Στις 3 Νοεμβρίου του 1254 έφευγε από τη ζωή ο Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης.
Ο Ιωάννης λεγόμενος και Άγιος Ιωάννης Βατάτζης ο Ελεήμων ή Άγιος Πολεμιστής ήταν Έλληνας από αρχοντική οικογένεια, γεννημένος στο Διδυμότειχο το 1193. Ζει νεότατος την τραυματική εμπειρία της κατάληψης της Κωνσταντινουπόλεως από τους σταυροφόρους Φράγκους και την ληστρική πολιτική κατά της Πόλης και των υπηκόων της. Για το λόγο αυτό μεταβαίνει στα ελεύθερα εδάφη του Ελληνικού Βασιλείου της Νικαίας όπου βασίλευε ο εξόριστος αυτοκράτορας Θεόδωρος Α΄ Λάσκαρης και κατατάσσεται στο στρατό.
Γρήγορα δείχνει την αξία και τις αρετές του, αναγκάζοντας τον Λάσκαρη να τον προσέξει και να του δώσει τη θυγατέρα του Ειρήνη ως γυναίκα του. Αποτέλεσμα ο Ιωάννης σε ηλικία 29 ετών γίνεται ο 2ος αυτοκράτορας του Ελεύθερου Βασιλείου της Νίκαιας το 1222.
Σαν γνήσιος Έλληνας αμέσως έθεσε ως πρωταρχικό σκοπό την ανακατάληψη της Πόλης και την απελευθέρωση των φραγκοκρατούμενων εδαφών.
Στον παρακάτω χάρτη βλέπουμε πως είχε διαμορφωθεί η γεωγραφική κατάσταση πέριξ της Βασιλεύουσας εκείνη την εποχή.
Απελευθερώνει μεγάλα τμήματα της άλλοτε κραταιάς Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και παράλληλα με το επιτυχές ηρωικό στρατιωτικό σκέλος επιδίδεται σε διοικητικές, οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις με μοναδικό κριτήριο την ευημερία των υπηκόων του.
Όντως καταφέρνει να εφαρμόσει πολιτική ελαφριάς φορολογίας, ο ίδιος χαρίζει την προσωπική του περιουσία δίνοντας το παράδειγμα και προτρέποντας έτσι το λαό να αποφεύγει τη πολυτέλεια και τη χλιδή για το κοινό συμφέρον του κράτους. Έδειξε ιδιαίτερη ευαισθησία στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις κάνοντας αναδασμό της γης και μοιράζοντας τα κτήματα σε φτωχούς και ακτήμονες. Βέβαια οι συγκρούσεις με αξιωματούχους και τσιφλικάδες δεν λείπουν αλλά ο Βατάτζης με πυγμή και σύμμαχο την γυναίκα του Ειρήνη καταφέρνει να υλοποιήσει τα σχέδια του.
Παράλληλα οι δυό τους δείχνουν μεγάλο ενδιαφέρον στην παιδεία τις επιστήμες και επιδίδονται στην κατασκευή εκατοντάδων σχολείων, νοσοκομείων μοναστηριών, ναών, πτωχοκομείων και άλλων φιλανθρωπικών και εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Επί της βασιλείας Βατάτζη δεν πείνασε κανείς, όσο φτωχός κι αν ήταν. Οι Μικρασιατικοί πληθυσμοί αναγνωρίζουν το τεράστιο έργο του και τον λατρεύουν κυριολεκτικά. Είναι αυτή η αγάπη του λαού που του αποδίδει αυθόρμητα το προσωνύμιο Ο ΕΛΕΗΜΩΝ.
Τα αποτελέσματα της πολιτικής του δεν αργούν να έρθουν. Η συνεχής πρόοδος σε όλους τους τομείς (γεωργία-κτηνοτροφία-εμπόριο) φέρνουν οικονομική ευημερία και κοινωνική συνοχή η δε πνευματική ανάπτυξη μετά της καθολικής αναγνωρίσεως του φιλανθρωπικού έργου αποφέρουν την απόλυτη εμπιστοσύνη στο πρόσωπο του αυτοκράτορα.
Οι νικηφόρες μάχες κατά των Φράγκων συνεχίζονται, τα ελληνικά στρατεύματα όλο και πλησιάζουν τη Βασιλεύουσα. Το όνειρο της απελευθέρωσης είναι κοντά, αλλά δυστυχώς ο θάνατος του το 1254 του στερεί τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του, την Κωνσταντινούπολη ελεύθερη!
Επτά χρόνια μετά το 1261 ο Μιχαήλ Η΄Παλαιολόγος υλοποιεί την προετοιμασία και τον μεγάλο αγώνα του Ιωάννη και ανακτά τη Πρωτεύουσα διώχνοντας τη φραγκιά.
Έτσι παρουσιαζόταν ο χάρτης της Ευρώπης μετά από 32 χρόνια βασιλείας την μέρα του θανάτου του.
Τόσο η εκκλησία όσο και η ιστορία αναγνωρίζουν το μεγάλο έργο και κυρίως τη μέριμνα του αυτοκράτορα στον απλό άνθρωπο.
Ήδη από τον 14ο αιώνα, όταν ο επίσκοπος Πελαγονίας Γεώργιος έγραψε τον βίον του Ιωάννη Βατάτζη τον αποκαλεί Άγιο Ιωάννη Βατάτζη ο Ελεήμων. Από πολλούς αναγράφεται και ως ο Άγιος Πολεμιστής.
Είναι πολλοί οι λόγοι που συντελούν στην απόδοση αυτών των τίτλων στο πρόσωπο του. Ας τους δούμε.
Μνημιώδεις οι περήφανοι διάλογοι του με τον λατίνο Πάπα Γκρεγκόριο.
Διαμηνύει στον καθολικό Πάπα ότι δεν θα σταματήσει τις εχθροπραξίες εάν δεν παραδοθεί ή ελευθερωθεί η Πόλις, '' ως ουδέποτε παυσόμεθα μαχόμενοι και πολεμούντες τοις κατέχουσι την Κωνσταντινούπολιν'', διότι θεωρεί το γένος των Ρωμαίων (Ρωμανών η Ρωμιών-Ελλήνων) ως το μόνο που έχει δικαιώματα στο θρόνο του Μεγάλου Κωνσταντίνου.
Στις δε απειλές περί σταυροφορίας υπέρ των
δοκιμαζόμενων Φράγκων, απαντά ότι:''εάν δε τις δια τούτο αγανακτή και
δυσχεραίνη και οπλίζηται καθ’ ημών, έχομεν πως κατά τούτου να αμυνθώμεν, πρώτον
μεν διά της βοηθείας του Θεού, έπειτα δε διά των υπαρχόντων και παρ’ ημίν
αρμάτων και ίππων και πλήθους ανδρών μαχίμων και πολεμιστών, οίτινες πολλάκις
επολέμησαν τους σταυροφόρους''.
Όταν κοιμήθηκε ο Άγιος Πολεμιστής, ενταφιάστηκε
με μεγάλες τιμές και λαϊκό πένθος στην Μονή Σώσανδρα, που ο ίδιος είχε χτίσει
προς τιμήν της Παναγίας. Στην ανακομιδή του, 7 χρόνια μετά, όλος ο λαός
θαύμασε, καθώς το σώμα του και τα ρούχα βρέθηκαν άφθαρτα, σαν να κοιμόταν.
Σύντομα, μετά από ομόθυμη απαίτηση του λαού ανακηρύχθηκε Άγιος, μάλιστα μέχρι
τον 20ο αιώνα του αποδιδόταν λατρεία από τους μικρασιατικούς πληθυσμούς.
Σήμερα, ο Καθεδρικός ναός του Διδυμότειχου είναι αφιερωμένος στη μνήμη του, που
τιμάται στις 4 Νοεμβρίου. Το γεγονός, ότι δεν εφθάρη, αλλά έμοιαζε σα να
«μαρμάρωσε», είναι αυτό που τελικά συνδέει τον Ιωάννη με την παράδοση του
μαρμαρωμένου βασιλιά. Δεν είναι, λοιπόν, ο τελευταίος αυτοκράτορας, ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, όπως πιστεύουν οι περισσότεροι, ο μαρμαρωμένος
βασιλιάς. Το άφθαρτο σκήνωμα παρέμεινε σε ναό στη Μαγνησία για περίπου 2
αιώνες, όταν μέσα από τις αναταραχές και τις μετακινήσεις των πληθυσμών, που
έφερε η άνοδος των Οθωμανών, το λείψανο μεταφέρθηκε και έκτοτε χάθηκε, χωρίς
κανείς πλέον να γνωρίζει που βρίσκεται. Αυτός, είναι, μάλλον, ο θρυλούμενος
Βασιλεύς Ιωάννης ο πένης, που αναφέρεται και σε πολλές ορθόδοξες προφητείες,
καθώς προσδοκάται η επιστροφή του. Για παράδειγμα, στην προφητεία του Αγίου
Ταρασίου: «Και τότε εξυπνήσει ο Άγιος Βασιλεύς, ο εν αρχή μεν του ονόματος
αυτού το ι, και εν δε τω τέλει σ, έχων, α σημαίνουσι σωτηρίαν….» δηλαδή το
όνομα Ιωάννης. Αλήθεια ή θρύλος, δεν έχει καμία σημασία. Αληθινή αξία έχει, ότι
ο λαός θέλησε να διασώσει μέσα στο χρόνο αυτές τις παραδόσεις, που δημιούργησε
η ανάγκη του για έκφραση των βαθύτερων συναισθημάτων. Της λύπης και της ελπίδας
του.
ΟΙ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ
Μαρτυρίες Άγιορειτών γερόντων, λένε πως ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς είναι ο Αγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, ο Αυτοκράτορας δηλαδή Νικαίας, ο οποίος βρέθηκε παντελώς άφθαρτος στον τάφο του στη Μικρασία, τόσο ο ίδιος, όσο και τα βασιλικά του ενδύματα, στη στάση του μαρμαρωμένου.
Όμως με τις αλώσεις των Φράγκων και των Τούρκων, χάθηκαν τα ίχνη του αγίου άφθαρτου και ολόσωμου λειψάνου, το οποίο βρίσκεται όπως φαίνεται στην Κωνσταντινούπολη, κεκρυμμένο, σε μυστικό σπήλαιο, το οποίο γνωρίζουν μόνο λίγοι κρυπτοχριστιανοί, που φυλούν το ιερό μυστικό για αιώνες, αναμένοντας την
έγερση του Μαρμαρωμένου.
Θα αναφέρουμε μεταξύ άλλων τις μαρτυρίες του γέροντος Εφραίμ Αμερικής, τις
προφητείες των Αγίου Μεθοδίου Αρχιεπισκόπου Πατάρων, του Αγίου
Ταρασίου, μια άλλη προφητεία που λένε ότι εμφανίζεται γραμμένη με κωδικό μόνο με
σύμφωνα στον τάφου του Μεγάλου Κωνσταντινου και την αποδικωποίησε ο Πατριάρχης Γεννάδιος, τέλος προφητεία αγίου ανδρός προς τον βασιλέα Μιχαήλ Παλαιολόγο που γράφει: '' Τότε άγγελος εξ ουρανού καταβήσεται δια νεύσεως Θεού, έχων εν τη χερί αυτού σκήπτρον και ξίφος Αγιωτάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, και τον ειρηνικόν στέψει βασιλέα. Ος και αυτόν μέσον πάντων εστίν εν τω πολέμω, δώσει δε αυτώ το σκήπτρον και το ξίφος, και το όνομα αυτού Ελεήμονα καλέσει''! Αυτό είναι όμως το προσωνύμιο του Αγίου Ιωάννου Γ΄Δούκα Βατάτζη του Ελεήμονος Αυτοκράτορος Νικαίας!
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ - δεκαετία 1970
Η παρακάτω μαρτυρία έχει δημοσιευθεί στο διαδίκτυο:
"Η διήγηση που ακολουθεί περιγράφει την επίσκεψη
ενός Καθηγητού του Πανεπιστημίου στην Κωνσταντινούπολη μέσα στη δεκαετία του
70.
Εκεί είχε φίλους δύο Τούρκους καθηγητές του Πανεπιστημίου της
Κων/πολης. Σε συζήτηση που είχε μαζί τους για τα επερχόμενα ήρθε και το θέμα
της επανάκτησης της Πόλης.
Τότε οι Τούρκοι καθηγητές (που απ´τη συνέχεια φαίνεται ότι
ήταν κρυπτοχριστιανοί) του είπαν:
"Θέλεις να σε πάμε να δεις κάτι μοναδικό, με την
προΰπόθεση ότι θα σου δέσουμε τα μάτια καθ´όλη την διαδρομή, ώστε να μην
μπορείς να εντοπίσεις το μέρος. Γιατί αυτό που θα αντικρύσεις, αποτελεί
επτασφράγιστο μυστικό"!
Εκείνος δέχτηκε καί ξεκίνησαν με ένα τζίπ, αυτός με
δεμένα τα μάτια, αλλά από την ώρα πού έκαναν να φτάσουν στόν προορισμό τους,
υπολόγισε πως πρέπει να ήταν περί τα 10 χιλιόμετρα έξω απ´την Κων/πολη. Τον
κατέβασαν με δεμένα μάτια και τον οδήγησαν σε ένα μέρος που απ´την
υγρασία κατάλαβε ότι ήταν σπήλαιο.
Προχώρησαν αρκετά μέσα στο σπήλαιο και όταν έφθασαν σε
μια εσωτερική στοά του σπηλαίου του άνοιξαν τα μάτια. Αυτό που
αντίκρυσε υπερέβαινε ό,τι μπορούσε να είχε πρίν φανταστεί! Η στοά ήταν
αρκετά μεγάλη και σε κάποιο σημείο υπήρχε ένας ανοικτός τάφος χωρίς κανένα
διακριτικό. Μέσα στόν τάφο είδε ένα άνδρα ντυμένο με ρούχα βασιλικά της
Ρωμαΐκής αυτοκρατορίας, διέκρινε δύο πορφυρούς σταυρούς στούς ώμους, αλλά το
συγκλονιστικό ήταν ότι ο άνδρας αυτός ήταν σαν ζωντανός που κοιμάται, είχε
δηλαδή ροδαλό χρώμα σαν ζωντανός. Έφερε πλήρη πολεμική εξάρτιση της εποχής και
είχε το χέρι του στο ξίφος το οποίο ήταν βγαλμένο σχεδόν όλο απέμεναν δε λίγα
εκατοστά για να αποσπαστεί από τή θήκη του. καί ενώ παρατηρούσε άναυδος, οι
φίλοι του του είπαν:
"Αυτός είναι ο δούξ Ιωάννης Βατάτζης, βασιλεύς της
Νίκαιας, αυτός θα ηγηθεί του γένους των Ρωμιών. Το μυστικό αυτό
μεταδίδεται από γενιά σε γενιά, σε κάποιους έμπιστους και η παράδοση λέει
ότι όταν θα βγεί το σπαθί του τελείως απ´το θηκάρι, οι Έλληνες θα
πάρουν πίσω ότι έχασαν τότε. Καί είναι γεγονός, το έχουμε παρατηρήσει
ότι το ξίφος μετακινέιται κατα ενα-δύο χιλιοστα την πενταετία"
(δεν είναι βέβαιο το διάστημα).
Του έδεσαν τα μάτια πάλι και επέστρεψαν. Φίλος φίλου του
καθηγητού και αυτόπτου μάρτυρος, το έχει διηγηθεί γύρω στο 1992 απ'ευθείας σε
αδελφικό μου φίλο, γιατρό, αναπληρ.διευθυντή κλινικής, πιστό και σοβαρό
άνθρωπο, ο οποίος μου το μετέφερε.
Τότε είμασταν πολύ δύσπιστοι. Μάλιστα εγώ το είπα στόν γέροντά
μου που είναι δυσκολόπιστος σ´αυτά και έχει διάκριση και το άκουσε με προσοχή.
"Γιατί όχι;"τον άκουσα έκπληκτος να μου λέει,"το κρατάμε στην
καρδιά μας αφού είναι προσδοκία μας και εφ´όσον οι άγιοί μας έχουν πεί ότι θα
γίνουν αυτά, δεν ψεύδονται". Ναί αλλά είναι ο Βατάτζης ο αγαθός βασιλεύς
και θα αναστηθεί; τον ρώτησα. "Πολύ πιθανόν"μου απήντησε. Ξέροντας
τον γέροντά μου κι εγώ κι ο φίλος μου θεωρήσαμε την απάντησή του σαν απόλυτη
επιβεβαίωση. Παρ´όλα αυτά είμασταν ακόμα επιφυλακτικοί.
Πολύ αργότερα το διασταυρώσαμε με ένα βίντεο όπου μιλάει ο
γέρων Εφραίμ, κτήτωρ πολλών μοναστηριών στην Αμερική και λέει πώς στό Αγ. Όρος
είχε γνωρίσει έναν άγιο αρχιερέα τον Μηλιτουπόλεως Ιερόθεο που ζούσε τότε
μονάζοντας στο αγ. Όρος και του είχε διηγηθεί ότι σε επισκεψή του το 1952 στην
Κων/πολη είχε δει (κάτω απο ποιές συνθήκες δεν ξέρω) ακριβώς τα ίδια που
περιγράψω πιό πάνω. Μάλιστα έλεγε "στον γ. Εφραίμ ότι "...λίγα
εκατοστά παιδάκι μου είχε για να βγεί το σπαθί απ´το θηκάρι του...". Του
το διηγήθηκε το 1955 και φοβόταν (με την εκδίωξη των Ελλήνων απ´την Πόλη) μήπως
είχε έρθει η ώρα του μεγάλου πολέμου. Στό βίντεο αυτό ο γέρων Εφραίμ
τονίζει:"...και χείλη αγίου αρχιερερέως ού ψεύδονται...""
Και η παραπάνω μαρτυρία επικαλείται την αποκάλυψη του Γέροντος
Εφραίμ της Αμερικής.
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ - δεκαετία 1980
Η επόμενη μαρτυρία δημοσιεύθηκε σε άρθρο
της δημοσιογράφου Ελένης Κυπραίου, παραμονή της Αλώσεως, 28 Μαΐου του
1990. Ανάμεσα στα άλλα, αναφέρει μια συνταρακτική αποκάλυψη:
"Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα από δεκαετία, υπηρετούσαν,
απ’ τη μια κι’ από την άλλη πλευρά του Έβρου, στα σύνορα, που διαιρούν τη Θράκη
μας στα δύο, αντίστοιχα, Έλλην και Τούρκος στρατηγός. Οι δύο άνδρες είχαν
συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύ περισσότερο που ο Τούρκος
στρατηγός, είχε σύζυγο Ελληνίδα.
Όταν έφθασε ο καιρός να μετατεθούν για άλλη υπηρεσία,
προσκάλεσε ο Τούρκος τον Έλληνα συνάδελφό του.
«Τόσον καιρό», του είπε, «περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές
που έχουν οι δύο χώρες μας μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλά κι’ εμείς
οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω».
Την επόμενη, στις 10 ακριβώς, ο Έλλην επιβιβαζόταν στο
ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν. Ερημικοί οι δρόμοι.
Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη. Κοντά
μεσάνυχτα πρέπει να πλησίασαν στις παρυφές της, Ύπνος βαθύς είχε καθηλώσει στα
κρεβάτια τους κατοίκους της. Ησυχία στους δρόμους.
Γρήγορος, ο οδηγός Τούρκος, μπήκε, βγήκε από στενά, από
περιπεπλεγμένα σαν κουβάρι καλντερίμια. Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε
μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά.
Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον
Έλληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί. Ακολουθούσε τον Τούρκο πειθήνια,
σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ’
το μυαλό, πως μπορούσαν να ’ναι και κακές οι προθέσεις του.
Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμένη σιδερένια στενή
θύρα. Έβγαλε κλειδί απ’ την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Άνοιξε. Υπόγειο
ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη
στα έγκατα της γης. Περπάτησαν κι οι δύο, σε διαδρόμους, χωρίς να σκοντάφτουν.
Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, έτσι στα τυφλά; Που κατευθύνονταν;
Ανάστροφα στο χρόνο. Σε ποιον χρόνο; Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό;
Ο Τούρκος ήξερε. Αλλά δεν ήξερε ακόμη ο Έλληνας. Δεν μπορούσε
να δικαιολογήσει την περιπλάνηση. Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί.
Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ήταν μοναδική. Πως δεν θα ’χε την
ευκαιρία, ποτέ ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε;
Υπνοβατούσε; Φτερωμένη η φαντασία του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ
ύπνο βαδίζει κανείς; Ένα ήταν σίγουρο: Δεν θα ξανάβρισκε ποτέ τον δρόμο. Δεν θα
τον ξανάβρισκε χωρίς οδηγό.
Είχαν φτάσει στο τέρμα. Θύρα και πάλι αρματωμένη
μπροστά τους. Βαριά σιωπή. Η σιγή της ύστατης ώρας. Που ήρθε να διακόψει
μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρίνιασμα του σκουριασμένου σίδερου.
Μισάνοιξε η βαριά θύρα. Ισχνό φως στο εσωτερικό.
Υπερκόσμιο. Μυστηριακό. Υπόγειο; Μπουντρούμι; Κενοτάφιο;
Και τότε, τότε μόνον μίλησε ο Τούρκος:
«Εσείς οι Έλληνες, δεν πιστεύετε στον θρύλο του
Μαρμαρωμένου Βασιλιά; Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον
άγγιξε; Πως δεν τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης; Αλλά
πως τον τράβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο. Δεν είστε
βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ; Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα.
Ονειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου».
Στο πάτωμα, μισοανασηκωμένο στον ένα αγκώνα ο Έλληνας
είδε, είδε με τα μάτια του, τον ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.
Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ’ τα δάκρυα τα μάτια
μου. Θαμπώθηκε η όραση του. Έκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκεί, σε απόσταση
ανάσας, το ΘΑΥΜΑ. Κι ήταν αυτός, ο τυχερός, που είχε αξιωθεί να το ζήσει με τις
αισθήσεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι.
Μίλησε και πάλι ο Τούρκος:
«Πριν μερικά χρόνια κειτόταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ
ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά – σιγά ν’ ανασηκώνεται. Πάμε».
Ξανάκλεισαν τη θύρα. Την ξανακλείδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν
μέχρι την αυλή απ’ τα υπόγεια. Ξαναπέρασαν την καγκελένια πόρτα.
Δεν άφησαν πίσω ίχνη απ’ τις πατημασιές τους. Κανείς δεν τους
είχε δει. Μπήκαν στο αυτοκίνητο πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Σιωπηλοί. Χωρίς
ν’ ανταλλάξουν κουβέντα.
Δεν είχε ακόμη ξημερώσει σαν έφτασαν στον Έβρο. Προτού
αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτά.
Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαίο.
«Γυρίζει πίσω το ποτάμι», μονολόγησε ο Έλλην στρατηγός
«Γυρίζει όταν το θελήσει ο Θεός».
Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο.
Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωση του ν’ αποκαλύψει το
μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και
τον στρατηγό, κάτω από το βλέμμα του Θεού και της Παναγιάς. Κάναμε και μείς το
σταυρό μας μουρμουρίζοντας «Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΑΛΩ»"!
Ο Στρατηγός αναφέρεται πως κοιμήθηκε το 2001 και τη μαρτυρία
επιβεβαίωσε η αδελφή του Ελένη, η οποία ανέφερε επιπρόσθετα πως ο αδερφός της
είχε δει και μια επιγραφή πάνω από το κεφάλι του Μαρμαρωμένου Βασιλέα,
που έγραφε το όνομα "Ιωάννης"!
 |
| Ο ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΒΑΤΑΤΖΗ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΝΙΚΑΙΑΣ |
Αλλες μαρτυρίες αναφέρουν ότι και ο
στρατηγός Μακρυγιάννης, ‘’είδε’’ τον Βατάτζη που τον ώθησε να πρωτοστατήσει
στην επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου.
Έγραψα τούτο το αφιέρωμα πρώτα πρώτα για μένα τον ίδιο και μετά για τους άλλους συνέλληνες και τα αδέρφια μου τους Ένωσίτες.
Ίσως είναι σημείο των καιρών, ίσως ανάγκη, ελπίδα προσδοκία για μιά έλευση ενός Γενναίου και Δίκαιου αφυπνισθέντος Μαρμαρωμένου Βασιλιά.
Ενός Ανδρείου που θα δώσει τη Λευτεριά και την παλιά Αίγλη στην Πατρίδα,
ενός Αγίου Πολεμιστή που θα ξαναπάρει το ΔΙΚΕΦΑΛΟ ΑΕΤΟ μαζί του μέσα στην Αγιά Σοφιά.....
