σημαντική σελίδα της ιστορίας μελετήθηκε μόνο από τους προσφυγικής καταγωγής Έλληνες ιστορικούς και από τους αντιεθνικιστές νέους Τούρκους ιστορικούς σαν τον Taner Aksam, τον Fouat Dudar, την Dilek Guven, τον Hamit Bozarslan κ.ά.
Πάντως, το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων ήδη ξεφεύγει από το ποντιακό πλαίσιο και γίνεται ευρύτερα αποδεκτό. Εξάλλου, πολλά ζητήματα είναι στην πραγματικότητα λυμένα. Ο όρος «Γενοκτονία», που συνήθως παραθεωρείται και αντιμετωπίζεται ως κοινή λέξη της καθομιλουμένης, είναι ένας νομικός όρος του Διεθνούς Δικαίου που η χρήση του διέπεται από πέντε πολύ συγκεκριμένα κριτήρια. Επίσης, το μόνο αρμόδιο διεθνές επιστημονικό όργανο για να αποφανθεί εάν μια εγκληματική πράξη μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία είναι η International Association of Genocide Scholars (IAGS). Η διεθνής αυτή οργάνωση έχει ήδη αποφανθεί και έχει συμπεριλάβει τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (και όχι μόνο των Ποντίων) στις μεγάλες γενοκτονίες του 20ού αιώνα.
Το μόνο πραγματικό ζήτημα που υπάρχει πλέον -που δυστυχώς δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό- είναι η σωστή προσέγγιση και η τοποθέτηση του ιστορικού γεγονότος της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, σ' ένα τέτοιο πλαίσιο ώστε να αποφευχθεί η ιδεολογική χρήση των πραγματικών ιστορικών γεγονότων από ακροδεξιούς, ρατσιστές, αλυτρωτιστές.
Και αυτό είναι απολύτως εφικτό, αρκεί να γίνει κατανοητό και να σταματήσουν οι σκιαμαχίες, οι οποίες προσπαθούν να αμφισβητήσουν ή να μειώσουν τη σημασία μιας πραγματικά τραγικής σελίδας της σύγχρονης Ιστορίας.
Η πρώτη ουσιαστική διαφοροποίηση του προσφυγικού λόγου, η ρήξη με το κλίμα συναίνεσης που είχε δημιουργηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες και η αμφισβήτηση της επικυριαρχίας των κυρίαρχων ερμηνειών -τόσο των καθεστωτικών όσο και αυτών της Αριστεράς- θα εμφανιστεί στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και θα οδηγήσει στη διατύπωση του αιτήματος για την αναγνώριση της γενοκτονίας που υπέστησαν οι Πόντιοι από τον τουρκικό εθνικισμό. Τη δεκαετία αυτή θα συμβεί μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη συνάντηση. Η υπάρχουσα πολιτική κληρονομιά του ποντιακού χώρου με τη γνώση και τις εύστοχες επισημάνσεις που είχε κληροδοτήσει η πρώτη γενιά συναντήθηκε με την πολιτική παράδοση της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς -και ειδικά του μαοϊκού χώρου- και με τις αντιιμπεριαλιστικές φιλομπααθικές απόψεις της Αριστεράς του κυβερνώντος σοσιαλιστικού κόμματος και μετασχηματίστηκε σε σύγχρονο ριζοσπαστικό κίνημα.
Η συζήτηση για τη γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, αλλά και ευρύτερα του ελληνισμού της Ανατολής, κατά το πέρασμα στην εποχή των εθνών-κρατών, άρχισε πριν από μια εικοσαετία περίπου και εξελίχθηκε μ’ έναν εξαιρετικά ιδιόρρυθμο τρόπο. Η πλειονότητα των παραδοσιακών και «νέων» ιστορικών, ποικίλης πολιτικής προέλευσης, κινήθηκε μεταξύ ουδέτερης και απορριπτικής στάσης.
Η μελέτη της σκοτεινής αυτής σελίδας της νεοελληνικής ιστορίας έμεινε τελικά ως αποκλειστικό αντικείμενο των ιστορικών που προέρχονταν από τους πρόσφυγες του ’22. Μ’ έναν περίεργο τρόπο, μια πολύ σημαντική σελίδα της ιστορίας μελετήθηκε μόνο από τους προσφυγικής καταγωγής Έλληνες ιστορικούς και από τους αντιεθνικιστές νέους Τούρκους ιστορικούς σαν τον Taner Aksam, τον Fouat Dudar, την Dilek Guven, τον Hamit Bozarslan κ.ά.
Πάντως, το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων ήδη ξεφεύγει από το ποντιακό πλαίσιο και γίνεται ευρύτερα αποδεκτό. Εξάλλου, πολλά ζητήματα είναι στην πραγματικότητα λυμένα. Ο όρος «Γενοκτονία», που συνήθως παραθεωρείται και αντιμετωπίζεται ως κοινή λέξη της καθομιλουμένης, είναι ένας νομικός όρος του Διεθνούς Δικαίου που η χρήση του διέπεται από πέντε πολύ συγκεκριμένα κριτήρια. Επίσης, το μόνο αρμόδιο διεθνές επιστημονικό όργανο για να αποφανθεί εάν μια εγκληματική πράξη μπορεί να χαρακτηριστεί γενοκτονία είναι η International Association of Genocide Scholars (IAGS). Η διεθνής αυτή οργάνωση έχει ήδη αποφανθεί και έχει συμπεριλάβει τη Γενοκτονία των Ελλήνων της Ανατολής (και όχι μόνο των Ποντίων) στις μεγάλες γενοκτονίες του 20ού αιώνα.
Το μόνο πραγματικό ζήτημα που υπάρχει πλέον -που δυστυχώς δεν έχει γίνει πλήρως κατανοητό- είναι η σωστή προσέγγιση και η τοποθέτηση του ιστορικού γεγονότος της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής, σ' ένα τέτοιο πλαίσιο ώστε να αποφευχθεί η ιδεολογική χρήση των πραγματικών ιστορικών γεγονότων από ακροδεξιούς, ρατσιστές, αλυτρωτιστές.
Και αυτό είναι απολύτως εφικτό, αρκεί να γίνει κατανοητό και να σταματήσουν οι σκιαμαχίες, οι οποίες προσπαθούν να αμφισβητήσουν ή να μειώσουν τη σημασία μιας πραγματικά τραγικής σελίδας της σύγχρονης Ιστορίας.
Τετάρτη 29 Μαΐου 2013
ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ....(Νίκος Καρυστινός)
Μπήκα στο μπλογκ να γράψω για την επέτειο της αλώσεως της Πόλης, ευτυχώς η κίνηση μου να κοιτάξω πρώτα τι γράφουν τα αδελφά ενωσίτικα σάϊτ με έφερε μπροστά στο κείμενο του Νίκου Καρυστινού στο aek-live.gr. Ομολογώ με συγκίνησε, για αυτό δεν θα γράψω σήμερα, θα παραθέσω σ' αυτή την ταπεινή γωνιά του Ενωσίτικου Παλμού το κείμενο του αδερφού μας όπως ακριβώς το βρήκα:
Χαρσία Πύλη, Τρίτη 29 Μαίου 1453... Ξημέρωνε σιγά σιγά...Τα πρώτα σημάδια από το φως του ήλιου άρχισαν να "σπάνε" το πυκνό σκοτάδι. Δεν πάνε πολλές ώρες που αγκαλιάστηκε με τον αγαπημένο του αυτοκράτορα και ανανέωσαν τους όρκους πίστης υπέρ "βωμών και εστιών", υπερ της πατρίδας και της θρησκείας τους, υπερ της κίτρινης σημαίας με τον μαύρο Δικέφαλο αετό.
Αποφασισμένοι να δώσουν και την τελευταία σταγόνα αίματός τους, πεισμωμένοι να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω και ή να νικήσουν ή να πεθάνουν υπερ της λατρεμένης τους Κωνσταντινούπολης. Το γλυκό αεράκι που ερχόταν από τη θάλλασα στέγνωσε τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του. Ούτε που θυμόταν πόσα βράδια είχε να κοιμηθεί. Ο ίδιος είχε την ευθύνη να προστατεύει τη Χαρσία πύλη, ο αυθέντης κυρ Κωνσταντίνος του το είχε πει: "Θεόδωρε εσύ και οι δικοί σου είστε άριστοι τοξότες, μην αφήσετε τα σκυλιά του μουχαμέτη να ακουμπήσουν και να λερώσουν τα τείχη μας"!
Τα λόγια του βασιλιά του,πιστός πάντα στις παραδόσεις των προγόνων του, φλόγιζαν με θάρρος την καρδιά... 'Ενιωσε μαζί με τις σταγόνες του ιδρώτα και ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του. Δεν ήταν δάκρυ φόβου, δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή σε τούτη τη μάχη. Λυπόταν μόνο που δεν ήταν κι άλλοι εδώ, έτοιμοι να θυσιαστούν για την αθάνατη ιδέα που ποτέ δεν αλώθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Τη σκέψη του διέκοψε απότομα το χλιμίντρισμα ενός αλόγου. 'Ηταν εκείνος ξανά. Ακούραστος κάλπαζε από πύλη σε πύλη, να δει, να δώσει κουράγιο, να προσφέρει λίγο κρασί στους υπερασπιστές. Να τους πει πως "λίγο έμεινε, θα νικήσουμε, η Παναγιά ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη Της Κωνσταντίνου Πόλη. Πραγματικός αυτοκράτορας και συνάμα πιστός στρατιώτης...
Το πλήθος του εχθρού ετοιμαζόταν για την δική του τελική επίθεση. Το φανέρωναν τα τύμπανα και οι ιαχές τους. Το βλέμα του πλανήθηκε ξανά και σταμάτησε στην κίτρινη σημαία με το αυτοκρατορικό έμβλημα να κυματίζει περήφανα. 'Ενιωθε μια ανεξήγητη αγάπη για τα χρώματα και το σύμβολο που ο ίδιος δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Του έδινε τόση δύναμη, που τον έκανε ικανό να αντιμετωπίσει μόνος του όλους τους άπιστους με το τόξο και τα βέλη του και να τους κατατροπώσει. Το σάλπισμα ακούστηκε. Η επίθεση ξεκίνησε με πρώτο "κύμα" εκείνο των ατάκτων. 'Εκανε τρεις φορές το Σταυρό του, πήρε ένα βέλος, τέντωσε το τόξο και σημάδεψε... Νότια προάστεια, πρωινό Τετάρτης 29 Μαίου 2013 Ξύπνησε νωρίς σήμερα με εκείνον τον ανεξήγητο "κόμπο" στο στομάχι και το "πλάκωμα" στην καρδιά, όπως πάντα τέτοια μέρα. Ετοιμάστηκε γρήγορα, δεν ήπιε καφέ, ούτε έφαγε, μόνο πήρε το δρόμο που κάθε χρόνο ευλαβικά φροντίζει να ακολουθεί, κάθε 29η του Μαίου. Παραλία, και η θάλασσα ένιωσε να του φέρνει τη μακρινή αύρα από τον Βόσπορο. Το αεράκι στέγνωσε τον ιδρώτα που κύλαγε...
Το βλέμμα του "ταξίδεψε" τέρμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται το γαλάζιο του ουρανού με εκείνο της θάλασσας...'Εβγαλε τα κλειδιά του και κοίταξε τον Δικέφαλο αετό, λίγο πιο δίπλα του ο μαρμαρωμένος αυτοκράτορας πάνω στο άλογο, έτοιμος να δώσει το πρόσταγμα. Η σημαία, εκείνη που κυμάτιζε στα τείχη της Χαρσίας, κυμάτιζε και τώρα...'Ενιωσε πως ο χρόνος τον γύρισε απότομα 560 χρόνια πίσω, αντι κλειδιά κράταγε τόξο και βέλη, μόνο ο Δικέφαλος αετός δεν άλλαξε, αντί στο αριστερό μέρος από το μπλουζάκι που φόρεσε το πρωί, ήταν τεράστιος στον σιδερένιο του "θώρακα" και στην ασπίδα του. 'Ηταν δυνατόν; "Επόμενη στάση, Περισσός", τον επανέφερε η ψυχρή φωνή του τρένου και ο ήχος του βαγονιού που άνοιγε τις πόρτες του. Παραλίγο να έχανε τη στάση. Πήρε το δρόμο για έναν και μοναδικό προορισμό. 'Οπως του έλεγε και ένας φίλος του αδελφικός, "όλοι οι δρόμοι της Φιλαδέλφειας εκεί σε βγάζουν"...Φέτος ο κόμπος που ένιωθε ήταν διπλός. Εκτός από την άλωση της Πόλης, σκεφτόταν πως η αγαπημένη του ομάδα, το καμάρι της προσφυγιάς και ο συνδετικός δεσμός με τις ρίζες του, έπεσε φέτος και αυτή.
Όμως ήξερε πως, όπως κι εκείνος ο τοξότης στην πύλη, είχε κάνει το καθήκον του. Είχε σταθεί στο πλάι της, στο πόστο του, στα δικά της "τείχη" και με "βέλη" από την καρδιά και "τόξο" από την αγάπη του, την είχε υπερασπιστεί. 'Αλλωστε όπως και η Πόλη, έτσι και η Α.Ε.Κ. του, μπορεί να "έπεσε" αλλά θα "ξανασηκωθεί". Το ένιωθε αυτό μέσα του δίχως να έχει κάποια συγκεκριμένη πληροφορία. Του το έλεγε η διαίσθησή του. 'Εφτασε εκεί που η ίδια σημαία κυμάτιζε. Τα ίδια χρώματα, το ίδιο έμβλημα, όπως εκείνη στα Θεοφύλαχτα τείχη. Τείχη που θα ξαναχτιστούν εδώ, μπροστά της και εμείς ισόβιοι υπερασπιστές της θα ξαναπάμε στις θέσεις μας. Με εκείνη στην καρδιά, ακολουθώντας πιστά τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τότε στην Πόλη της Α.Ε.Κ.: "Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"... Πάντα δικιά μας θα'σαι!
Νίκος Καρυστινός, aek-live.gr
Υ.Γ.: 'Οπως κάθε χρόνο, τέτοια αποφράδα μέρα, το κείμενο αυτό αφιερώνεται ως ελάχιστος φόρος τιμής, στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας και ιδιαίτερα στον επικεφαλή της φρουράς στη Χαρσία πύλη, Θεόδωρο Καρυστινό. Επίσης στον αθάνατο ιερωμένο, πατέρα Ελευθέριο Νουφράκη ο οποίος ακολουθώντας τη λεβεντιά των Κρητών υπερασπιστών στον πύργο του Βασιλείου, όπου η κιτρινόμαυρη σημαία της αυτοκρατορίας δεν έπεσε ποτέ, τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία στο ναό των ναών, στην Αγία Του Θεού Σοφία το 1919.
Πηγή: http://www.aek-live.gr/2013/05/blog-post_9357.html
Κείμενα όπως αυτό του Νίκου μας δίνουν χαρά και κουράγιο, στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας για τα δίκια της ΑΕΚ και του Προσφυγικού Ελληνισμού.
Χαρσία Πύλη, Τρίτη 29 Μαίου 1453... Ξημέρωνε σιγά σιγά...Τα πρώτα σημάδια από το φως του ήλιου άρχισαν να "σπάνε" το πυκνό σκοτάδι. Δεν πάνε πολλές ώρες που αγκαλιάστηκε με τον αγαπημένο του αυτοκράτορα και ανανέωσαν τους όρκους πίστης υπέρ "βωμών και εστιών", υπερ της πατρίδας και της θρησκείας τους, υπερ της κίτρινης σημαίας με τον μαύρο Δικέφαλο αετό.
Αποφασισμένοι να δώσουν και την τελευταία σταγόνα αίματός τους, πεισμωμένοι να μην κάνουν ούτε ένα βήμα πίσω και ή να νικήσουν ή να πεθάνουν υπερ της λατρεμένης τους Κωνσταντινούπολης. Το γλυκό αεράκι που ερχόταν από τη θάλλασα στέγνωσε τον ιδρώτα που έτρεχε από το μέτωπό του. Ούτε που θυμόταν πόσα βράδια είχε να κοιμηθεί. Ο ίδιος είχε την ευθύνη να προστατεύει τη Χαρσία πύλη, ο αυθέντης κυρ Κωνσταντίνος του το είχε πει: "Θεόδωρε εσύ και οι δικοί σου είστε άριστοι τοξότες, μην αφήσετε τα σκυλιά του μουχαμέτη να ακουμπήσουν και να λερώσουν τα τείχη μας"!
Τα λόγια του βασιλιά του,πιστός πάντα στις παραδόσεις των προγόνων του, φλόγιζαν με θάρρος την καρδιά... 'Ενιωσε μαζί με τις σταγόνες του ιδρώτα και ένα δάκρυ να κυλά από τα μάτια του. Δεν ήταν δάκρυ φόβου, δε φοβήθηκε ούτε μια στιγμή σε τούτη τη μάχη. Λυπόταν μόνο που δεν ήταν κι άλλοι εδώ, έτοιμοι να θυσιαστούν για την αθάνατη ιδέα που ποτέ δεν αλώθηκε στο πέρασμα των αιώνων. Τη σκέψη του διέκοψε απότομα το χλιμίντρισμα ενός αλόγου. 'Ηταν εκείνος ξανά. Ακούραστος κάλπαζε από πύλη σε πύλη, να δει, να δώσει κουράγιο, να προσφέρει λίγο κρασί στους υπερασπιστές. Να τους πει πως "λίγο έμεινε, θα νικήσουμε, η Παναγιά ποτέ δεν άφησε την αγαπημένη Της Κωνσταντίνου Πόλη. Πραγματικός αυτοκράτορας και συνάμα πιστός στρατιώτης...
Το πλήθος του εχθρού ετοιμαζόταν για την δική του τελική επίθεση. Το φανέρωναν τα τύμπανα και οι ιαχές τους. Το βλέμα του πλανήθηκε ξανά και σταμάτησε στην κίτρινη σημαία με το αυτοκρατορικό έμβλημα να κυματίζει περήφανα. 'Ενιωθε μια ανεξήγητη αγάπη για τα χρώματα και το σύμβολο που ο ίδιος δεν μπορούσε να την εξηγήσει. Του έδινε τόση δύναμη, που τον έκανε ικανό να αντιμετωπίσει μόνος του όλους τους άπιστους με το τόξο και τα βέλη του και να τους κατατροπώσει. Το σάλπισμα ακούστηκε. Η επίθεση ξεκίνησε με πρώτο "κύμα" εκείνο των ατάκτων. 'Εκανε τρεις φορές το Σταυρό του, πήρε ένα βέλος, τέντωσε το τόξο και σημάδεψε... Νότια προάστεια, πρωινό Τετάρτης 29 Μαίου 2013 Ξύπνησε νωρίς σήμερα με εκείνον τον ανεξήγητο "κόμπο" στο στομάχι και το "πλάκωμα" στην καρδιά, όπως πάντα τέτοια μέρα. Ετοιμάστηκε γρήγορα, δεν ήπιε καφέ, ούτε έφαγε, μόνο πήρε το δρόμο που κάθε χρόνο ευλαβικά φροντίζει να ακολουθεί, κάθε 29η του Μαίου. Παραλία, και η θάλασσα ένιωσε να του φέρνει τη μακρινή αύρα από τον Βόσπορο. Το αεράκι στέγνωσε τον ιδρώτα που κύλαγε...
Το βλέμμα του "ταξίδεψε" τέρμα στον ορίζοντα, εκεί που ενώνεται το γαλάζιο του ουρανού με εκείνο της θάλασσας...'Εβγαλε τα κλειδιά του και κοίταξε τον Δικέφαλο αετό, λίγο πιο δίπλα του ο μαρμαρωμένος αυτοκράτορας πάνω στο άλογο, έτοιμος να δώσει το πρόσταγμα. Η σημαία, εκείνη που κυμάτιζε στα τείχη της Χαρσίας, κυμάτιζε και τώρα...'Ενιωσε πως ο χρόνος τον γύρισε απότομα 560 χρόνια πίσω, αντι κλειδιά κράταγε τόξο και βέλη, μόνο ο Δικέφαλος αετός δεν άλλαξε, αντί στο αριστερό μέρος από το μπλουζάκι που φόρεσε το πρωί, ήταν τεράστιος στον σιδερένιο του "θώρακα" και στην ασπίδα του. 'Ηταν δυνατόν; "Επόμενη στάση, Περισσός", τον επανέφερε η ψυχρή φωνή του τρένου και ο ήχος του βαγονιού που άνοιγε τις πόρτες του. Παραλίγο να έχανε τη στάση. Πήρε το δρόμο για έναν και μοναδικό προορισμό. 'Οπως του έλεγε και ένας φίλος του αδελφικός, "όλοι οι δρόμοι της Φιλαδέλφειας εκεί σε βγάζουν"...Φέτος ο κόμπος που ένιωθε ήταν διπλός. Εκτός από την άλωση της Πόλης, σκεφτόταν πως η αγαπημένη του ομάδα, το καμάρι της προσφυγιάς και ο συνδετικός δεσμός με τις ρίζες του, έπεσε φέτος και αυτή.
Όμως ήξερε πως, όπως κι εκείνος ο τοξότης στην πύλη, είχε κάνει το καθήκον του. Είχε σταθεί στο πλάι της, στο πόστο του, στα δικά της "τείχη" και με "βέλη" από την καρδιά και "τόξο" από την αγάπη του, την είχε υπερασπιστεί. 'Αλλωστε όπως και η Πόλη, έτσι και η Α.Ε.Κ. του, μπορεί να "έπεσε" αλλά θα "ξανασηκωθεί". Το ένιωθε αυτό μέσα του δίχως να έχει κάποια συγκεκριμένη πληροφορία. Του το έλεγε η διαίσθησή του. 'Εφτασε εκεί που η ίδια σημαία κυμάτιζε. Τα ίδια χρώματα, το ίδιο έμβλημα, όπως εκείνη στα Θεοφύλαχτα τείχη. Τείχη που θα ξαναχτιστούν εδώ, μπροστά της και εμείς ισόβιοι υπερασπιστές της θα ξαναπάμε στις θέσεις μας. Με εκείνη στην καρδιά, ακολουθώντας πιστά τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου τότε στην Πόλη της Α.Ε.Κ.: "Το δε την πόλιν σοι δούναι ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν αυτή, κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών"... Πάντα δικιά μας θα'σαι!
Νίκος Καρυστινός, aek-live.gr
Υ.Γ.: 'Οπως κάθε χρόνο, τέτοια αποφράδα μέρα, το κείμενο αυτό αφιερώνεται ως ελάχιστος φόρος τιμής, στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας και ιδιαίτερα στον επικεφαλή της φρουράς στη Χαρσία πύλη, Θεόδωρο Καρυστινό. Επίσης στον αθάνατο ιερωμένο, πατέρα Ελευθέριο Νουφράκη ο οποίος ακολουθώντας τη λεβεντιά των Κρητών υπερασπιστών στον πύργο του Βασιλείου, όπου η κιτρινόμαυρη σημαία της αυτοκρατορίας δεν έπεσε ποτέ, τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία στο ναό των ναών, στην Αγία Του Θεού Σοφία το 1919.
Πηγή: http://www.aek-live.gr/2013/05/blog-post_9357.html
Κείμενα όπως αυτό του Νίκου μας δίνουν χαρά και κουράγιο, στην προσπάθεια που κάνουμε όλοι μας, από το δικό του μετερίζι ο καθένας για τα δίκια της ΑΕΚ και του Προσφυγικού Ελληνισμού.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)